Ik zet bij het uitruimen radio 1 aan, en de nieuwslezer vertelt me dat 'Nederland tot de groep meest gelukkige landen ter wereld behoort'.
Nummer 5. Dat ieniemienie landje wat in de bosatlas bijna niet waarneembaar is, is nummer 5 op de schaal van geluk.
Afghanistan is laatste in de geluksrij. Ik denk zomaar dat dat een indicatie is van het onderzoeksbureau. Want zouden ze echt met een enqueteformulier langs de huizen zijn gegaan in Afghanistan? Ik ga me dat dan zo voor zitten stellen hè.
Even aanbellen, en een meneer met een lange baard doet open. 'Goedemiddag, ik ben van bureau die en die, mag ik u misschien wat vragen stellen? Kunt u aangeven hoe gelukkig u bent, welk cijfer zou u uw leven nu geven?'
Tja, ben je lid van de Taliban, dan krijg je als antwoord een hoog cijfer. Ze hebben namelijk het land heroverd, en steeds meer van hun wetgeving wordt doorgevoerd. Dikke negen.
'Is uw vrouw misschien ook thuis, en mogen we haar ook even wat vragen stellen?' Ja, die is thuis, maar die kan helaas niet aan de deur komen. Nee, sorry, die krijg je niet te zien. Die mag namelijk niet zelf naar buiten komen. Die mag niemand anders aankijken. Die mag überhaupt niks zeggen. En zegt ze wel wat, dan is het een sociaal wenselijk positief antwoord. Dus daar wordt de score ook niet heel objectief van.
Is de man des huizes geen lid van de Taliban, dan is het de vraag of hij de deur van zijn huis wel open zou doen. Want die man wordt gezocht, en heeft zich verstopt. Of de man des huizes is verdwenen. In rook opgegaan, opgepakt door een wreed regime, en niemand weet waar hij is.
Nee, ik kan je niet vertellen hoe ze dit geluksonderzoek in Afghanistan uitgevoerd hebben. Maar tegelijk kán ik me iets voorstellen bij die laatste plek...
Ik beaam het, als ik een kwartier later met mijn teenslippers aan in de zon zit, mijn ereader op mijn schoot heb en een kopje soep in de hand. Het gekwetter van de vogels op de achtergrond. Narcissen die in volle bloei staan.
Ja, ik voel me happy. Ja, ik ben gelukkig. En ja, we leven in een gelukkig land. Gelukkig wel!
Voelt het altijd zo voor mij, de hele dag door? Welnee. Ik heb geen standaard euforisch blij gevoel. Maar ik probeer met alles wat in mij zit vaker dat geluk te voelen. Op te zoeken. Te creëren.
Want potjandubbeltjes, lieve mensen, beseffen we allemaal wel genoeg hoe goed we het hebben hier in Nederland? Wat een rijkdom we hebben? Hoe goed het hier allemaal geregeld is? Hoeveel geld we hebben? Wat een achterlijk niveau aan kwaliteitsspullen we hebben?
Ben ik zo gelukkig omdat ik in een luxe loungeset zit? Dat ik dure kleding aan heb? Dat ik er zo fris en fruitig bij zit? Dat het alles voor de wind gaat en ik geen tegenslag ken?
Welnee. Ik zit nu in een veel te scheve stoel, met een shirtje aan van jaren oud die eigenlijk vervangen moet worden. Met krassen op een bril omdat ik niet zorgvuldig genoeg de glazen poets. Met een huis die prima is, maar kwalitatief van alles aan verbeterd kan en moet worden.
Het aanrecht moet opgeruimd worden, de was is niet bij, er ligt een pruttel op de vloer van heb ik jou daar.
En ja, ik weet hoe het is om psychisch in een diep dal te zitten. Ik weet hoe het is een doodziek kind te hebben. Ik ken het, de dagen dat je misschien huilend opstaat omdat je geen idee hebt hoe je de dag door moet komen. Dat je er misschien zelfs wel niet meer wilt zijn. Ik weet hoe het is om ontslagen te worden. Ik weet hoe het is hele dagen op de wc door te brengen omdat de paniekaanvallen je spuugmisselijk maken. En ik begrijp het, als je maag in de knoop komt te zitten bij al het wereldnieuws momenteel. De angst: gaan wij ooit ook in oorlog komen.
Maar het is niet alleen maar dat. Het is niet alleen maar die ellende. Er zijn ook andere momenten. Van voorzichtig genieten. Van even kleine zonnestraaltjes. En als het je lukt die vaker ook zelf te creëren...dat is zo belangrijk!
