Een offday die eigenlijk toch best wel weer goed werd...

Ik had de afgelopen dagen en weken eigenlijk veel goede dagen. Mede door het voorjaar had ik energie, en alles liep best lekker. 

Dus waar deze offday vandaag nou precies vandaan kwam, ik weet het niet. Maar het begon al vanmorgen vroeg om 5.08 uur. Ik lag me vanaf dat tijdstip gruwelijk te ergeren aan het feit dat ik alweer zo vroeg wakker was. Het gebeurt me vaak de laatste tijd. Zoom ik uit en kijk ik terug op voorgaande jaren, dan weet ik dat het een terugkerend fenomeen is: in het voorjaar heb ik op een of andere manier altijd een periode dat ik 's morgens heel vroeg wakker ben. Het zou het vroegere daglicht kunnen zijn, maar die tackel ik al met een slaapmasker. 

De mooie lucht gisteravond

Nou ja, verbaast u niet, verwondert u slechts. Maar dat lukte me niet, ik ergerde me vooral. Alsof je daar trouwens beter van gaat slapen...

Om 6.36 stapte ik uit bed. Nee, ik hees mezelf uit bed. Met een gevoel alsof ik geen uur geslapen had, met keelpijn, een verstopte neus, en een humeur om op te schieten. Ronald had geluk: die was vroeg weg voor zijn werk, en had dus geen last van mij. Xander had minder geluk: zelfs zijn meest onschuldige vragen kon ik niet aan mijn hoofd hebben. Maar ja, kan die jongen er wat aan doen dat ik zo uit bed stapte? Dus doen alsof ik alle geduld heb, maar na 3 vragen ging het al mis, en schoot ik uit mijn rol. 'Sorry jongen, mama voelt zich niet lekker vandaag...' Fijn dat als kinderen ouder worden, je dit makkelijker kunt aangeven en ze er op hun manier rekening mee kunnen houden. 

Als ik me zo voel, dan wil ik enerzijds het mezelf vooral alleen maar heel makkelijk maken en nog liever mijn bed weer induiken. Dus mijn eerste gedachte was: ik pak de auto. Maar nee, ik wist met mijn hoofd: de fiets gaat beter voor me zijn. Het was heerlijk rustig weer, en beweging is beter voor me. Dus zaten we op tijd op de fiets. 

Zowel op de heenweg als de terugweg rolden de tranen over mijn wangen. Op de heenweg vanwege de wind. Op de terugweg omdat ik alleen was en het algehele malaisegevoel er kon laten zijn. En omdat ik een kennis tegenkwam waar ik enthousiast naar zwaaide, maar die mij niet zag. 'Zie je wel, die wil me ook al niet zien!' Serieus, dat was het niveau van mijn problemen op dat moment. Gaza en Oekraïne konden me gestolen worden, wat ik had was veel heftiger. Dat gevoel dus.  

Nu had ik gisteren al een waarschuwing op mijn horloge gekregen: 'Het is weer bijna zover, uw menstruatie begint binnenkort'. Menigeen zal nu de wenkbrauwen fronsen: krijg jij daar een melding van op je horloge? Ja. En ik vind het i-de-aal! Kruisjes of cirkeltjes in mijn agenda, ik vergat ze altijd. En dan was ik 3 cyclussen verder, en dan ging ik die twee ertussen gokken. Precies in het midden zitten. Ja, daar krijg je op papier een hele regelmatige cyclus van, maar geheel betrouwbaar is dat niet. 

Mijn horloge dus. Ik heb een Garmin exemplaar, met bijbehorende app. En daar kun je het in bijhouden. En geloof het of niet: daar hou ik het dus wel keurig in bij hè. Simpelweg kwestie van knopje indrukken om aan te geven dat het is begonnen, en voor de rest regelt de app het. Hij vertelt me in welk deel van mijn cyclus ik ben, en wanneer het dus bijna zover is. En dat vind ik gewoon heel erg handig. 

Het gaat eigenlijk heel erg in tegen mijn visie op technologie. Ik ben de jongste en de enige op het werk met nog een papieren agenda. Ik ben gestopt met het delen van informatie aan dhr. Zuckerberg en dhr. Musk. Maar deze informatie gooi ik dan wel weer in een app. 

Geen idee waarom dit wel werkt. Maar vraag niet hoe het kan, profiteer ervan. En dus kreeg ik gisteren braaf de melding. Ah, dat had ongetwijfeld ook invloed op mijn gemoedstoestand. En de voorspelling kwam ook keurig uit.

Toen ik thuis kwam besloot ik op de bank eerst eens wat van me af te schrijven en aan het papier toe te vertrouwen waarom ik zo zielig en verdrietig was. Het luchtte op, en ik gunde mezelf de tijd om te voelen hoe mijn lijf erbij zat. Iets wat ik tot nu toe in mijn leven veel te weinig heb gedaan. Maar hoe ouder ik word, hoe meer ik voel dat mijn lijf me zoveel kan vertellen over hoe het met me gaat. 

En ik nam nog een beslissing. Ik besloot tegenover mezelf te vertellen dat ik in ieder geval 2 dingen vandaag heel goed had gedaan. Ik had namelijk alle ingrediënten in de broodbakmachine gedaan en ingesteld dat deze om 17.00 uur klaar zou zijn. En ik had Xander op de fiets naar school gebracht. 

En dat laatste doet hem zo vaak zo goed! De meeste verhalen komen eruit op de fiets, en als ik hem dan met een kleur en een frisse toet de schooldeur naar binnen zie rennen, dan ben ik zo trots op hem. 

Dus. Die twee dingen waren gelukt. 

Ja, ik wilde nog steeds mijn bed induiken. Maar ik heb wat geleerd in de afgelopen tijd. Namelijk dat als je geen energie hebt, er twee manieren zijn om daarmee om te gaan. Je kunt in bed gaan liggen, en uitrusten en zo energie opdoen. Je kunt ook besluiten om iets te gaan doen waar je energie van krijgt. En dat laatste geeft vaak veel meer voldoening dan het eerste. Want ga ik naar bed, dan kom ik er met een schuldgevoel weer uit. Terwijl bij dat laatste ik vaak een veel positievere ervaring opdoe. 

Goed, ik had geen idee wat ik zou gaan doen om energie op te doen. Maar ik besloot simpelweg maar dat 20 minuten een doekje door de benedenverdieping halen, ook iets was. Dat kon ik overzien. 

Dus een lekker warm sopje, de fijnste schoonmaakdoek uit de kast, Radio1 aan, en daar ging ik. 

En al poetsende kwam er langzaam een wat positievere vibe over me heen. Die 20 minuten werden er 40. Ik ruimde Xanders boekenplank op. Want ja, Bobbi is lief hoor. En het zijn leuke boekjes. Maar Xander zit momenteel in de fase dat hij me vraagt welke planeet ik mooier vind, Jupiter of Saturnus. En welk land er groter is, Nederland of Gabon. Tja, de dierentuin van Bobbi is dan toch echt een ander niveau. Dus hoppa, lekker aan de kant, weer ruimte voor nieuwe boeken. 

Ik kreeg er steeds meer lol in. Er ging een was in de wasmachine, en de andere die inmiddels droog was, vouwde ik op. He, daar lagen de koffers van de vakantie nog, die konden weer naar zolder! Daar aangekomen viel mijn oog op plastic bakken met babyspul, een tummytub, en allemaal ander babyspul. Tja, dat stond er ook maar te staan. Ooit neergezet voor 'het geval dat...'. Maar ik ga eigenlijk niet meer uit van het geval dat, en bovendien: babyspul wat staat te staan, dat wordt er kwalitatief niet beter van. Dus even sjorren en prutsen op een ielig vliezotrappetje, met ietsjepietsje weemoed de spullen door mijn handen laten gaan (en nee, na 7 jaar werkeloosheid ziet een Difraxflesje er toch niet helemaal meer uit zoals nieuw in de verpakking), en toen rigoureus weg met het spul. Ha, dat voelt fijn!

