Tot volgend jaar!

Het is oudejaarsavond. Inmiddels wordt het voor ons een traditie: deze avond met z'n drieën doorbrengen. Zelf bepalen of we voor 12 uur naar bed gaan of dat we opblijven. Althans, de volwassenen bepalen dat voor zichzelf. Sloetjes junior bepaalt dat nog niet zelf.

Maar het is fijn, in alle rust het oude jaar afsluiten. Zeker als er een soort van slaap-tekort-virus rondwaart. Bij de een door een verkoudheid met bijbehorende holteproblemen. Bij de ander door het drinken van koffie in de avond. Twee bakken. Nee, dat is niet handig. 

En de derde moest om 5.45 plassen, en kon daarna niet meer slapen.

Aan het eind van het jaar is het voor velen het moment om eens terug te kijken. Tenminste, als er niet teveel drank al in de man zit. Want dan wil het reflectiemoment nog wel eens vertroebeld worden door een niet geheel objectieve blik. Maar wellicht is uw reflectiemoment al in de afgelopen dagen voorbij gekomen. Of komt hij helemaal niet, dat is lekker rustig. 

Bij mij is hij al wel langs geweest. Of misschien is hij er nog steeds, en blijft hij fijn een poosje hangen. En dat mag, geen probleem. Je wordt er niet slechter van. 

Wat ging er afgelopen jaar goed, en wat kan er beter? Waar lag mijn focus, klopt dat met wat ik wil, en wat wil ik veranderen? Waar ging mijn tijd heen, waar kan ik meer winst behalen? 

Misschien ben je nu al afgehaakt, en kun je er helemaal niks mee, met dit gefilosofeer. Dan gauw dit blog sluiten en een oliebol in de mond proppen en wegspoelen met een glas wijn. Proost! Maar voor wie het toch wel interessant vind, orakel ik even door. 

Er is één doel heel erg duidelijk behaald de afgelopen tijd. En dat heeft te maken met een voornemen dat ik me de afgelopen 15 jaar elke 1 januari weer voornam, en wat weer mislukte: afvallen. Voor het eerst in zeker 15 jaar heb ik dit voornemen niet. Het hoeft niet. Ik ben al maanden op hetzelfde gewicht. En de afgelopen maand ben ik maar liefst 500 gram aangekomen. Nee, dat vergt geen grootse aanpak voor het nieuwe jaar. 

Ik denk dat dat een heel groot cadeau is wat ik mezelf heb kunnen geven. Want wat voel ik me zekerder in mijn vel zitten. Ik voel me gezonder. Ik voel meer zelfvertrouwen. Ik ben blijer met mijn lijf dan ik al die 15 jaar ben geweest. Ik voel me fitter. Ik heb meer conditie. Ik hoef niet te twijfelen of iets me fysiek wel zal lukken. En het gekke is: sinds die 15 kilo eraf is, kan ik eten wat ik wil, maar het blijft simpelweg niet plakken. Ik blijf op mijn stabiele gewicht. En wat nog fijner is: ik heb minder behoefte aan grote porties. Het eten lijkt minder een uitlaatklep. Ik stop veel eerder. Me tot bijna-ploffen-gevoel eten: het is het me zo niet meer waard. Als ik een half bord eerder stop, voel ik me net zo vol zitten, zonder die enorme dip. Superfijn!

Ook mijn stap om naar de kapper te gaan is voor mij een mentaal hoogtepunt. Het betekende voor mij zoveel meer dan simpelweg krullen. Het had ook alles te maken met mijn durf om dingen te doen. Om buiten mijn comfortzone te stappen. Om iets te doen wat misschien allerlei meningen op zou roepen, maar die ik, met samengeknepen billen, aan durfde te gaan. En ja, de krullen zitten er nog steeds hoor. De eerste keer na het haren wassen en na het zwemmen durfde ik er niet meer naar te kijken. Het was dun, nat, en alles leek eruit. Maar ik smeerde zoals geleerd mijn conditioner en olie erin, föhnde het elke keer trouw, en elke keer kwamen de krullen weer terug. Wat een magie, en dat simpelweg uit een potje. En voor een flink aantal euries, maar daar hebben we het nou niet over. 

Het afgelopen jaar stopte ik met bloggen, en besloot ik een halfjaar later om weer te beginnen. Het schrijven is een soort van levensbehoefte geworden. En daarom heb ik een week geleden een nieuwe tablet met toetsenbord gekocht. Zodat ik niet meer op een ieniemieniescherm mijn blogs hoef te typen en daarbij twee geblesseerde duimen oploop. En naast mijn blog heb ik nog meer ideeën om te gaan schrijven, maar dat is nog voor later...maar ideeën zijn er in ieder geval. 

Over die telefoon en dat kleine scherm gesproken: daar moet tijd vanaf. Mijn schermtijd lag de afgelopen week op 2 uur en 15 minuten. Het daalt, en Google Maps e.d. tel ik niet mee. Maar het kan beter en efficiënter. En waar ik Insta op mijn telefoon had laten staan (want dan kan ik mijn blog daarop delen) heb ik die er nu afgegooid. Hij staat nu alleen op mijn tablet, en het zorgt ervoor dat ik veel minder de drang heb om te kijken. Ik keek vanmiddag sinds een aantal dagen pas weer, ik likete wat berichtjes, bekeek wat stories, en was eigenlijk met 10 minuten alweer klaar. Terwijl de weken ervoor ik er zo een uur per dag op kon zitten. En wat je toch allemaal niet in een uur kan doen...! En wat je in een uur tijd eigenlijk een onzin kan bekijken... Dat wordt dus een focus voor het komende jaar: mijn schermtijd. Bewuster ermee omgaan, en zo veel tijd die ik verlies nuttiger besteden. En nuttiger kan in dit geval ook betekenen dat ik die tijd gebruik om een dutje op de bank te doen, een boek te lezen, een toer te haken, of simpelweg even dom naar buiten te kijken. 

