Ze zouden gaan oefenen...

Ontruimingsoefeningen op school: ik herinner me ze nog. Zeker die van de middelbare school. 

Het had natuurlijk altijd een serieus doel, maar veelal ontaardde het in een totaal niet serieus genomen, fijne onderbreking van de dagelijkse schoolsleur. Allereerst die leraren die van tevoren al dikdoenerig in van de BHV vestjes gingen lopen en zich ineens wat voelden. Vervolgens de alarmen, die 2 keer af gingen. Bij de eerste hoefden we niks te doen, die was alleen voor die BHV'ers. Bij de 2e keer moesten de leerlingen naar buiten. 

Hoe het in de praktijk ging? Na het 1e alarm was de les natuurlijk al compleet verstoord, en niemand die nog een blik in zijn of haar schoolboek wierp. Een aantal leerlingen stonden al steevast op de gang, kijken of er wat te beleven viel. 

Soms bleef het bij 1 alarm, en had de leraar geluk als hij of zij met een kwartier weer de klas in het gareel had. Maar als de 2e wel ging, ha, dan mochten we naar buiten.

'Geen jas of tas aan!' Wat denk je? Natuurlijk werd eerst even het weer gecheckt, en proviand uit de tas gehaald. Of waardevolle spullen. En als we het te koud vonden, werd toch echt eerst de jas aangetrokken.

Keurig in de rij? Welnee. Bovendien waren er altijd wel een aantal leerlingen ineens verdwenen die de vrijheid roken en binnen no time buiten waren.

Via de aangegeven route? Die moest vaak eerst op dat moment nog bestudeerd worden. Kortom: niemand nam het serieus.

De eerste (en laatste) oefening die redelijk serieus wordt genomen, is die bij Ronalds huidige werkgever. Echt maar een paar personen zitten in het complot, voor de overige 98% is het een complete verrassing. Er is een heuse rookmachine die een en ander moet imiteren. En als iedereen buiten staat wordt er altijd gecheckt of er iemand gemist wordt, wat ook altijd het geval is. Oplettendheid is dus geboden!

Enige aandachtspunt: de rookmachine op tijd uitzetten. Scheelt veel zicht en tijd. 

Vandaag had Xander brandoefening op school. Volgens mij de eerste in die paar jaar dat hij daar op school zit.

Met de doelgroep op het speciaal onderwijs moet zoiets wel even goed voorbereid worden. Verrassingen, daar houden die kids niet van. Dus werd de dag van tevoren de oefening aangekondigd. Althans, bij Xander in de klas. Bij de andere groep 3 hadden de ouders een week van tevoren al een berichtje gehad.

Goed. Om 9.30 uur zou het gebeuren. Eerst een alarm waar ze nog niks hoefden te doen. Bij de 2e moest er actie op ondernomen worden, en moesten de kinderen naar buiten.

So far so good.

Of toch niet? Want met deze goede voorbereiding waren al die prikkelgevoelige kinderen gaan nadenken, die 24 uur van tevoren. Nee, dat naar buiten gaan was het probleem niet. Maar dat alárm. Het is werkelijk fascinerend dat dat geluid voor zoveel stress zorgde bij al die kinderen. De hele klas was onrustig, en de meest gestelde vraag was: 'juf, hoe hard gaat dat alarm?'.

Een hele terechte vraag. Want bij bijna al deze kinderen zijn prikkels en de verwerking daarvan een probleem. Al deze kinderen, ook Xander, zijn stuk voor stuk nét iets anders bedraad dan een gemiddeld kind, en veel kinderen hebben moeite met (onverwachte) harde geluiden

Het werd te gek. De juffen leken het spul niet meer rustig te krijgen, en dus werd in overleg besloten dat de kinderen 5 minuten voor het alarm naar buiten zouden gaan. Ze mochten spelen bij het speeltuintje vlakbij het schoolplein.

Zo konden ze het alarm wel horen, maar dan in de verte. Ze konden vervolgens zien hoe de andere klassen keurig naar buiten kwamen. Op deze manier deden ze toch een beetje mee. En hoefden de juffen niet door de BHV-ers gereanimeerd te worden door 15 kinderen die anders compleet over de rooie zouden zijn gegaan. 

Tja. Zo'n oefening lijkt goed en leerzaam, maar is in de praktijk dus kennelijk nogal weerbarstig. Je kunt je natuurlijk afvragen of de kids op deze manier wel goed voorbereid zijn op een calamiteit.

Nou, heel eerlijk: als er ooit daadwerkelijk wat aan de hand is, zullen de kinderen toch wel in de paniek schieten en alle kanten op stuiteren. Ik denk dat hierin de voorbereiding van de leerkrachten veel crucialer is. En dat het vooral belangrijk is dat er een paar daadkrachtige heren hun stem verheffen en met hun gezag alle kinderen binnen no time de school uit bonjouren. Desnoods fysiek bij kop en kont pakken. Gelukkig hééft de Isselborgh een aantal van die mannelijke exemplaren rondlopen. 

Laten we vooral hopen dat het nooit nodig zal zijn!

Trouwens, ik sprak erover met een andere moeder die in de zorg werkt, met veel patiënten die bedlegerig zijn. 

Wat te doen bij ontruiming en/of brand bij hen? De goede en mobiele patiënten zo snel mogelijk in veiligheid brengen. 

En diegene die op 3 hoog in bed liggen, waarbij de lift niet gebruikt mag worden, en die verder niks kunnen?

Niks. Je kunt helemaal niks. Ja, slepen op hun matrassen, met behulp van speciale lakens die onder elk matras hoort te zitten en er omheen kunt slaan. Maar die had ze nog bij geen 1 matras van haar bewoners gezien. En aan de matrassen zelf zitten ook geen handvaten. 

Dus.....

Zo zie je maar. Je kunt oefenen wat je wilt, maar overal zitten wel mankementen en losse eindjes, waardoor de praktijk weerbarstig is.

Nieuws en geen nieuws

Ik had het ding weer geïnstalleerd. Je weet wel, die ene. Die ik er dan weer op zet, en dan weer af gooi. Al naar gelang hoe mijn pet staat. De NOS app.

Tja, als je eigenlijk dezelfde hoeveelheid tijd doorbrengt op de site van de NOS in je browser dan je in de app besteedt, kun je 'm er net zo goed weer op zetten. Gebruiksvriendelijker, en je houdt jezelf dan ook niet voor de gek. En het was toch ook wel weer leuk, zeker rond de periode dat Geert er de brui aan gaf.

Maar ja, dachten we dat dát groot nieuws was, toen kwam Israël-Iran. En dat is interessant, maar bij tijd en wijle vraag je je ook af waar het naartoe gaat met deze wereld. Nu denk ik dat Ali (Khamenei), Benjamin en Donald niet gelijk aan Etten denken voor hun vergeldingsacties, maar toch....waar gaat het heen? Wat wordt het volgende nieuws?

Wel, iets wat ook erg heftig werd gebracht, maar wat ik toch net niet in het kopje 'Breaking News' plaatste: 'Drama voor kroonprinses: breekt arm door val van paard'.

Ja. Dat dat nieuws is, ok, daar kan ik ergens bij in komen. Alhoewel er dan veelal vragen omhoog borrelen die in het betreffende artikel weer niet worden beantwoord.

Welke ingang zou zij genomen hebben bij het UMC Utrecht? Zou ze op de spoedeisende hulp geduldig op haar beurt hebben moeten wachten? Vast niet.

Waar is dan die speciale suite waar zij ongetwijfeld geïnstalleerd is, en wie maakt er in de overige tijd dat er geen VIP is, gebruik van? Zou zij net zo vaak haar geboortedatum hebben moeten noemen bij elk onderzoek als Xander?

Je zou maar verpleegkundige zijn, bloed moeten prikken en dan mis prikken. Krijgt ze dan ook, net als ik bij het Sanquin, een reep chocola en een standaard sorry?

Ik heb geen antwoorden op deze prangende vragen gekregen. Wel las ik in een artikel na haar eerstvolgende openbare optreden dat zij een blauwe sling droeg. Een blauwe, dat u het maar even weet.

Nu ken ik maar weinig mensen met een sling die géén blauwe hebben, maar ik vond het toch een waardevolle aanvulling. 

Goed. Nieuws dus. Soms dusdanig beangstigend dat je niks meer wilt horen. En soms lees je dingen dat je denkt: en waarom wordt een redacteur betaald om dít op te schrijven?

Over nieuws gesproken: die heb ik zelf momenteel ook eigenlijk bar weinig. Mijn laatste blog is van twee en een halve week geleden, en even schoot het door mijn hoofd: hellup, ben ik in mijn volgende writersblock beland en moet ik stoppen met mijn blog? 'Misschien doe ik het wel. Misschien doe ik het niet'. Dat dilemma, net als Trump.

Welnee Nienke, even een poosje níet is geen probleem. Lekker doorgaan, ook al zit er een tijdje tussen. Ik moet tenslotte mijn lezers ook weer niet teveel verwennen.

Deden we dan eigenlijk nog wel wat in de tussentijd? Jazeker! 

Werken, eten, slapen, naar school gaan, ongeduldig wachten tot eindelijk mijn zelf opgekweekte Petunia's gingen bloeien, 

en op 2e Pinksterdag simpelweg een paar uurtjes naar de Koekendaal. 

Waar we overigens compleet overvallen werden door een horde vliegen terwijl we idyllisch op een bankje zaten. 

'Misschien ligt er wel een lijk achter dit bankje, weet jij veel'. Aldus Ronald. 

Iew.

Maar al telde ik 16 vliegen op mijn ene been, het was toch genieten. Ik had mijn schoenen uitgetrokken. De grond was nog vochtig van de vele buien van de afgelopen dagen. Maar niks lekkerders dan met blote voeten op de grond en in het gras. En een buitenspeeltuin is 10x beter dan een overdekt exemplaar.

Gingen we trouwens onlangs ook naartoe, naar zo'n overdekt exemplaar. Bij de Intratuin in Duiven. Op die dag dat alles rood kleurde rond Arnhem en Duiven op de wegen. Maar we redde het met 37 minuten, en het was rustig in het tuincentrum. Een hoop mooie dingen gezien voor vooral heel veel geld. We gingen wedden: met of zonder wat bij de kassa komen. Het werd mét. Een zak snoepjes die bij de kassa's lag.

Xander mocht nog even in de Klimtuin. Gezellig met alle andere kinderen, die vooral veel kabaal maken, niet luisteren, gillen, om hun papa of mama roepen, of papa's en mama's die hun kinderen roepen.

Ok, dat zijn al ingrediënten genoeg om as soon as possible weg te gaan. Maar als er dan ook nog mensen zijn die daar uitgebreid gaan zitten videobellen....? Nou, daar kan ik me toch een partijtje slecht tegen! Waarom moet ik meeluisteren, terwijl jij al knagend aan een patatje je vriendin gaat adviseren met haar problemen? Of vertellen hoe leuk je het wel niet hebt? Ik wil dat allemaal niet horen, niet zien en niet weten.