En dus ga ik fijn zitten. Ik geniet van de zon. Van mijn blote voeten in teenslippers. Van de vogeltjes. Van de rust, al wordt die regelmatig door een voorbijrijdende auto verstoord. Van dat ik me goed voel. Dat het met mijn mannen goed gaat.
En ik roep ook jou als lezer op: probeer met alles wat in je zit vaker dat kleine simpele geluk op te zoeken. Die simpele momenten, dat het leven voor jou gewoon goed voelt.
Misschien is het nu voor jou helemaal niet leuk of goed. Misschien tob je met je gezondheid. Misschien worstel je elke dag met angsten. Ben je werkeloos, en kom je niet opnieuw aan de bak. Maar al zijn je dagen niet goed, toch zit er in elke dag wel iets goeds. Hoe klein ook.
Misschien is jouw enige overwinning wel dat het gelukt is je bed uit te komen. Maar hé, je hebt het gedaan. Je hebt je neiging om te blijven liggen overwonnen, en bent eruit gekomen!
Misschien moet je, om het te voelen, een stapje buiten je comfortzone zetten. Maar dat mag hè. Je hoeft niet altijd in het bekende te blijven zitten. Doe het maar eens. Kies maar eens een andere kant. Doe eens datgene wat al die anderen niet doen. Ga eens rechtsaf, in plaats van linksaf. Doe datgene waar je grootste angst ligt. Voel wat het met je doet, maar voel vooral de voldoening als je iets gedaan hebt wat je eerder niet durfde.
Kies na ontslag niet voor een volgende perfecte baan, want die is er niet. Pak aan wat op je pad komt, wees bereid te geven, ook al is het op een plek onder je niveau. Werkgevers zien snel genoeg wat je in je mars hebt, en kijk met verwondering naar welke deuren er open gaan.
Geniet van elke stap, van elke overwinning.
Stop met het nieuws volgen als het je down maakt. Je hoeft het niet te volgen. Je hoeft niet te blijven nadenken over hoe rot de wereld is. Ja, dat is het. Maar er is ook zoveel moois. En daar mag je je op focussen.
En voor al diegenen die net als ik de hoop en zekerheid hebben op een betere Toekomst: ja, we leven in de eindtijd. Het is een donkere tijd. We leven in de verwachting van Hem. Maar we zijn nu nog hier geplaatst. En ik geloof dat God niet van ons vraagt met onze neus naar beneden te lopen en eindeloos te sippen over de duistere laatste tijd en hoe moeilijk het is. Welnee, Hij vraagt van ons om ons te verblijden. Te leven vanuit het Volle Licht wat Hij in ons heeft gegeven. En te genieten van alles wat Hij ons geeft.
Leef! Voel de vrijheid. Voel de blijheid. Lach. Glimlach naar iedereen die je tegenkomt. Zie het mooie in alles wat je ziet. Zing. Dans. Deel. Ieder op zijn of haar plekje waar je geplaatst bent. Of dat nu in een hoge positie is, thuis bij de kinderen, of opgenomen in een ziekenhuis of kliniek.
Elk plekje hier op aarde kan jouw glimlach, humor en blije gezicht gebruiken.
En lukt het even niet? Ben je boos, gefrustreerd, verdrietig of bang? Dat mag. Laat het er zijn. Huil zolang als er tranen zijn. Gooi met bundeltjes sokken tegen een muur (helpt echt!) als je boos bent. Deel je zorgen of schrijf het van je af.
En ik weet zeker dat als je je geuit hebt, er weer ruimte is voor de mooie zonnestraaltjes in het leven.
Oja, en weet je wat de ultieme blijmaker is? In de auto rijden en liedjes van Elly en Rikkert of Kinderopwekking luisteren op standje 10 en hard mee blèren. Ok, het risico is dat als je de ramen van je auto open hebt, je vragende blikken van medeweggebruikers krijgt. Maar boeiuh. Laat je blijheid niet door hen wegnemen, lach simpelweg terug, en zing lekker keihard verder!
"Ik heb een plekje voor Jezus.
Hij vindt me beslist niet te klein.
Hij maakt het vrolijk van binnen.
Wat vuil is dat kan er niet zijn.
Heb jij een plekje voor Jezus?
Precies wie je bent is okee.
Doe dan je hart voor Hem open.
En zing het gewoon met me mee."