En zo, al rommelend en rondscharrelend, werd de dag toch steeds een beetje beter. 

Ik besloot wat eerder naar Doetinchem te fietsen voor een bezoekje aan de Kringloop en de Boekenvoordeel, waar ik nog een paar leuke vondsten deed. 

En toen ik een uurtje later met andere moeders zat te kwekken op het schoolplein, was het leven best wel weer goed.

Oja, ik had me ooit voorgenomen: ik word never nooit niet zo'n moeder die eindeloos op het schoolplein staat te kwekken over haar kinderen. 

Zal ik u eens wat vertellen? Ik blijk de ergste in die soort te zijn. Ik ben degenen die altijd tijd over heeft. Die op een of andere manier de andere moeders aantrekt en met iedereen kletst. Diegene die als laatste vertrekt bij school, als zelfs de leerkrachten al vertrekken. Diegene die soms verbaasd rondkijkt dat iedereen al weg blijkt te zijn, en zij nog steeds met een juf zit te beppen. 

Samen met een andere moeder noemen we onszelf al grappend de loedermoeders van de Isselborgh. En weet je? Ik vind het heerlijk, haha!

Een dagje op mijn geboortegrond

Zo, eens even diep ademhalen. Ha, dat is nou nog eens de echte boerenlandlucht!

Ik sta op een landweggetje in Wijngaarden. Het is prachtig weer. De boeren zijn begonnen met injecteren, en ik zie in de verte zelfs de eerste koeien op het land staan! Ja, het voorjaar is echt begonnen, en ik voel en ruik het in alles.

Ik was gisteren weer voor een dagje terug op mijn geboortegrond, de Alblasserwaard. Sinds lange tijd een dag helemaal voor mezelf! Ronald bewaakte het fort en zorgde dat Xander op tijd verplaatst werd van en naar school, en voorzien werd van een hapje en een drankje. En ik had de tijd heerlijk aan mezelf. Nou ja, ook niet helemaal, want er stonden al wat wat dingen op de planning. 

Allereerst de broodbakworkshop van Teunie Luijk, die ik samen met nog 10 andere dames ga bezoeken. Ik volg het blog van Teunie Luijk al jaren. Maar eigenlijk had ik nooit de behoefte om een workshop van haar te volgen. Ja, ik bakte in het verleden wel brood, maar ik heb een prima recept ervoor, ik ben van het gemak dus een driemaal hoera voor mijn fijne Panasonic broodbakmachine, en ja, dan heb ik toch eigenlijk verder geen workshop nodig.

Maar er ging een groep vanuit onze kerk. En was het eerst een groep van zo'n 5 personen, langzaamaan kwamen er steeds meer bij die het toch wel leuk vonden. En omdat ik na een langere pauze ook weer begonnen was met bakken, dacht ik: ach, wat basiskennis op de achtergrond erbij, dat kan nooit kwaad. Dus vooruit, ik wil eigenlijk ook wel mee. 

Maar zoals het bij mij past: ik hou van regie over mijn eigen planning, dus gaf ik aan de groep gelijk aan: ik rij zelf! Ik wilde van de mogelijkheid gebruik maken om het te combineren met onder andere een bezoekje aan mijn ouders, en wellicht nog aan anderen. En na 2,5 uur kippenhok prefereer ik enorm de stilte in mijn eigen auto. 

En dus stond ik daar: om 9.00 's ochtends met mijn Canon camera plaatjes te schieten in Wijngaarden. Ik was toch nog wat te vroeg, dus kon ik daar nog mooi van genieten. Als een toerist in onbekend land. Het was zo mooi, en zo genieten! Maar niet te lang blijven hangen, want te laat komen op de workshop wilde ik niet. 

Daar aangekomen bleek ik de laatste te zijn van de groep, maar nog steeds keurig op tijd. Ik vertelde maar gelijk dat ik weer terug was op mijn thuishonk, en Teunie herinnerde mijn moeder nog van de tijd uit Alblasserdam. 

Ah, het accent van Willem en Teunie: ik genoot ervan. Ze zullen vast denken dat ze keurig ABN praten, maar het is zo herkenbaar. 

We moesten eerst even een flinke klim maken naar de workshopzolder, maar wat had Teunie het goed voor elkaar! Alles van tevoren gebakken en klaarstaan, we kregen een heerlijk kopje koffie of thee, en toen was het gauw beginnen. 

Ik luisterde in het begin een beetje met een kritisch oor. Want het ging al snel over de negatieve 'bijwerkingen' van de broodbakmachine, terwijl ik die toch naar volle tevredenheid gebruik. En ja, wat ging ze in die 2,5 uur allemaal vertellen? En als ze alles al van tevoren gebakken had, wat ging ze dan nog überhaupt doen en laten zien?

Nou, ik moest na drie kwartier toch mijn mening al bijstellen. Het voorstelrondje waarbij iedereen vertelt wat zijn of haar ervaring met broodbakken is, was al een super slimme zet. Niet alleen wist Teunie zo wat voor vlees ze in de kuip had, maar door de diversiteit aan verhalen en ervaring leerden we elkaar ook op dat vlak beter kennen. Zo hadden we al een aantal fanieke ovenbakkers onder ons, die al jaren voor grote gezinnen bakken, maar ook de trouwe broodbakmachinegebruikers die het al 19 jaar met veel succes doen. We hadden dames die eigenlijk alleen maar voor 'de lol' bij de workshop waren en gewoon nieuwsgierig waren. En ja, ik biechtte zelf maar op: ik ben vooral lui. Ik wil wel mooi resultaat, maar vooral zo min mogelijk tijd eraan kwijt zijn. Ik ben het type: een beetje van dit, een beetje van dat erin, timer instellen, er vooral niet meer naar hoeven omkijken, en aan het eind van de dag je toch in een bakkerij wanen. Dus een mooie uitdaging voor Teunie: hoe krijg je mij zover dat ik aan het eind van de workshop ervan overtuigd ben dat het kleine beetje extra werk het wel waard is!

Teunie wist veel. Heel veel. Wat een ervaring! En het mooiste van haar verhaal vond ik: je ziet en merkt aan alles dat de basis de eenvoud was en is. Low budget. Het was geen verhaal met alleen maar gelikte en gloednieuwe spullen, of dat je voor alles iets nieuws moet kopen. Nee, juist niet. Vaak kwam voorbij: 'kijk anders gewoon eens bij de Kringloop'. En juist dat perspectief, daar hou ik van. 

Het meel bewaarde ze in gewone goede simpele plastig afsluitbare emmers. Ze schepte de meel met een hele simpele oude soeplepel in het bakblik. Het mes waar ze mee sneed was al tientallen jaren oud. Heerlijk. Gewoon zuinig zijn op je spullen, en als het nog goed is, waarom dan vervangen?

Broodzakken: je kunt ze bij haar kopen, maar je kunt ze ook maken van een oude dekbedhoes. Dat dus. Keuze tussen kopen, maar ook gewoon zelf maken. 

En ja, ondanks dat er veel broden klaarstonden om te proeven, had ze ook al deegjes in de voorrijs staan, om te laten zien hoe je ze vormt. Ze maakte ter plekke nieuwe deegjes die de machines in gingen. Ze liet ons zien hoe je kadetjes maakt, hoe je zaadjes erop doet, enz. enz.  Kortom: ze vertelde en liet zoveel meer zien dan ik verwacht had! 

En het resultaat? Het was echt ongelooflijk lekker. En dat met maar een paar basisingrediënten.