En verder? Gingen we zwemmen. Of nee, ík ging zwemmen, en Xander stond 75% van de tijd aan de kant de bal naar mij te gooien. Niet echt een effectieve manier van koudwatervrees wegnemen. Maar inmiddels durft hij in het water te plonzen, en aangezien hij nu toch op de wachtlijst staat voor zwemles, laat ik de rest van zijn angst over aan de badjuf. Die moet ook nog wat te doen hebben. En als hij dat zwemmen net zo snel oppakt als het lezen, dan komt dat wel goed.

Lezen. De kids worden ook al in de lage klassen Cito-getoetst. Ergens belachelijk, maar ze doen het op een speelse manier, waar Xander geen stress voor heeft. Was bij het lezen ook niet nodig overigens. 

De juf moest namelijk extra leesbladen kopiëren. Hij zit in groep 3, maar blijkt nu inmiddels niveau van midden groep 6 te hebben. De juffen waren er nog trotser op dan wij. 

Tja, voor ons weinig verrassend. Mijn ereader is inmiddels niet voor niks verboden terrein voor hem, hij leest namelijk zo verder in mijn boeken. 

Verder weinig nieuws van het front! Ja, het wordt warm. En dus gaan we ons de komende dagen gedeisd houden. Zijn we overigens goed in, gedeisd houden. We doen niks liever.

Dus aan iedereen: kalm aan, en rap een beetje!

Gekleurde Haagse duiding

Het was eigenlijk net Jenga de afgelopen maanden. Hoe vaak kun je er een houten blokje eruit halen en er vervolgens bovenop leggen voor de hele toren omkukelt?

Bij elk incident binnen het kabinet leek het evenwicht fragieler te worden. En een week geleden was het geduld van Geert op. Hoppa, in 1x 10 blokjes er tussenuit halen en er weer bovenop leggen. Zo. Deal er maar mee, medespelers. 

Iedereen kon zien dat het valsspelen was. Want de spelregels waren allang opgesteld en akkoord bevonden, er viel simpelweg niks te veranderen in het spel. 

Maar Geert zag dat het niet goed ging. Hij haalde te weinig binnen. En dus besloot hij het over een andere boeg te gooien: de spelregels veranderen.

De toren begon afgelopen dagen flink te wiebelen. Iedereen hield de adem in. Zou die blijven staan, of niet?

Niet dus. Geertje is er klaar mee. Hij heeft geen zin meer in het spelletje. Hij heeft al een aantal keren gehuild omdat hij aan de verliezende kant was. En nu pakte hij de laatste remedie, die kleine kinderen ook toepassen en begrijpen: valsspelen, en uiteindelijk een flinke klap in het spel geven. Bam! Alles overhoop.

Nog even een vingertje uitsteken naar zijn medespelers: 'het is júllie schuld, júllie hadden een handtekening moeten zetten'.

Ha, maar dan heb je buiten de 3 dames gerekend, Geertje. Niks hun schuld! Jij had alle kansen in het spel, je had je eigen minister, maar je kreeg het simpelweg niet voor elkaar. Je hebt alle mogelijkheden om door te voeren wat je wilt.

Maar het lukt je niet. Dus nu ben je boos. En gefrustreerd. Gooi je alles overhoop en loop je weg.

Foto nos.nl/ ANP

Het spel is klaar. Heel Nederland buitelt over elkaar heen hoe dit heeft kunnen ontstaan. Of nee, eigenlijk is niemand verbaasd. Dit stond al zolang te wiebelen, dit moest een keer gebeuren.

Maar ja, en nu dan? Wie gaat de ondankbare taak op zich nemen om alle blokjes die door elkaar liggen op te ruimen? En wie o wie durft überhaupt een nieuw potje te beginnen, en de toren weer op te bouwen?

Dickie in ieder geval niet. Wat heeft die man een ondankbaar jaar achter de rug. Ik gun hem nu vooral een hele snelle sprint naar de koning, om vervolgens hollend naar huis te gaan en zich aan te melden voor de volgende marathon. Zonder beveiligers om hem heen, maar lekker in de anonimiteit zijn kilometers weg hollen. 

Geen idee wie op dit moment enige rust en stabiliteit kan brengen. Ik acht momenteel geen enkele persoon meer capabel hiervoor. Ja, misschien Henri. Maar daarin ben ik een ieniemienie beetje bevooroordeeld in. Want dat is een Guido-er. Heeft op dezelfde middelbare school als ik gezeten. Zijn zusje zat bij mij in de klas. Komt beetje saai over, maar wel steady. Maar ja, is dat een goed argument, het was ook een 'Guido-er'?

Ik geef weinig voor alle óverige kandidaten.

In alle hectiek over de val van het kabinet, die overigens op het moment van schrijven nog niet eens officieel is, valt mijn oog op een ander nieuwsbericht. 

https://nos.nl/artikel/2569780-rotterdamse-arts-terug-na-maand-in-gaza-psychisch-tien-jaar-ouder-geworden

Wow. Onbetaald verlof nemen om je hiervoor in te zetten. Naar de plaats gaan die op dit moment één van de ergste ter wereld is, en alles geven wat je hebt en kunt. Onbaatzuchtig. 

Je zou die ruziemakers in den Haag toch eens goed met de koppen tegen elkaar slaan, en dwingen om eens goed te kijken naar die ene arts uit Rotterdam. Of sterker nog, meesturen op stage naar Gaza. Klinkt beetje luguber, maar u snapt me wel: zien waar het in het leven echt om gaat.

Keer ik, na deze enigszins gekleurde Haagse duiding, weer terug in mijn eigen bubbel. Die van de zelfgekweekte sla en snack komkommers, wat een genot om dat uit eigen tuin te kunnen oogsten! Het leven gaat, ondanks alle onrust, gewoon door. Met de grote en kleine hoogte- en dieptepunten die het leven geeft.

Het leven is soms ook gewoon heel eng

We liepen nog even een rondje buiten zondagavond. Net een broodje hamburger op, en de hele middag binnen gezeten zorgde ervoor dat we er uit wilden, de benen strekken.

Halverwege het rondje loopt er een ander gezin voor ons. Vader, moeder, meisje van een jaar of 10, en een jongetje van een jaar of 4, 5.

Het jongentje loopt een stuk vooruit en besluit bij de timmerfabriek naar links te gaan. En dat was kennelijk niet de bedoeling, de rest van het gezin gaat rechtsaf.

He, waar is zoonlief gebleven? De zus tuurt eens goed: niemand te zien. Eens een keer roepen. Nee hoor, het blijft stil.

'Papa belt hem wel even', hoor ik dan de moeder zeggen.

Hè? Loopt dat jongetje nu al met een mobiel? Ik vraag me af of ik het goed gehoord heb, maar papa pakt inderdaad de telefoon uit de zak. Serieus?

Wijzelf slaan linksaf. Na 10 meter passeren we een grote elektriciteitskast. En als we de kast bijna voorbij zijn zien we achter de kast de guitige oogjes van het jongetje. Vinger voor de mond, 'ssssst, ik heb me verstopt!'. En ik zie een grote horloge om zijn arm.

Een dag later snap ik het fenomeen als ik dit artikel op NOS.nl zie staan:

https://nos.nl/artikel/2567943-grote-zorgen-over-tracken-kinderen-via-smartwatch-niet-goed-voor-ontwikkeling

Aha. Het jongetje behoort tot dat gedeelte van de kinderen die op elk moment getraceerd kan worden. 

Nu is het natuurlijk goed dat ouders hun kinderen buiten laten spelen. Ze zitten tenslotte al veel te veel achter beeldschermen, en binnen zitten, daar worden kinderen niet beter van.

Maar buiten is natuurlijk wel de grote boze wereld. En hoe makkelijk en geruststellend is het dan dat je je kind kan volgen, en kan zien waar het uithangt. Ben ik trouwens wel benieuwd hoe een ouder dat doet met een groot gezin. Zit die constant op zijn of haar beeldscherm te kijken om alle verschillende poppetjes in de gaten te houden? 

Naar aanleiding van het overlijden van Jan Terlouw keek ik nog eens zijn oproep terug bij DWDD, 9 jaar geleden. De beroemde speech over de touwtjes uit de brievenbus. Een fenomeen dat we ons nu niet meer kunnen voorstellen. Misschien nog een beetje voor de Achterhoekers, die nog niet zo snel de achterdeur op slot doen, want hier gebeurt heus niks. Maar toch, ook in onze gemeente vind ik regelmatig tips in het lokale huis aan huis krantje om het indringers niet al te makkelijk te maken. Een touwtje uit de brievenbus zou dan de ultieme oproep zijn om eens rond te snuffelen in andermans huis.

Goed, in die tijd leven we niet meer. We leven in een tijd waarin we alle ellende die er plaatsvindt, meekrijgen. Waarin er ongelooflijk veel op ons afkomt waar we geen controle over hebben. Veel wantrouwen. Een wereld die ons misschien veel angst aanjaagt. En dus proberen we uit alle macht controle te houden over datgene wat ons het meest lief is: de kinderen.

Oja, en ik denk ook dat gemakzucht een ongelooflijk belangrijke reden is om onze kinderen tot wandelende GPS trackers te bombarderen. Want hoe lekker is het om gewoon door een simpele tik op het scherm je kind op te sporen?

De experts zijn het met elkaar eens: het is een zorgelijke ontwikkeling, al die kinderen die op een digitaal kaartje kunnen worden opgespoord. Zelfstandigheid, autonomie, verantwoordelijkheid, omgaan met tegenslagen, vertrouwen: het wordt er niet beter van. Waarom wordt het dan toch zoveel gedaan?

Omdat we als ouders bang zijn. En die angst vinden we moeilijk om te voelen.

Dat is het ook. Angst is eng. Zekerheid voelt zoveel fijner, en dus doen we ons kind een bandje om. 

Maar weet je: het leven ís simpelweg een eng iets. Naast dat ons van alles kan overkomen, hebben we ook nog eens een kind (of meer) op de wereld gezet die we het liefst tegen alle ellende willen beschermen. Maar dat is niet mogelijk. 

En dus zit misschien je hart in je keel als je kind voor de eerste keer zelfstandig naar het speeltuintje verderop gaat. Als het gaat spelen bij een vriendje en zelf weer terug moet fietsen. Als het iets moet doen op school waar het heel erg tegenop zit.

Ja ik vind het nog regelmatig doodeng om Xander voor me de gevaarlijke rotonde in Doetinchem op te sturen, met als opdracht: goed kijken, sturen en richting aangeven. 

