We zien, zeker aan mijn kant, de familie niet zo heel vaak. We, dat zijn in dit geval de Remmelinkjes, zijn ten eerste een wonderlijke en bonte verzameling van niet al te close-zijnde familieleden, met totaal verschillende persoonlijkheden en levens, die graag hun eigen gang gaan. Daarnaast wensen we ook niet elkaars buren te zijn, dus hebben we met z'n allen onszelf verspreid over den lande. Gevolg? Dat we elkaar, als we geluk hebben, minimaal 1x per jaar zien.
Maar het mooie is: zijn we bij elkaar, dan is het gezellig, goed, en vind ik ons eigenlijk best een hele leuke en grappige club bij elkaar. En ben ik stiekem kneitertrots op die bijzondere Remmelink-roedel.
Een bruiloft dus, een mooie gelegenheid om elkaar weer te treffen.
Helaas konden 2 van de 6 huishoudens er niet bij zijn, maar die werden online van de diverse hoogtepunten op de hoogte gehouden.
Xander mocht maximaal 1 dag vrij hebben hiervoor van school. We moesten echter een eind rijden en het zou tot 21.30 duren. En dan nog een eind naar huis rijden. Dus bedacht ik een creatieve invulling. Xander zou nog een halve dag naar school gaan, dan door naar de bruiloft, en de dag erna had hij maar een halve dag school, en hielden we hem thuis. Een volle dag vrij dus, maar verspreid over 2 dagen.
Geen smoesjes over ziek zijn ('je bent één van de weinig eerlijke ouders met zo'n verlofaanvraag', aldus Xanders gymdocent), maar op een creatieve manier gedaan wat mocht. En meneer de directeur had geen enkel bezwaar tegen deze constructie. Mooi zo!
Ronald moest nog in Epe werken, dus vertrok ik alleen vanuit Etten, haalde Xander op in Doetinchem, en vervolgens Ronald op de Carpool in Arnhem Noord. Hèhè, mijn eigen mini-roedel was compleet.
Overigens, Xander ophalen van school en dan door naar een bruiloft is nog een hele onderneming. Hij had net gym gehad, en stond zich nog om te kleden. Mooi, kon gelijk zijn nieuwe overhemd en strikje aan. Leuke klus, met 14 stuiterende klasgenootjes om hem heen. 'Xander, wat ben je mooi!' 'Xander, wat is een bruiloft?' 'Xander, wat ben jij een geluksvogel!' En Xander stond, totaal overvraagd qua aandacht, rond te kijken en wist nou niet meer of zijn onderbroek wel of niet uit moest, waar zijn shirt moest blijven, en welke schoenen hij nou aan moest. Prompt stak er ook nog eens kind een vinger tussen de deur met bijbehorende gegil, moest de mooie kleding nog even aan de gymdocent getoond worden die in gesprek was met een ander jongetje wat hij net tot bedaren had gebracht na een woedeuitval, 'o we vergeten de gel, gauw nog even wat in je haar Xander!', werd er een erehaag gevormd voor Xander omdat hij zo mooi was met zijn strikje, en vroeg elke juffrouw die we tegenkwamen richting de uitgang: 'waarom ben jij zo mooi?'
Kortom: we moesten even bijtanken toen we eindelijk in de auto zaten.
Maar wel zo lief: elke juffrouw of meester kent hem, zoveel aandacht ineens, en iedereen leefde mee en gunde hem een prachtige dag.
Een dag waar Xander trouwens zelf nog geen zin in had, maar voor het sociaal wenselijke deed hij van wel.
De reis ging soepel. Ronald stond al te wachten op de carpool, en we reden gelijk door. Geen last van wegafsluitingen, en ruim op tijd waren we aanwezig in Haarlem.
Leuk, elkaar weer te zien, nieuwtjes uit te wisselen, outfits werden bewonderd ('nou mijn jurkje komt gewoon uit de kast hoor'), en ergens je ongemakkelijk voelen omdat je zoveel mensen ook niet kent. Maar dat 'probleem' hadden de ouders van de bruidegom ook, en ineens was het probleem gelijk een wat minder groot probleem.
Het was een mooie trouwdienst. Een mooi en dolgelukkig bruidspaar, een bruidegom met een ongelooflijke verrassende kleur trouwpak (gaaf!), en een bruid die al binnen 10 minuten haar sluier even verloor, maar moeders prutste hem er weer in.
Na de receptie was het diner, daar waren wij dan weer niet voor uitgenodigd. Dus besloten we met een clubje familie te gaan voor ons eigen culinaire hoogstandje: het restaurant met de 2 gouden bogen. Het was ruim een kilometer lopen, fijn om even te bewegen met zo'n zitdag. Alleen zielig voor mijn schoonzusje die net niet de goede schoenen daarvoor aan had. Maar ach, schoenen kunnen ook uit, toch?
Heerlijk, simpelweg genieten van frietjes en burgers en koffie en ijs! De na-bestel-service met de QR code bleek alleen niet te werken. 'Dit restaurant is helaas gesloten.' Oh...? Niks van te merken om ons heen, zeker niet toen achter ons een lading franse frietjes over de vloer ging, gevolgd door een flinke krachtterm.
Gesloten dus. Dus moest zwagerlief toch zich van de stoel verheffen om 7 meter verderop bij de paal te bestellen. Gedoe zeg.
Bij terugkomst op de bruiloft begon het feest. Er werd gedanst, gezongen, toegekeken, gekletst voor zover de muziek dat toeliet, en na een uur was het voor ons vooral eigenlijk wel welletjes. Het was namelijk niet geheel de setting waarbij we volledig tot ons recht kwamen, en vooral de mannen hadden er al een hele lange dag opzitten.
Dus het uitzwaaien van het bruidspaar geloofden we wel, ook zonder ons zal er vast getoeterd of gezwaaid of herrie gemaakt zijn. We verlieten stilletjes het feest, en waren blij toen we in alle rust terug naar huis reden.
Oja, niet vergeten bij Arnhem Noord de witte Rots bolide op te halen...zou typisch geval van jammer zijn als Ronald de volgende dag eindeloos zou lopen zoeken naar dat ding in Etten.
En zo kwamen we die avond moe maar voldaan weer thuis.