Na afloop hadden we de mogelijkheid om de benodigdheden die nodig zijn, in haar shop te kopen. Super fijn als je gelijk aan de slag wilt, en marketingtechnisch natuurlijk ook heel slim. Want alle dames kwamen ontzettend enthousiast naar beneden en stonden bijna te kwijlen bij alle mixen en pakketten en spulletjes. 

Ik weerstond de verleiding net-an. Ik had namelijk bij mijn ouders afgesproken, en die zaten al te wachten op mijn komst. Ik moest dus snel weg. Wikken en wegen bij een basispakket, maar nee, het was goed zo. Het geld vliegt de laatste tijd toch al zo snel mijn portemonnee uit, dus even pas op de plaats!

(Voor meer info over Teunie: https://www.eenvoudigleven.nl/)

Na een bezoekje aan mijn ouders besloot ik even wat jeugdherinneringen op te snuiven. Ik reed naar de Oost-Kinderdijk, en liep langs de rivier waar ik zoveel uurtjes heb doorgebracht. Ik zat een poosje op het voor mij overbekende trappetje, en zelfs de steen waar ik 20 jaar geleden vaak zat met mijn voeten in het water, lag er nog en herkende ik nog. 

Ik knoopte een babbeltje aan mijn oude buurvrouw ('Ja joh, ik zie het! Je bent ook geen spat veranderd...ja je hebt nu krullen. Maar verder? En wat lijk je toch op je moeder!'), en daarna reed ik verder. Op naar Nieuw Lekkerland, naar het huis waar ik geboren ben. Daar is nu een Bed & Breakfast gevestigd, die onlangs op tv is geweest. 

Ik zette de auto wat verderop, en liep via de dijk er langs. Hé, er stond een auto met open achterklep, zou er iemand zo naar buiten komen? En jawel hoor, de eigenaresse kwam naar buiten. 

Ik trok gauw een sprintje door het gras, riskeerde mijn leven door eigenlijk veel te laat over te steken voor een passerende auto, en hoppa: ik had beet. De eigenaresse vond het ontzettend leuk, en ze vond het jammer dat ze eigenlijk geen tijd had. Maar toch bleven we een poosje kletsen, en ja hoor, ook nu bleek de wereld klein. Ze kende mijn moeder nog van eerder. Oh, dus je bent er een van Remmelink? 

Ik vertelde dat ons huis er 30 jaar geleden wel beroerder uitzag, en vooral ook van de lekkage die we hadden. Nou, dat laatste probleem hadden ze op precies dezelfde plek nog steeds. Voor 95% was het opgelost, maar het laatste stukje kregen ze niet voor elkaar: ze kwamen er maar niet achter waar het water nou vandaan kwam. Ja, in het souterrain ja, ik weet het nog precies. 

Dat is toch grappig? Nou ja, die lekkage natuurlijk niet, maar wel dat we allebei precies dezelfde plek aanwezen waar het probleem zat...

Ik maakte, zoals het een echte toerist betaamt die de Kinderdijkse molens bezoekt, nog een paar mooie plaatjes, kletste een halfuur met een vriend van weleer op een bankje langs de rivier, en toen was het alweer 17.00 uur. Ik at een patatje bij een snackbar, en toen kreeg ik ineens een overdosis Achterhoek-heimwee over me heen. Die werd voornamelijk gevoed door mijn mannen hoor, maar toch: ik wilde weg uit de Alblasserwaard. Het was leuk. Het was genieten. Het was een hoop herinneringen (grappig hoe je die naarmate je ouder wordt steeds meer gaat oproepen). Het was wennen en genieten van het accent en de westerse lik-op-stuk reacties, Gewoon bam, lekker zeggen wat je denkt en vindt. Maar na een dag was het ook goed. 

Nog even een aantal kilometers ergeren aan de drukte op de A15 en het vele vrachtverkeer, maar het werd steeds rustiger. En om 18.50 vond ik dat die ellendige 100-kilometer per uur regel voor mij niet meer gold. Hoppa, cruiscontrol op 140 en gas! 

Leven in een gelukkig land

Ik kom net van de fiets af, en laad de boodschappen uit. Met dit mooie weer en een brug die dicht zit, is het van de zotte om met de auto boodschappen te doen. Ten eerste rij ik kilometers om, ten tweede kan ik best aardig wat meenemen in de fietstassen. 

Ik zet bij het uitruimen radio 1 aan, en de nieuwslezer vertelt me dat 'Nederland tot de groep meest gelukkige landen ter wereld behoort'. 

Nummer 5. Dat ieniemienie landje wat in de bosatlas bijna niet waarneembaar is, is nummer 5 op de schaal van geluk.

Afghanistan is laatste in de geluksrij. Ik denk zomaar dat dat een indicatie is van het onderzoeksbureau. Want zouden ze echt met een enqueteformulier langs de huizen zijn gegaan in Afghanistan? Ik ga me dat dan zo voor zitten stellen hè. 

Even aanbellen, en een meneer met een lange baard doet open. 'Goedemiddag, ik ben van bureau die en die, mag ik u misschien wat vragen stellen? Kunt u aangeven hoe gelukkig u bent, welk cijfer zou u uw leven nu geven?'

Tja, ben je lid van de Taliban, dan krijg je als antwoord een hoog cijfer. Ze hebben namelijk het land heroverd, en steeds meer van hun wetgeving wordt doorgevoerd. Dikke negen.

'Is uw vrouw misschien ook thuis, en mogen we haar ook even wat vragen stellen?' Ja, die is thuis, maar die kan helaas niet aan de deur komen. Nee, sorry, die krijg je niet te zien. Die mag namelijk niet zelf naar buiten komen. Die mag niemand anders aankijken. Die mag überhaupt niks zeggen. En zegt ze wel wat, dan is het een sociaal wenselijk positief antwoord. Dus daar wordt de score ook niet heel objectief van.

Is de man des huizes geen lid van de Taliban, dan is het de vraag of hij de deur van zijn huis wel open zou doen. Want die man wordt gezocht, en heeft zich verstopt. Of de man des huizes is verdwenen. In rook opgegaan, opgepakt door een wreed regime, en niemand weet waar hij is. 

Nee, ik kan je niet vertellen hoe ze dit geluksonderzoek in Afghanistan uitgevoerd hebben. Maar tegelijk kán ik me iets voorstellen bij die laatste plek...

Ik beaam het, als ik een kwartier later met mijn teenslippers aan in de zon zit, mijn ereader op mijn schoot heb en een kopje soep in de hand. Het gekwetter van de vogels op de achtergrond. Narcissen die in volle bloei staan. 

Ja, ik voel me happy. Ja, ik ben gelukkig. En ja, we leven in een gelukkig land. Gelukkig wel!

Voelt het altijd zo voor mij, de hele dag door? Welnee. Ik heb geen standaard euforisch blij gevoel. Maar ik probeer met alles wat in mij zit vaker dat geluk te voelen. Op te zoeken. Te creëren.

Want potjandubbeltjes, lieve mensen, beseffen we allemaal wel genoeg hoe goed we het hebben hier in Nederland? Wat een rijkdom we hebben? Hoe goed het hier allemaal geregeld is? Hoeveel geld we hebben? Wat een achterlijk niveau aan kwaliteitsspullen we hebben?

Ben ik zo gelukkig omdat ik in een luxe loungeset zit? Dat ik dure kleding aan heb? Dat ik er zo fris en fruitig bij zit? Dat het alles voor de wind gaat en ik geen tegenslag ken?

Welnee. Ik zit nu in een veel te scheve stoel, met een shirtje aan van jaren oud die eigenlijk vervangen moet worden. Met krassen op een bril omdat ik niet zorgvuldig genoeg de glazen poets. Met een huis die prima is, maar kwalitatief van alles aan verbeterd kan en moet worden. 