Als hij in Terborg fietst tussen al dat drukke verkeer, af en toe slakkerend, 100 meter voor ons uit met een grote camper tussen ons in, dan doe ik ook maar even een schietgebedje of hij veilig thuis mag komen. Maar hé, dat trotse snuutje op de oprit: 'ik was veel sneller dan jullie! En ik heb het helemaal zelfstandig gedaan!'

En dat is nu precies de reden waarom we Xander geen telefoon of tracker of horloge meegeven. Want laat hem maar, ook al is dat soms ongelooflijk eng, zelf de wereld gaan ontdekken. Op zijn tempo en zijn manier. 

Ok, soms doet hij het op een ietwat gek moment en manier, maar dat hoort er ook bij.

Zo zaten we laatst buiten te eten. Xander had, verrassend genoeg, zijn avondeten als eerste op.

In de tijd dat wij nog aan het eten waren, ging hij zich voor de grap even verstoppen. Doet hij vaker. 'Mama, ogen dicht. Papa, jij ook.' Ok, doen we. We weten inmiddels de bekende verstopplekjes van hem wel. Onder de tafel. Of in de voortuin.

Maar het duurde wel heel lang voor hij weer terug kwam. Ik had alles voor het toetje al op tafel staan. Ronald liep maar eens naar de voorkant. Was hij misschien gaan voetballen op het veldje? Nee, niks te zien. Hij zal toch niet verder weg zijn gegaan tijdens het eten? Ronald liep maar eens naar de oprit en keek de straat uit. En wie zag hij in de verte aan komen? Xander.

Hij had 'even' zijn standaard skelterrondje gedaan door het dorp. Hollend op blote voeten. Vond hij grappig.

Ok, wij de eerste minuut ook. Maar toen hebben we hem we meegedeeld dat we dat niet nog een keer gaan doen tijdens het eten. Of wel, maar dan misschien met zo'n bandje om...?

De bruiloft

Er was weer een bruiloft in de familie! 

We zien, zeker aan mijn kant, de familie niet zo heel vaak. We, dat zijn in dit geval de Remmelinkjes, zijn ten eerste een wonderlijke en bonte verzameling van niet al te close-zijnde familieleden, met totaal verschillende persoonlijkheden en levens, die graag hun eigen gang gaan. Daarnaast wensen we ook niet elkaars buren te zijn, dus hebben we met z'n allen onszelf verspreid over den lande. Gevolg? Dat we elkaar, als we geluk hebben, minimaal 1x per jaar zien.

Maar het mooie is: zijn we bij elkaar, dan is het gezellig, goed, en vind ik ons eigenlijk best een hele leuke en grappige club bij elkaar. En ben ik stiekem kneitertrots op die bijzondere Remmelink-roedel.

Een bruiloft dus, een mooie gelegenheid om elkaar weer te treffen. 

Helaas konden 2 van de 6 huishoudens er niet bij zijn, maar die werden online van de diverse hoogtepunten op de hoogte gehouden.

Xander mocht maximaal 1 dag vrij hebben hiervoor van school. We moesten echter een eind rijden en het zou tot 21.30 duren. En dan nog een eind naar huis rijden. Dus bedacht ik een creatieve invulling. Xander zou nog een halve dag naar school gaan, dan door naar de bruiloft, en de dag erna had hij maar een halve dag school, en hielden we hem thuis. Een volle dag vrij dus, maar verspreid over 2 dagen.

Geen smoesjes over ziek zijn ('je bent één van de weinig eerlijke ouders met zo'n verlofaanvraag', aldus Xanders gymdocent), maar op een creatieve manier gedaan wat mocht. En meneer de directeur had geen enkel bezwaar tegen deze constructie. Mooi zo!

Ronald moest nog in Epe werken, dus vertrok ik alleen vanuit Etten, haalde Xander op in Doetinchem, en vervolgens Ronald op de Carpool in Arnhem Noord. Hèhè, mijn eigen mini-roedel was compleet.

Overigens, Xander ophalen van school en dan door naar een bruiloft is nog een hele onderneming. Hij had net gym gehad, en stond zich nog om te kleden. Mooi, kon gelijk zijn nieuwe overhemd en strikje aan. Leuke klus, met 14 stuiterende klasgenootjes om hem heen. 'Xander, wat ben je mooi!' 'Xander, wat is een bruiloft?' 'Xander, wat ben jij een geluksvogel!' En Xander stond, totaal overvraagd qua aandacht, rond te kijken en wist nou niet meer of zijn onderbroek wel of niet uit moest, waar zijn shirt moest blijven, en welke schoenen hij nou aan moest. Prompt stak er ook nog eens kind een vinger tussen de deur met bijbehorende gegil, moest de mooie kleding nog even aan de gymdocent getoond worden die in gesprek was met een ander jongetje wat hij net tot bedaren had gebracht na een woedeuitval, 'o we vergeten de gel, gauw nog even wat in je haar Xander!', werd er een erehaag gevormd voor Xander omdat hij zo mooi was met zijn strikje, en vroeg elke juffrouw die we tegenkwamen richting de uitgang: 'waarom ben jij zo mooi?'

Kortom: we moesten even bijtanken toen we eindelijk in de auto zaten. 

Maar wel zo lief: elke juffrouw of meester kent hem, zoveel aandacht ineens, en iedereen leefde mee en gunde hem een prachtige dag.

Een dag waar Xander trouwens zelf nog geen zin in had, maar voor het sociaal wenselijke deed hij van wel. 

De reis ging soepel. Ronald stond al te wachten op de carpool, en we reden gelijk door. Geen last van wegafsluitingen, en ruim op tijd waren we aanwezig in Haarlem. 

Leuk, elkaar weer te zien, nieuwtjes uit te wisselen, outfits werden bewonderd ('nou mijn jurkje komt gewoon uit de kast hoor'), en ergens je ongemakkelijk voelen omdat je zoveel mensen ook niet kent. Maar dat 'probleem' hadden de ouders van de bruidegom ook, en ineens was het probleem gelijk een wat minder groot probleem.

Het was een mooie trouwdienst. Een mooi en dolgelukkig bruidspaar, een bruidegom met een ongelooflijke verrassende kleur trouwpak (gaaf!), en een bruid die al binnen 10 minuten haar sluier even verloor, maar moeders prutste hem er weer in.

Na de receptie was het diner, daar waren wij dan weer niet voor uitgenodigd. Dus besloten we met een clubje familie te gaan voor ons eigen culinaire hoogstandje: het restaurant met de 2 gouden bogen. Het was ruim een kilometer lopen, fijn om even te bewegen met zo'n zitdag. Alleen zielig voor mijn schoonzusje die net niet de goede schoenen daarvoor aan had. Maar ach, schoenen kunnen ook uit, toch? 

Heerlijk, simpelweg genieten van frietjes en burgers en koffie en ijs! De na-bestel-service met de QR code bleek alleen niet te werken. 'Dit restaurant is helaas gesloten.' Oh...? Niks van te merken om ons heen, zeker niet toen achter ons een lading franse frietjes over de vloer ging, gevolgd door een flinke krachtterm. 

Gesloten dus. Dus moest zwagerlief toch zich van de stoel verheffen om 7 meter verderop bij de paal te bestellen. Gedoe zeg. 

Bij terugkomst op de bruiloft begon het feest. Er werd gedanst, gezongen, toegekeken, gekletst voor zover de muziek dat toeliet, en na een uur was het voor ons vooral eigenlijk wel welletjes. Het was namelijk niet geheel de setting waarbij we volledig tot ons recht kwamen, en vooral de mannen hadden er al een hele lange dag opzitten.

Dus het uitzwaaien van het bruidspaar geloofden we wel, ook zonder ons zal er vast getoeterd of gezwaaid of herrie gemaakt zijn. We verlieten stilletjes het feest, en waren blij toen we in alle rust terug naar huis reden.

Oja, niet vergeten bij Arnhem Noord de witte Rots bolide op te halen...zou typisch geval van jammer zijn als Ronald de volgende dag eindeloos zou lopen zoeken naar dat ding in Etten.

En zo kwamen we die avond moe maar voldaan weer thuis. 

Gedoe met slapen

Het is om de zoveel tijd een terugkerend fenomeen: niet kunnen slapen. 

Normaliter ben ik iemand die goed slaapt. Zeker als ik mijn ereader erbij heb, ben ik meestal binnen zo'n 20 minuten onder zeil. Ik word af en toe wakker als ik naar de wc moet. Dan ga ik, enigszins op de tast omdat ik zo min mogelijk licht aan wil doen én mijn bril niet op heb, snel naar beneden, doe een turboplas, sluip gauw weer naar boven, en doorronken maar.

Maar af en toe komt er een periode voorbij dat het niet wil. Kijk ik terug op de afgelopen jaren, dan heb ik dat heel vaak in het voorjaar.

Foto van freepik.com

Op één of andere manier heb ik dan overal last van. 

Ik slaap normaal altijd met oordoppen. Al sinds mijn 14e. Tijdens de eerste weken toen Xander net geboren was én tijdens zijn opname in het ziekenhuis 3 jaar geleden, toen gingen de doppen een paar weken uit. Maar verder heb ik al talloze doosjes Ohropax versleten. Ze houden dan ook keurig alle geluiden buiten. Behalve die van luid kwetterende vogels onder onze dakpannen in het voorjaar. Wat een kabaal soms! Vooral als ze tussen de goot en de rolluikkast zitten en hun vleugels tegen dat metaal klapperen. Onrechtmatige geluidshinder naar mijn mening, maar de Rijdende Rechter zal er niks aan doen.

Daarnaast wordt het steeds vroeger licht. En ondanks de rolluiken merk ik dat toch door de kieren heen. En word ik steeds vroeger wakker. Om dat probleem tegen te gaan heb je oogmaskers. Zo'n ding heb ik dus ook, maar tegen de ochtend heb ik mezelf zo vaak gedraaid en bewogen, dat die regelmatig onderaan de kin hangt. En daar mag hij best hangen, maar functioneert hij niet meer naar behoren.

Dan de temperatuur. Het is snel warm boven. En bij warmte wil de slaap bij mij niet komen. Nu probeer ik dat te reguleren met tig dunne lakens en dekens over elkaar. Ultiem gebruik maken van de laagjestechniek. Dekentje erop, dekentje eraf. Gaat soms de halve nacht door. Nee, ik ben volgens mij nog niet in de overgang, maar als het boven warmer wordt begint de temperatuur dusdanig te fluctueren, dat het aantal dekens per uur kan wisselen. En de stand van de ventilator naast mijn bed ook 

Geef mij dan maar de winter. Liefst maar 10 graden of zo in de slaapkamer, en lekker bibberen onder een dikke stapel dekens tot ik langzaam opwarm en in slaap val.

Dit alles zorgt ervoor dat ik en minder snel slaap, en minder diep slaap. Dat zorgt er weer voor dat ik geluiden van mijn buurman in bed ook beter hoor, waaronder soms enige snurkgeluiden en onrustige ledematen. 