Verder wil ik in het nieuwe jaar verder gaan met mijn to do lijstje. Je weet wel, dat A4tje dat op de voorkant en achterkant vol staat met dingen die ik nog wil, moet en kan doen. Waar er elke keer twee bij komen als ik er één afhaal. 

Maar ook daar ben ik al mee begonnen. Veel mensen besluiten om in het voorjaar de grote schoonmaak te doen, of per 1 januari met nieuwe voornemens te beginnen. Ik startte er bewust al mee in de dagen tussen Kerst en Oud en Nieuw. Omdat het zo'n fijn gevoel geeft. Omdat deze dagen vaak lanterfantdagen zijn, en het zo fijn is om met een meer opgeruimd huis en gemoed het nieuwe jaar in te gaan. 

En dus pakte ik de afgelopen dagen de kelderkast aan, die ik al twee jaar op mijn to do lijstje had staan. Weer werd er een krat met spullen uitgehaald wat weg kon. En wat over is gebleven? Een redelijk schone, opgeruimde kelder met veel lege ruimtes. Heerlijk! En vink, weg van het lijstje. 

Daarnaast probeerde ik samen met de man mijn fietsband te plakken. En hoewel de band toch echt elke paar dagen weer leeg staat, konden we het gaatje niet vinden. Dus verandert het actiepunt 'band plakken' in 'fietsenmaker bellen'. De fiets moet namelijk ook nodig weer een beurt hebben. Elke keer zo'n klusje oppakken op zulke grijze dagen, het geeft een voldaan gevoel. 

Eigenlijk wilde ik ons kerstboompje ook alweer opruimen na de kerst. Maar dat stuitte op weerstand van de mannen. Al zijn ze er zelf op hun manier al mee begonnen: door het vele gevoetbal in de kamer en ander gestoei sneuvelen er bijne elke dag wel 1 of meer ballen. Geeft elke keer een klein beetje troep, maar zolang ze het zelf opruimen, ruimt het toch op, en hoef ik er straks steeds minder op te ruimen. 

Dus. Een klein inkijkje in wat goede voornemens. Ik heb er nog veel meer, maar die deel ik niet. Anders moet ik straks allemaal vragen gaan beantwoorden over hoe het ermee staat enzo, en dan val ik jullie, en vooral mezelf, steeds zo tegen. 

Lieve lezers, ik ga een glaasje drinken inschenken en langzaam een einde breien, nee haken, aan dit jaar. Ik wens jullie nog een paar fijne laatste uurtjes in het jaar 2024. Hou alle vingers en overige ledematen heel, drink niet teveel, doe geen dingen die ik ook niet zou doen, en begin het nieuwe jaar met rust, ruimte, lichtheid, regelmatig naar buiten,  en zo min mogelijk moeten. 

Tot volgend jaar!

Een mistige 2e Kerstdag

Het was vandaag een mistige 2e kerstdag.

Die begon 's morgens onder de dekens al heel mistig: mijn hoofd leek wel gevuld met watten. En aan 1 kant van mijn neus leek zich een half zwembad aan snot te hebben verzameld. Iew! 

We hadden nog niks gepland, en dat hielden we maar zo. Want waar bij mij de (mist) druppeltjes uit m'n neus liepen, kwam bij Xander het water uit zijn ogen: die was ook begonnen aan zijn verkoudheidsronde. 

De heren duwden net de laatste stukjes boterham achter de kiezen toen ik aan tafel verscheen. Tja, we hadden natuurlijk samen gezellig kunnen brunchen. Maar als je honger hebt, dan ga je natuurlijk gewoon eten. En je weet bij mij ook nooit hoe laat ik mijn bed uitrol. Dus aten we in 2 etappes. 

We keken eens naar buiten. Daar was het miezerig grijs. We keken op het weerbericht. Daar beloofden ze 's middags opklaringen en zelfs een beetje zon. Daar hielden we ons maar aan vast.

IJdele hoop. Geen sprankje zon gezien.

We luierden. We speelden. We haakten. We lazen. We aten de lekkerste dingen op de gekste momenten. We zochten naar mooie huizen op internet voor een half miljoen. Gewoon, omdat dat leuk is. Niet omdat we dat kunnen betalen.

En 's middags besloten we even naar Zeddam te rijden voor een middagwandeling. En ja, het was nog steeds mistroostig, grauw weer. Maar toch. Het had toch wel wat in het bos. Althans, ík vond dat. Ik hou van dat mysterieuze sfeertje.

De man, die is zwaar toe aan de zon. Die berekende even in de auto wanneer hij voor het laatst de zon had gezien. 'Toen ik de laatste keer op de bouw was. En daarvoor was het ook al bijna 2 weken grijs!'

Ik: 'Dan waardeer je de zon extra als hij straks weer een keer gaat schijnen!'

Hmm. Daar had hij toch echt die grauwe dagen niet voor nodig. 'Al schijnt hij elke dag, dan waardeer ik 'm ook elke dag'.

We beklommen een kleine uitkijktoren. Tja, waarvoor eigenlijk? 

'Ah. De mist is hier hetzelfde als beneden', aldus de man. 

Ronald liet Xander de route kiezen. En dan word ik een beetje zenuwachtig. Want die kiest lukraak voor links en rechts. En Ronald gooit dan nog wat olie op het vuur. 'En ik heb ook geen telefoon bij me dat ik kan zien waar we lopen'. En dan ga ik een beetje in de weerstand. En Ronald geniet daar dan weer van. 'We gaan helemaal uit de route, de verkeerde kant op!' 'Wat maakt het uit, we zijn nog maar net begonnen!'.

