Ik sta op een landweggetje in Wijngaarden. Het is prachtig weer. De boeren zijn begonnen met injecteren, en ik zie in de verte zelfs de eerste koeien op het land staan! Ja, het voorjaar is echt begonnen, en ik voel en ruik het in alles.
Ik was gisteren weer voor een dagje terug op mijn geboortegrond, de Alblasserwaard. Sinds lange tijd een dag helemaal voor mezelf! Ronald bewaakte het fort en zorgde dat Xander op tijd verplaatst werd van en naar school, en voorzien werd van een hapje en een drankje. En ik had de tijd heerlijk aan mezelf. Nou ja, ook niet helemaal, want er stonden al wat wat dingen op de planning.
Allereerst de broodbakworkshop van Teunie Luijk, die ik samen met nog 10 andere dames ga bezoeken. Ik volg het blog van Teunie Luijk al jaren. Maar eigenlijk had ik nooit de behoefte om een workshop van haar te volgen. Ja, ik bakte in het verleden wel brood, maar ik heb een prima recept ervoor, ik ben van het gemak dus een driemaal hoera voor mijn fijne Panasonic broodbakmachine, en ja, dan heb ik toch eigenlijk verder geen workshop nodig.
Maar er ging een groep vanuit onze kerk. En was het eerst een groep van zo'n 5 personen, langzaamaan kwamen er steeds meer bij die het toch wel leuk vonden. En omdat ik na een langere pauze ook weer begonnen was met bakken, dacht ik: ach, wat basiskennis op de achtergrond erbij, dat kan nooit kwaad. Dus vooruit, ik wil eigenlijk ook wel mee.
Maar zoals het bij mij past: ik hou van regie over mijn eigen planning, dus gaf ik aan de groep gelijk aan: ik rij zelf! Ik wilde van de mogelijkheid gebruik maken om het te combineren met onder andere een bezoekje aan mijn ouders, en wellicht nog aan anderen. En na 2,5 uur kippenhok prefereer ik enorm de stilte in mijn eigen auto.
En dus stond ik daar: om 9.00 's ochtends met mijn Canon camera plaatjes te schieten in Wijngaarden. Ik was toch nog wat te vroeg, dus kon ik daar nog mooi van genieten. Als een toerist in onbekend land. Het was zo mooi, en zo genieten! Maar niet te lang blijven hangen, want te laat komen op de workshop wilde ik niet.
Daar aangekomen bleek ik de laatste te zijn van de groep, maar nog steeds keurig op tijd. Ik vertelde maar gelijk dat ik weer terug was op mijn thuishonk, en Teunie herinnerde mijn moeder nog van de tijd uit Alblasserdam.
Ah, het accent van Willem en Teunie: ik genoot ervan. Ze zullen vast denken dat ze keurig ABN praten, maar het is zo herkenbaar.
We moesten eerst even een flinke klim maken naar de workshopzolder, maar wat had Teunie het goed voor elkaar! Alles van tevoren gebakken en klaarstaan, we kregen een heerlijk kopje koffie of thee, en toen was het gauw beginnen.
Ik luisterde in het begin een beetje met een kritisch oor. Want het ging al snel over de negatieve 'bijwerkingen' van de broodbakmachine, terwijl ik die toch naar volle tevredenheid gebruik. En ja, wat ging ze in die 2,5 uur allemaal vertellen? En als ze alles al van tevoren gebakken had, wat ging ze dan nog überhaupt doen en laten zien?
Nou, ik moest na drie kwartier toch mijn mening al bijstellen. Het voorstelrondje waarbij iedereen vertelt wat zijn of haar ervaring met broodbakken is, was al een super slimme zet. Niet alleen wist Teunie zo wat voor vlees ze in de kuip had, maar door de diversiteit aan verhalen en ervaring leerden we elkaar ook op dat vlak beter kennen. Zo hadden we al een aantal fanieke ovenbakkers onder ons, die al jaren voor grote gezinnen bakken, maar ook de trouwe broodbakmachinegebruikers die het al 19 jaar met veel succes doen. We hadden dames die eigenlijk alleen maar voor 'de lol' bij de workshop waren en gewoon nieuwsgierig waren. En ja, ik biechtte zelf maar op: ik ben vooral lui. Ik wil wel mooi resultaat, maar vooral zo min mogelijk tijd eraan kwijt zijn. Ik ben het type: een beetje van dit, een beetje van dat erin, timer instellen, er vooral niet meer naar hoeven omkijken, en aan het eind van de dag je toch in een bakkerij wanen. Dus een mooie uitdaging voor Teunie: hoe krijg je mij zover dat ik aan het eind van de workshop ervan overtuigd ben dat het kleine beetje extra werk het wel waard is!
Teunie wist veel. Heel veel. Wat een ervaring! En het mooiste van haar verhaal vond ik: je ziet en merkt aan alles dat de basis de eenvoud was en is. Low budget. Het was geen verhaal met alleen maar gelikte en gloednieuwe spullen, of dat je voor alles iets nieuws moet kopen. Nee, juist niet. Vaak kwam voorbij: 'kijk anders gewoon eens bij de Kringloop'. En juist dat perspectief, daar hou ik van.