Maar waar ik uiteindelijk het meeste last van heb? Dat heeft alles te maken met datgene wat tussen de oren zit.Want wat kan ik het mezelf moeilijk maken in tijden van minder slaap. Geef me 1 mindere nacht, en de ellende in mijn hoofd is al compleet. 

Frustratie dat het niet wil. Irritatie: waarom valt de man wel altijd meteen in slaap, en ik noooooooooit? (In de eerste slapeloze nacht komt die al voorbij hè...)

En met het oplopen van de emoties stijgt ook de temperatuur van mijn lijf. En kan ik het dus helemaal schudden met het slapen. Tranen, wanhoop, 'ik MOET slapen anders functioneer ik niet morgen', wanhopig proberen rustig te blijven, van me afschrijven maar binnen 10 minuten weer vol frustraties zitten, bang zijn dat door de moeheid ik vast een paniekaanval ga krijgen, een matras naar de andere slaapkamer slepen en het daar proberen: alles komt voorbij. Vaak zonder resultaat.

En dan ben ik eindelijk weer wat rustiger, voel ik dat ik ineens honger heb. En niet zomaar honger, maar honger dat ik Nu. Moet. Eten!, anders slaap ik niet. Dus maar weer naar beneden en kijken of er wat te snaaien valt wat goed vult. En dan begint het riedeltje weer opnieuw...

Ik heb al zo vaak periode met slecht slapen gehad. En elke keer weer is het een strijd, en vecht ik tegen iets waarvan ik diep van binnen weet dat ik er niet tegen hoef te vechten. Simpelweg omdat het werkelijk niks oplevert. Omdat juist die strijd me uit de slaap houdt. 

Wat dan wel de oplossing is? De man had een simpele: plak een briefje bij je bed met daarop de woorden 'niet druk maken'. 

Goeie. Dusdanig simpel dat het natuurlijk het proberen waard is. 

Ikzelf ben inmiddels tot een andere conclusie gekomen. Tot een inzicht, die mij rustiger maakt als ik weer niet kan slapen.

De veronderstelling dat ik niet functioneer als ik niet slaap, is een aanname die ik mezelf heb wijsgemaakt. Eentje, die één van de grootste oorzaken is van mijn onrust en angst als ik niet kan slapen. Hij zorgt voor druk, 'ik móet slapen'. 

Maar ik heb inmiddels ervaren in mijn leven dat die stelling niet klopt. Ik kan namelijk ook zonder of met weinig slaap functioneren. 

Alleen, wat versta je onder functioneren? Is dat in hetzelfde tempo de dingen moeten doen die je gepland had? Of is dat met wat aanpassingen de dag wat relaxter maken, waardoor je minder doet, maar meer rust neemt, en toch de meest noodzakelijke dingen doet? Je aanpassen aan dat wat echt moet gebeuren, en de rest meer laten rusten? Kortom: de lat wat lager leggen?

En soms is functioneren gewoon een dag niks doen. Er alleen maar zijn. Afspraken cancellen, lief zijn voor jezelf, eten bestellen in plaats van koken, en gewoon bijtanken. Ook dat is functioneren. 

En ja, die vind ik zelf ook nog heel lastig in praktijk te brengen. Ik ben ongelooflijk slecht in niks doen, en heb altijd het stomme gevoel dat ik nuttig moet zijn.

Maar toch: hoe meer ik mezelf die rust gun, hoe fijner de dag na zo'n slapeloze nacht toch wordt. En, heel gek, als ik dan aan het eind van de dag opschrijf wat ik allemaal gedaan heb die dag, blijk ik toch soms veel meer gedaan te hebben dan ik dacht of van tevoren verwachtte. 

Verder: Slaap kan ik niet afdwingen. Ik kan de omstandigheden gunstig maken, voor optimale omstandigheden zorgen. Maar slaap komt, of niet. 

En het idee dat we vanuit het ritme van de seizoenen het ene moment van het jaar meer slaap nodig hebben dan het andere, wordt me ook steeds duidelijker. Het seizoen van veel licht vraagt om meer wakker te zijn en dingen te doen. En wanneer de nachten langer en donkerder worden, het langzaam winter wordt, de dieren in winterslaap gaan, de planten afsterven en onder de grond ook tot rust komen, ja dan mogen en kunnen ook wij als mens onze rust meer pakken.

Door alle technologische ontwikkelingen (wekkers, kunstlicht, maar ook al onze verplichtingen die we in een stomme decembermaand gepropt hebben) zijn we dat natuurlijke ritme wat kwijtgeraakt. Maar het is eigenlijk een ongelooflijk logisch ritme, wat tot zo'n 80 jaar geleden veel meer geleefd werd.

Door deze inzichten wordt voor mij het 'moeten' slapen wat minder krachtig. En dus ga ik het zo gewoon maar weer proberen: lekker slapen. 

Lukt het niet? Dan functioneer ik morgen ook nog wel. Hetzij werkend, hetzij in de hangmat onder de boom. Ook niet vervelend trouwens...

Een feestelijke week

Ja hoor, daar was die: de witte rook! De meeuw die ernaast stond, en net bekomen was van de schrik doordat hij een glijertje op het dak maakte, kreeg opnieuw een hartverzakking toen de pijp ineens flink begon te roken. Om vervolgens aan de valeriaan te moeten na de oorverdovende herrie die vanuit de menigte kwam. 

Het leek wel het voetbalstadion. Wat een vreugde, wat een vlaggen, wat een gejoel! Ineens was het verdriet van de overleden paus ver weg, want ja, 'we' hebben weer een paus!

Voor een vergaderingsmeisje zoals ik is het natuurlijk een beetje gek, aandacht te hebben voor het Katholieke geloof en het Vaticaan. Normaliter heb ik die ook niet: die Maria-verering vind ik verschrikkelijk, al die blote engeltjes die in die kerken hangen vind ik ongemakkelijk, en als een priester of pastor of bisschop of kardinaal of hoe zo iemand ook heet, al lopend met zo'n wierookvat aan een ketting zwaait om iets of iemand letterlijk te bewieroken, dan krijg ik, sorry!, jeuk aan mijn lachspieren.

Het overlijden van paus Franciscus was groot nieuws, maar natuurlijk niet onverwacht. De beste man had met zijn laatste krachten de Paaszegen uitgesproken, en iedereen wist: dit kan elk moment afgelopen zijn. Tja, ik nam zijn overlijden voor kennisgeving aan, keek met een schuin oog naar de uitvaart, maar eigenlijk vooral ook om te zien wat voor ongelooflijke happening dit was, met alle regeringsleiders die ineens doen alsof ze de Paus wekelijks zagen. 

Maar toen de ceremonie 10 minuten bezig was, was ik wel klaar met al die mijters, gewaden en Latijnse gezangen.

En toen begon het conclaaf. Dat wil zeggen: het nieuwsbericht kwam voorbij dat technische mannen het bekende pijpje op het dak aan het plaatsen waren.

Fascinerend. We schieten bekende Amerikanen de ruimte in, we hebben zelfrijdende voertuigen, we doen alles via beeldschermen, maar willen we weten of we een nieuwe paus hebben, dan doen we dat met rooksignalen. 

Ik vraag me af of we de volgende keer dit niet wat moderner kunnen organiseren. Iets van een 'Wie is de Mol'-test en executie, met een groen en rood scherm. Maar ja, elke keer 133 schermen laten zien is ook gedoe. 

Daar stond hij, het pijpje. En het conclaaf begon. En we kregen van NOS een prachtige livestream van het pijpje. Urenlang alleen maar een pijpje. 

Ter ontspanning stuurde ik de livestream in de zussenapp. Gratis tip voor de broodnodige ontspanning met deze slow television. 

Het bleek niet volledige ontspanning. Want 1 van de zussen begon zich te ergeren aan die ene meeuw met zijn grote mond naast het pijpje. En er begonnen belangrijke levensvragen naar boven te komen. Wat als er paarse rook uit de pijp zou komen, zou de wereld dan in rep en roer zijn? En dat ene lijntje, zouden daar straks de onderbroeken van de kardinalen aan hangen om te drogen?  

Goed, toen was daar dus de witte rook. En die uitermate geïrriteerde meeuw die daar niet van gediend was. Trouwens, vlak voor de witte rook zat de meeuw er met zijn baby...wat een fantastisch beeld!

Ondanks dat ik dus totaal geen Katholieke gevoelens heb, vond ik het interessant om te zien. De opwinding op het Sint Pieterplein. De positieve verraste reactie van Andrea Vreede (fantastische journalist en Vaticaankenner), die na een enkele minuut al flink wat wist te vertellen over de nieuwe paus. De ontroering bij de nieuwe paus, die zichtbaar moest slikken. Mijn eerste indruk: een aimabele man die denk ik ook streng kan zijn. De theoloog bij Eva Jinek, die enthousiast op de tafel ramde en uitriep: 'ik heb met die man nog een biertje gedronken!' En dan al die blije snuutjes van die andere kardinalen op de balkons van de Sint Pieter. Hé, ze blijken ook te kunnen lachen!

Ik vond het mooi, ik vond het interessant, ik vond het ergens liefdevol, en het was even zo'n feestelijk moment. En ondanks dat ik heel, heel veel dingen van het Katholicisme niet onderschrijf, hoop ik dat deze man op Zijn plek toch gebruikt mag worden door God. Dat deze Leo de Veertiende Hem als Zijn persoonlijke redder mag kennen. En dat Hij toch iets van Gods positiviteit en vrede mag brengen. 

Gewoon even wat feestelijks in een week dat we getuige zijn van wellicht een volgende oorlog: die tussen Pakistan en India. Oh, al dat oorlogsnieuws, ik ben er zooooo klaar mee. 

De dag erna was er wat anders feestelijks. Het was van iets andere orde, iets minder grootschalig: we hadden een festival van school, Festiborgh. De opbrengst is voor nieuw spelmateriaal en Make a Wish. 

Ik had er geen trek in, maar Xander wilde gaan. En dus, voor mijn eigen morele ondersteuning, zocht ik hulp bij de twee andere 'loedermoeders' (zoals we onszelf noemen) waar ik regelmatig mee klets op het school. Ja, die zouden ook komen. Gelukkig. En ik stopte nog even snel mijn ereader in mijn tas. 

Ik dacht na een halfuurtje wel weer weg te kunnen, maar heb er bijna 2 uur gezeten. Er was namelijk een opblaasbaar dartbord waar de kinderen, tegen betaling van een euro, met ballen op konden schieten. En dat was wat Xander elke keer wilde. 

De wachttijd nam hij voor lief, zelfs het kijken naar andere kinderen vond hij leuk.

Dus zat ik ongeveer anderhalf uur op dezelfde plek op het plein in de zon, behalve dan de momenten dat ik in de rij stond voor een broodje hamburger. Tja, wat moet je anders met de gekochte muntjes? Prullaria wilde ik niet kopen, en eten in je buik is zo makkelijk meenemen op de fiets hè. 

