Maar eerst doen wat we moesten doen: een klein handwasje, zodat we ook op de laatste vakantiedagen een schone onderbroek aan kunnen trekken. En de boodschappen. Want net als thuis: je haalt 2 volle boodschappentassen voor de inwendige mens, en op onverklaarbare wijze zijn die tassen binnen 3 dagen leeg.
De eerste dag op vakantie hadden we de boodschappen in het dorp zelf gedaan, maar dat assortiment was dusdanig beperkt, en dusdanig duur, dat ik dat niet meer wilde. Op naar de Lidl, 15 minuten rijden vanaf hier. Ja, we reden eerst ook nog de Aldi voorbij. En de Norma. En de Rewe. En dan aan het eind van Sonthofen was dan ook nog een Lidl. Dat moest en zou 'm worden.
Nu was ik er van de week al even een keer geweest (weet u nog, van die efficiënte afbakbroodjes), en ik wist dus al dat dat een hele grote en fijne winkel was. Met ook relatief veel producten die we kennen van thuis. Ja, ook op vakantie probeer ik toch zoveel mogelijk dat thuisgevoel te blijven voelen.
Oef, het was druk. Maar ik wist wat ik wilde hebben. En de meeste Lidl filialen hebben hun producten enigszins op dezelfde volgorde staan. Dus het ging een stuk soepeler dan de vorige keer.
Hoppa, inladen, bij de kassa uitladen, opnieuw inladen, in de auto laden, thuis uitladen, in de keuken inladen, en klaar is Kees. En vervolgens als de wiedeweerga naar buiten, want het was inmiddels al halverwege de dag, en de zon scheen al uren. Zul je zien, zouden wij weggaan, kwam de bewolking opzetten...
Nee hoor, gelukkig niet!
Vandaag bleven we dicht bij huis, en namen we de Horn Bahn naar boven in Bad Hindelang. Je kon hier rodelen (sleeën), of gewoon een Berg- und Talfahrt nemen. Dat laatste graag.
Het was een relatief kleine bergbahn, en niet druk. Ideaal! We stapten zo in (natuurlijk eerst even dokken), en bij het bergstation bleek je nog een flink eind omhoog te kunnen wandelen.
Yeah, sneeuw! Dat wilden we zien, en dat wilden we voelen knerpen onder onze voeten.
Wat was het mooi! Nee, zo hoog waren we eigenlijk niet, het bergstation lag op 1320 meter. Maar we keken zo mooi uit op het dorp, het uitzicht was zo afwisselend, de natuur zo mooi, kortom: dit was Genieten met een grote G. Veel meer kan ik er niet aan toevoegen.
Oja, dat Raffie mee moest van Xander. Maar binnen 5 minuten belandde die in de rugtas bij papa op de rug, want er moest met de sneeuw gespeeld worden.
Twee Duitse dames die voorbij kwamen gierden het uit van de lach toen ze dat giraffenkoppie uit de rugzak zagen komen. Ik, verontschuldigd: 'Tja, hij moest en zou mee'. 'Moest dat van uw man?', kwam de uiterst serieuze vraag. 'Nee, van mijn zoon, haha!'
Ik voelde me trouwens met die prachtige plaatjes en die blauwe lucht net die mensen die op die pitoreske vakantiefolders staan. Nee, ik voelde me eigenlijk nóg gelukkiger. Want die mensen op die folder staan model en zijn aan het werk. En ik hoefde alleen maar te genieten. En de ene been voor de andere te zetten dan.
Na een mooie wandeling kwamen we weer terug bij het Bergstation. We keken nog even naar de rodelbaan, en constateerden dat dat seizoen toch eigenlijk bijna afgelopen was. De eerste 50 meter konden de mensen niet eens sleeën, want daar was de sneeuw weggesmolten en moesten ze lopen. En de rest van de baan was de kwaliteit ook nogal magertjes. Maar goed, degenen die gingen hadden zo te zien veel plezier. Sommigen kwamen keurig de bochten door, anderen lagen er bij de eerste al uit.
De zon verdween inmiddels langzaam achter de berg, en het werd koud. Dus fijn weer met de Bahn naar beneden, waar het aanmerkelijk warmer was in het zonnetje. We waren met een paar minuutjes bij het huisje, waar we even wat aten en dronken, waarna we nog een wandelingetje door het dorp maakten. Leuk bedacht, ging ook goed, behalve als we naar boven liepen. De beenspieren van Xander en mij begonnen enigszins te protesteren, dus veel gang zat er bij ons niet meer in.
Het werd een niet al te lang loopje, en toen fijn naar het huisje. Opwarmen, een drankje, en verder lekker relaxen. Wat was ook dit weer een fijne dag!
