Maar er kwam twijfel. Iets met lange reistijd, Xander die niet in zijn hum was vanwege laat naar bed, zelf ook best moe zijn, enzovoorts.
Dus wijzigden we de plannen op de ochtend zelf. Het werd Münster. Ook mooi, stuk dichterbij, maar toch Duitsland in.
En waar lopen we vijf uur later, heuveltje op, heuveltje af?
Op de Posbank (Hoge Veluwe). Gewoon lekker dicht bij huis. Hartstikke mooi. Niet zo druk als verwacht op 2e Paasdag. En helemaal prima. En volgens Xander toch in de bergen (met een klein beetje fantasie).
Geen wildlopende wolf gezien, wel 5 wildlopende paarden. Nee, wildstáánde paarden. Nee, ook niet. Rústigstaande paarden. Ze moesten het idee geven dat ze daar in het wild lopen, maar heb zelden zulke rustige en slaapverwekkende exemplaren gezien. Ze bleken écht te zijn, want er brieste er één 2x achter elkaar. Jeuk, volgens de man. Ik denk hooikoorts.
Soms moet je de leuke dingen helemaal niet zo ver weg zoeken, maar liggen ze dichtbij, simpelweg voor het oprapen. Ja we wilden erop uit, nee, we wilden niet ver rijden, en hé, Maps geeft nu nog geen file op de A12. Hoppa, snel water en wat te eten in een rugzak, en gaan. Niet nadenken over eventuele drukte, files, buien, maar gewoon doen. En het was een topidee!
Voor Hoge Veluwe en 2e Paasdag-begrippen was het niet druk. Vond ik ergens al wel, want als je voor je en achter je mensen ziet lopen, dan is er in mijn ogen al sprake van massatoerisme. Het ergste is nog als de gesprekken woordelijk verstaanbaar zijn, en je noodgedwongen meeluistert terwijl je al die dingen totaaaaal niet wil horen.
Goed, ik mocht niks zeggen, want Xander was ook behoorlijk in de kletsmodus. Maar dat is vaak wel een goed teken, dan heeft hij het naar zijn zin.
Hij liep voor het eerst op zijn goede nieuwe Oberstdorfer wandelschoenen. Wow, wat een verschil, wat liep hij goed mee, zelfs nog bult-op een sprintje trekken!
Het was heerlijk. Zo rustig weer. Prachtig uitzicht. Weinig wind. En de vogels gaven een prachtig concert voor ons. We kwamen helemaal voldaan terug bij de auto.
Ik probeer het vaker te doen: gewoon spontaan erop uit, de natuur in. Niet te lang gaan nadenken over wat nu leuk en prachtig enzovoorts is, maar simpelweg gewoon gaan.
Zo zat ik van de week al 2x onverwachts aan de Kemperplas, een meertje vlakbij ons huis. Drie kilometer fietsen, en je waant je in vakantieland. Helemaal rustig in het hoofd kwam ik beide keren thuis.
Stilte, rust, de natuur: ik ontdek steeds meer hoe goed dat me doet.
Er is vaak zoveel ruis in het leven. Van werk, van alle dingen die moeten, van alle dingen die ik wil, en vaak nog meer van alles wat er via de telefoon binnen komt. Nieuws, meningen, mensen die wat van je willen: ik ontdek steeds meer hoe vermoeiend ik dat eigenlijk vind. En zette ik eerder vaker de radio of tv aan, tegenwoordig kies ik vaker voor stilte. Omdat dat me uiteindelijk zoveel beters geeft. Geen input van een wereld om me heen die steeds onrustiger wordt, maar gewoon stilte. Luisteren naar de bomen. Kijken of je vogeltjes kunt ontdekken.
En als ik mijn camera mee heb, ga ik vaak nog meer focussen op dat wat er voor moois te zien is om me heen.