Het aanrecht moet opgeruimd worden, de was is niet bij, er ligt een pruttel op de vloer van heb ik jou daar.

En ja, ik weet hoe het is om psychisch in een diep dal te zitten. Ik weet hoe het is een doodziek kind te hebben. Ik ken het, de dagen dat je misschien huilend opstaat omdat je geen idee hebt hoe je de dag door moet komen. Dat je er misschien zelfs wel niet meer wilt zijn. Ik weet hoe het is om ontslagen te worden. Ik weet hoe het is hele dagen op de wc door te brengen omdat de paniekaanvallen je spuugmisselijk maken. En ik begrijp het, als je maag in de knoop komt te zitten bij al het wereldnieuws momenteel. De angst: gaan wij ooit ook in oorlog komen. 

Maar het is niet alleen maar dat. Het is niet alleen maar die ellende. Er zijn ook andere momenten. Van voorzichtig genieten. Van even kleine zonnestraaltjes. En als het je lukt die vaker ook zelf te creëren...dat is zo belangrijk!

En dus ga ik fijn zitten. Ik geniet van de zon. Van mijn blote voeten in teenslippers. Van de vogeltjes. Van de rust, al wordt die regelmatig door een voorbijrijdende auto verstoord. Van dat ik me goed voel. Dat het met mijn mannen goed gaat. 

En ik roep ook jou als lezer op: probeer met alles wat in je zit vaker dat kleine simpele geluk op te zoeken. Die simpele momenten, dat het leven voor jou gewoon goed voelt. 

Misschien is het nu voor jou helemaal niet leuk of goed. Misschien tob je met je gezondheid. Misschien worstel je elke dag met angsten. Ben je werkeloos, en kom je niet opnieuw aan de bak. Maar al zijn je dagen niet goed, toch zit er in elke dag wel iets goeds. Hoe klein ook. 

Misschien is jouw enige overwinning wel dat het gelukt is je bed uit te komen. Maar hé, je hebt het gedaan. Je hebt je neiging om te blijven liggen overwonnen, en bent eruit gekomen! 

Misschien moet je, om het te voelen, een stapje buiten je comfortzone zetten. Maar dat mag hè. Je hoeft niet altijd in het bekende te blijven zitten. Doe het maar eens. Kies maar eens een andere kant. Doe eens datgene wat al die anderen niet doen. Ga eens rechtsaf, in plaats van linksaf. Doe datgene waar je grootste angst ligt. Voel wat het met je doet, maar voel vooral de voldoening als je iets gedaan hebt wat je eerder niet durfde.

Kies na ontslag niet voor een volgende perfecte baan, want die is er niet. Pak aan wat op je pad komt, wees bereid te geven, ook al is het op een plek onder je niveau. Werkgevers zien snel genoeg wat je in je mars hebt, en kijk met verwondering naar welke deuren er open gaan. 

Geniet van elke stap, van elke overwinning. 

Stop met het nieuws volgen als het je down maakt. Je hoeft het niet te volgen. Je hoeft niet te blijven nadenken over hoe rot de wereld is. Ja, dat is het. Maar er is ook zoveel moois. En daar mag je je op focussen. 

En voor al diegenen die net als ik de hoop en zekerheid hebben op een betere Toekomst: ja, we leven in de eindtijd. Het is een donkere tijd. We leven in de verwachting van Hem. Maar we zijn nu nog hier geplaatst. En ik geloof dat God niet van ons vraagt met onze neus naar beneden te lopen en eindeloos te sippen over de duistere laatste tijd en hoe moeilijk het is. Welnee, Hij vraagt van ons om ons te verblijden. Te leven vanuit het Volle Licht wat Hij in ons heeft gegeven. En te genieten van alles wat Hij ons geeft.

Leef! Voel de vrijheid. Voel de blijheid. Lach. Glimlach naar iedereen die je tegenkomt. Zie het mooie in alles wat je ziet. Zing. Dans. Deel. Ieder op zijn of haar plekje waar je geplaatst bent. Of dat nu in een hoge positie is, thuis bij de kinderen, of opgenomen in een ziekenhuis of kliniek.

Elk plekje hier op aarde kan jouw glimlach, humor en blije gezicht gebruiken.

En lukt het even niet? Ben je boos, gefrustreerd, verdrietig of bang? Dat mag. Laat het er zijn. Huil zolang als er tranen zijn. Gooi met bundeltjes sokken tegen een muur (helpt echt!) als je boos bent. Deel je zorgen of schrijf het van je af. 

En ik weet zeker dat als je je geuit hebt, er weer ruimte is voor de mooie zonnestraaltjes in het leven.

Oja, en weet je wat de ultieme blijmaker is? In de auto rijden en liedjes van Elly en Rikkert of Kinderopwekking luisteren op standje 10 en hard mee blèren. Ok, het risico is dat als je de ramen van je auto open hebt, je vragende blikken van medeweggebruikers krijgt. Maar boeiuh. Laat je blijheid niet door hen wegnemen, lach simpelweg terug, en zing lekker keihard verder! 

"Ik heb een plekje voor Jezus.

Hij vindt me beslist niet te klein.

Hij maakt het vrolijk van binnen.

Wat vuil is dat kan er niet zijn.

Heb jij een plekje voor Jezus?

Precies wie je bent is okee.

Doe dan je hart voor Hem open.

En zing het gewoon met me mee."

Een fiets met karakter

Wat een stilte! Ik hoor de motor van mijn elektrische fiets weer zoemen. En het lichte getikkel van de ketting. 

We hadden afgelopen maandag in huize Sloetjes het fietsseizoen voor geopend verklaard. Het was zulk heerlijk weer, tijd om weer eens op de fiets naar school te gaan. 

Het fietsseizoen was van korte duur, welgeteld 1 dag. Daar was mijn fiets wel blij mee, want die roept al wekenlang dat hij naar de fietsendokter wil. Vóór elke uitgebreidere fietstocht moet ik namelijk eerst de achterband oppompen. En ook tijdens het fietsen protesteert mijn tweewieler flink. Zo'n lekkere rammel in de kettingkast die je ook hoort bij de oerdegelijke stationsfiets. 

Nu stond er een aantal weken geleden al wel een afspraak bij de fietsenmaker. Maar ik was ziek, en had de afspraak compleet vergeten. De dag erna werd ik gebeld, en bij het opnemen wist ik het meteen. 'Ooooh sorry! Compleet vergeten, maar ik lig ziek op de bank!' Ja, dat kon de fietsendokter-assistent ook wel horen, ik had praktisch geen stem. Geen probleem, wanneer ik beter was een nieuwe afspraak maken. Wat ik dus, na een aantal weken allang weer beter te zijn, deed. 

Het was een gezellige bedoening toen ik aankwam bij de fietsenmaker. Aha, ja, die ene klant die bij de vorige afspraak niet op kwam dagen. 'Nienke. Nou, ze hebben zelfs je voornaam erbij gezet, dan ben je wel berucht hier hoor, binnen het klantenbestand.' Meneer loopt even weg om te kijken voor een leenfiets. 'Maar als je mobiele nummer bij ons in het systeem staat, dan, ja, dan is het serieus. Wacht even, jouw nummer staat in systeem... oei oei oei!'

Nou, de toon was gezet. Maar na enig zoeken was er gelukkig nog een elektrische leenfiets. Eigenlijk moest het zadel een stuk hoger, maar in die tijd dat ik dat voor mekaar had, had ik ook al 3 kilometer verder kunnen zijn. Dus kroop ik met mijn ietwat langere benen in kabouterpositie op het ding. Hoppa, naar huis!

Nu heb je elektrische fietsen, en elektrische fietsen. En je hebt gewone fietsen. 

