Het had natuurlijk altijd een serieus doel, maar veelal ontaardde het in een totaal niet serieus genomen, fijne onderbreking van de dagelijkse schoolsleur. Allereerst die leraren die van tevoren al dikdoenerig in van de BHV vestjes gingen lopen en zich ineens wat voelden. Vervolgens de alarmen, die 2 keer af gingen. Bij de eerste hoefden we niks te doen, die was alleen voor die BHV'ers. Bij de 2e keer moesten de leerlingen naar buiten.
Hoe het in de praktijk ging? Na het 1e alarm was de les natuurlijk al compleet verstoord, en niemand die nog een blik in zijn of haar schoolboek wierp. Een aantal leerlingen stonden al steevast op de gang, kijken of er wat te beleven viel.
Soms bleef het bij 1 alarm, en had de leraar geluk als hij of zij met een kwartier weer de klas in het gareel had. Maar als de 2e wel ging, ha, dan mochten we naar buiten.
'Geen jas of tas aan!' Wat denk je? Natuurlijk werd eerst even het weer gecheckt, en proviand uit de tas gehaald. Of waardevolle spullen. En als we het te koud vonden, werd toch echt eerst de jas aangetrokken.
Keurig in de rij? Welnee. Bovendien waren er altijd wel een aantal leerlingen ineens verdwenen die de vrijheid roken en binnen no time buiten waren.
Via de aangegeven route? Die moest vaak eerst op dat moment nog bestudeerd worden. Kortom: niemand nam het serieus.
De eerste (en laatste) oefening die redelijk serieus wordt genomen, is die bij Ronalds huidige werkgever. Echt maar een paar personen zitten in het complot, voor de overige 98% is het een complete verrassing. Er is een heuse rookmachine die een en ander moet imiteren. En als iedereen buiten staat wordt er altijd gecheckt of er iemand gemist wordt, wat ook altijd het geval is. Oplettendheid is dus geboden!
Enige aandachtspunt: de rookmachine op tijd uitzetten. Scheelt veel zicht en tijd.
Vandaag had Xander brandoefening op school. Volgens mij de eerste in die paar jaar dat hij daar op school zit.
Met de doelgroep op het speciaal onderwijs moet zoiets wel even goed voorbereid worden. Verrassingen, daar houden die kids niet van. Dus werd de dag van tevoren de oefening aangekondigd. Althans, bij Xander in de klas. Bij de andere groep 3 hadden de ouders een week van tevoren al een berichtje gehad.
Goed. Om 9.30 uur zou het gebeuren. Eerst een alarm waar ze nog niks hoefden te doen. Bij de 2e moest er actie op ondernomen worden, en moesten de kinderen naar buiten.
So far so good.
Of toch niet? Want met deze goede voorbereiding waren al die prikkelgevoelige kinderen gaan nadenken, die 24 uur van tevoren. Nee, dat naar buiten gaan was het probleem niet. Maar dat alárm. Het is werkelijk fascinerend dat dat geluid voor zoveel stress zorgde bij al die kinderen. De hele klas was onrustig, en de meest gestelde vraag was: 'juf, hoe hard gaat dat alarm?'.
Een hele terechte vraag. Want bij bijna al deze kinderen zijn prikkels en de verwerking daarvan een probleem. Al deze kinderen, ook Xander, zijn stuk voor stuk nét iets anders bedraad dan een gemiddeld kind, en veel kinderen hebben moeite met (onverwachte) harde geluiden
Het werd te gek. De juffen leken het spul niet meer rustig te krijgen, en dus werd in overleg besloten dat de kinderen 5 minuten voor het alarm naar buiten zouden gaan. Ze mochten spelen bij het speeltuintje vlakbij het schoolplein.
Zo konden ze het alarm wel horen, maar dan in de verte. Ze konden vervolgens zien hoe de andere klassen keurig naar buiten kwamen. Op deze manier deden ze toch een beetje mee. En hoefden de juffen niet door de BHV-ers gereanimeerd te worden door 15 kinderen die anders compleet over de rooie zouden zijn gegaan.
Tja. Zo'n oefening lijkt goed en leerzaam, maar is in de praktijk dus kennelijk nogal weerbarstig. Je kunt je natuurlijk afvragen of de kids op deze manier wel goed voorbereid zijn op een calamiteit.
Nou, heel eerlijk: als er ooit daadwerkelijk wat aan de hand is, zullen de kinderen toch wel in de paniek schieten en alle kanten op stuiteren. Ik denk dat hierin de voorbereiding van de leerkrachten veel crucialer is. En dat het vooral belangrijk is dat er een paar daadkrachtige heren hun stem verheffen en met hun gezag alle kinderen binnen no time de school uit bonjouren. Desnoods fysiek bij kop en kont pakken. Gelukkig hééft de Isselborgh een aantal van die mannelijke exemplaren rondlopen.
Laten we vooral hopen dat het nooit nodig zal zijn!
Trouwens, ik sprak erover met een andere moeder die in de zorg werkt, met veel patiënten die bedlegerig zijn.
Wat te doen bij ontruiming en/of brand bij hen? De goede en mobiele patiënten zo snel mogelijk in veiligheid brengen.
En diegene die op 3 hoog in bed liggen, waarbij de lift niet gebruikt mag worden, en die verder niks kunnen?
Niks. Je kunt helemaal niks. Ja, slepen op hun matrassen, met behulp van speciale lakens die onder elk matras hoort te zitten en er omheen kunt slaan. Maar die had ze nog bij geen 1 matras van haar bewoners gezien. En aan de matrassen zelf zitten ook geen handvaten.
Dus.....
Zo zie je maar. Je kunt oefenen wat je wilt, maar overal zitten wel mankementen en losse eindjes, waardoor de praktijk weerbarstig is.