Een succes dus, al heb ik eigenlijk alleen het opblaasbare dartbord, de hamburgerkraam en de kraam van groep 3 gezien. Hamburgers, gebakken door de broer van Klaas Jan Huntelaar. Verrukkulluk! 

Oja, en Xander weer naar school, dat droeg ook wel bij aan een feestelijk gevoel deze week. Heerlijk, weer uurtjes voor mezelf!

Vakantiemodus

Xander had de afgelopen twee weken vakantie. Hij keek er van tevoren al naar uit, en dit werd nog eens gevoed door diverse mensen in zijn omgeving. 'Hoe lang moet je nog naar school' en 'Heb je al bijna vakantie?' 

Dus kreeg hij er steeds meer zin in. En ik steeds minder.

Tja, sorry. Voor hem vind ik het fijn hoor, de vakantiemodus. Maar zelf vind ik meestal redelijk ingewikkeld.

Komt door mijn eigen instelling. Ik maak namelijk bijna bij elke vakantie weer dezelfde fout: dat ik in dezelfde modus wil doorgaan als in de normale werkweken, en meen dat ik Xander daar gewoon in mee kan nemen. Want: hij vermaakt zichzelf wel, en ik kan hem toch met alles meenemen.

Na de eerste vakanttieweek realiseerde ik me: nee, dit werkt niet, en ik ga dit ook niet volhouden. Ik was moe, we hadden diverse minifrustraties op elkaar afgereageerd, en ik kwam totaal niet klaar met mijn planning. 

Ik moest wat gaan aanpassen. 

Allereerst voor de 57e keer tot de ontdekking komen dat en het werk doen wat ik in een normale werkweek doe, en Xander over de vloer hebben: dat gaat niet. Want hoe makkelijk hij ook is, hoe goed hij zich ook kan vermaken: hij wil ook regelmatig aandacht. Hij wil ook leuke dingen doen. Hij wil ook, bij gebrek aan speelkameraadjes en broers of zusjes, een spelletje met mama doen. Hij wil ook gewoon eens met een boekje tegen me aankruipen. En als ik hem al die momenten niet bied onder het mom: 'mama is even bezig', tja, dan is het niet gek dat de boel af en toe frustreert. Want mama blijft altijd bezig. 

De knop ging om. Het huishouden moest op een lager pitje, het werk voor anderen maar even geskipt, en zelf ook maar enigszins in de vakantiemodus komen.

De tweede vakantieweek ging een stuk beter. Ik besteedde de tijd beter door elke iets eerder op te staan, in de vroege uurtjes mijn huishoudelijke ding te doen, en zodoende meer tijd overdag voor Xander te creëren. En uiteindelijk daardoor ook voor mezelf. 

Want ik had meer tijd voor hem, terwijl ik ondertussen in de hangmat lag. En terwijl hij bij de fonteintjes in Ulft zich eindeloos vermaakte, had ik tijd voor een goed boek, mijn cursus Duits, en het bestuderen van een hele hoop Duitsers die op 1 mei vrij hadden. Dag van de Arbeid. Nou, het was meer Dag van de Elektrische Fiets. Ze kwamen met bosjes tegelijk pauzeren bij de DRU in Ulft. Ik heb werkelijk waar nog nooit zo'n kapitaal aan elektrische fietsen bij elkaar gezien. Met aan elk stuur keurig een fietshelmpje. 

De dag ervoor, woensdag, gingen Xander en ik zelfs een hele dag samen op uit. Naar Maastricht. Gewoon omdat het kon. Omdat het 'maar' 2 uur en 10 minuten rijden is. En wat is nu 2 uur en 10 minuten enkele reis?

Nou, bij nader inzien toch een hoop. Want keer 2 is 4 uur en 20 minuten. En dat valt voor een 7-jarige niet mee, zeker als je geen filmpje kunt kijken op mama's telefoon, omdat die Google Maps nodig heeft...

Maar het was goed om te doen. We gingen namelijk niet zomaar, maar we gingen op familiebezoek. Een dierbaar familielid was namelijk zo'n twee weken eerder door een diep dal gegaan, dankzij een Medische Misser tot de macht 4. Met bijna fatale gevolgen. En dat was een hele heftige periode, maar ook een moment dat je weer beseft wat iemand voor je is. Dat je, ondanks verschillende leeftijden, levens en een grote afstand, toch veel voor elkaar betekent. En dat je dankbaar bent dat je elkaar weer kunt zien. 

Dus: gewoon 'even' naar Maastricht. 

Tja, en als je daar toch bent, dan speel je natuurlijk ook even voor toerist in eigen land. We hadden niet mega veel tijd, maar ik wilde me even Andre RIeu wanen. Zonder publiek en zonder strijkstok, maar ik was er: op het Vrijthof!

Ik miste Ronald wel. Al was het niet vanwege zijn aanwezigheid, dan toch wel een beetje als pakezel. Want het was redelijk warm. Xander wilde zijn step mee, maar na 1 straat kwamen we er al achter dat Maastricht Centrum voor veel dingen geschikt is, maar niet voor een step. Ik had een camera bij me, met extra lens. Een rugzak. Een cameratas. Een step in de hand. En ook nog een kind aanmoedigen om enigszins door te lopen. 

Maar hoe het ook zij: we zijn er nu ook eens geweest, in het mooie Maastricht. Daar gaan we nog wel eens terugkomen. Want ik heb niet veel gezien, maar wat ik zag was prachtig!

Nu we toch bezig waren met het bezoeken van een uithoek van Nederland: waarom dan niet diezelfde week een dagje naar Den Helder? Dus dat deden we. Nu met z'n drieen. 

Er was namelijk weer een allerliefst neefje geboren die we graag wilden bewonderen. Oh, zo klein, het blijft zo bijzonder...overigens heb ik zelden zo'n relaxte baby in handen gehad. Hij lag voor pampus in onze armen, en niks bracht hem van zijn stuk. Gewoon stug door blijven ronken hè.

Natuurlijk togen we daarna naar het strand. En daar deden we alles wat simpelweg fijn is om te doen op het strand. We zonden, we gingen pootje baden in water dat zo koud was dat het zelfs zeer deed, we bouwden een kasteel, schreven onze namen in het zand en keken of de zee zover kwam dat hij ze uitwiste. 

We deden een spelletje, en lieten een vlieger op. Uh, althans: ik probeerde het. Maar die vlieger ging dus niet (meteen) op.

Het was een exemplaar van 5 euro van de Action, en dat gaf ook tegelijk low-budget stress. Touwtjes die niet goed zaten enzo, en een vlieger die onbestuurbaar leek. Oh, ik was het toch niet verleerd? 

Na een poos gepruts gaf ik het op. Action kwaliteit. Ik wilde ook niet langer voor mijn gevoel voor schut staan voor die paar andere mensen die ook rondliepen of zaten daar. 

Maar na een uur leek er wat meer wind te staan. En er stond inmiddels een andere volwassene met een simpele matrasvlieger te vliegeren. Het duurde even, maar toen gooide ik mijn schroom en anget overboord. Boeiend, wat andere mensen zouden denken. Ja, 37, ik wilde gewoon vliegeren! Ik wilde dat niet laten verpesten door wat anderen misschien wel of niet zouden denken. 

Ik prutste nogmaals de touwtjes goed, kreeg het ding de lucht in, en na 2 duikvluchten in het zand lukte het me. Jiehoe! Zelfs de achtjes en de loopings lukte me weer! En zielsgekkig stond ik, samen met een onbekende oudere man zo'n 20 meter verderop, te vliegeren. Voor 5 euro. Dank je wel Action!

Nog 1 dagje, dan gaat het normale (school)leven weer beginnen. Ook weer prima! En ik vind dat ik het er deze vakantie toch best aardig vanaf heb gebracht. Heb wel een vakantie verdiend eigenlijk...

Simpelweg gaan

We hadden wilde plannen voor 2e Paasdag: we zouden naar Koblenz gaan. 

Maar er kwam twijfel. Iets met lange reistijd, Xander die niet in zijn hum was vanwege laat naar bed, zelf ook best moe zijn, enzovoorts.

Dus wijzigden we de plannen op de ochtend zelf. Het werd Münster. Ook mooi, stuk dichterbij, maar toch Duitsland in.

En waar lopen we vijf uur later, heuveltje op, heuveltje af?

Op de Posbank (Hoge Veluwe). Gewoon lekker dicht bij huis. Hartstikke mooi. Niet zo druk als verwacht op 2e Paasdag. En helemaal prima. En volgens Xander toch in de bergen (met een klein beetje fantasie).

Geen wildlopende wolf gezien, wel 5 wildlopende paarden. Nee, wildstáánde paarden. Nee, ook niet. Rústigstaande paarden. Ze moesten het idee geven dat ze daar in het wild lopen, maar heb zelden zulke rustige en slaapverwekkende exemplaren gezien. Ze bleken écht te zijn, want er brieste er één 2x achter elkaar. Jeuk, volgens de man. Ik denk hooikoorts.

Soms moet je de leuke dingen helemaal niet zo ver weg zoeken, maar liggen ze dichtbij, simpelweg voor het oprapen. Ja we wilden erop uit, nee, we wilden niet ver rijden, en hé, Maps geeft nu nog geen file op de A12. Hoppa, snel water en wat te eten in een rugzak, en gaan. Niet nadenken over eventuele drukte, files, buien, maar gewoon doen. En het was een topidee!

Voor Hoge Veluwe en 2e Paasdag-begrippen was het niet druk. Vond ik ergens al wel, want als je voor je en achter je mensen ziet lopen, dan is er in mijn ogen al sprake van massatoerisme. Het ergste is nog als de gesprekken woordelijk verstaanbaar zijn, en je noodgedwongen meeluistert terwijl je al die dingen totaaaaal niet wil horen. 

Goed, ik mocht niks zeggen, want Xander was ook behoorlijk in de kletsmodus. Maar dat is vaak wel een goed teken, dan heeft hij het naar zijn zin.

Hij liep voor het eerst op zijn goede nieuwe Oberstdorfer wandelschoenen. Wow, wat een verschil, wat liep hij goed mee, zelfs nog bult-op een sprintje trekken!

Het was heerlijk. Zo rustig weer. Prachtig uitzicht. Weinig wind. En de vogels gaven een prachtig concert voor ons. We kwamen helemaal voldaan terug bij de auto.

Ik probeer het vaker te doen: gewoon spontaan erop uit, de natuur in. Niet te lang gaan nadenken over wat nu leuk en prachtig enzovoorts is, maar simpelweg gewoon gaan.

Zo zat ik van de week al 2x onverwachts aan de Kemperplas, een meertje vlakbij ons huis. Drie kilometer fietsen, en je waant je in vakantieland. Helemaal rustig in het hoofd kwam ik beide keren thuis. 