Ik krijg van eigenaren van fietsen zonder elektrische ondersteuning nog wel eens een steekje onder water. Zeker als het iemand is die ouder is dan ik. Als ik vertel dat ik op een dag 30 kilometer heb gefietst, dan menen zulke mensen standaard als reactie te moeten geven. 'Ja, ok, maar wel met een elektrische fiets.'

Ja, met een elektrische fiets ja. Eentje met een eigen karakter. Want nee, ik heb geen elektrische fiets die als je alleen al met de voet op het pedaal staat, naar voren schiet. Ik heb een 'voor-wat-hoort-wat'-exemplaar. Als ik ga fietsen, checkt mijn fiets namelijk hoeveel krachtsinspanning ik lever. En daar past hij zijn eigen gedrag op aan. 'Geef jij veel energie, ok, dan geef ik veel energie terug. Doe jij dat niet? Oh, dan doe ik ook niet zoveel hoor'. Dat principe.

Trap ik zacht, dan levert mijn fiets weinig vermogen. Begin ik meer kracht te zetten, dan denkt mijn fiets: 'Hé, wacht even. Jij bent bereid wat te doen om vooruit te komen? Ok, dat waardeer ik, dan doe ik mee.' En vervolgens gaat het motortje van mijn fiets wat meer doen. 

En voelt hij dat ik fiets alsof ik de Tour de France wil winnen? Ja, dan krijg ik goed power. Maar wel begrenst, want dan vindt mijn fiets dat ik eigenlijk best een goede conditie heb, dus hoeft het ook weer niet al te gek. 

Ik dacht dus, dat alle elektrische fietsen dit principe hebben. Mis. Ik kreeg een leenexemplaar met voorwielaandrijving. Zoiets. Kan dat bij fietsen ook? Geen idee. Nou ja, in ieder geval zat de ondersteuning bij mijn voorwiel. Ik had 5 standen op mijn fiets voor de ondersteuning. 1 en 2 waren niet zo hard. 3 was al wat meer. En bij 5? Men, ik hoefde niks te doen. Ik was, net als eertijds bij mijn bakfiets, voor de vorm aan het mee rondcirkelen, maar ik voelde aan alles dat de fiets alles deed. Zo dan!

Maar nu begreep ik het ineens. En ja, nu gebeurde het weer. Er reed een oudere dame voor me op een elektrische fiets. En ik kwam er nu achter, deze mevrouw had geen 'voor-wat-hoort-wat'-fiets. Want ik, in mijn kabouterpositie op mijn leenfiets, had de ondersteuning in de 5, ik reed 27 km/h, maar het fietshelmpje voor mij: ik kreeg haar toch niet ingehaald. Ze peddelde voor me alsof ze 18 kilometer per uur ging, maar ze liep gewoon uit! Tegen de 30 kilometer per uur. Ja hallo, zo kan ik het ook!

Dus mensen, vooral degenen voor wie de elektrische fiets nog een beetje te min is: scheer niet al die elektrische tweewielers over één kam. En denk niet dat al die fietsers met een motortje niks doen. (Behalve dan de fietshelmpjes die tegen de 30 km/h gaan...)

Overigens stel ik wel een wetswijziging voor: alle ouderen met een elektrische fiets krijgen een 'voor-wat-hoort-wat'-exemplaar. Want sorry, ik snap nu wel de toename van het aantal ongelukken met ouderen op de fiets. Tegen de 30 kilometer per uur, terwijl ze geen benul hebben dat ze zo hard gaan, in alle rust rondzwaaien met hun benen in versnelling 7 in de illusie dat ze een normaal tempo hebben: dat is echt vragen om ongelukken.

Sterker nog: bij de fietsenmaker vertrok een oudere meneer met zo'n zelfde leenfiets met voorwielaandrijving. Nog voor hij opgestapt was, moest hij al flink in de remmen knijpen: de fiets dreigde er zonder hem vandoor te gaan. 'Huuuuu, hier blijven! Zo, dat scheelde niet veel, of ik was 'm hier al kwijt!'. Denk even een mooi Achterhoeks accent erbij, en je snapt dat ik de halve terugweg nog na zat te grinniken op mijn fiets.

Goed, een 'voor-wat-hoort-wat'- exemplaar voor ouderen, dat is mijn voorstel. Dan gaat de snelheid naarmate hun leeftijd vordert toch steeds wat meer naar beneden. De kracht in de benen neemt tenslotte af, en dus levert de motor steeds ietsje minder. Helemaal prima. Hoe ouder je wordt, hoe minder haast lijkt me zo. (Tenzij je als oudere nog een enorme bucketlist hebt die afgewerkt moet worden. Bunjeejumpen ofzo. Als oudste Achterhoeker de Mount Everst beklimmen. Dat soort dingen.)

Minder belachelijke snelheden. Minder ongelukken. Minder problemen met een reactievermogen die ook daalt naarmate de leeftijd omhoog gaat: win win win win dus. 

Al heb ik niet het idee dat Den Haag momenteel tijd heeft voor dit onderwerp. Schoof schuift dit vast eventjes vooruit. Oekraine first, kabinetscrisis voorkomen second. 

Maar ík heb nu mijn eigen bestie weer terug. Ah, wat fietst ze weer fijn! Wat staat dat zadel en die stuurhoogte toch perfect afgesteld. En hé, geen probleem dat het een 'voor-wat-hoort-wat'-exemplaar is. Ik heb tenminste een fiets met karakter! 

Afsluiting van de vakantie

Ik zit. Op een krukje in de keuken. Het is heerlijk weer, de zon schijnt, de achterdeur staat open. De nieuwe windgong die we onlangs kochten tinkelt in de wind. En ik zit simpelweg te schrijven. 

Achter me staan nog een boel boodschappen op het aanrecht die opgeruimd moeten worden. Overal ligt nog vakantiepruttel. En daarbij nog speelgoed van Xander in de vakantiestand. 

We zijn weer thuis na een prachtige vakantie. Maar zoals het behoort bij het op vakantie gaan: thuiskomen is minstens net zo fijn. Je eigen spullen, routines, je eigen bed, je eigen wasmachine: alles voelt weer zo normaal. 

Toch doe ik het deze keer anders. Ik ben normaliter behoorlijk van het opruimen, efficiëntie, proberen er vaart in te houden enzovoorts. Maar deze keer weiger ik dat te doen. Want ik merk dat al die efficiëntie en doorbuffelen me niet altijd meer zo gelukkig maakt. Ik blijf maar bezig met wat ik doen MOET, en ik merk dat het zoveel fijner is om met wat ontspanning de dingen te doen. In een rustiger tempo.

Dus heb ik vanmorgen niet als een razende roeland alles aan kant gemaakt en opgeruimd en gewassen. Maar ben in een soort van slowmotion tempo begonnen. Ok, de eerste was zat al wel gisteravond in de machine zodat hij vannacht kon draaien. En de toilettassen waren uitgeruimd. Maar voor de rest geloofde ik het wel. 

Niet zo gek: het was gisteren een vermoeiende dag. We vertrokken rond 9.00 vanuit Bad Oberstdorf, en na een ruime 3 uur rijden waren we aangekomen in Heidelberg. Daar zouden we een aantal uren doorbrengen en rondlopen, waarna we weer verder zouden rijden. 

Een prachtige stad, Heidelberg. Zoveel oude panden, een groot slot, de rivier die er doorheen loopt, en dan met geweldig weer: ontzettend mooi! 

Vooral Ronald genoot er enorm van. Ikzelf wat minder.

Weet je, zo'n laatste reisdag, dan staat mijn hoofd eigenlijk al naar 'huis'. En ondanks dat het fijn is om een break te hebben op de terugweg, zat mijn hoofd op één of andere manier vol. Ik had simpelweg genoeg van nieuwe omgevingen bekijken, van alle mensen om mij heen, en van het opnieuw naar boven klimmen. 