Maar Xanders richtingggevoel blijkt nu al beter dan die van zijn moeder. Waar voor mij elke boom en tak en modderpad op elkaar lijken, wist Xander ons weer terug naar de auto te brengen. 

Thuisgekomen maakte ik chocomel en popcorn. Er werd weer verder gelezen. De open haard werd aangezet, waar je, als je er maar lang genoeg over nadenkt, het vanzelf een keer warm van krijgt. Maar die geen enkel blok hout nodig heeft. Heul klimaatneutraal dus.

Een ballon werd opgeblazen en mee gevoetbald. En er werd voor spook gespeeld. Eerst door de kleine man, later door de grote. Waar zo'n zelfgehaakte deken al niet goed voor is...

De dag werd afgesloten met de Ettense sjoelkampioenschappen. Met enigszins merkwaardige spelregels, maar je moet wat verzinnen om ook de 7-jarige het gevoel te geven dat hij misschien kan winnen.

Zo. Dat waren de kerstdagen van 2024. Helemaal prima voor ons. Geen moetjes, maar rust, luieren, ontspanning en gewoon fijn samenzijn. Vink. Ook weer gehad. 

Op naar een knallend Oud en Nieuw! 

Onze 1e Kerstdag

'Nou, daar heb ik geen zin in hoor. Plantjes, bloemetjes en wat vlinders. Doe dan maar het kasteel.', aldus Ronald.

Ik had 2 opties bedacht voor tijdens de Kerstdagen. Het liefst 1e kerstdag, ik schatte de kans in dat die dag rustiger zou zijn dan 2e kerstdag. Maar we waren weer eens te laat met beslissen, en dus waren alle kaartjes voor Kasteel de Haar uitverkocht rond de kerstdagen.

Het werd Pantropica. Die met de plantjes, bloemetjes en wat vlinders. Ronald ging uiteindelijk akkoord. 'Is wel goed, het maakt me eigenlijk niet zoveel uit.' 

Mij leek het wel wat. De website toonde prachtige sfeerplaatjes met lampjes. Heel veel lampjes. Ook beloofde de site een speelgedeelte voor Xander en een ijsbaan (waar beide heren overigens niet voor te porren zijn). 

En dus zaten we 1e kerstdag om 10.00 uur in de auto. Het was grijs. Miezerig waterkoud grijs. En we tuften naar het nog grijzere, platte, wijdse, polderlandschap voor een bezoekje aan Pantropica.

Er was nog redelijk wat verkeer onderweg. 

En leek het laatste stuk verlaten te zijn, dat werd op de parkeerplaats in ruime mate goedgemaakt. Wat een volk, en wat een auto's. Tja, was te verwachten. En toch verraste het ons. 

Binnen bleek het druk te zijn, maar door het grote oppervlakte was het eigenlijk net niet té druk. En het was mooi. Echt heel heel mooi. Als het buiten donker was geweest, waren de lampjes nog beter tot zijn recht gekomen. Maar ook nu was het prachtig. Soms was het druk en liepen we file. Sommige stukken waren rustiger.

En Ronald moest zijn mening herzien. Het was echt veel mooier dan gedacht!

Na twee uur geslenterd te hebben en een stuk appelgebak naar binnen gewerkt te hebben tegen een prijs waar ik een hele taart voor bak, was het tijd om naar het jungletheater te gaan. Er zou een show zijn om 14.00 uur.

Tien minuten van tevoren waren we er, en er stond al een hele rij van vooral opgewonden kinderen te wachten. Met de bijbehorende herrie. 'Hoelang duurt die show eigenlijk?', vroeg ik met een zucht aan Ronald. 'Twintig minuten'.

Hmmm. Mijn verwachtingen van de show daalden onmiddellijk. Waarschijnlijk waren we langer bezig met naar binnen lopen, plaatsen zoeken en naar buiten lopen dan dat de show duurde. Maar ja. Xander wilde graag. 

Nou, de niet zo hoog gespannen verwachtingen werden inderdaad snel waargemaakt. 

Het bleek een spelletje te zijn. Met een paar meerkeuzevragen. Waar je alleen het antwoord op weet als je alle informatiebordjes leest, maar wat je natuurlijk nooit doet.

Voor me deden twee ouders fanatiek mee. De man draaide zich af en toe om. 'Het is echt B hoor, ik weet het zeker!'. Nou, dan hou ik toch de kleur van antwoord B omhoog?

O, niet? Draai ik 'm weer terug. Kan mij het schelen. 

Twee kindjes werden naar voren geroepen om te helpen beantwoorden van de vraag. Maar de presentatrice van dienst had de leeftijd van de kids niet helemaal goed ingeschat.

De ene begon hard te huilen nog voor de vraag gesteld werd. Vervolgens snapte ze de vraag niet. En de ander wilde eigenlijk zich niet tegoed doen aan een dooie krekel die ze als proef moest opeten. Maar, dapper als dat ze was, deed ze het onder luid applaus toch. Het mocht overigens niet baten: haar team verloor uiteindelijk.

De uitkomst? 'We' hadden gewonnen en kregen een Jungle diploma. Die de andere groep trouwens ook kreeg, omdat ze zo goed hadden meegedaan. 

Verrassend einde zo. 

Mijn verkoudheid begon zich weer nadrukkelijker te melden. En ik was eigenlijk al behoorlijk moe van al dat geslenter, alle herrie, de vele foute kersttruien en alle glitterjurkjes die ik om me heen zag. En Xander wilde spelen.

Dus deden we waar we alledrie zelf zin in hadden. 

Ronald ging zelf nog even rondkijken. Xander ging spelen. En ik stopte er 2 paracetamol en neusspray in, zocht een enigszins rustig hoekje op en pakte mijn ereader erbij. 

Heerlijk, even proberen me zoveel mogelijk af te sluiten.

