Het leek wel het voetbalstadion. Wat een vreugde, wat een vlaggen, wat een gejoel! Ineens was het verdriet van de overleden paus ver weg, want ja, 'we' hebben weer een paus!
Voor een vergaderingsmeisje zoals ik is het natuurlijk een beetje gek, aandacht te hebben voor het Katholieke geloof en het Vaticaan. Normaliter heb ik die ook niet: die Maria-verering vind ik verschrikkelijk, al die blote engeltjes die in die kerken hangen vind ik ongemakkelijk, en als een priester of pastor of bisschop of kardinaal of hoe zo iemand ook heet, al lopend met zo'n wierookvat aan een ketting zwaait om iets of iemand letterlijk te bewieroken, dan krijg ik, sorry!, jeuk aan mijn lachspieren.
Het overlijden van paus Franciscus was groot nieuws, maar natuurlijk niet onverwacht. De beste man had met zijn laatste krachten de Paaszegen uitgesproken, en iedereen wist: dit kan elk moment afgelopen zijn. Tja, ik nam zijn overlijden voor kennisgeving aan, keek met een schuin oog naar de uitvaart, maar eigenlijk vooral ook om te zien wat voor ongelooflijke happening dit was, met alle regeringsleiders die ineens doen alsof ze de Paus wekelijks zagen.
Maar toen de ceremonie 10 minuten bezig was, was ik wel klaar met al die mijters, gewaden en Latijnse gezangen.
En toen begon het conclaaf. Dat wil zeggen: het nieuwsbericht kwam voorbij dat technische mannen het bekende pijpje op het dak aan het plaatsen waren.
Fascinerend. We schieten bekende Amerikanen de ruimte in, we hebben zelfrijdende voertuigen, we doen alles via beeldschermen, maar willen we weten of we een nieuwe paus hebben, dan doen we dat met rooksignalen.
Ik vraag me af of we de volgende keer dit niet wat moderner kunnen organiseren. Iets van een 'Wie is de Mol'-test en executie, met een groen en rood scherm. Maar ja, elke keer 133 schermen laten zien is ook gedoe.
Daar stond hij, het pijpje. En het conclaaf begon. En we kregen van NOS een prachtige livestream van het pijpje. Urenlang alleen maar een pijpje.
Ter ontspanning stuurde ik de livestream in de zussenapp. Gratis tip voor de broodnodige ontspanning met deze slow television.
Het bleek niet volledige ontspanning. Want 1 van de zussen begon zich te ergeren aan die ene meeuw met zijn grote mond naast het pijpje. En er begonnen belangrijke levensvragen naar boven te komen. Wat als er paarse rook uit de pijp zou komen, zou de wereld dan in rep en roer zijn? En dat ene lijntje, zouden daar straks de onderbroeken van de kardinalen aan hangen om te drogen?
Goed, toen was daar dus de witte rook. En die uitermate geïrriteerde meeuw die daar niet van gediend was. Trouwens, vlak voor de witte rook zat de meeuw er met zijn baby...wat een fantastisch beeld!
Ondanks dat ik dus totaal geen Katholieke gevoelens heb, vond ik het interessant om te zien. De opwinding op het Sint Pieterplein. De positieve verraste reactie van Andrea Vreede (fantastische journalist en Vaticaankenner), die na een enkele minuut al flink wat wist te vertellen over de nieuwe paus. De ontroering bij de nieuwe paus, die zichtbaar moest slikken. Mijn eerste indruk: een aimabele man die denk ik ook streng kan zijn. De theoloog bij Eva Jinek, die enthousiast op de tafel ramde en uitriep: 'ik heb met die man nog een biertje gedronken!' En dan al die blije snuutjes van die andere kardinalen op de balkons van de Sint Pieter. Hé, ze blijken ook te kunnen lachen!
Ik vond het mooi, ik vond het interessant, ik vond het ergens liefdevol, en het was even zo'n feestelijk moment. En ondanks dat ik heel, heel veel dingen van het Katholicisme niet onderschrijf, hoop ik dat deze man op Zijn plek toch gebruikt mag worden door God. Dat deze Leo de Veertiende Hem als Zijn persoonlijke redder mag kennen. En dat Hij toch iets van Gods positiviteit en vrede mag brengen.
Gewoon even wat feestelijks in een week dat we getuige zijn van wellicht een volgende oorlog: die tussen Pakistan en India. Oh, al dat oorlogsnieuws, ik ben er zooooo klaar mee.
De dag erna was er wat anders feestelijks. Het was van iets andere orde, iets minder grootschalig: we hadden een festival van school, Festiborgh. De opbrengst is voor nieuw spelmateriaal en Make a Wish.
Ik had er geen trek in, maar Xander wilde gaan. En dus, voor mijn eigen morele ondersteuning, zocht ik hulp bij de twee andere 'loedermoeders' (zoals we onszelf noemen) waar ik regelmatig mee klets op het school. Ja, die zouden ook komen. Gelukkig. En ik stopte nog even snel mijn ereader in mijn tas.
Ik dacht na een halfuurtje wel weer weg te kunnen, maar heb er bijna 2 uur gezeten. Er was namelijk een opblaasbaar dartbord waar de kinderen, tegen betaling van een euro, met ballen op konden schieten. En dat was wat Xander elke keer wilde.
De wachttijd nam hij voor lief, zelfs het kijken naar andere kinderen vond hij leuk.
Dus zat ik ongeveer anderhalf uur op dezelfde plek op het plein in de zon, behalve dan de momenten dat ik in de rij stond voor een broodje hamburger. Tja, wat moet je anders met de gekochte muntjes? Prullaria wilde ik niet kopen, en eten in je buik is zo makkelijk meenemen op de fiets hè.
Een succes dus, al heb ik eigenlijk alleen het opblaasbare dartbord, de hamburgerkraam en de kraam van groep 3 gezien. Hamburgers, gebakken door de broer van Klaas Jan Huntelaar. Verrukkulluk!
Oja, en Xander weer naar school, dat droeg ook wel bij aan een feestelijk gevoel deze week. Heerlijk, weer uurtjes voor mezelf!