Stilte, rust, de natuur: ik ontdek steeds meer hoe goed dat me doet.

Er is vaak zoveel ruis in het leven. Van werk, van alle dingen die moeten, van alle dingen die ik wil, en vaak nog meer van alles wat er via de telefoon binnen komt. Nieuws, meningen, mensen die wat van je willen: ik ontdek steeds meer hoe vermoeiend ik dat eigenlijk vind. En zette ik eerder vaker de radio of tv aan, tegenwoordig kies ik vaker voor stilte. Omdat dat me uiteindelijk zoveel beters geeft. Geen input van een wereld om me heen die steeds onrustiger wordt, maar gewoon stilte. Luisteren naar de bomen. Kijken of je vogeltjes kunt ontdekken. 

En als ik mijn camera mee heb, ga ik vaak nog meer focussen op dat wat er voor moois te zien is om me heen. 

Genieten in een onzekere tijd

Ik had in mijn telefoon al een opzetje voor een blog. Over de enorme turbulente tijd waarin we leven. Over een Donald Trump, die door velen als een gek wordt omschreven, ik het enerzijds mee eens ben, maar het anderzijds fascinerend vind hoe één zo'n man alle koersen in de wereld aan het wankelen krijgt. Ja, misschien is Trump af en toe gek. Maar tegelijk laat hij zien hoe belachelijk fragiel ons zogenaamde internationale economische systeem is. Eén uitspraak in Amerika zorgt voor enorme verliezen in Azië. 

We weten dat eindeloze groei niet voort kan duren, en toch heeft menigeen daar zijn vertrouwen op gezet. En daar wordt nu door één meneer flink aan geschud. 

En dat is eng en fascinerend tegelijk.

Vooral als je hoort dat hij een uitspraak doet, en vervolgens lekker gaat staan golfen. 

Overigens krijg ik net van Ronald de geruststellende boodschap dat Trump heeft aangekondigd dat de importtarieven niet zullen gelden voor smartphones en chips.

Mooi. Trek ik die volgende zak Lays Max fijn open. Crunch crunch....

Of bedoelde hij wat anders met chips?

Goed, daar had ik het over kunnen hebben. En over nog zoveel meer ellende. Oekraine. Gaza. Positie van Europa. Droogte. Myanmar. China. Kernwapens. Versterking van de krijgsmacht. Stikstof. Onbetaalbare woningen.

Maar wat heb ik, in mijn nederige positie, nog toe te voegen aan al die honderden meningen die er zijn over deze onderwerpen? Moet ik luisteren naar een discussie over welk plan er achter Trumps plannen zit? 

Welnee. Simpelweg omdat het volgens mij eenvoudiger is dan 1000 analisten kunnen bedenken. 

Trumps enige plan is gewoon elke keer de boel teontregelen. En dat lukt hem tot nu toe heel aardig. En hij houdt daar flink wat journalisten mee aan het werk.

Ik was jaren een nieuwsfreak. De hele dag stond radio 1 aan, en meerdere keren per dag checkte ik de NOS app. Maar het is momenteel zo ongelooflijk onrustig in de wereld. Er gebeuren zoveel nare dingen. Er is zoveel gedoe, angst, ellende, doden, zwakke regeringen, en op elk onderwerp is er wel een crisis.

Ik ben gaan afkicken. Ik ben namelijk murw geworden van al het nare. Van alles wat een probleem is, en dat is inmiddels bij bijna alles het geval. En weet je, ik, wij met z'n drieën, kunnen werkelijk niks eraan doen. We hebben er geen enkele invloed erop. Met of zonder ons: de ellende gaat toch wel door. Er verandert niks.

Dus gaan we van toon veranderen, en wordt dit een blog over leuke dingen. Want ik heb mijn focus verlegd naar mijn eigen wereldje. Ik zoek in het kleine zoveel mogelijk de mooie dingen op in het leven. Ik zet de oogkleppen op en zoom in op mijn eigen postzegeltje. Daar waar ik wel invloed op heb. 

- Allereerst geniet ik met elke stap die ik buiten zet van al het moois wat er momenteel te zien is. Alles groeit, bloeit, en loopt uit. Elke dag is een feestje om te zien wat er nu weer open is gegaan. Dus camera erbij, en focussen maar!

- Ik zit elke dag met mijn handen in de tuinaarde en potgrond. Zaadjes planten, groene kopjes de grond uit kijken, gieten, in de zon, uit de zon, in grotere bakjes, in de volle grond: het is zo genieten van het wonder wat elk zaadje is! 

-Ik check elke minibieb die ik tegenkom op leuke boeken. Ik kwam onlangs het boek Heidi tegen. Ongelooflijk ouderwets, maar ik kende eigenlijk het verhaal niet, dus nam ik het mee. In een paar avonden had ik het uit. Lekker oubollig, in oud Hollands vertaald, een tijdperk zonder schermen en moeten, en nog met een verrassend indrukwekkende christelijke boodschap. 

En natuurlijk onmidellijk weer terug in de minibieb, wie weet wie er nog meer een relaxte avond door krijgt. (Eén van de avonden werd ik er zo relaxt van dat ik in slaap viel...)

- Elke avond loop ik een rondje met de gieter door de tuin. Heel fout met kraanwater (tja, vanwege vorst vlak voor de droogteperiode de regenton leeggehaald, da was nie handig), maar we gieten zorgvuldig en alleen dat wat nodig is.

Er zijn mensen die vinden dat je niet moet gieten. Want: verwende planten, en oh oh, dat kraanwater is tegenwoordig ook niet meer oneindig voorradig.

Ik giet gewoon door. 7 kuub per maand verbruiken is netjes voor ons drietjes, en ik word ongelooflijk blij van die dankbare knikjes die de betreffende plantjes me geven. En een bloeiende tuin maakt me zo blij!

- Xander naar school brengen op de fiets. Het kost een hoop tijd per dag, maar ik voel zoveel voldoening als hij eindeloos kletsend flink doortrapt naast me. Alsof de wind alle cellen in zijn hoofd weer fijn door elkaar husselt en weer luchtig op zijn plek legt. En als ik weer thuiskom geniet ik extra van mijn bakkie verse muntthee. 

- Het elke dag 5 minuten aandacht besteden aan het bij elkaar gooien van ingrediënten, en dan om 17.30 uur een heerlijk vers geurend brood aangeboden krijgen van mijn Panasonic.

- De man die blij terugkomt van een uurtje toeren met de motor. Hij heeft 'm weer terug van reparatie na zijn val, en zijn eerste kilometers weer gemaakt. Wat gun ik hem dat!

Hij had me trouwens nog even te pakken. Hij kwam terug met de boodschap: 'Ik heb wéér schade!'. Nee, wat nu weer??

Er was een gesp geknapt van zijn motorbroek...

- Xander die op zijn skelter het gazon aan gort rijdt omdat hij Formule 1 na doet. En die tijdenlang weg is, omdat hij zelfstandig door het dorp rijdt. Heeeeerlijk, hij durft steeds meer vrijheid te pakken. Voor hem fijn, voor mij fijn!

- Thuiskomen van de supermarkt en grijnzend het bonnetje bekijken: de korting liep bijna net zo hard op als het totaalbedrag. Ik let meer op de kleintjes, en ja, dat kost tijd, maar het scheelt echt!

- Intens genieten van een poosje in de hangmat liggen, terwijl Xander zich vermaakt met een waterspuit, een muur en een zonnescherm.

- Regelmatig door de kasten struinen en lekker opruimen: wat is dat toch een fijn gevoel. Oud speelgoed waar Xander niet meer mee speelt, kleding die het net niet is en die ik dus nooit aantrek, puzzels die niet worden gemaakt: elke keer dat er weer een doos of zak weggaat voelt het weer ietsje lichter en opgeruimder. 

- Jezelf af en toe een uitspatting gunnen. Zo was onze stereo-installatie aan vervanging toe. De USB aansluiting was kapot, de radio deed het ook niet meer, en de cd speler maakte regelmatig kabaal (en dat kwam dan niet van een cd).

Ik was het zat. Muziek is een heel belangrijk onderdeel in mijn leven. En steeds alles blikkerig op m'n mobiel afspelen is ook niks. 

Dus ik kocht gewoon, omdat het kon, een nieuw apparaat. Die IK mooi vond. Met de eigenschappen die IK belangrijk vind. En dus geniet ik inmiddels al 2 weken dat ik weer mijn eindeloze lijst van de Gaithers en aanverwanten geshuffeld kan afspelen via de USB op een lekker standje. 

En zo stond ik laatst serieus om 9.20, na een fietstochtje vanaf school, met een bakkie verse muntthee, met uitzicht op een prachtig bloeiende tuin, een dansje in de woonkamer te doen op het nummer 'He is my personal Savior'. Simpelweg en domweg gelukkig.

Ja, Gaza en Oekraine en Trump waren er nog steeds. Maar ik hoef er helemaal niks mee, en ik kán er niks mee. 

Controles

'Ik wil niet naar dat stomme ziekenhuis'.

Xander verwoordt datgene wat ik voel en denk. Het is zaterdag, we zitten aan het ontbijt, en de maandag van de controles in het ziekenhuis komt snel dichterbij. 

Er zaten dit keer 4 maanden tussen de laatste controle en deze. Nieuw ritme dus.

We hebben zoveel controles al gehad, maar ik heb er meer last van dan anders. Er lijkt een switch te zijn gekomen.

De wereld van het Maxima was altijd vertrouwd. Ja, het was spannend elke keer, maar ook leuk. Bekenden weer zien, en een soort van thuiskomen in een wereld voor een select gezelschap. Maar het is veranderd. Ik wil niet terug naar die wereld. Het voelt niet meer veilig. We zijn zo lekker aan het leven, en terug naar de kankerwereld voelt naar en bedreigend.

Ik spreek mijn gedachten naar Ronald uit. En ook nu weer: wat een verschil tussen ons. Ronald beleeft het zo anders. Het is voor hem een routineklusje. 'Het is toch wel goed, en ik heb alleen maandag zelf even misschien wat spanning. Het is voor mij hetzelfde als de allereerste controle.'

We hebben het er aan tafel even over, maar Xander geeft snel aan: 'ik wil het er niet over hebben'. Ok, zijn wens daarin is wet.

Ik vergis me nog even als ik aan Ronald vraag: 'weet jij hoe laat we maandag moeten beginnen?'. Ik hoor een boos gesnuif naast me, en Xander zakt onderuit op zijn stoel. 'Wat zei ik nou, ik wil niet dat jullie het er over hebben!'

Zelf de regie hebben wanneer er over gepraat wordt: dat is wat Xander wil.

Want een dag later wordt door hem uitgebreid voorbeschouwd hoe hij denkt dat hij dat nare bloedprikken moet aanpakken. En ook vanmorgen is dat het eerste waar hij over begint, terwijl hij zijn plasje keurig in de bak deponeert. Cadeautje voor het lab.