Het meel bewaarde ze in gewone goede simpele plastig afsluitbare emmers. Ze schepte de meel met een hele simpele oude soeplepel in het bakblik. Het mes waar ze mee sneed was al tientallen jaren oud. Heerlijk. Gewoon zuinig zijn op je spullen, en als het nog goed is, waarom dan vervangen?
Broodzakken: je kunt ze bij haar kopen, maar je kunt ze ook maken van een oude dekbedhoes. Dat dus. Keuze tussen kopen, maar ook gewoon zelf maken.
En ja, ondanks dat er veel broden klaarstonden om te proeven, had ze ook al deegjes in de voorrijs staan, om te laten zien hoe je ze vormt. Ze maakte ter plekke nieuwe deegjes die de machines in gingen. Ze liet ons zien hoe je kadetjes maakt, hoe je zaadjes erop doet, enz. enz. Kortom: ze vertelde en liet zoveel meer zien dan ik verwacht had!
En het resultaat? Het was echt ongelooflijk lekker. En dat met maar een paar basisingrediënten.
Na afloop hadden we de mogelijkheid om de benodigdheden die nodig zijn, in haar shop te kopen. Super fijn als je gelijk aan de slag wilt, en marketingtechnisch natuurlijk ook heel slim. Want alle dames kwamen ontzettend enthousiast naar beneden en stonden bijna te kwijlen bij alle mixen en pakketten en spulletjes.
Ik weerstond de verleiding net-an. Ik had namelijk bij mijn ouders afgesproken, en die zaten al te wachten op mijn komst. Ik moest dus snel weg. Wikken en wegen bij een basispakket, maar nee, het was goed zo. Het geld vliegt de laatste tijd toch al zo snel mijn portemonnee uit, dus even pas op de plaats!
(Voor meer info over Teunie: https://www.eenvoudigleven.nl/)
Na een bezoekje aan mijn ouders besloot ik even wat jeugdherinneringen op te snuiven. Ik reed naar de Oost-Kinderdijk, en liep langs de rivier waar ik zoveel uurtjes heb doorgebracht. Ik zat een poosje op het voor mij overbekende trappetje, en zelfs de steen waar ik 20 jaar geleden vaak zat met mijn voeten in het water, lag er nog en herkende ik nog.
Ik knoopte een babbeltje aan mijn oude buurvrouw ('Ja joh, ik zie het! Je bent ook geen spat veranderd...ja je hebt nu krullen. Maar verder? En wat lijk je toch op je moeder!'), en daarna reed ik verder. Op naar Nieuw Lekkerland, naar het huis waar ik geboren ben. Daar is nu een Bed & Breakfast gevestigd, die onlangs op tv is geweest.
Ik zette de auto wat verderop, en liep via de dijk er langs. Hé, er stond een auto met open achterklep, zou er iemand zo naar buiten komen? En jawel hoor, de eigenaresse kwam naar buiten.
Ik trok gauw een sprintje door het gras, riskeerde mijn leven door eigenlijk veel te laat over te steken voor een passerende auto, en hoppa: ik had beet. De eigenaresse vond het ontzettend leuk, en ze vond het jammer dat ze eigenlijk geen tijd had. Maar toch bleven we een poosje kletsen, en ja hoor, ook nu bleek de wereld klein. Ze kende mijn moeder nog van eerder. Oh, dus je bent er een van Remmelink?
Ik vertelde dat ons huis er 30 jaar geleden wel beroerder uitzag, en vooral ook van de lekkage die we hadden. Nou, dat laatste probleem hadden ze op precies dezelfde plek nog steeds. Voor 95% was het opgelost, maar het laatste stukje kregen ze niet voor elkaar: ze kwamen er maar niet achter waar het water nou vandaan kwam. Ja, in het souterrain ja, ik weet het nog precies.
Dat is toch grappig? Nou ja, die lekkage natuurlijk niet, maar wel dat we allebei precies dezelfde plek aanwezen waar het probleem zat...
Ik maakte, zoals het een echte toerist betaamt die de Kinderdijkse molens bezoekt, nog een paar mooie plaatjes, kletste een halfuur met een vriend van weleer op een bankje langs de rivier, en toen was het alweer 17.00 uur. Ik at een patatje bij een snackbar, en toen kreeg ik ineens een overdosis Achterhoek-heimwee over me heen. Die werd voornamelijk gevoed door mijn mannen hoor, maar toch: ik wilde weg uit de Alblasserwaard. Het was leuk. Het was genieten. Het was een hoop herinneringen (grappig hoe je die naarmate je ouder wordt steeds meer gaat oproepen). Het was wennen en genieten van het accent en de westerse lik-op-stuk reacties, Gewoon bam, lekker zeggen wat je denkt en vindt. Maar na een dag was het ook goed.
Nog even een aantal kilometers ergeren aan de drukte op de A15 en het vele vrachtverkeer, maar het werd steeds rustiger. En om 18.50 vond ik dat die ellendige 100-kilometer per uur regel voor mij niet meer gold. Hoppa, cruiscontrol op 140 en gas!
