Maar ineens, pats, veranderde dat vanmorgen. 'Ik heb besloten vandaag niet alleen zelf weg te gaan en te gaan wandelen. Ik heb er niet zoveel zin in, en ik kan met mijn voet toch nog niet al te ver. Ik ga liever met jullie mee.'
Ow. Ok. Leuk, gezellig!
Ik had inmiddels bedacht dat ik naar een paar winkeltjes in Oberstdorf wilde, en op de terugweg langs een speelgoedwinkel waar Xander iets zou mogen uitkiezen. Dat laatste moet je natuurlijk nooit van tevoren tegen een kind zeggen, maar die fout maakte ik helaas wel. Ai, dat zou voor hem dan even afzien zijn, als we eerst in Oberstdorf rond zouden kleppen.
Na een goede nachtrust, waarin vooral Xander en ik nog steeds niet tomaat-af zijn, startten we rustig op, en vertrokken we weer met volle bak zon richting Oberstdorf. En al rijden we voor de tigste keer door deze omgeving: het verveelt niet. Het blijft zo mooi, zo indrukwekkend, elke keer weer een ander uitzicht. En werkelijk elke dag hebben de bergen er anders uit gezien. Helder, bewolkt, mist, sneeuw, groen...zo afwisselend, zo mooi, en zo genieten. En daar tegenaan liggen dan zo achteloos de dorpjes tegenaan 'geworpen'.
We parkeerden dichtbij het centrum van Oberstdorf, en liepen naar de eerste winkel waar ik naartoe wilde. Oei, wat was die zon alweer fel, krachtig, en ondanks de zonnebrillen EN het insmeren voelden Xander en ik onze gezichten al. Gelukkig verkochten ze daar petjes, en dat scheelde wel enigszins.
Wat een gezellig centrum heeft Oberstdorf! Er was reuring, maar niet te druk.
Overal leuke winkeltjes, en natuurlijk hadden we niet het plan om uitgebreid inkopen te gaan doen. Totdat we langs een schoenenwinkel kwamen.
We hadden onlangs tegen elkaar gezegd dat er in Nederland niet zoveel zaken zijn die echt goede wandelschoenen voor kinderen verkopen. Op zich loopt Xander wel goed op zijn Puma's, maar een dag over keien, grint, bergpaadjes en randjes vraagt om goede wandelschoenen. Wijzelf lopen dan altijd op onze Grisport schoenen, maar voor kinderen is er maar weinig.
Totdat we dus langs deze schoenenwinkel kwamen. 70% reduziert. Alle kinderschoenen voor 19,95. En niet simpele schoenen, nee, goede wandel- en bergschoenen. Die kans lieten we niet liggen! En na een pasronde konden we voor Xander 2 paar schoenen meenemen voor 40,-. Wow, daar kan hij voorlopig weer mee vooruit.
Het viel ons op: veel dingen waren hier echt niet duur! Tassen, sjaals, handschoenen, mutsen, nekwarmers: zo te zien goede kwaliteit voor een leuke prijs.
Nu we het trouwens toch over kleding hebben: weet je wat ik hier zo fijn vind, in deze streek? En nee, ik weet dat we er nu maar een weekje zijn, en we zijn er in de winter. Maar IEDEREEN hier op straat loopt in normale, functionele kleding. Het aandeel opgedirkte dames (sorry dat ik het zo benoem) is voor mijn gevoel zoveel minder. Iedereen kiest voor kleding waar die voor bedoelt is: om de kou tegen te houden. Om goed in te kunnen bewegen. Om je ding in te doen. Geen hakken, maar stevige schoenen. Sportief. Niks geen fashiongedoe, maar dát aantrekken waar je je comfortabel in voelt, en je goed kunt bewegen. Oh, wat hou ik daarvan. En nee, het is helemaal niet oubollig. Maar er wordt gewoon veel meer gekozen voor functionaliteit en kwaliteit. Omdat er namelijk ook gewoon praktisch gewerkt moet worden. Het soms heel koud is, en de natuurelementen gewoon vragen om goede kleding.
In Nederland zie je zelfs in de winter de meiden met naveltruitjes, hoge hakjes, dunne panty's enzovoorts lopen. Moeten ze allemaal zelf weten hè, wie ben ik om daar wat van te vinden? Maar ik word gelukkiger als ik zie hoe men hier minder daarmee bezig is voor mijn gevoel.
Nadat Xander 57 keer gevraagd had of we nu eindelijk naar Sonthofen zouden gaan, vertrokken we naar de speelgoedwinkel. En je gelooft het niet: voor de 3e keer deze vakantie belandden we in een carnavalsoptocht, nu dus in Sonthofen. En door deze festiviteiten bleken ook alle winkels al om 14.00 uur dicht te gaan. Dus hadden we precies nog 7 minuten dat Xander wat kon uitkiezen. Racen dus door de winkel! En het lukte: Xander koos een prachtige F1 auto van lego.
Mede door een gloeiend hoofd dat voelt alsof ik constant koorts heb, en een opkomende hoofdpijn, vertrokken we op tijd weer naar het vakantiehuisje. Daar kon Xander, met een beetje hulp van papa, zijn F1 auto in elkaar zetten, en ik deed nog een heerlijk dutje in bed. Gewoon, omdat het kon.
Een rustiger dag dus, maar helemaal prima zo. En nu komen we alweer langzaam in de vertrekmodus. Wat is de vakantie voorbij gevlogen! Kon ons huisje en Ronalds baan hier naartoe komen, dan bleven we. Maar helaas, er is een tijd van komen en een tijd van gaan. En dat is prima!
Dus gaan we nu genieten van de laatste avond in dit huisje, op een bank waar met geen mogelijkheid fatsoenlijk op te zitten of te liggen valt. Wat zullen we daar als we thuis komen weer van genieten: onze eigen fijne good-old Ektorp!