Hand stilhouden, een filmpje kijken met autocrashes (benieuwd wat de zuster denkt wat voor opvoeding we hem geven...), 'ik ga proberen niet te huilen hoor!', de andere kant opkijken: de theorieën kloppen allemaal.

Ik leg Xander uit dat hij gerust mag huilen. Het is ook niet leuk. Als hij maar wel zijn hand stil houdt.

'Mama, weet je waarom ik moet huilen? Omdat ik eraan denk als mijn handen opgewarmd moeten worden, dan moet ik wachten tot de prik, en dan denk ik eraan, en dan moet ik huilen.'

Ik snap het zo. Rotmoment. Je ziet alle spuitjes en prikken en verbandjes liggen, maar eerst moeten de handen opgewarmd zijn met de warmtepack, anders wil het bloed niet lopen.

'Nou mama, dan laat ik maar gewoon de tranen uit mijn ogen lopen hoor...'

Een uur voor vertrek verbaast hij me opnieuw. 'Mama, ik heb toch wel zin in het Maxima hoor. En morgen, dan ga ik aan juf Jitte vertellen wat ik allemaal in het ziekenhuis heb gedaan. Maar niet met de andere kindjes erbij, ik wil niet dat zij het erover hebben!' 

'Mag ik dan vandaag wat meer foto's maken, zodat je met behulp van de foto's kan vertellen wat je in het ziekenhuis moet doen?' Het blijft even stil. Dan komt er een voorzichtig lachje. Ja, dat is een goed idee!

En als ik hem vertel dat ik een boek wil maken over zijn hele ziekte, zodat hij dat kan laten zien aan anderen, dan wordt zijn lach nog iets groter.

'Dan kan ik aan anderen laten zien over hoe ik onder narcose ging.'

Wow. Hij wil voorzichtig aan gaan terugblikken, en terug naar die momenten...! Mooi om die ontwikkeling te zien. (En voor mij schop onder m'n kont om dat boek nu daadwerkelijk samen te stellen....)

Mede door Xander raak ik ook over het dooie punt heen. Weg met de zorgen! De zon schijnt, we hebben goed geslapen, en we gaan er fijne en gezellige dag van maken.

En die fijne dag kwam er ook. Belangrijkste ingrediënten hiervoor was de goede uitslag die we kregen: het gaat goed met Xander. Megagoed. Geen enkele aanwijzing voor recidive. 

'Elke keer als ik hem zie, zie ik hoe hij vooruit gaat, in hoe hij loopt, beweegt, de houding, de interactie met andere mensen...en dan al zo'n bruine kleur en zijn haar nog blonder door de zon. Jullie zien er trouwens alledrie stralend uit!' Aldus dr. Martine. 

Die zelf trouwens het hele consult zit te stralen en te genieten hoe goed het met Xander gaat. 

De onderzoeken liepen soepeltjes. Marjoleine, de doktersassistente, wilde nog even checken of we niks vergaten. Nee hoor, we snappen na zoveel keer wel wat er van ons verwacht wordt. 'Ja, het lab hebben we gehad, net als de metingen! Ja, de urine ook hoor, die hebben we om 6.30 al afgetapt'. 

Niks te doen dus bij ons, het liep als een speer. Tussendoor hadden we zelfs nog een uur de tijd en gelegenheid om de zon op te zoeken in de beweegtuin, waar we ook Peter de fysiotherapeut nog even zagen. 

Het bloedprikken was even eng en huilen, maar Xander deed ongelooflijk z'n best, en de tranen waren gauw over.

'Jongens, ik heb er niks meer aan toe te voegen, ik weet niet waar ik het nog over moet hebben. Alles ziet er zo goed uit. Dus lekker naar buiten jullie!', aldus een blije dr Martine aan het eind van haar consult.

Dus deden we dat. Met gierende banden, opgelucht gevoel, en de focus weer op ons normale leven. 

Irritatie én inspiratie

Een huis vol. Dat programma is hier al jarenlang geliefd in huize Sloetjes. We hebben niet alle afleveringen die er zijn bekeken, maar regelmatig keken we afleveringen mee met het wel en wee van grote gezinnen. 

Familie Deijs, hoe konden ze met zo’n groot gezin in zo’n relatief klein appartement wonen in Amsterdam? De Baumgards: opgevoede kinderen, maar moeders had soms wel hele grote dromen voor haar kinderen en zichzelf (weet u nog, haar koekjesimperium?). Familie Quadackers, altijd een wat treurige uitstraling, en dat werd nog extra bevestigd door het overlijden van vader.

De Buddenbruckjes…och heden, de Buddenbruckjes. Als die weer langskwam werden we al gek én moe als we het zagen. Hoe dan? Hoe krijg je hier enige structuur in? We grapten wel eens: ‘Xander hoeven we hier niet tussen te zetten…!’ 

En natuurlijk de familie Jelies, toch een favoriet bij ons. Johan, soms zo gek als een deur, soms zelf net nog een klein kind, maar onwijs leuke kinderen, en Janneke was werkelijk waar het zonnetje in huis. Ze dacht soms een beetje negatief over haar capaciteiten ('Tja, ik heb geen opleiding'), maar wat een tact en wijsheid en liefde!

En zo kwamen nog talloze gezinnen voorbij.

Dit jaar is er opnieuw een editie van ‘Een huis vol emigreert’ op rv. Ronald wees me er al op: ‘Er zit dit keer een familie in hier uit de buurt. En die ouders van Pim, dat waren vroeger buren van ons in Varsseveld. Ze gingen ook hier in Westendorp naar de vergadering…’

Kijk, is er wat bekends, dan kijken we sowieso. Want je weet maar nooit wie of wat er in beeld komt. ‘Ja hoor, dat zijn ze! Oh, die Pim is wel heel erg veranderd….en die ene zus, die komt helemaal niet in beeld. Oh, zouden die opnamen in dat lokaal daar gemaakt zijn?’ Nou ja, dat dus.

En tijdens het kijken van de serie erachter proberen te komen waar ze in Doetinchem zouden wonen. Gelukt! Lang leve Street View.

(Let op: we hebben de serie via de app vooruit gekeken, dus mocht je het nog niet gezien hebben, en je wilt dat het nog even een verrassing blijft: niet verder lezen...!)

Niet alleen de familie Verleg, ook de familie Kraan wordt (opnieuw) gevolgd in het reilen en zeilen van de camping in Luxemburg. En zoals elke keer deze serie weer doet: er komt een hoop irritatie maar ook inspiratie voorbij. En dat is denk ik nou net waar de kracht van het programma in zit. Dat je soms denkt: joh, wat slim dat ze dat zo doen! En ook net zo vaak denkt: oh, ben ik blij dat ik niet in hun schoenen sta...!

Twee grote gezinnen die vertrekken naar een ander land. De familie Kraan is eerder al vertrokken, eigenlijk zeer gestructureerd, die hebben alles wel op een rijtje.

Maar dan de familie Verleg...!

Bij het zien van de chaos in de eerste aflevering keek ik soms al hoofdschuddend weg. Wat een hectisch gezin en huishouden! Goed, 5 kinderen onder de 7, dan heeft het woord structuur een ietwat andere betekenis dan als je maar 1 kind hebt. Ik geef het je te doen...

Maar daar bovenop krijgt deze familie ook nog eens een portie 'Ik Vertrek'-ellende, die we in díe seriereeks al een poos niet meer hebben meegemaakt. Afspraken die niet worden nagekomen, een overbrugginsperiode waarin ze maar bij de ouders op het land gaan kamperen (oh, die kikkerpoel….), gescheiden van elkaar naar Spanje vertrekken, daar aangekomen nog niet in je huis kunnen maar moeten leven in Air B&B’s, vader die weer voor 6 weken terug moet, en eenmaal eigenaar van je nieuwe huis tegen allerlei ellende aanlopen.

Maar heel eerlijk? Mijn af-en-toe-irritatie over de chaotische manier van emigreren verdween langzaam en maakte plaats voor een soort bewondering. Hoe hielden ze dit vol, met 5 kinderen? Ze bleven elke keer zo optimistisch. Die Melissa, die omringt met 5 kinderen een caravan moet aankoppelen die op een helling staat, maar het toch flikt. Die even een paar tranen wegslikt als Pim weer voor 6 weken terug moet naar Nederland, maar het gewoon toch redt met 5 kleintjes. ‘Ja, het is wel intensief, ik moet zelfs plannen wanneer ik kan gaan douchen’.

En het hoogtepunt? Na een enorme stortbui erachter komen dat je huis zo lek is als wat, het water uit je laptop stroomt, maar dat je even later gewoon weer met je gezin aan de eettafel zit en verder eet.

‘Ach, het regent ook maar 2 dagen per jaar zo hard. Nee, het is niet zo netjes dat de vorige eigenaren dit niet zo hebben benoemd.’

Ze hebben, helaas, iets essentieels opgegeven wat ik ze zo ongelooflijk gun: het geloof. Maar tegelijk laten zij iets bewonderenswaardigs zien: neem het leven maar zoals het komt. Alles komt uiteindelijk wel weer goed. Regent het? Spring dan lekker met je kleren aan in het zwembad, want niets is zo fijn als zwemmen in de regen.

Ik zou willen dat ik wat meer daarvan had. Jaloersmakend.

Foto van KRO-NCRV

Tegenwoordig wordt er nog wel eens geklaagd over de jeugd, die het allemaal maar perfect voor elkaar wil hebben en verwend is. En ja, daar ben ik het regelmatig heel erg mee eens.

Maar er zijn ook veel jongeren die anders zijn. Die snappen dat het leven niet draait om mooie spullen, gemak en comfort, maar om elkaar, gezondheid en fijne momenten creeren.

Dat het veel waardevoller is om wat primitiever in een mooie omgeving te wonen met veel natuur, dan in een gelikt huis in een stadswijk. Die misschien nog meer dan de generatie voor hen snapt dat alleen maar werken om het steeds beter te krijgen, ook niet is waar het leven voor bedoeld is.

Dat werd nog eens mooi geillustreerd met een shot dat pa en moe Verleg aan de afwas bezig waren in Spanje, en wat punten voor verbetering benoemden: 'Tjonge jonge, wat is dat aanrecht laag. En wat zag het er allemaal primitief uit. Dit is niet geschikt voor een gezin met 7 personen’.

Pim en Melissa heb ik er niet over horen klagen. Maar voor vader en moeder, waarschijnlijk gewend aan heel wat meer luxe, was dit toch wel een ding.

Welke generatie is nu eigenlijk verwend?

Maar pa rondde het mooi af: ‘Als dit voor hun goed is, dan is het voor ons ook goed’.

Goed zo. En zo is het. Want ja, vaak is het al veel sneller goed dan dat wij met onze westerse mentaliteit gewend zijn.