Maar na een halfuur was het ook voor Xander gedaan. Het was een en al gegil, geklets, geschreeuw, en overal liepen kinderen. Hij wilde naar papa toe.

En dus belde ik Ronald. Het was genoeg geweest. Tijd om te vertrekken!

En zo vertrokken we 4 uur later, in hetzelfde grauwe miezerige weer, naar de Achterhoek. Rond etenstijd kwamen we aan bij snackbar Sloetjes in Etten, die gelukkig open bleek. Heerlijk zo'n simpel kerstdiner, daar waren we aan toe!

Na het eten was het douchetijd voor Xander, en daarna mocht hij nog 1 aflevering van Rail Away zien. Je weet wel, van die treinen.

Hij heeft al veel afleveringen gezien. Maar nu wilde hij een specifieke zien. 'Van Egypte!' O, dat is al even geleden dat hij die gezien heeft, die moet ik even zoeken.

En ik zoek terug. Vanaf 2024 naar 2006. Maar nee hoor, niks. Ronald grinnikt even: 'dat is een klus hè!'. 

Ik vraag het toch maar eens, al kan ik me niet voorstellen dat hij het weet. 'Xander, weet jij toevallig in welk seizoen Egypte was?'

Het blijft even stil. 'Uh, ik denk....2001?'

Het zal toch niet?

'Als dat zo is, eet ik mijn hoed op', zeg ik tegen Ronald.

Ik scroll terug naar 2001. En ja hoor. Egypte. 

Gelukkig heb ik geen hoed. Maar dit zijn van die momenten dat ik denk: 'hoe dan?'.

Kerstavond

Het is kerstavond. 

Deze dagen vond ik in het verleden altijd lastig. Op één of andere manier voelde ik me altijd sentimenteel. Een combi van moeheid, verlangen, teveel vergelijken door perfecte plaatjes, gevoel van moeten, en nog zoveel meer gevoelens die ik niet kan omschrijven. 

En enerzijds is dat dit jaar niet anders. Ondanks dat we geheel ons eigen plan trekken dit jaar zonder verplichtingen. 

Maar gevoelens kun je niet plannen of op commando oproepen of weghalen. Net zo min als de verkoudheid die precies vandaag besluit toe te slaan bij mij: hoofdpijn, verstopte neus en keelpijn. 

En dus zie ik een heel klein beetje op tegen deze dagen. Niet vanwege de dagen zelf. Maar tegen de algehele sfeer die je voelt. Die bij een beetje scrollen op internet je brein volledig inneemt. De perfecte plaatjes, outfits, gerechten, familie bij elkaar, kerstbomen, en sneeuwtafereeltjes. Maar ook de drukte in de supermarkten, de eens overvolle schappen die nu bijna leeg zijn, en de drukte rond 16.00 uur dat iedereen op tijd thuis wil zijn.

Wat moet ik voelen? Volgens de maatschappij veel fijne dingen. Warmte, lichtjes, mooie muziek, harmonie, dankbaarheid, een gevoel van thuiskomen. Maar wat als je dat allemaal niet voelt? Althans, niet op commando? 

Als je niet mee doet met de waan van alle dag, heb je dan ook al die gevoelens niet? 

Ik weet het niet. 

Nee, dat is niet waar. Ik weet het ergens wel.

Een mooi tafereeltje zegt namelijk helemaal niks over hoe je je voelt of hoe je deze dagen ervaart. Als je gezellig met familie met elkaar bent, betekent dat niet dat dat gevoel van eenzaamheid weg is. Je kunt je boven een opgevulde plofkalkoen en met een glaasje wijn in de hand ook diep van binnen heel verdrietig voelen. En terwijl alle familieleden genieten van jouw gecreëerde smakelijke gerechten, kun jij een inzinking nabij zijn. Dat je je afvraagt: ik heb zoveel hiervoor gegeven, en iedereen geniet, maar het liefst kruip ik in bed onder een hele stapel dekens, en wil ik pas over een maand pas weer wakker worden. 

Nee, lieve lezers, denk nu niet dat het op dit moment met mij zo dramatisch gesteld is. Al heb ook ik vaker dan me lief is kerstdagen gehad met bovenstaande gevoelens. Zonder kalkoen en een glaasje wijn dan, want die heb ik volgens mij nog nooit op in mijn leven. 

Ik had zojuist even mijn eigen geluksmomentje. Eentje zonder feestelijk gedekte tafel. Zonder cadeautjes onder de kerstboom. Zonder familie of vrienden over een vloer. 

Met wél een door speelgoed overwoekerde woonkamer. Met een vaatwasser die al draait omdat we gewoon normaal gegeten hebben, en de tafel weer afgeruimd is.

Ik liep namelijk van de keuken naar de kamer en trof een uiterst huiselijk tafereeltje aan. 

De heren op dezelfde bank. Ieder aan een kant. Onder hetzelfde dekentje. Allebei heerlijk een boek aan het lezen.

En ik voelde een paar seconden alles tegelijk wat je kunt voelen met kerst. Dankbaarheid. Warmte. Harmonie. Een gevoel van thuis zijn. 

Voor iedereen die wanhopig op zoek is naar de ultieme kerst, de ultieme manier om met elkaar de dagen door te brengen, de ultieme herinnering die gemaakt 'moet' worden, of het ultieme gevoel: het is zinloos. Zinloos om daarnaar te streven. 

Vul de dagen in zoals het voor jou goed voelt. Accepteer maar dat je heel vaak je niet zo voelt als dat de plaatjes je voorliegen. Prik door alle leegheid heen die Insta en Facebook je vertellen. 

Je mag je voelen zoals je voelt. Is dat naar, dan is dat zo. Maar weet dat die gevoelens ook niet een hele dag zullen duren. Er komt af en toe een mooi zonnestraaltje voorbij. Pak die vast, koester die, en als die sneller dan je lief is weer wegzweeft, dan is dat prima. Hij was er toch maar even.

