We hadden afgelopen maandag in huize Sloetjes het fietsseizoen voor geopend verklaard. Het was zulk heerlijk weer, tijd om weer eens op de fiets naar school te gaan.
Het fietsseizoen was van korte duur, welgeteld 1 dag. Daar was mijn fiets wel blij mee, want die roept al wekenlang dat hij naar de fietsendokter wil. Vóór elke uitgebreidere fietstocht moet ik namelijk eerst de achterband oppompen. En ook tijdens het fietsen protesteert mijn tweewieler flink. Zo'n lekkere rammel in de kettingkast die je ook hoort bij de oerdegelijke stationsfiets.
Nu stond er een aantal weken geleden al wel een afspraak bij de fietsenmaker. Maar ik was ziek, en had de afspraak compleet vergeten. De dag erna werd ik gebeld, en bij het opnemen wist ik het meteen. 'Ooooh sorry! Compleet vergeten, maar ik lig ziek op de bank!' Ja, dat kon de fietsendokter-assistent ook wel horen, ik had praktisch geen stem. Geen probleem, wanneer ik beter was een nieuwe afspraak maken. Wat ik dus, na een aantal weken allang weer beter te zijn, deed.
Het was een gezellige bedoening toen ik aankwam bij de fietsenmaker. Aha, ja, die ene klant die bij de vorige afspraak niet op kwam dagen. 'Nienke. Nou, ze hebben zelfs je voornaam erbij gezet, dan ben je wel berucht hier hoor, binnen het klantenbestand.' Meneer loopt even weg om te kijken voor een leenfiets. 'Maar als je mobiele nummer bij ons in het systeem staat, dan, ja, dan is het serieus. Wacht even, jouw nummer staat in systeem... oei oei oei!'
Nou, de toon was gezet. Maar na enig zoeken was er gelukkig nog een elektrische leenfiets. Eigenlijk moest het zadel een stuk hoger, maar in die tijd dat ik dat voor mekaar had, had ik ook al 3 kilometer verder kunnen zijn. Dus kroop ik met mijn ietwat langere benen in kabouterpositie op het ding. Hoppa, naar huis!
Nu heb je elektrische fietsen, en elektrische fietsen. En je hebt gewone fietsen.
Ik krijg van eigenaren van fietsen zonder elektrische ondersteuning nog wel eens een steekje onder water. Zeker als het iemand is die ouder is dan ik. Als ik vertel dat ik op een dag 30 kilometer heb gefietst, dan menen zulke mensen standaard als reactie te moeten geven. 'Ja, ok, maar wel met een elektrische fiets.'
Ja, met een elektrische fiets ja. Eentje met een eigen karakter. Want nee, ik heb geen elektrische fiets die als je alleen al met de voet op het pedaal staat, naar voren schiet. Ik heb een 'voor-wat-hoort-wat'-exemplaar. Als ik ga fietsen, checkt mijn fiets namelijk hoeveel krachtsinspanning ik lever. En daar past hij zijn eigen gedrag op aan. 'Geef jij veel energie, ok, dan geef ik veel energie terug. Doe jij dat niet? Oh, dan doe ik ook niet zoveel hoor'. Dat principe.
Trap ik zacht, dan levert mijn fiets weinig vermogen. Begin ik meer kracht te zetten, dan denkt mijn fiets: 'Hé, wacht even. Jij bent bereid wat te doen om vooruit te komen? Ok, dat waardeer ik, dan doe ik mee.' En vervolgens gaat het motortje van mijn fiets wat meer doen.
En voelt hij dat ik fiets alsof ik de Tour de France wil winnen? Ja, dan krijg ik goed power. Maar wel begrenst, want dan vindt mijn fiets dat ik eigenlijk best een goede conditie heb, dus hoeft het ook weer niet al te gek.
Ik dacht dus, dat alle elektrische fietsen dit principe hebben. Mis. Ik kreeg een leenexemplaar met voorwielaandrijving. Zoiets. Kan dat bij fietsen ook? Geen idee. Nou ja, in ieder geval zat de ondersteuning bij mijn voorwiel. Ik had 5 standen op mijn fiets voor de ondersteuning. 1 en 2 waren niet zo hard. 3 was al wat meer. En bij 5? Men, ik hoefde niks te doen. Ik was, net als eertijds bij mijn bakfiets, voor de vorm aan het mee rondcirkelen, maar ik voelde aan alles dat de fiets alles deed. Zo dan!
Maar nu begreep ik het ineens. En ja, nu gebeurde het weer. Er reed een oudere dame voor me op een elektrische fiets. En ik kwam er nu achter, deze mevrouw had geen 'voor-wat-hoort-wat'-fiets. Want ik, in mijn kabouterpositie op mijn leenfiets, had de ondersteuning in de 5, ik reed 27 km/h, maar het fietshelmpje voor mij: ik kreeg haar toch niet ingehaald. Ze peddelde voor me alsof ze 18 kilometer per uur ging, maar ze liep gewoon uit! Tegen de 30 kilometer per uur. Ja hallo, zo kan ik het ook!
Dus mensen, vooral degenen voor wie de elektrische fiets nog een beetje te min is: scheer niet al die elektrische tweewielers over één kam. En denk niet dat al die fietsers met een motortje niks doen. (Behalve dan de fietshelmpjes die tegen de 30 km/h gaan...)
Overigens stel ik wel een wetswijziging voor: alle ouderen met een elektrische fiets krijgen een 'voor-wat-hoort-wat'-exemplaar. Want sorry, ik snap nu wel de toename van het aantal ongelukken met ouderen op de fiets. Tegen de 30 kilometer per uur, terwijl ze geen benul hebben dat ze zo hard gaan, in alle rust rondzwaaien met hun benen in versnelling 7 in de illusie dat ze een normaal tempo hebben: dat is echt vragen om ongelukken.
Sterker nog: bij de fietsenmaker vertrok een oudere meneer met zo'n zelfde leenfiets met voorwielaandrijving. Nog voor hij opgestapt was, moest hij al flink in de remmen knijpen: de fiets dreigde er zonder hem vandoor te gaan. 'Huuuuu, hier blijven! Zo, dat scheelde niet veel, of ik was 'm hier al kwijt!'. Denk even een mooi Achterhoeks accent erbij, en je snapt dat ik de halve terugweg nog na zat te grinniken op mijn fiets.
Goed, een 'voor-wat-hoort-wat'- exemplaar voor ouderen, dat is mijn voorstel. Dan gaat de snelheid naarmate hun leeftijd vordert toch steeds wat meer naar beneden. De kracht in de benen neemt tenslotte af, en dus levert de motor steeds ietsje minder. Helemaal prima. Hoe ouder je wordt, hoe minder haast lijkt me zo. (Tenzij je als oudere nog een enorme bucketlist hebt die afgewerkt moet worden. Bunjeejumpen ofzo. Als oudste Achterhoeker de Mount Everst beklimmen. Dat soort dingen.)
Minder belachelijke snelheden. Minder ongelukken. Minder problemen met een reactievermogen die ook daalt naarmate de leeftijd omhoog gaat: win win win win dus.
Al heb ik niet het idee dat Den Haag momenteel tijd heeft voor dit onderwerp. Schoof schuift dit vast eventjes vooruit. Oekraine first, kabinetscrisis voorkomen second.
Maar ík heb nu mijn eigen bestie weer terug. Ah, wat fietst ze weer fijn! Wat staat dat zadel en die stuurhoogte toch perfect afgesteld. En hé, geen probleem dat het een 'voor-wat-hoort-wat'-exemplaar is. Ik heb tenminste een fiets met karakter!