Maar ja, de heren wilden nog wel graag het kasteel zien. Prima, maar verwacht van mij dan maar even niks. Ik liep mee, en ging boven op het eerste het beste bankje zitten. 'Gaan jullie alles maar bekijken, ik zit hier prima in de zon met mijn puzzelboekje'. En zo geschiedde. 

Na een paar uur was ik het niet een klein beetje zat, maar eigenlijk heel erg. Maar ik zag ook hoe Ronald er nog van genoot. Dus biechtte ik eerlijk op: 'sorry jongen, ik loop mee, maar daar houdt het mee op. Verwacht geen antwoorden of dat ik gezellig ben, want ik heb het gewoon even niet meer'. 

Ach ja, de heren kennen me inmiddels, en trekken zich daar dan ook gelukkig niet zoveel van aan. En via een mooie route langs het water liepen we uiteindelijk weer terug naar de auto. 

Absoluut een stad om naar terug te keren, maar voor mij op een ander moment, in een andere modus, met wat meer energie. Nu was ik alleen maar blij dat ik weer in de auto zat. Hup, de stad uit, gaan!

Oja, waar gaan we eten? 'Liever niet bij de Mac', was het antwoord. Maar ik had zelfs geen puf meer om uitgebreid iets te zoeken, en Ronald reed. Dus werd het toch de Mac. Want: makkelijk en snel. En dit keer redelijke porties en nog goed warm. En na een laatste tankbeurt ging het vol gas naar huis. 

De reis ging ongelooflijk voorspoedig. We hebben geen enkele file gehad, hooguit een aantal keer Baustelle. Maar ook die zijn niet meer zo lang en hardnekkig op de A3 en de A5 als 4 jaar geleden. 

Vóór het Ruhrgebied (vanuit Nederland gezien áchter het Ruhrgebied) wisselden we, zodat ik de laatste anderhalf uur reed. En na Oberhausen ging voor mijn doen het gaspedaal goed onderin: 170. Niet mijn normale snelheid, maar het was rustig, droog weer, en dus kon het. Stipt 20.30 waren we thuis. Heerlijk! Boel uitladen, kind naar bed, de belangrijkste dingen uitpakken, en na een halfuurtje Ektorp-genieten gingen zowel de lamp in onszelf als in de kamer uit. Naar bed!

En daar zit ik dan. De day after. Nog steeds op het krukje. De huiskip is simpelweg weer blij thuis te zijn, zodat ze fijn kan rondscharrelen. De was dit jaar voor het eerst buiten drogen, genieten van de bloembollen die langzaam uitkomen en gelukkig nog niet in bloei staan, 160 liter potgrond gehaald, weer vers fruit in de fruitschaal (want 2 mandarijntjes in 8 dagen is niet heel veel), en verder valt er nog o zo veel te doen. 

Mijn sterke knecht! Zakken van 40 liter potgrond werden er de auto in gesjord...

De lijst in mijn hoofd is eindeloos. Maar het hoeft niet allemaal nu. Het hoeft niet allemaal vandaag. Het hoeft niet allemaal deze week. Maar simpelweg stap voor stap. En vooral niet vergeten om de rust die ik voel vast te houden. En de controle die ik soms wil hebben in de kleine dingen, wat los te laten. 

En nu ga ik voor mijzelf een übergezonde smoothie maken. Even een gebrek aan vitaminen-inname compenseren. En Xander helpen, want die wil natuurlijk precies op het moment dat ik zit te typen, ook typen. Dit stukje proza gooi ik vanavond wel het web op, het is veel te mooi weer om overdag in je telefoon te zitten...

Een rustiger dagje

We hadden ons voor vandaag opgesplitst. Althans, zo waren onze plannen. Na de afgelopen dagen had ik de knollen een beetje op, en wilde ik een iets rustiger dagje. Xander was daar ook aan toe, zeker omdat we morgen weer een intensieve (reis)dag voor de boeg hebben. Ronald zou er zelf op uit gaan en een wandeling gaan maken. 

Maar ineens, pats, veranderde dat vanmorgen. 'Ik heb besloten vandaag niet alleen zelf weg te gaan en te gaan wandelen. Ik heb er niet zoveel zin in, en ik kan met mijn voet toch nog niet al te ver. Ik ga liever met jullie mee.'

Ow. Ok. Leuk, gezellig! 

Ik had inmiddels bedacht dat ik naar een paar winkeltjes in Oberstdorf wilde, en op de terugweg langs een speelgoedwinkel waar Xander iets zou mogen uitkiezen. Dat laatste moet je natuurlijk nooit van tevoren tegen een kind zeggen, maar die fout maakte ik helaas wel. Ai, dat zou voor hem dan even afzien zijn, als we eerst in Oberstdorf rond zouden kleppen. 

Na een goede nachtrust, waarin vooral Xander en ik nog steeds niet tomaat-af zijn, startten we rustig op, en vertrokken we weer met volle bak zon richting Oberstdorf. En al rijden we voor de tigste keer door deze omgeving: het verveelt niet. Het blijft zo mooi, zo indrukwekkend, elke keer weer een ander uitzicht. En werkelijk elke dag hebben de bergen er anders uit gezien. Helder, bewolkt, mist, sneeuw, groen...zo afwisselend, zo mooi, en zo genieten. En daar tegenaan liggen dan zo achteloos de dorpjes tegenaan 'geworpen'. 

We parkeerden dichtbij het centrum van Oberstdorf, en liepen naar de eerste winkel waar ik naartoe wilde. Oei, wat was die zon alweer fel, krachtig, en ondanks de zonnebrillen EN het insmeren voelden Xander en ik onze gezichten al. Gelukkig verkochten ze daar petjes, en dat scheelde wel enigszins. 

Wat een gezellig centrum heeft Oberstdorf! Er was reuring, maar niet te druk. 

Overal leuke winkeltjes, en natuurlijk hadden we niet het plan om uitgebreid inkopen te gaan doen. Totdat we langs een schoenenwinkel kwamen. 

We hadden onlangs tegen elkaar gezegd dat er in Nederland niet zoveel zaken zijn die echt goede wandelschoenen voor kinderen verkopen. Op zich loopt Xander wel goed op zijn Puma's, maar een dag over keien, grint, bergpaadjes en randjes vraagt om goede wandelschoenen. Wijzelf lopen dan altijd op onze Grisport schoenen, maar voor kinderen is er maar weinig. 

Totdat we dus langs deze schoenenwinkel kwamen. 70% reduziert. Alle kinderschoenen voor 19,95. En niet simpele schoenen, nee, goede wandel- en bergschoenen. Die kans lieten we niet liggen! En na een pasronde konden we voor Xander 2 paar schoenen meenemen voor 40,-. Wow, daar kan hij voorlopig weer mee vooruit. 

Het viel ons op: veel dingen waren hier echt niet duur! Tassen, sjaals, handschoenen, mutsen, nekwarmers: zo te zien goede kwaliteit voor een leuke prijs. 

Nu we het trouwens toch over kleding hebben: weet je wat ik hier zo fijn vind, in deze streek? En nee, ik weet dat we er nu maar een weekje zijn, en we zijn er in de winter. Maar IEDEREEN hier op straat loopt in normale, functionele kleding. Het aandeel opgedirkte dames (sorry dat ik het zo benoem) is voor mijn gevoel zoveel minder. Iedereen kiest voor kleding waar die voor bedoelt is: om de kou tegen te houden. Om goed in te kunnen bewegen. Om je ding in te doen. Geen hakken, maar stevige schoenen. Sportief. Niks geen fashiongedoe, maar dát aantrekken waar je je comfortabel in voelt, en je goed kunt bewegen. Oh, wat hou ik daarvan. En nee, het is helemaal niet oubollig. Maar er wordt gewoon veel meer gekozen voor functionaliteit en kwaliteit. Omdat er namelijk ook gewoon praktisch gewerkt moet worden. Het soms heel koud is, en de natuurelementen gewoon vragen om goede kleding. 