Overigens is hier dat huiselijke tafereeltje ook weer van de baan. Want Sloetjes junior heeft nog niet de spanningsboog van Sloetjes senior, en hij was dus weer rap van de bank verdwenen. De bende speelgoed wordt momenteel verder uitgebreid, en zal over een halfuurtje onder luid protest weer moeten worden opgeruimd. Er zal getreuzeld worden, en voor de 57e keer door mij verzucht worden dat hij nu echt eens moet opschieten. 

Er zal veel te slordig tanden gepoetst worden, en gemopperd worden dat hij 'wééééér' naar de wc moet voor hij naar bed moet, en dat het daar véééél te koud is. 

Kortom: een avond zoals we die elke avond hebben. 

Huisvrouw met vakantie

Gisteravond had ik zo'n gesprekje. 

Ik ging even een kerstattentie wegbrengen. Alleen even wegbrengen. Afgeven en dan weer naar huis. Dat was althans de bedoeling.

Ik bleef er ruim 2 uur hangen. Want we kletsten. Over van alles. Xanders ziekte kwam weer boven. We hadden het over werk. Over moeilijke dingen. Over leuke dingen. Veranderingen. Verschillen. 

Zij leefden jarenlang in regionale bekendheid en soms zelfs onder een vergrootglas. Wij veel meer in anonimiteit. 

Wij gaan elke week naar de kerk. Zij doen momenteel volgens mij nergens aan.

Maar we vonden elkaar. Want zij en ik, we blijken allebei meer dan 10 jaar geleden hebben gekozen voor een leven als huisvrouw. En ervoeren allebei hoe vaak dat reacties oproept in de maatschappij. 

'Vooral als je geen kinderen hebt, dan blijkt dat iets onbegrijpelijks te zijn voor de maatschappij. Want wat doe je dan de hele dag?'

Ik kon het beamen. 'Klopt. Maar vergis je niet, ook als je "maar" 1 kind hebt, krijg je de wonderlijkste reacties. Vooral als je kind naar de basisschool gaat. "Nu heb je zeeën van tijd, wat ga je hele dagen doen?".

Hoe fijn was het weer even iemand tegenover me te hebben en te voelen die echt volledig begrijpt in hoe je in elkaar zit. Die net als ik geen maatschappelijke ambities heeft, maar simpelweg gelukkig wordt van huisje, boompje, beestje. Die het woord verveling niet kent. Die ook altijd tijd tekort heeft. Die net als ik er op de achtergrond voor zorgt dat de man kan doen wat hij wil en moet doen, en ervoor zorgt dat hij optimaal kan functioneren.

Die je de woorden uit de mond haalt: 'Iedereen moet doen zoals hij het wil. Maar voor ons werkt dit het beste.'

En ja, die ook moet dealen met vooroordelen vanuit de maatschappij, en daar tegelijk zich zo niet voor wil hoeven te verantwoorden. 

Een feest van herkenning, terwijl onze levens anderzijds ook weer zo verschillend zijn. En dat maakte het zo mooi.

Zo bracht ik enerzijds wat weg, maar kwam ik zelf nog weer blijer thuis. Twee gouden uurtjes.

Het is inmiddels 21 december, de kortste dag van het jaar. En hoe gaat het eigenlijk met mijn voornemens voor de feestmaand?

Goed. Beter dan verwacht!

Waar ik de eerste dagen van de maand moeizaam de dagen door kwam, gaat het langzaam steeds beter. Door duidelijker de grenzen af te bakenen, had ik meer ademruimte. Ik plande alle echt-moeten-dingen zorgvuldig van tevoren. En de laatste dagen rondde ik de dingen af voor de vakantie. En had ik zelfs nog tijd en ruimte om 'ja' te zeggen tegen een paar extra klusjes die last minute op mijn pad kwamen.

En nu? Vakantie! We hebben het vandaag al meerdere keren tegen elkaar gezegd: we hoeven gewoon niks. Nada. Noppes. Gewoon helemaal niks. Hoe lekker is dat!

Ik keek nog even verbaasd op toen Ronald aankondigde dat hij vanavond nog wat ging doen. Wat dan?

'Nou, ik heb vanavond NIKS op de planning. Dat ga ik doen!' 

Zalig!

En ja, tuurlijk gaan we in de vakantie ook vooral leuke dingen doen, en erop uit. Daar zal vast her en der nog een blog van verschijnen. En ja, er liggen to do lijstjes. Voor die momenten dat we zin hebben om ná het klusje een nuttig gevoel te hebben. (Snap je de zin nog?) Want niks is fijner dan enerzijds niks te hoeven, en tegelijk een voldaan gevoel te hebben aan het eind van de dag.

Dus. Ik schuif nog maar eens verder onderuit in mijn luie stoel. Mijn haakwerk ligt links op de grond. Mijn ereader links op de plank. 

Het denkspelletje Rush Hour die we voor Xander hadden gekocht ligt rechts naast me op de grond. Omdat die voor volwassenen ook zo leuk is. De afstandsbediening, die gooi ik naar Ronald, kies jij maar.

Nu mis ik alleen nog een butler voor mijn drankjes. Wie biedt zich aan?

Niet perfect, maar toch goed

Ach, het was enerzijds zo sneu om te zien. Net een uur daarvoor had hij zijn nieuwe gekregen Bijbel uit het plastic gehaald. En vol trots las hij erin. Maar in de hectiek van de verjaardag, het enthousiasme om een bepaald Bijbelboek op te zoeken en de dunne bladzijden, scheurde één van de bladzijden er voor meer dan de helft uit. Hij deed het zo per ongeluk. En hij baalde zo enorm ervan. Hij was zo verdrietig, de Bijbel was nieuw, en nu gebeurde dit al. 

