Dus waar deze offday vandaag nou precies vandaan kwam, ik weet het niet. Maar het begon al vanmorgen vroeg om 5.08 uur. Ik lag me vanaf dat tijdstip gruwelijk te ergeren aan het feit dat ik alweer zo vroeg wakker was. Het gebeurt me vaak de laatste tijd. Zoom ik uit en kijk ik terug op voorgaande jaren, dan weet ik dat het een terugkerend fenomeen is: in het voorjaar heb ik op een of andere manier altijd een periode dat ik 's morgens heel vroeg wakker ben. Het zou het vroegere daglicht kunnen zijn, maar die tackel ik al met een slaapmasker.
Nou ja, verbaast u niet, verwondert u slechts. Maar dat lukte me niet, ik ergerde me vooral. Alsof je daar trouwens beter van gaat slapen...
Om 6.36 stapte ik uit bed. Nee, ik hees mezelf uit bed. Met een gevoel alsof ik geen uur geslapen had, met keelpijn, een verstopte neus, en een humeur om op te schieten. Ronald had geluk: die was vroeg weg voor zijn werk, en had dus geen last van mij. Xander had minder geluk: zelfs zijn meest onschuldige vragen kon ik niet aan mijn hoofd hebben. Maar ja, kan die jongen er wat aan doen dat ik zo uit bed stapte? Dus doen alsof ik alle geduld heb, maar na 3 vragen ging het al mis, en schoot ik uit mijn rol. 'Sorry jongen, mama voelt zich niet lekker vandaag...' Fijn dat als kinderen ouder worden, je dit makkelijker kunt aangeven en ze er op hun manier rekening mee kunnen houden.
Als ik me zo voel, dan wil ik enerzijds het mezelf vooral alleen maar heel makkelijk maken en nog liever mijn bed weer induiken. Dus mijn eerste gedachte was: ik pak de auto. Maar nee, ik wist met mijn hoofd: de fiets gaat beter voor me zijn. Het was heerlijk rustig weer, en beweging is beter voor me. Dus zaten we op tijd op de fiets.
Zowel op de heenweg als de terugweg rolden de tranen over mijn wangen. Op de heenweg vanwege de wind. Op de terugweg omdat ik alleen was en het algehele malaisegevoel er kon laten zijn. En omdat ik een kennis tegenkwam waar ik enthousiast naar zwaaide, maar die mij niet zag. 'Zie je wel, die wil me ook al niet zien!' Serieus, dat was het niveau van mijn problemen op dat moment. Gaza en Oekraïne konden me gestolen worden, wat ik had was veel heftiger. Dat gevoel dus.
Nu had ik gisteren al een waarschuwing op mijn horloge gekregen: 'Het is weer bijna zover, uw menstruatie begint binnenkort'. Menigeen zal nu de wenkbrauwen fronsen: krijg jij daar een melding van op je horloge? Ja. En ik vind het i-de-aal! Kruisjes of cirkeltjes in mijn agenda, ik vergat ze altijd. En dan was ik 3 cyclussen verder, en dan ging ik die twee ertussen gokken. Precies in het midden zitten. Ja, daar krijg je op papier een hele regelmatige cyclus van, maar geheel betrouwbaar is dat niet.
Mijn horloge dus. Ik heb een Garmin exemplaar, met bijbehorende app. En daar kun je het in bijhouden. En geloof het of niet: daar hou ik het dus wel keurig in bij hè. Simpelweg kwestie van knopje indrukken om aan te geven dat het is begonnen, en voor de rest regelt de app het. Hij vertelt me in welk deel van mijn cyclus ik ben, en wanneer het dus bijna zover is. En dat vind ik gewoon heel erg handig.
Het gaat eigenlijk heel erg in tegen mijn visie op technologie. Ik ben de jongste en de enige op het werk met nog een papieren agenda. Ik ben gestopt met het delen van informatie aan dhr. Zuckerberg en dhr. Musk. Maar deze informatie gooi ik dan wel weer in een app.
Geen idee waarom dit wel werkt. Maar vraag niet hoe het kan, profiteer ervan. En dus kreeg ik gisteren braaf de melding. Ah, dat had ongetwijfeld ook invloed op mijn gemoedstoestand. En de voorspelling kwam ook keurig uit.
