We zijn helaas gezakt voor het grote 'sneeuw-winter-vakantie-examen'. Want, les 1: smeer je in met die sneeuw en zon. Vergeten. De fles was keurig in het vakantiehuisje blijven liggen, en daar kwamen we pas achter toen we al aardig in de richting van de Nebelhorn waren. Daarvoor gingen we niet terug. Zal wel meevallen toch?
De Nebelhorn, 2224 meter hoog. Daar gingen we vandaag naartoe! De dag was opnieuw prachtig begonnen met volle bak zon. We hadden eerder het plan om naar de hoogste berg van Duitsland te gaan, de Zugspitze. Ook mooi. Maar gisteren hadden we ons bedacht. We lazen namelijk dat je met die Bahn in 10 minuten boven was. En dat er wel 100 man in zo'n soort cabine kon.
Wacht even. We gaan naar de bergen om te genieten van alles, dan willen we toch niet zo snel mogelijk boven zijn?! Bovendien, met de goede weersvooruitzichten en de vakanties hadden we het gevoel dat het daar wel eens ongelooflijk druk kon zijn. Ok, dat zou het bij de Nebelhorn in Oberstdorf ook vast wel zijn. Maar dat scheelde enkele reis een uur rijden. En of je nu 2000 meter hoog zit, of 3000: het is wit, er zijn bergen, en de zon schijnt. Ok, de beslissing was gauw gemaakt: we zouden naar de Nebelhorn gaan.
We hesen ons in thermo-ondergoed, skibroeken aan, alle winteraccessoires in de tas gepropt, stokken mee, camera mee, proviand mee, en gaan. We waren er dus goed op gekleed. Veel te goed achteraf gezien. Want tjonge, wat was het warm op de berg in de zon!
We namen de Bergbahn naar Station Höfatsblick. Het was er druk, maar gelukkig liep alles erg goed door, en konden we zo instappen in ons bakkie. Plek voor 10 personen, keurige zitplaatsen, netjes hoor. En zo zoefden we zo ongeveer geruisloos naar boven. Niet in 10 minuten, maar in een keurig bij te houden tempo voor mensen op leeftijd en ook voor mensen zoals wij.
Boven aangekomen moesten we opletten niet over alle skiers en snowboarders te struikelen, maar zodra we de Winter Wanderweg gevonden hadden, kwamen we in rustiger gebied. Sowieso bijzonder om te merken: er gaat zoveel volk de berg op, maar ben je eenmaal boven, dan is het zoveel rustiger. De hele massa spreidt zich in alle richtingen. Door de sneeuw wordt veel gedempt, en ook iedereen die zich met hoge of lagere snelheid op zijn latten naar beneden stort, is rustig. Je hoort het glijden over de sneeuw, maar verder heerst er toch een serene rust.
Wat was het mooi. Wat was het wit. Wat was de zon oogverblindend. Wat was de lucht blauw! Wat zoefden de paragliders mooi door de lucht. Het was geweldig. We keken onze ogen uit, we sjouwden bult op en bult af, we zoefden nog een baan verder naar het Gipfelstation, we poseerden bij het hoogste punt, we gleden naar beneden (nou ja, niet van het Gipfelstation weer terug hoor, maar in dit geval Xander van een heuveltje), en genoten met volle teugen.
En wat was het warm! We hadden 3 lagen kleding niet aan hoeven te doen denk ik. We zaten op een gegeven moment met opgestroopte mouwen in de zon, en het was heerlijk.
Maar buitenlucht en berglucht maakt niet alleen hongerig, maar ook moe. En op een gegeven moment hadden vooral Xander en ik de knollen op. We hadden een aantal uren in hogere sferen doorgebracht, dus hoog tijd om ons weer naar het gepeupel te laten afdalen.
Zo'n Bahn, het kost een paar centjes. Meer dan ons eigenlijk lief is. Maar als je het zo af en toe doet, met zulk mooi weer, en zulke prachtige uitzichten, dan is het het geld meer dan waard. Een topdag dus!
En nu zitten we met gloeiende snuutjes in ons huisje. We dachten eerst dat we een klein beetje verbrand waren, maar nee, alledrie zijn we een tomaatje geworden. Straks maar goed smeren met een cremetje, en hopelijk hebben we er niet al teveel last van.