Mijn eerste reactie was: misschien moeten we 'm maar een nieuwe geven. Maar nee, dat was echt te duur. Bovendien kon het echt wel geplakt worden. 

Hij was alleen niet meer perfect. En dat deed zeer.

We lieten de emoties er zijn. Het mocht, want ja het was ook zuur. En dus lieten we hem even op zijn kamer mokken. En tegelijk zeiden we ook steeds weer: 'we lossen dit op, de bladzijde kunnen we weer plakken, het komt goed.'

Maar een kind van bijna 7 is niet gek. Je blijft het zien. En ja, dat zeiden we hem ook eerlijk.

'Ik wil het er nu niet meer over hebben.' En het onderwerp ging accuut naar de knuffel Guus. En 5 minuten later klonk het: 'ik ben al niet meer zo verdrietig hoor!'.

Weer 5 minuten later: 'Rrrrrrrrrrt!' Een lange sliert plakband wordt van het plakbandapparaat getrokken. Och heden, hij heeft de knop omgezet, en besloten dat hij zelf de bladzijde wel zou kunnen maken. Een grote les in hoe om te gaan met tegenslagen, namelijk zelf oplossen. Maar hé, zullen papa of mama dat even doen, misschien wordt het dan wel wat netter. Ja, dat was goed. En zorgvuldig, onder toeziend oog van Xander, wordt de bladzijde er weer in geplakt.

Ziezo. Klaar. Niet perfect, maar toch goed.

Dat is eigenlijk wel de totale conclusie na deze dag, het vieren van zijn verjaardag.

Na de eerste dagen van deze feestmaand in appelstroop geroeid te hebben, besloot ik dat de lat lager moest, ook met betrekking tot de verjaardag van Xander.

Want ik ben er simpelweg niet goed in: gastvrouw zijn voor een groep mensen. Het is vaak veel. Veel voorbereiden. Veel prikkels. Veel onthouden. Veel praten. En hoewel ik dat laatste ook kan, lukt me dat in een 1 op 1 gesprek veel beter dan in een grote groep. 

Als ik de koffie en theebestelling opneem, ben ik in de keuken alweer vergeten wie wat had. Vertel ik me in het aantal koffieschepjes. Weet ik ineens niet meer waar ik de taart ook alweer gelaten had. Ben ik de slagroomspuit kwijt. Vergeet ik de mensen het tweede bakkie in te doen, waardoor het glaasje fris zo laat wordt, dat de bijbehorende hapjes inmiddels de lunch of het diner wordt. Zet ik 3 keer achter elkaar de waterkoker aan. Steek ik de kaarsjes op de taart te vroeg aan, waardoor alles al bijna opgebrand is voor Xander het uit kan blazen. 

En ja, ik hoop vooral dat niet teveel mensen gezellig erbij komen staan in de keuken, want hellup, dan ben ik helemaal alles kwijt. 

Na zo'n dag is niet alleen het jarige kind total loss, ook mij kun je opvegen. En dat wilde ik niet meer.

Ja, het mag best wel even energie kosten. Maar ik wilde er ook iets aan hebben. En vooral: na de tijd wil ik niet het gevoel hebben dat ik in een centrifuge heb gezeten, waardoor ik niet meer weet wat boven en onder is.

Dus werd alles zorgvuldiger gepland. Het aantal mensen wat ik uitnodigde werd verminderd. Misschien zorgde dat voor her en der wat teleurstelling, maar afbakenen was nodig. 

Ik bakte de taarten niet zelf. Ik nodigde geen mensen uit om mee te eten. De traktaties werden een paar dagen eerder gemaakt, allemaal houdbaar en per stuk verpakt spul, zodat dat makkelijk een aantal dagen zo kan staan. We kochten 2 cadeautjes voor Xander, geen over de top spul, maar simpelweg een Bijbel en een spel. Ruim van tevoren, zodat we geen Bol-punt-com-december-stress zouden hebben. Ik maakte geen overdadige borrelplankjes met liflafjes. Stofzuigen deed ik ook niet van tevoren. En kaarsjes uitblazen zijn we definitief mee gestopt.

Nee, het was geen perfect plaatje. En toch was het goed. Voor Xander en voor mij. 

Precies net niet teveel prikkels, alhoewel het voor Xander af en toe lastig werd. 

Maar het ging mij dit jaar makkelijker af. Ik onthield voor het eerst in jaren wie welke taart gekozen had. De keuken ontplofte niet. Ik kon ook af en toe met de visite praten. En ik had nu de energie om na het bezoek rustig de vaatwasser in te ruimen en te stofzuigen. 

En zo zit ik nu in mijn luie stoel even bij te komen van een dag die niet perfect was, maar simpelweg gewoon goed. 

(PS Voor degenen die Xander op zondag zien: wees zo wijs om even niet zelf over die gescheurde bladzijde te beginnen...)

Maxima-dagje

'En, heb je in de afgelopen tijd nog ergens last van gehad?' De kindernefroloog bedacht zich iets te laat dat hij een wat te brede vraag had gesteld. Want Xander besloot maar eens even al zijn problemen van de afgelopen tijd op tafel te gooien.

'Nou, ik kan me soms moeilijk concentreren op school. En waar ik last van heb, is dat andere kinderen soms dingen doen die eigenlijk niet mogen. En dan wordt de juffrouw boos. En dat vind ík dan weer niet leuk'.

De dokter neemt de klachten uiterst serieus. En ondanks dat zijn spreekuur erg druk schijnt te zijn, worden alle schoolperikelen doorgenomen.

Goed, na 7 minuten komt het gesprek eindelijk op waar een nefroloog voor is: het poep en vooral piesverhaal. 'En, hoe gaat het met plassen Xander?'. Ja, dat gaat goed. Geen eiwitten in de urine. Geen blaasontstekingen. 

