Bij elk incident binnen het kabinet leek het evenwicht fragieler te worden. En een week geleden was het geduld van Geert op. Hoppa, in 1x 10 blokjes er tussenuit halen en er weer bovenop leggen. Zo. Deal er maar mee, medespelers.
Iedereen kon zien dat het valsspelen was. Want de spelregels waren allang opgesteld en akkoord bevonden, er viel simpelweg niks te veranderen in het spel.
Maar Geert zag dat het niet goed ging. Hij haalde te weinig binnen. En dus besloot hij het over een andere boeg te gooien: de spelregels veranderen.
De toren begon afgelopen dagen flink te wiebelen. Iedereen hield de adem in. Zou die blijven staan, of niet?
Niet dus. Geertje is er klaar mee. Hij heeft geen zin meer in het spelletje. Hij heeft al een aantal keren gehuild omdat hij aan de verliezende kant was. En nu pakte hij de laatste remedie, die kleine kinderen ook toepassen en begrijpen: valsspelen, en uiteindelijk een flinke klap in het spel geven. Bam! Alles overhoop.
Nog even een vingertje uitsteken naar zijn medespelers: 'het is júllie schuld, júllie hadden een handtekening moeten zetten'.
Ha, maar dan heb je buiten de 3 dames gerekend, Geertje. Niks hun schuld! Jij had alle kansen in het spel, je had je eigen minister, maar je kreeg het simpelweg niet voor elkaar. Je hebt alle mogelijkheden om door te voeren wat je wilt.
Maar het lukt je niet. Dus nu ben je boos. En gefrustreerd. Gooi je alles overhoop en loop je weg.
Het spel is klaar. Heel Nederland buitelt over elkaar heen hoe dit heeft kunnen ontstaan. Of nee, eigenlijk is niemand verbaasd. Dit stond al zolang te wiebelen, dit moest een keer gebeuren.
Maar ja, en nu dan? Wie gaat de ondankbare taak op zich nemen om alle blokjes die door elkaar liggen op te ruimen? En wie o wie durft überhaupt een nieuw potje te beginnen, en de toren weer op te bouwen?
Dickie in ieder geval niet. Wat heeft die man een ondankbaar jaar achter de rug. Ik gun hem nu vooral een hele snelle sprint naar de koning, om vervolgens hollend naar huis te gaan en zich aan te melden voor de volgende marathon. Zonder beveiligers om hem heen, maar lekker in de anonimiteit zijn kilometers weg hollen.
Geen idee wie op dit moment enige rust en stabiliteit kan brengen. Ik acht momenteel geen enkele persoon meer capabel hiervoor. Ja, misschien Henri. Maar daarin ben ik een ieniemienie beetje bevooroordeeld in. Want dat is een Guido-er. Heeft op dezelfde middelbare school als ik gezeten. Zijn zusje zat bij mij in de klas. Komt beetje saai over, maar wel steady. Maar ja, is dat een goed argument, het was ook een 'Guido-er'?
Ik geef weinig voor alle óverige kandidaten.
In alle hectiek over de val van het kabinet, die overigens op het moment van schrijven nog niet eens officieel is, valt mijn oog op een ander nieuwsbericht.
Wow. Onbetaald verlof nemen om je hiervoor in te zetten. Naar de plaats gaan die op dit moment één van de ergste ter wereld is, en alles geven wat je hebt en kunt. Onbaatzuchtig.
Je zou die ruziemakers in den Haag toch eens goed met de koppen tegen elkaar slaan, en dwingen om eens goed te kijken naar die ene arts uit Rotterdam. Of sterker nog, meesturen op stage naar Gaza. Klinkt beetje luguber, maar u snapt me wel: zien waar het in het leven echt om gaat.
Keer ik, na deze enigszins gekleurde Haagse duiding, weer terug in mijn eigen bubbel. Die van de zelfgekweekte sla en snack komkommers, wat een genot om dat uit eigen tuin te kunnen oogsten! Het leven gaat, ondanks alle onrust, gewoon door. Met de grote en kleine hoogte- en dieptepunten die het leven geeft.