Oja, en de familie Kraan? Alle lof voor hoe zij een camping als gezin runnen. Zeker met een gezin met een aantal ‘sterke karakters’, zoals moeder Linda het noemt. Waarvan zij er één is. Noem het sterk, ik noem het vooral eigenwijs. Maar ze deden het maar mooi, vooral dankzij de smeerolie die Arie en Caressa waren.

Maar er is toch één ding wat me van het hart moet.

Ivan, de heer des huizes, die het hele reilen en zeilen van de camping streng in de gaten houdtl en de kartrekker is van het gehele plan, die is niet zo van het gezonde eten.

En dat kan. Ik moet heel eerlijk bekennen: ik vind eigenlijk ook heel veel groenten niet lekker. Maar ja, ook al vind ik het niet lekker, goed en gezond eten is wel belangrijk.

Voor Ivan niet. ‘Ik ga liever 10 jaar eerder dood dan dat ik als konijn door het leven moet’. Ok, ik lag ondersteboven in mijn luie stoel van het lachen, want die uitspraak vond ik té grappig.

Maar Ivan vervolgde zijn betoog: ‘Sorry, ik vind al dat gezonde gedoe en gezonde eten zonde van mijn tijd. Ik ga daar allemaal geen moeite voor doen, ik wil gewoon lekker eten. En er moeite voor doen, dat is echt zonde van mijn tijd’.

Ok Ivan, dat kan. Maar als jij over 10 jaar met dichtgeslibte aderen tegenover de cardioloog zit, dan vind ik eigenlijk dat die cardioloog ook het recht heeft om te zeggen: ‘Sorry Ivan, ik vind het zonde van mijn tijd dat jij hier zit’.

Aldus uw eenmalige tc-recensent van dienst, zeg maar de collega van Angela. 

Een offday die eigenlijk toch best wel weer goed werd...

Ik had de afgelopen dagen en weken eigenlijk veel goede dagen. Mede door het voorjaar had ik energie, en alles liep best lekker. 

Dus waar deze offday vandaag nou precies vandaan kwam, ik weet het niet. Maar het begon al vanmorgen vroeg om 5.08 uur. Ik lag me vanaf dat tijdstip gruwelijk te ergeren aan het feit dat ik alweer zo vroeg wakker was. Het gebeurt me vaak de laatste tijd. Zoom ik uit en kijk ik terug op voorgaande jaren, dan weet ik dat het een terugkerend fenomeen is: in het voorjaar heb ik op een of andere manier altijd een periode dat ik 's morgens heel vroeg wakker ben. Het zou het vroegere daglicht kunnen zijn, maar die tackel ik al met een slaapmasker. 

De mooie lucht gisteravond

Nou ja, verbaast u niet, verwondert u slechts. Maar dat lukte me niet, ik ergerde me vooral. Alsof je daar trouwens beter van gaat slapen...

Om 6.36 stapte ik uit bed. Nee, ik hees mezelf uit bed. Met een gevoel alsof ik geen uur geslapen had, met keelpijn, een verstopte neus, en een humeur om op te schieten. Ronald had geluk: die was vroeg weg voor zijn werk, en had dus geen last van mij. Xander had minder geluk: zelfs zijn meest onschuldige vragen kon ik niet aan mijn hoofd hebben. Maar ja, kan die jongen er wat aan doen dat ik zo uit bed stapte? Dus doen alsof ik alle geduld heb, maar na 3 vragen ging het al mis, en schoot ik uit mijn rol. 'Sorry jongen, mama voelt zich niet lekker vandaag...' Fijn dat als kinderen ouder worden, je dit makkelijker kunt aangeven en ze er op hun manier rekening mee kunnen houden. 

Als ik me zo voel, dan wil ik enerzijds het mezelf vooral alleen maar heel makkelijk maken en nog liever mijn bed weer induiken. Dus mijn eerste gedachte was: ik pak de auto. Maar nee, ik wist met mijn hoofd: de fiets gaat beter voor me zijn. Het was heerlijk rustig weer, en beweging is beter voor me. Dus zaten we op tijd op de fiets. 

Zowel op de heenweg als de terugweg rolden de tranen over mijn wangen. Op de heenweg vanwege de wind. Op de terugweg omdat ik alleen was en het algehele malaisegevoel er kon laten zijn. En omdat ik een kennis tegenkwam waar ik enthousiast naar zwaaide, maar die mij niet zag. 'Zie je wel, die wil me ook al niet zien!' Serieus, dat was het niveau van mijn problemen op dat moment. Gaza en Oekraïne konden me gestolen worden, wat ik had was veel heftiger. Dat gevoel dus.  

Nu had ik gisteren al een waarschuwing op mijn horloge gekregen: 'Het is weer bijna zover, uw menstruatie begint binnenkort'. Menigeen zal nu de wenkbrauwen fronsen: krijg jij daar een melding van op je horloge? Ja. En ik vind het i-de-aal! Kruisjes of cirkeltjes in mijn agenda, ik vergat ze altijd. En dan was ik 3 cyclussen verder, en dan ging ik die twee ertussen gokken. Precies in het midden zitten. Ja, daar krijg je op papier een hele regelmatige cyclus van, maar geheel betrouwbaar is dat niet. 

Mijn horloge dus. Ik heb een Garmin exemplaar, met bijbehorende app. En daar kun je het in bijhouden. En geloof het of niet: daar hou ik het dus wel keurig in bij hè. Simpelweg kwestie van knopje indrukken om aan te geven dat het is begonnen, en voor de rest regelt de app het. Hij vertelt me in welk deel van mijn cyclus ik ben, en wanneer het dus bijna zover is. En dat vind ik gewoon heel erg handig. 

Het gaat eigenlijk heel erg in tegen mijn visie op technologie. Ik ben de jongste en de enige op het werk met nog een papieren agenda. Ik ben gestopt met het delen van informatie aan dhr. Zuckerberg en dhr. Musk. Maar deze informatie gooi ik dan wel weer in een app. 

Geen idee waarom dit wel werkt. Maar vraag niet hoe het kan, profiteer ervan. En dus kreeg ik gisteren braaf de melding. Ah, dat had ongetwijfeld ook invloed op mijn gemoedstoestand. En de voorspelling kwam ook keurig uit.

Toen ik thuis kwam besloot ik op de bank eerst eens wat van me af te schrijven en aan het papier toe te vertrouwen waarom ik zo zielig en verdrietig was. Het luchtte op, en ik gunde mezelf de tijd om te voelen hoe mijn lijf erbij zat. Iets wat ik tot nu toe in mijn leven veel te weinig heb gedaan. Maar hoe ouder ik word, hoe meer ik voel dat mijn lijf me zoveel kan vertellen over hoe het met me gaat. 

En ik nam nog een beslissing. Ik besloot tegenover mezelf te vertellen dat ik in ieder geval 2 dingen vandaag heel goed had gedaan. Ik had namelijk alle ingrediënten in de broodbakmachine gedaan en ingesteld dat deze om 17.00 uur klaar zou zijn. En ik had Xander op de fiets naar school gebracht. 

En dat laatste doet hem zo vaak zo goed! De meeste verhalen komen eruit op de fiets, en als ik hem dan met een kleur en een frisse toet de schooldeur naar binnen zie rennen, dan ben ik zo trots op hem. 

Dus. Die twee dingen waren gelukt. 

Ja, ik wilde nog steeds mijn bed induiken. Maar ik heb wat geleerd in de afgelopen tijd. Namelijk dat als je geen energie hebt, er twee manieren zijn om daarmee om te gaan. Je kunt in bed gaan liggen, en uitrusten en zo energie opdoen. Je kunt ook besluiten om iets te gaan doen waar je energie van krijgt. En dat laatste geeft vaak veel meer voldoening dan het eerste. Want ga ik naar bed, dan kom ik er met een schuldgevoel weer uit. Terwijl bij dat laatste ik vaak een veel positievere ervaring opdoe. 

Goed, ik had geen idee wat ik zou gaan doen om energie op te doen. Maar ik besloot simpelweg maar dat 20 minuten een doekje door de benedenverdieping halen, ook iets was. Dat kon ik overzien. 

Dus een lekker warm sopje, de fijnste schoonmaakdoek uit de kast, Radio1 aan, en daar ging ik. 

En al poetsende kwam er langzaam een wat positievere vibe over me heen. Die 20 minuten werden er 40. Ik ruimde Xanders boekenplank op. Want ja, Bobbi is lief hoor. En het zijn leuke boekjes. Maar Xander zit momenteel in de fase dat hij me vraagt welke planeet ik mooier vind, Jupiter of Saturnus. En welk land er groter is, Nederland of Gabon. Tja, de dierentuin van Bobbi is dan toch echt een ander niveau. Dus hoppa, lekker aan de kant, weer ruimte voor nieuwe boeken. 

Ik kreeg er steeds meer lol in. Er ging een was in de wasmachine, en de andere die inmiddels droog was, vouwde ik op. He, daar lagen de koffers van de vakantie nog, die konden weer naar zolder! Daar aangekomen viel mijn oog op plastic bakken met babyspul, een tummytub, en allemaal ander babyspul. Tja, dat stond er ook maar te staan. Ooit neergezet voor 'het geval dat...'. Maar ik ga eigenlijk niet meer uit van het geval dat, en bovendien: babyspul wat staat te staan, dat wordt er kwalitatief niet beter van. Dus even sjorren en prutsen op een ielig vliezotrappetje, met ietsjepietsje weemoed de spullen door mijn handen laten gaan (en nee, na 7 jaar werkeloosheid ziet een Difraxflesje er toch niet helemaal meer uit zoals nieuw in de verpakking), en toen rigoureus weg met het spul. Ha, dat voelt fijn!

En zo, al rommelend en rondscharrelend, werd de dag toch steeds een beetje beter. 

Ik besloot wat eerder naar Doetinchem te fietsen voor een bezoekje aan de Kringloop en de Boekenvoordeel, waar ik nog een paar leuke vondsten deed. 

En toen ik een uurtje later met andere moeders zat te kwekken op het schoolplein, was het leven best wel weer goed.

Oja, ik had me ooit voorgenomen: ik word never nooit niet zo'n moeder die eindeloos op het schoolplein staat te kwekken over haar kinderen. 

Zal ik u eens wat vertellen? Ik blijk de ergste in die soort te zijn. Ik ben degenen die altijd tijd over heeft. Die op een of andere manier de andere moeders aantrekt en met iedereen kletst. Diegene die als laatste vertrekt bij school, als zelfs de leerkrachten al vertrekken. Diegene die soms verbaasd rondkijkt dat iedereen al weg blijkt te zijn, en zij nog steeds met een juf zit te beppen. 

Samen met een andere moeder noemen we onszelf al grappend de loedermoeders van de Isselborgh. En weet je? Ik vind het heerlijk, haha!