Dus kreeg hij er steeds meer zin in. En ik steeds minder.
Tja, sorry. Voor hem vind ik het fijn hoor, de vakantiemodus. Maar zelf vind ik meestal redelijk ingewikkeld.
Komt door mijn eigen instelling. Ik maak namelijk bijna bij elke vakantie weer dezelfde fout: dat ik in dezelfde modus wil doorgaan als in de normale werkweken, en meen dat ik Xander daar gewoon in mee kan nemen. Want: hij vermaakt zichzelf wel, en ik kan hem toch met alles meenemen.
Na de eerste vakanttieweek realiseerde ik me: nee, dit werkt niet, en ik ga dit ook niet volhouden. Ik was moe, we hadden diverse minifrustraties op elkaar afgereageerd, en ik kwam totaal niet klaar met mijn planning.
Ik moest wat gaan aanpassen.
Allereerst voor de 57e keer tot de ontdekking komen dat en het werk doen wat ik in een normale werkweek doe, en Xander over de vloer hebben: dat gaat niet. Want hoe makkelijk hij ook is, hoe goed hij zich ook kan vermaken: hij wil ook regelmatig aandacht. Hij wil ook leuke dingen doen. Hij wil ook, bij gebrek aan speelkameraadjes en broers of zusjes, een spelletje met mama doen. Hij wil ook gewoon eens met een boekje tegen me aankruipen. En als ik hem al die momenten niet bied onder het mom: 'mama is even bezig', tja, dan is het niet gek dat de boel af en toe frustreert. Want mama blijft altijd bezig.
De knop ging om. Het huishouden moest op een lager pitje, het werk voor anderen maar even geskipt, en zelf ook maar enigszins in de vakantiemodus komen.
De tweede vakantieweek ging een stuk beter. Ik besteedde de tijd beter door elke iets eerder op te staan, in de vroege uurtjes mijn huishoudelijke ding te doen, en zodoende meer tijd overdag voor Xander te creëren. En uiteindelijk daardoor ook voor mezelf.
Want ik had meer tijd voor hem, terwijl ik ondertussen in de hangmat lag. En terwijl hij bij de fonteintjes in Ulft zich eindeloos vermaakte, had ik tijd voor een goed boek, mijn cursus Duits, en het bestuderen van een hele hoop Duitsers die op 1 mei vrij hadden. Dag van de Arbeid. Nou, het was meer Dag van de Elektrische Fiets. Ze kwamen met bosjes tegelijk pauzeren bij de DRU in Ulft. Ik heb werkelijk waar nog nooit zo'n kapitaal aan elektrische fietsen bij elkaar gezien. Met aan elk stuur keurig een fietshelmpje.
De dag ervoor, woensdag, gingen Xander en ik zelfs een hele dag samen op uit. Naar Maastricht. Gewoon omdat het kon. Omdat het 'maar' 2 uur en 10 minuten rijden is. En wat is nu 2 uur en 10 minuten enkele reis?
Nou, bij nader inzien toch een hoop. Want keer 2 is 4 uur en 20 minuten. En dat valt voor een 7-jarige niet mee, zeker als je geen filmpje kunt kijken op mama's telefoon, omdat die Google Maps nodig heeft...
Maar het was goed om te doen. We gingen namelijk niet zomaar, maar we gingen op familiebezoek. Een dierbaar familielid was namelijk zo'n twee weken eerder door een diep dal gegaan, dankzij een Medische Misser tot de macht 4. Met bijna fatale gevolgen. En dat was een hele heftige periode, maar ook een moment dat je weer beseft wat iemand voor je is. Dat je, ondanks verschillende leeftijden, levens en een grote afstand, toch veel voor elkaar betekent. En dat je dankbaar bent dat je elkaar weer kunt zien.
Dus: gewoon 'even' naar Maastricht.
Tja, en als je daar toch bent, dan speel je natuurlijk ook even voor toerist in eigen land. We hadden niet mega veel tijd, maar ik wilde me even Andre RIeu wanen. Zonder publiek en zonder strijkstok, maar ik was er: op het Vrijthof!
Ik miste Ronald wel. Al was het niet vanwege zijn aanwezigheid, dan toch wel een beetje als pakezel. Want het was redelijk warm. Xander wilde zijn step mee, maar na 1 straat kwamen we er al achter dat Maastricht Centrum voor veel dingen geschikt is, maar niet voor een step. Ik had een camera bij me, met extra lens. Een rugzak. Een cameratas. Een step in de hand. En ook nog een kind aanmoedigen om enigszins door te lopen.
Maar hoe het ook zij: we zijn er nu ook eens geweest, in het mooie Maastricht. Daar gaan we nog wel eens terugkomen. Want ik heb niet veel gezien, maar wat ik zag was prachtig!
Nu we toch bezig waren met het bezoeken van een uithoek van Nederland: waarom dan niet diezelfde week een dagje naar Den Helder? Dus dat deden we. Nu met z'n drieen.
Er was namelijk weer een allerliefst neefje geboren die we graag wilden bewonderen. Oh, zo klein, het blijft zo bijzonder...overigens heb ik zelden zo'n relaxte baby in handen gehad. Hij lag voor pampus in onze armen, en niks bracht hem van zijn stuk. Gewoon stug door blijven ronken hè.
Natuurlijk togen we daarna naar het strand. En daar deden we alles wat simpelweg fijn is om te doen op het strand. We zonden, we gingen pootje baden in water dat zo koud was dat het zelfs zeer deed, we bouwden een kasteel, schreven onze namen in het zand en keken of de zee zover kwam dat hij ze uitwiste.
We deden een spelletje, en lieten een vlieger op. Uh, althans: ik probeerde het. Maar die vlieger ging dus niet (meteen) op.
Het was een exemplaar van 5 euro van de Action, en dat gaf ook tegelijk low-budget stress. Touwtjes die niet goed zaten enzo, en een vlieger die onbestuurbaar leek. Oh, ik was het toch niet verleerd?
Na een poos gepruts gaf ik het op. Action kwaliteit. Ik wilde ook niet langer voor mijn gevoel voor schut staan voor die paar andere mensen die ook rondliepen of zaten daar.
Maar na een uur leek er wat meer wind te staan. En er stond inmiddels een andere volwassene met een simpele matrasvlieger te vliegeren. Het duurde even, maar toen gooide ik mijn schroom en anget overboord. Boeiend, wat andere mensen zouden denken. Ja, 37, ik wilde gewoon vliegeren! Ik wilde dat niet laten verpesten door wat anderen misschien wel of niet zouden denken.
Ik prutste nogmaals de touwtjes goed, kreeg het ding de lucht in, en na 2 duikvluchten in het zand lukte het me. Jiehoe! Zelfs de achtjes en de loopings lukte me weer! En zielsgekkig stond ik, samen met een onbekende oudere man zo'n 20 meter verderop, te vliegeren. Voor 5 euro. Dank je wel Action!
Nog 1 dagje, dan gaat het normale (school)leven weer beginnen. Ook weer prima! En ik vind dat ik het er deze vakantie toch best aardig vanaf heb gebracht. Heb wel een vakantie verdiend eigenlijk...