In Nederland zie je zelfs in de winter de meiden met naveltruitjes, hoge hakjes, dunne panty's enzovoorts lopen. Moeten ze allemaal zelf weten hè, wie ben ik om daar wat van te vinden? Maar ik word gelukkiger als ik zie hoe men hier minder daarmee bezig is voor mijn gevoel. 

Nadat Xander 57 keer gevraagd had of we nu eindelijk naar Sonthofen zouden gaan, vertrokken we naar de speelgoedwinkel. En je gelooft het niet: voor de 3e keer deze vakantie belandden we in een carnavalsoptocht, nu dus in Sonthofen. En door deze festiviteiten bleken ook alle winkels al om 14.00 uur dicht te gaan. Dus hadden we precies nog 7 minuten dat Xander wat kon uitkiezen. Racen dus door de winkel! En het lukte: Xander koos een prachtige F1 auto van lego. 

Mede door een gloeiend hoofd dat voelt alsof ik constant koorts heb, en een opkomende hoofdpijn, vertrokken we op tijd weer naar het vakantiehuisje. Daar kon Xander, met een beetje hulp van papa, zijn F1 auto in elkaar zetten, en ik deed nog een heerlijk dutje in bed. Gewoon, omdat het kon. 

Een rustiger dag dus, maar helemaal prima zo. En nu komen we alweer langzaam in de vertrekmodus. Wat is de vakantie voorbij gevlogen! Kon ons huisje en Ronalds baan hier naartoe komen, dan bleven we. Maar helaas, er is een tijd van komen en een tijd van gaan. En dat is prima!

Dus gaan we nu genieten van de laatste avond in dit huisje, op een bank waar met geen mogelijkheid fatsoenlijk op te zitten of te liggen valt. Wat zullen we daar als we thuis komen weer van genieten: onze eigen fijne good-old Ektorp! 

Naar de Nebelhorn

Daar zitten we dan. Drie rode tomaatjes in de woonkamer. 

We zijn helaas gezakt voor het grote 'sneeuw-winter-vakantie-examen'. Want, les 1: smeer je in met die sneeuw en zon. Vergeten. De fles was keurig in het vakantiehuisje blijven liggen, en daar kwamen we pas achter toen we al aardig in de richting van de Nebelhorn waren. Daarvoor gingen we niet terug. Zal wel meevallen toch?

De Nebelhorn, 2224 meter hoog. Daar gingen we vandaag naartoe! De dag was opnieuw prachtig begonnen met volle bak zon. We hadden eerder het plan om naar de hoogste berg van Duitsland te gaan, de Zugspitze. Ook mooi. Maar gisteren hadden we ons bedacht. We lazen namelijk dat je met die Bahn in 10 minuten boven was. En dat er wel 100 man in zo'n soort cabine kon. 

Wacht even. We gaan naar de bergen om te genieten van alles, dan willen we toch niet zo snel mogelijk boven zijn?! Bovendien, met de goede weersvooruitzichten en de vakanties hadden we het gevoel dat het daar wel eens ongelooflijk druk kon zijn. Ok, dat zou het bij de Nebelhorn in Oberstdorf ook vast wel zijn. Maar dat scheelde enkele reis een uur rijden. En of je nu 2000 meter hoog zit, of 3000: het is wit, er zijn bergen, en de zon schijnt. Ok, de beslissing was gauw gemaakt: we zouden naar de Nebelhorn gaan. 

We hesen ons in thermo-ondergoed, skibroeken aan, alle winteraccessoires in de tas gepropt, stokken mee, camera mee, proviand mee, en gaan. We waren er dus goed op gekleed. Veel te goed achteraf gezien. Want tjonge, wat was het warm op de berg in de zon! 

We namen de Bergbahn naar Station Höfatsblick. Het was er druk, maar gelukkig liep alles erg goed door, en konden we zo instappen in ons bakkie. Plek voor 10 personen, keurige zitplaatsen, netjes hoor. En zo zoefden we zo ongeveer geruisloos naar boven. Niet in 10 minuten, maar in een keurig bij te houden tempo voor mensen op leeftijd en ook voor mensen zoals wij.

Boven aangekomen moesten we opletten niet over alle skiers en snowboarders te struikelen, maar zodra we de Winter Wanderweg gevonden hadden, kwamen we in rustiger gebied. Sowieso bijzonder om te merken: er gaat zoveel volk de berg op, maar ben je eenmaal boven, dan is het zoveel rustiger. De hele massa spreidt zich in alle richtingen.  Door de sneeuw wordt veel gedempt, en ook iedereen die zich met hoge of lagere snelheid op zijn latten naar beneden stort, is rustig. Je hoort het glijden over de sneeuw, maar verder heerst er toch een serene rust. 

Wat was het mooi. Wat was het wit. Wat was de zon oogverblindend. Wat was de lucht blauw! Wat zoefden de paragliders mooi door de lucht. Het was geweldig. We keken onze ogen uit, we sjouwden bult op en bult af, we zoefden nog een baan verder naar het Gipfelstation, we poseerden bij het hoogste punt, we gleden naar beneden (nou ja, niet van het Gipfelstation weer terug hoor, maar in dit geval Xander van een heuveltje), en genoten met volle teugen. 

En wat was het warm! We hadden 3 lagen kleding niet aan hoeven te doen denk ik. We zaten op een gegeven moment met opgestroopte mouwen in de zon, en het was heerlijk.  

Maar buitenlucht en berglucht maakt niet alleen hongerig, maar ook moe. En op een gegeven moment hadden vooral Xander en ik de knollen op. We hadden een aantal uren in hogere sferen doorgebracht, dus hoog tijd om ons weer naar het gepeupel te laten afdalen. 

Zo'n Bahn, het kost een paar centjes. Meer dan ons eigenlijk lief is. Maar als je het zo af en toe doet, met zulk mooi weer, en zulke prachtige uitzichten, dan is het het geld meer dan waard. Een topdag dus!

En nu zitten we met gloeiende snuutjes in ons huisje. We dachten eerst dat we een klein beetje verbrand waren, maar nee, alledrie zijn we een tomaatje geworden. Straks maar goed smeren met een cremetje, en hopelijk hebben we er niet al teveel last van. 

Denk je de boel ontvlucht te zijn...

Iemand appte me van de week: 'Heel verstandig dat jullie de carnaval in Nederland zijn ontvlucht door op vakantie te gaan!' Ja, dat was een bijkomend voordeel. 

Moet je alleen één ding niet doen: naar Zuid Duitsland op vakantie gaan. Want kunnen ze in Nederland carnaval vieren: in Duitsland doen ze minstens zo hard mee!

Goed, daar was vanmorgen vroeg nog weinig van te merken. De zondag begon rustig en met prachtig weer. En het was koud, het had goed gevroren, brrr! 

Doordat er helaas geen kerk (vergadering) op rijafstand aanwezig was, bleven we 's ochtends thuis en beluisterden online een dienst. 

Rond het middaguur was het inmiddels warmer geworden, en we besloten een wandeling te maken hier bij Bad Hindelang. Een tocht van zo'n 2,5 uur, aan de zonkant van de berg. 

We parkeerden onze auto bij het busstation, en het viel ons wel op dat het al redelijk druk was. En al snel hadden we door waar die drukte door kwam: we zagen flink wat volk in kostuum door de straten lopen. Oja, carnaval! En een bordje kondigde het aan: Dorpsmitte gesperrt. Nou ja, het was er nog relatief rustig, en wij liepen straks toch op de berg. 