Toen ik thuis kwam besloot ik op de bank eerst eens wat van me af te schrijven en aan het papier toe te vertrouwen waarom ik zo zielig en verdrietig was. Het luchtte op, en ik gunde mezelf de tijd om te voelen hoe mijn lijf erbij zat. Iets wat ik tot nu toe in mijn leven veel te weinig heb gedaan. Maar hoe ouder ik word, hoe meer ik voel dat mijn lijf me zoveel kan vertellen over hoe het met me gaat.
En ik nam nog een beslissing. Ik besloot tegenover mezelf te vertellen dat ik in ieder geval 2 dingen vandaag heel goed had gedaan. Ik had namelijk alle ingrediënten in de broodbakmachine gedaan en ingesteld dat deze om 17.00 uur klaar zou zijn. En ik had Xander op de fiets naar school gebracht.
En dat laatste doet hem zo vaak zo goed! De meeste verhalen komen eruit op de fiets, en als ik hem dan met een kleur en een frisse toet de schooldeur naar binnen zie rennen, dan ben ik zo trots op hem.
Dus. Die twee dingen waren gelukt.
Ja, ik wilde nog steeds mijn bed induiken. Maar ik heb wat geleerd in de afgelopen tijd. Namelijk dat als je geen energie hebt, er twee manieren zijn om daarmee om te gaan. Je kunt in bed gaan liggen, en uitrusten en zo energie opdoen. Je kunt ook besluiten om iets te gaan doen waar je energie van krijgt. En dat laatste geeft vaak veel meer voldoening dan het eerste. Want ga ik naar bed, dan kom ik er met een schuldgevoel weer uit. Terwijl bij dat laatste ik vaak een veel positievere ervaring opdoe.
Goed, ik had geen idee wat ik zou gaan doen om energie op te doen. Maar ik besloot simpelweg maar dat 20 minuten een doekje door de benedenverdieping halen, ook iets was. Dat kon ik overzien.
Dus een lekker warm sopje, de fijnste schoonmaakdoek uit de kast, Radio1 aan, en daar ging ik.
En al poetsende kwam er langzaam een wat positievere vibe over me heen. Die 20 minuten werden er 40. Ik ruimde Xanders boekenplank op. Want ja, Bobbi is lief hoor. En het zijn leuke boekjes. Maar Xander zit momenteel in de fase dat hij me vraagt welke planeet ik mooier vind, Jupiter of Saturnus. En welk land er groter is, Nederland of Gabon. Tja, de dierentuin van Bobbi is dan toch echt een ander niveau. Dus hoppa, lekker aan de kant, weer ruimte voor nieuwe boeken.
Ik kreeg er steeds meer lol in. Er ging een was in de wasmachine, en de andere die inmiddels droog was, vouwde ik op. He, daar lagen de koffers van de vakantie nog, die konden weer naar zolder! Daar aangekomen viel mijn oog op plastic bakken met babyspul, een tummytub, en allemaal ander babyspul. Tja, dat stond er ook maar te staan. Ooit neergezet voor 'het geval dat...'. Maar ik ga eigenlijk niet meer uit van het geval dat, en bovendien: babyspul wat staat te staan, dat wordt er kwalitatief niet beter van. Dus even sjorren en prutsen op een ielig vliezotrappetje, met ietsjepietsje weemoed de spullen door mijn handen laten gaan (en nee, na 7 jaar werkeloosheid ziet een Difraxflesje er toch niet helemaal meer uit zoals nieuw in de verpakking), en toen rigoureus weg met het spul. Ha, dat voelt fijn!
En zo, al rommelend en rondscharrelend, werd de dag toch steeds een beetje beter.
Ik besloot wat eerder naar Doetinchem te fietsen voor een bezoekje aan de Kringloop en de Boekenvoordeel, waar ik nog een paar leuke vondsten deed.
En toen ik een uurtje later met andere moeders zat te kwekken op het schoolplein, was het leven best wel weer goed.
Oja, ik had me ooit voorgenomen: ik word never nooit niet zo'n moeder die eindeloos op het schoolplein staat te kwekken over haar kinderen.
Zal ik u eens wat vertellen? Ik blijk de ergste in die soort te zijn. Ik ben degenen die altijd tijd over heeft. Die op een of andere manier de andere moeders aantrekt en met iedereen kletst. Diegene die als laatste vertrekt bij school, als zelfs de leerkrachten al vertrekken. Diegene die soms verbaasd rondkijkt dat iedereen al weg blijkt te zijn, en zij nog steeds met een juf zit te beppen.
Samen met een andere moeder noemen we onszelf al grappend de loedermoeders van de Isselborgh. En weet je? Ik vind het heerlijk, haha!
