We weten dat eindeloze groei niet voort kan duren, en toch heeft menigeen daar zijn vertrouwen op gezet. En daar wordt nu door één meneer flink aan geschud.
En dat is eng en fascinerend tegelijk.
Vooral als je hoort dat hij een uitspraak doet, en vervolgens lekker gaat staan golfen.
Overigens krijg ik net van Ronald de geruststellende boodschap dat Trump heeft aangekondigd dat de importtarieven niet zullen gelden voor smartphones en chips.
Mooi. Trek ik die volgende zak Lays Max fijn open. Crunch crunch....
Of bedoelde hij wat anders met chips?
Goed, daar had ik het over kunnen hebben. En over nog zoveel meer ellende. Oekraine. Gaza. Positie van Europa. Droogte. Myanmar. China. Kernwapens. Versterking van de krijgsmacht. Stikstof. Onbetaalbare woningen.
Maar wat heb ik, in mijn nederige positie, nog toe te voegen aan al die honderden meningen die er zijn over deze onderwerpen? Moet ik luisteren naar een discussie over welk plan er achter Trumps plannen zit?
Welnee. Simpelweg omdat het volgens mij eenvoudiger is dan 1000 analisten kunnen bedenken.
Trumps enige plan is gewoon elke keer de boel teontregelen. En dat lukt hem tot nu toe heel aardig. En hij houdt daar flink wat journalisten mee aan het werk.
Ik was jaren een nieuwsfreak. De hele dag stond radio 1 aan, en meerdere keren per dag checkte ik de NOS app. Maar het is momenteel zo ongelooflijk onrustig in de wereld. Er gebeuren zoveel nare dingen. Er is zoveel gedoe, angst, ellende, doden, zwakke regeringen, en op elk onderwerp is er wel een crisis.
Ik ben gaan afkicken. Ik ben namelijk murw geworden van al het nare. Van alles wat een probleem is, en dat is inmiddels bij bijna alles het geval. En weet je, ik, wij met z'n drieën, kunnen werkelijk niks eraan doen. We hebben er geen enkele invloed erop. Met of zonder ons: de ellende gaat toch wel door. Er verandert niks.
Dus gaan we van toon veranderen, en wordt dit een blog over leuke dingen. Want ik heb mijn focus verlegd naar mijn eigen wereldje. Ik zoek in het kleine zoveel mogelijk de mooie dingen op in het leven. Ik zet de oogkleppen op en zoom in op mijn eigen postzegeltje. Daar waar ik wel invloed op heb.
- Allereerst geniet ik met elke stap die ik buiten zet van al het moois wat er momenteel te zien is. Alles groeit, bloeit, en loopt uit. Elke dag is een feestje om te zien wat er nu weer open is gegaan. Dus camera erbij, en focussen maar!
- Ik zit elke dag met mijn handen in de tuinaarde en potgrond. Zaadjes planten, groene kopjes de grond uit kijken, gieten, in de zon, uit de zon, in grotere bakjes, in de volle grond: het is zo genieten van het wonder wat elk zaadje is!
-Ik check elke minibieb die ik tegenkom op leuke boeken. Ik kwam onlangs het boek Heidi tegen. Ongelooflijk ouderwets, maar ik kende eigenlijk het verhaal niet, dus nam ik het mee. In een paar avonden had ik het uit. Lekker oubollig, in oud Hollands vertaald, een tijdperk zonder schermen en moeten, en nog met een verrassend indrukwekkende christelijke boodschap.
En natuurlijk onmidellijk weer terug in de minibieb, wie weet wie er nog meer een relaxte avond door krijgt. (Eén van de avonden werd ik er zo relaxt van dat ik in slaap viel...)
- Elke avond loop ik een rondje met de gieter door de tuin. Heel fout met kraanwater (tja, vanwege vorst vlak voor de droogteperiode de regenton leeggehaald, da was nie handig), maar we gieten zorgvuldig en alleen dat wat nodig is.
Er zijn mensen die vinden dat je niet moet gieten. Want: verwende planten, en oh oh, dat kraanwater is tegenwoordig ook niet meer oneindig voorradig.
Ik giet gewoon door. 7 kuub per maand verbruiken is netjes voor ons drietjes, en ik word ongelooflijk blij van die dankbare knikjes die de betreffende plantjes me geven. En een bloeiende tuin maakt me zo blij!
- Xander naar school brengen op de fiets. Het kost een hoop tijd per dag, maar ik voel zoveel voldoening als hij eindeloos kletsend flink doortrapt naast me. Alsof de wind alle cellen in zijn hoofd weer fijn door elkaar husselt en weer luchtig op zijn plek legt. En als ik weer thuiskom geniet ik extra van mijn bakkie verse muntthee.
- Het elke dag 5 minuten aandacht besteden aan het bij elkaar gooien van ingrediënten, en dan om 17.30 uur een heerlijk vers geurend brood aangeboden krijgen van mijn Panasonic.
- De man die blij terugkomt van een uurtje toeren met de motor. Hij heeft 'm weer terug van reparatie na zijn val, en zijn eerste kilometers weer gemaakt. Wat gun ik hem dat!
Hij had me trouwens nog even te pakken. Hij kwam terug met de boodschap: 'Ik heb wéér schade!'. Nee, wat nu weer??
Er was een gesp geknapt van zijn motorbroek...
- Xander die op zijn skelter het gazon aan gort rijdt omdat hij Formule 1 na doet. En die tijdenlang weg is, omdat hij zelfstandig door het dorp rijdt. Heeeeerlijk, hij durft steeds meer vrijheid te pakken. Voor hem fijn, voor mij fijn!
- Thuiskomen van de supermarkt en grijnzend het bonnetje bekijken: de korting liep bijna net zo hard op als het totaalbedrag. Ik let meer op de kleintjes, en ja, dat kost tijd, maar het scheelt echt!
- Intens genieten van een poosje in de hangmat liggen, terwijl Xander zich vermaakt met een waterspuit, een muur en een zonnescherm.
- Regelmatig door de kasten struinen en lekker opruimen: wat is dat toch een fijn gevoel. Oud speelgoed waar Xander niet meer mee speelt, kleding die het net niet is en die ik dus nooit aantrek, puzzels die niet worden gemaakt: elke keer dat er weer een doos of zak weggaat voelt het weer ietsje lichter en opgeruimder.
- Jezelf af en toe een uitspatting gunnen. Zo was onze stereo-installatie aan vervanging toe. De USB aansluiting was kapot, de radio deed het ook niet meer, en de cd speler maakte regelmatig kabaal (en dat kwam dan niet van een cd).
Ik was het zat. Muziek is een heel belangrijk onderdeel in mijn leven. En steeds alles blikkerig op m'n mobiel afspelen is ook niks.
Dus ik kocht gewoon, omdat het kon, een nieuw apparaat. Die IK mooi vond. Met de eigenschappen die IK belangrijk vind. En dus geniet ik inmiddels al 2 weken dat ik weer mijn eindeloze lijst van de Gaithers en aanverwanten geshuffeld kan afspelen via de USB op een lekker standje.
En zo stond ik laatst serieus om 9.20, na een fietstochtje vanaf school, met een bakkie verse muntthee, met uitzicht op een prachtig bloeiende tuin, een dansje in de woonkamer te doen op het nummer 'He is my personal Savior'. Simpelweg en domweg gelukkig.
Ja, Gaza en Oekraine en Trump waren er nog steeds. Maar ik hoef er helemaal niks mee, en ik kán er niks mee.