'En, heb je ook geen ongelukjes met natte broeken enzo?' 'Nou, dat soms wel! Dan ben ik aan het voetballen, en dan val ik op het plein, en dan is mijn broek nat.' 

De nefroloog denkt even na. 'Ah, maar dát is water vanaf de buitenkant! Dus niet vanuit de binnenkant.'

De bloeddruk wordt voor de 3e keer opgemeten. Handmatig. Daarvoor moet de beste arts wel even zijn apparatuur in elkaar knutselen, maar hij is technisch, dus het lukt.

De bloeddruk was al 2x eerder opgemeten deze dag, elektrisch, en was aan de hoge kant. Bij de handmatige meting, een veel secuurdere methode, blijkt de onderdruk 56 in plaats van 73. De nefroloog is heel tevreden, over een jaar weer terugkomen.

Niet alleen de nefroloog, ook de oncoloog is erg tevreden. Alle uitslagen zijn goed. 

Zoals altijd typte ze mee in het systeem tijdens het consult. Maar ja, Xander is erg goed gaan lezen. Dus wenste hij wel even mee te lezen. En zo geschiedde dat. Martine schreef, Xander controleerde. Het zijn tenslotte zíjn medische gegevens.

Imiddels is Xander 2 jaar kankervrij, een mijlpaal! En dat betekent dat we gaan veranderen: elke 4 maanden in plaats van 3 maanden op controle. Ik dacht dat dat pas na 3 jaar zou zijn, maar met 2 jaar dus.

Ik vertelde Martine dat ik bezig ben met een boek van zijn ziekte. Of ze nog mooie plaatjes had met scans of foto's van de tumor. 'Foto's laten we nooit zien, dan gaan mensen onderuit'. Maar voor mij wilde ze wel even kijken. Nee, geen enkel poppetje in het blauwe uniform had tijdens de operatie een foto gemaakt. Maar MRI beelden waren er wel. En daar mocht ik wel even een foto van maken hoor...'kun je daar wat mee?'. Nou en of ik daar wat mee kan...ze moest zelfs even uitleg geven. 'Nee, er is gewoon eigenlijk van die rechternier praktisch niks meer te zien. Het is allemaal tumor'. Wat een ding zeg...in dat lijfje. Indrukwekkend. Maar ook heel interessant! 'Leuk!', was mijn reactie. Nee, op zich was die tumor niet leuk. Maar dat ik nu beelden heb wel. 

Martine vertelde dat na 5 jaar we niet meer bij haar op consult zouden komen, maar bij de LaterPoli. 'Ah, dus dan gaan we afscheid nemen van elkaar? Dan moeten we er wel een soort van feestje van maken hoor!', zeg ik. 'Nou ja, dat duurt nog heel lang hoor', vond Martine.

Dat is waar. 'Maar Martine, voor een goed feestje kun je nooit vroeg genoeg beginnen met de voorbereidingen!' Sprak zij die totaal niet van de feestjes is....

Als afsluiting nog een partijtje golf spelen

Even uit de modus komen

'Duizend, duizend maal oh Heer,

Zei U daarvoor dank en eer'.

We kijken NL-zingt terug. Geen idee eigenlijk of het de laatste aflevering is, maar het is een mooie aflevering met Mozaïek Worship met Kees Kraaijenoord.

'Das wel veel zeg....duizend, duizend maal', merkt Xander op. Ja, dat is inderdaad heel veel. 'Maar zoveel dank en eer mag God ook krijgen, dat is Hij waard.' Xander beaamt het. En we genieten samen verder en zingen enthousiast mee. 

Dat wil zeggen: Xander kijkt, doet ondertussen een koprol op de bank, leest de ondertiteling mee, gaat dan eens op kop op de bank zitten, leest weer een zin van de ondertiteling, herkent het refrein, en ligt dan ondersteboven op mijn schoot. En ik zing mee.

Grappig, de aflevering is deze keer opgenomen in Deventer, in de Lebuineskerk. Daar waren we gisteren nog! Overigens, wij zeggen steeds Le-bui-nis. De presentator noemt het Le-bu-ie-nus-kerk. Huh? Even Googlen straks.

Sinterklaas is weg. Hoera! Ik heb genoeg Klazen gezien dit jaar. Echte, een verfomfaaide, weer een echte, en vervolgens de meeste hilarische 3 die bij CARE Travel op bezoek kwamen. Ik heb zowat in mijn broek geplast van het lachen, wat waren ze leuk. En goed. En eentje ongelooflijk slecht vermomd, maar daarom zo leuk. Want er waren geen kinderen bij, dus het kon. 

Maar al die Klazen zijn op miraculeuze wijze verdwenen, en dat is fijn, want ik was ze spuugzat. 

En dus gingen we er zaterdag fijn even opuit. Goed voor Ronald om volledig uit de werkmodus te komen. Voor Xander omdat hij de hele ochtend al in de moppermodus stond, en er niet uit kwam. En voor mij om uit de Klazenmodus te komen.

En wat ga je dan doen? Een stadje in. Om fijn in de kerstsfeer te komen. Lekker logisch ook, ben je eindelijk van die ene baardmans af, kom je vervolgens steeds die andere tegen: Ho Ho Ho.

Het werd dus Deventer. Waren we al wel eens geweest, maar het is een mooie stad. En gezellig met alle kerstlampjes. En er was markt. En gelukkig was er nu niet het Dickens Festijn, want dan hadden we er over de koppen kunnen lopen, zo druk. En te druk, daar zijn we niet van.

We genoten van alle mensen die ieder op zijne wijze een kerstboom mee naar huis sleepte. Sommigen hoppa zo met het hele gevaarte onder de arm door het winkelende publiek. De ander had de fiets als transportmiddel gekozen. Handig.