Het was een mooie route, maar vooral ook heel erg steil! Tjonge, ik was blij mijn twee nieuwe wandelmaatjes (de stokken) te hebben meegenomen, waardoor ik redelijk door kon lopen.

Maar terwijl wij daar zo mooi door de natuur liepen, waren de festiviteiten in het dorp verder aangewakkerd, en er kwam steeds meer volk op de been. En dachten we in alle rust door de natuur te kunnen lopen: niks ervan! Geen vogeltjesgesjilp en klaterende bergbeekjes waar we van konden genieten, maar onze wandeling werd opgeluisterd met een flinke beat op de achtergrond die steeds harder werd. Alle Deutsche carnavalsliedjes kwamen voorbij, we mistten alleen de Snollebollekes. Tjonge, wat een kabaal! Ja, dat wil wel, het geluid wat in het dal wordt geproduceerd hoor je goed op de berg!

Ok, wat herrie op de achtergrond, dat was dan nog tot daar aan toe. Maar op de terugweg naar de auto bleek er een complete carnavalsoptocht gaande te zijn, die ongeveer de hele hoofdstraat van Bad Hindelang in beslag nam. De wagens waren werkelijk waar kunststukjes, en iedereen was in een bijzondere outfit of klederdracht uitgedost. Maar Wat. Een. Herrie kwam er van die wagens! Elke wagen zijn eigen muziek, op standje 10, dat je denkt: ok, morgen hoor ik deze nog in mijn oren. 

En dat is voor ons nog wel te hendelen, maar voor Xander totaal niet. We bekeken Google Maps om te zien hoe we, zonder de optocht te doorkruisen, bij de auto moesten komen. Maar de optocht was te lang, we moesten er toch langs. Dus handen voor de oren, en lopen. Hoe sneller hoe beter.

Ook Xander snapte dat doorlopen de beste optie was. En met de handen stijf voor de oren en de angst in zijn ogen bleef hij keurig doorlopen, totdat de herrie minder was. Hèhè, dat was gelukt!

In de optocht beland...

Bij de auto aangekomen bleek het niet zo gek dat we het nogal warm hadden in onze winterkleding: het was inmiddels 14 graden geworden! Dus reden we terug naar ons huisje, en installeerden ons fijn op het balkon met een hapje en een drankje, en de heren met een spelletje. Zonder jas, de zon in onze snoet, uitzicht op de bergen....genieten! 

En gelukkig was Bad Oberdorf te klein bevonden voor de carnavalsoptocht, dus bleef de herrie op veilige afstand. En zo keerde voor ons de rust snel weer.

We zochten het hogerop

Vandaag was het dan eindelijk zover: we zouden de hoogte in gaan! Vanaf vandaag gaf de weerapp eigenlijk alleen maar volle zonnetjes aan, dus ideaal weer om te genieten van mooie uitzichten en sneeuwlandschappen. Want voor minder idyllische plaatjes gaan we natuurlijk niet hè..

Maar eerst doen wat we moesten doen: een klein handwasje, zodat we ook op de laatste vakantiedagen een schone onderbroek aan kunnen trekken. En de boodschappen. Want net als thuis: je haalt 2 volle boodschappentassen voor de inwendige mens, en op onverklaarbare wijze zijn die tassen binnen 3 dagen leeg. 

De eerste dag op vakantie hadden we de boodschappen in het dorp zelf gedaan, maar dat assortiment was dusdanig beperkt, en dusdanig duur, dat ik dat niet meer wilde. Op naar de Lidl, 15 minuten rijden vanaf hier. Ja, we reden eerst ook nog de Aldi voorbij. En de Norma. En de Rewe. En dan aan het eind van Sonthofen was dan ook nog een Lidl. Dat moest en zou 'm worden. 

Nu was ik er van de week al even een keer geweest (weet u nog, van die efficiënte afbakbroodjes), en ik wist dus al dat dat een hele grote en fijne winkel was. Met ook relatief veel producten die we kennen van thuis. Ja, ook op vakantie probeer ik toch zoveel mogelijk dat thuisgevoel te blijven voelen. 

Oef, het was druk. Maar ik wist wat ik wilde hebben. En de meeste Lidl filialen hebben hun producten enigszins op dezelfde volgorde staan. Dus het ging een stuk soepeler dan de vorige keer. 

Hoppa, inladen, bij de kassa uitladen, opnieuw inladen, in de auto laden, thuis uitladen, in de keuken inladen, en klaar is Kees. En vervolgens als de wiedeweerga naar buiten, want het was inmiddels al halverwege de dag, en de zon scheen al uren. Zul je zien, zouden wij weggaan, kwam de bewolking opzetten...

Nee hoor, gelukkig niet!

Vandaag bleven we dicht bij huis, en namen we de Horn Bahn naar boven in Bad Hindelang. Je kon hier rodelen (sleeën), of gewoon een Berg- und Talfahrt nemen. Dat laatste graag.

Het was een relatief kleine bergbahn, en niet druk. Ideaal! We stapten zo in (natuurlijk eerst even dokken), en bij het bergstation bleek je nog een flink eind omhoog te kunnen wandelen. 

Yeah, sneeuw! Dat wilden we zien, en dat wilden we voelen knerpen onder onze voeten. 

Wat was het mooi! Nee, zo hoog waren we eigenlijk niet, het bergstation lag op 1320 meter. Maar we keken zo mooi uit op het dorp, het uitzicht was zo afwisselend, de natuur zo mooi, kortom: dit was Genieten met een grote G. Veel meer kan ik er niet aan toevoegen. 

Oja, dat Raffie mee moest van Xander. Maar binnen 5 minuten belandde die in de rugtas bij papa op de rug, want er moest met de sneeuw gespeeld worden.

Twee Duitse dames die voorbij kwamen gierden het uit van de lach toen ze dat giraffenkoppie uit de rugzak zagen komen. Ik, verontschuldigd: 'Tja, hij moest en zou mee'. 'Moest dat van uw man?', kwam de uiterst serieuze vraag. 'Nee, van mijn zoon, haha!'

Ik voelde me trouwens met die prachtige plaatjes en die blauwe lucht net die mensen die op die pitoreske vakantiefolders staan. Nee, ik voelde me eigenlijk nóg gelukkiger. Want die mensen op die folder staan model en zijn aan het werk. En ik hoefde alleen maar te genieten. En de ene been voor de andere te zetten dan. 

Na een mooie wandeling kwamen we weer terug bij het Bergstation. We keken nog even naar de rodelbaan, en constateerden dat dat seizoen toch eigenlijk bijna afgelopen was. De eerste 50 meter konden de mensen niet eens sleeën, want daar was de sneeuw weggesmolten en moesten ze lopen. En de rest van de baan was de kwaliteit ook nogal magertjes. Maar goed, degenen die gingen hadden zo te zien veel plezier. Sommigen kwamen keurig de bochten door, anderen lagen er bij de eerste al uit. 

De zon verdween inmiddels langzaam achter de berg, en het werd koud. Dus fijn weer met de Bahn naar beneden, waar het aanmerkelijk warmer was in het zonnetje. We waren met een paar minuutjes bij het huisje, waar we even wat aten en dronken, waarna we nog een wandelingetje door het dorp maakten. Leuk bedacht, ging ook goed, behalve als we naar boven liepen. De beenspieren van Xander en mij begonnen enigszins te protesteren, dus veel gang zat er bij ons niet meer in. 

Het werd een niet al te lang loopje, en toen fijn naar het huisje. Opwarmen, een drankje, en verder lekker relaxen. Wat was ook dit weer een fijne dag!