Deze dagen vond ik in het verleden altijd lastig. Op één of andere manier voelde ik me altijd sentimenteel. Een combi van moeheid, verlangen, teveel vergelijken door perfecte plaatjes, gevoel van moeten, en nog zoveel meer gevoelens die ik niet kan omschrijven.
En enerzijds is dat dit jaar niet anders. Ondanks dat we geheel ons eigen plan trekken dit jaar zonder verplichtingen.
Maar gevoelens kun je niet plannen of op commando oproepen of weghalen. Net zo min als de verkoudheid die precies vandaag besluit toe te slaan bij mij: hoofdpijn, verstopte neus en keelpijn.
En dus zie ik een heel klein beetje op tegen deze dagen. Niet vanwege de dagen zelf. Maar tegen de algehele sfeer die je voelt. Die bij een beetje scrollen op internet je brein volledig inneemt. De perfecte plaatjes, outfits, gerechten, familie bij elkaar, kerstbomen, en sneeuwtafereeltjes. Maar ook de drukte in de supermarkten, de eens overvolle schappen die nu bijna leeg zijn, en de drukte rond 16.00 uur dat iedereen op tijd thuis wil zijn.
Wat moet ik voelen? Volgens de maatschappij veel fijne dingen. Warmte, lichtjes, mooie muziek, harmonie, dankbaarheid, een gevoel van thuiskomen. Maar wat als je dat allemaal niet voelt? Althans, niet op commando?
Als je niet mee doet met de waan van alle dag, heb je dan ook al die gevoelens niet?
Ik weet het niet.
Nee, dat is niet waar. Ik weet het ergens wel.
Een mooi tafereeltje zegt namelijk helemaal niks over hoe je je voelt of hoe je deze dagen ervaart. Als je gezellig met familie met elkaar bent, betekent dat niet dat dat gevoel van eenzaamheid weg is. Je kunt je boven een opgevulde plofkalkoen en met een glaasje wijn in de hand ook diep van binnen heel verdrietig voelen. En terwijl alle familieleden genieten van jouw gecreëerde smakelijke gerechten, kun jij een inzinking nabij zijn. Dat je je afvraagt: ik heb zoveel hiervoor gegeven, en iedereen geniet, maar het liefst kruip ik in bed onder een hele stapel dekens, en wil ik pas over een maand pas weer wakker worden.
Nee, lieve lezers, denk nu niet dat het op dit moment met mij zo dramatisch gesteld is. Al heb ook ik vaker dan me lief is kerstdagen gehad met bovenstaande gevoelens. Zonder kalkoen en een glaasje wijn dan, want die heb ik volgens mij nog nooit op in mijn leven.
Ik had zojuist even mijn eigen geluksmomentje. Eentje zonder feestelijk gedekte tafel. Zonder cadeautjes onder de kerstboom. Zonder familie of vrienden over een vloer.
Met wél een door speelgoed overwoekerde woonkamer. Met een vaatwasser die al draait omdat we gewoon normaal gegeten hebben, en de tafel weer afgeruimd is.
Ik liep namelijk van de keuken naar de kamer en trof een uiterst huiselijk tafereeltje aan.
De heren op dezelfde bank. Ieder aan een kant. Onder hetzelfde dekentje. Allebei heerlijk een boek aan het lezen.
En ik voelde een paar seconden alles tegelijk wat je kunt voelen met kerst. Dankbaarheid. Warmte. Harmonie. Een gevoel van thuis zijn.
Voor iedereen die wanhopig op zoek is naar de ultieme kerst, de ultieme manier om met elkaar de dagen door te brengen, de ultieme herinnering die gemaakt 'moet' worden, of het ultieme gevoel: het is zinloos. Zinloos om daarnaar te streven.
Vul de dagen in zoals het voor jou goed voelt. Accepteer maar dat je heel vaak je niet zo voelt als dat de plaatjes je voorliegen. Prik door alle leegheid heen die Insta en Facebook je vertellen.
Je mag je voelen zoals je voelt. Is dat naar, dan is dat zo. Maar weet dat die gevoelens ook niet een hele dag zullen duren. Er komt af en toe een mooi zonnestraaltje voorbij. Pak die vast, koester die, en als die sneller dan je lief is weer wegzweeft, dan is dat prima. Hij was er toch maar even.
Overigens is hier dat huiselijke tafereeltje ook weer van de baan. Want Sloetjes junior heeft nog niet de spanningsboog van Sloetjes senior, en hij was dus weer rap van de bank verdwenen. De bende speelgoed wordt momenteel verder uitgebreid, en zal over een halfuurtje onder luid protest weer moeten worden opgeruimd. Er zal getreuzeld worden, en voor de 57e keer door mij verzucht worden dat hij nu echt eens moet opschieten.
Er zal veel te slordig tanden gepoetst worden, en gemopperd worden dat hij 'wééééér' naar de wc moet voor hij naar bed moet, en dat het daar véééél te koud is.
Kortom: een avond zoals we die elke avond hebben.