We liepen om de Le-bu-ie-nus-kerk heen. We bezochten er een verborgen kerkje waar nu de VVV in gevestigd is. We bewonderden een kerststal in weer een andere kerk. We vermaakten ons in een hele leuke spellenwinkel (Koning Willem), wat niks voor mij is want ik haat spelletjes. Ik kan namelijk niet tegen mijn verlies. Maar het was wel een leuke winkel, een aanrader! 

We bekeken het station, maar we konden er niet in vanwege OV-poortjes. En we zagen net precies toen geen enkele trein. 

Dat ommetje hadden we dus eigenlijk niet hoeven te maken.

Met de wind en een regenbui in onze rug besloten we een broodje te eten in de Hema. En daarna vonden we het welletjes. 

We hadden ons vermaakt, en we waren allemaal uit de modus gekomen waar we nu net even niet meer in wilden zitten. 

Missie geslaagd. Terug naar Etten! 

Voornemens voor de feestmaand

Ok, ik had dan laatst een dag dat het allemaal erg moeizaam ging. In de hoop dat het de dag erna beter zou gaan.

Dat ging het gelukkig ook. Maar toch. Ik had dagenlang het gevoel dat ik aan het roeien was in appelstroop. Het ging moeizaam, het kostte allemaal veel tijd, en ik was moe. Simpelweg kei-moe. 

Ik dacht dat het winterseizoen toch wel mijn ding was. Korte dagen, wisselvallig weer, kaarsjes, lampjes, gezelligheid, lekker bij de warme kachel. En ja dat vind ik nog steeds. Alleen stroom ik niet over van energie.

En wat gebeurt er met weinig energie? Dan kom ik aan het zitten. En ga ik zitten, dan komt die telefoon erbij. En dan word er gescrolld. En dat is leuk. En tegelijk brengt me dat juist in die vicieuze cirkel. Want die telefoon kost me gruwelijk veel tijd, en waar ik er beter aan zou doen regelmatige powernapjes te doen of zinloos uit het raam te staren, pomp ik mijn hoofd nog verder vol met prikkels. 

En daar moet verandering in komen. Er gaat vanaf nu weer overal een tijdslot op. In ieder geval op Insta, WhatsApp en Pinterest. 

De NOS app knikker ik voor de 34e keer weer van mijn telefoon af. Elke keer vind ik het nieuws interessant, om vervolgens op een punt te komen dat ik al het nieuws zo negatief, veel, overweldigend en onoplosbaar vind. Als ik dan wil scrollen, dan kan ik beter mijn hoofd vullen met leuke buitenideetjes voor de tuin op Pinterest. Een stuk vrolijker, rustiger en overzichtelijker.

Mijn NotesApp mag wel ongelimiteerd. Die is er namelijk juist niet om mijn hoofd vol te pompen, maar om mijn hoofd leeg te laten vloeien. Die is er voor al die losse eindjes die ik moet onthouden, voor losse stukjes blog wanneer ik inspiratie heb, om to do lijstjes en boodschappenlijstjes te maken, en voor al die overige praktische zaken die ik na 2 minuten alweer dreig te vergeten.

Op zulke dagen vind ik ergens troost in het beeld van een boom in de herfst. Waar die de hele zomer vol in blad heeft gestaan, geeft hij vervolgens in de herfst nog 1 keer alles voor die prachtige herfstkleuren. Om daarna langzaam alles te verliezen. Het lijkt klaar voor dat seizoen. Nog een enkel blad hangt eraan, maar verder voor je gevoel zit er weinig sprankelende energie in. Hij gaat in rust.

En misschien is dat wat ik ook even maar moet accepteren. Het is de tijd om in rust te gaan. Om datgene te doen wat nodig is om goed verder te blijven leven, zonder alle uitbundige activiteiten die ik eigenlijk nog wil doen. 

Tijd om te rusten. Op tijd naar bed te gaan. Niksen. Gedachten te laten komen en weer te laten gaan. Niks moet. 

En dat is een gewaagde, met de feestmaand voor de deur. En toch is juist dat in deze maand zo belangrijk.

Want zeg nou zelf: wat moeten we deze maand nu echt? Moeten al die familiebezoekjes? Moet Sinterklaas uitgebreid gevierd worden? Moeten de meest leuke cadeaus aangeschaft worden? Moeten we vooral het allemaal heel gezellig hebben?

Nee, ikzelf moet niks. Zeker niet als je bedenkt dat wij naast alle feestdagen deze maand nog een kind jarig hebben, de driemaandelijkse controles in het Maxima, de jaarlijkse controles in het oogziekenhuis, er Sinterklaas op school komt, en een gezellige middag van de kerk georganiseerd wordt.

En als je dit rijtje bekijkt, en je bedenkt dat wij als mensen ook meebewegen met de cyclus van de natuur, en dus eigenlijk die boom zijn die in rust gaan, dan is dat ongelooflijk tegenstrijdig. 

En dus spaar ik. Energie. Voor datgene wat ik wél wil. En alles wat mijn energie wegzuigt en niet noodzakelijk is, probeer ik zoveel mogelijk te vermijden.  

En datgene wat me wél energie geeft, daar zet ik op in. De feestdagen doorbrengen met diegenen die ik om mij heen wil hebben. Niet alles volplannen, maar ruimte voor last minute overlaten. Mijn ereader vullen met boeken om de komende tijd lekker te lezen. Genieten van de kerstlampjes, zowel in ons huis als bij anderen in/bij huis.

Mooie programma's kijken. Veel tijd in de luie stoel doorbrengen. 

Kortom: een drukke maand in alle rust doorkomen. Daar ga ik voor!

P.S. over sparen gesproken: Xander heeft zijn spaarpot ontdekt. Niet om uit te geven, maar deze Dagobert Duck zit eindeloos zijn geld te tellen. En op te tellen op zijn rekenmachine.

Elke keer is de uitkomst weer anders, fascinerend...