Ik had 2 opties bedacht voor tijdens de Kerstdagen. Het liefst 1e kerstdag, ik schatte de kans in dat die dag rustiger zou zijn dan 2e kerstdag. Maar we waren weer eens te laat met beslissen, en dus waren alle kaartjes voor Kasteel de Haar uitverkocht rond de kerstdagen.
Het werd Pantropica. Die met de plantjes, bloemetjes en wat vlinders. Ronald ging uiteindelijk akkoord. 'Is wel goed, het maakt me eigenlijk niet zoveel uit.'
Mij leek het wel wat. De website toonde prachtige sfeerplaatjes met lampjes. Heel veel lampjes. Ook beloofde de site een speelgedeelte voor Xander en een ijsbaan (waar beide heren overigens niet voor te porren zijn).
En dus zaten we 1e kerstdag om 10.00 uur in de auto. Het was grijs. Miezerig waterkoud grijs. En we tuften naar het nog grijzere, platte, wijdse, polderlandschap voor een bezoekje aan Pantropica.
Er was nog redelijk wat verkeer onderweg.
En leek het laatste stuk verlaten te zijn, dat werd op de parkeerplaats in ruime mate goedgemaakt. Wat een volk, en wat een auto's. Tja, was te verwachten. En toch verraste het ons.
Binnen bleek het druk te zijn, maar door het grote oppervlakte was het eigenlijk net niet té druk. En het was mooi. Echt heel heel mooi. Als het buiten donker was geweest, waren de lampjes nog beter tot zijn recht gekomen. Maar ook nu was het prachtig. Soms was het druk en liepen we file. Sommige stukken waren rustiger.
En Ronald moest zijn mening herzien. Het was echt veel mooier dan gedacht!
Na twee uur geslenterd te hebben en een stuk appelgebak naar binnen gewerkt te hebben tegen een prijs waar ik een hele taart voor bak, was het tijd om naar het jungletheater te gaan. Er zou een show zijn om 14.00 uur.
Tien minuten van tevoren waren we er, en er stond al een hele rij van vooral opgewonden kinderen te wachten. Met de bijbehorende herrie. 'Hoelang duurt die show eigenlijk?', vroeg ik met een zucht aan Ronald. 'Twintig minuten'.
Hmmm. Mijn verwachtingen van de show daalden onmiddellijk. Waarschijnlijk waren we langer bezig met naar binnen lopen, plaatsen zoeken en naar buiten lopen dan dat de show duurde. Maar ja. Xander wilde graag.
Nou, de niet zo hoog gespannen verwachtingen werden inderdaad snel waargemaakt.
Het bleek een spelletje te zijn. Met een paar meerkeuzevragen. Waar je alleen het antwoord op weet als je alle informatiebordjes leest, maar wat je natuurlijk nooit doet.
Voor me deden twee ouders fanatiek mee. De man draaide zich af en toe om. 'Het is echt B hoor, ik weet het zeker!'. Nou, dan hou ik toch de kleur van antwoord B omhoog?
O, niet? Draai ik 'm weer terug. Kan mij het schelen.
Twee kindjes werden naar voren geroepen om te helpen beantwoorden van de vraag. Maar de presentatrice van dienst had de leeftijd van de kids niet helemaal goed ingeschat.
De ene begon hard te huilen nog voor de vraag gesteld werd. Vervolgens snapte ze de vraag niet. En de ander wilde eigenlijk zich niet tegoed doen aan een dooie krekel die ze als proef moest opeten. Maar, dapper als dat ze was, deed ze het onder luid applaus toch. Het mocht overigens niet baten: haar team verloor uiteindelijk.
De uitkomst? 'We' hadden gewonnen en kregen een Jungle diploma. Die de andere groep trouwens ook kreeg, omdat ze zo goed hadden meegedaan.
Verrassend einde zo.
Mijn verkoudheid begon zich weer nadrukkelijker te melden. En ik was eigenlijk al behoorlijk moe van al dat geslenter, alle herrie, de vele foute kersttruien en alle glitterjurkjes die ik om me heen zag. En Xander wilde spelen.
Dus deden we waar we alledrie zelf zin in hadden.
Ronald ging zelf nog even rondkijken. Xander ging spelen. En ik stopte er 2 paracetamol en neusspray in, zocht een enigszins rustig hoekje op en pakte mijn ereader erbij.
Heerlijk, even proberen me zoveel mogelijk af te sluiten.
Maar na een halfuur was het ook voor Xander gedaan. Het was een en al gegil, geklets, geschreeuw, en overal liepen kinderen. Hij wilde naar papa toe.
En dus belde ik Ronald. Het was genoeg geweest. Tijd om te vertrekken!
En zo vertrokken we 4 uur later, in hetzelfde grauwe miezerige weer, naar de Achterhoek. Rond etenstijd kwamen we aan bij snackbar Sloetjes in Etten, die gelukkig open bleek. Heerlijk zo'n simpel kerstdiner, daar waren we aan toe!
Na het eten was het douchetijd voor Xander, en daarna mocht hij nog 1 aflevering van Rail Away zien. Je weet wel, van die treinen.
Hij heeft al veel afleveringen gezien. Maar nu wilde hij een specifieke zien. 'Van Egypte!' O, dat is al even geleden dat hij die gezien heeft, die moet ik even zoeken.
En ik zoek terug. Vanaf 2024 naar 2006. Maar nee hoor, niks. Ronald grinnikt even: 'dat is een klus hè!'.
Ik vraag het toch maar eens, al kan ik me niet voorstellen dat hij het weet. 'Xander, weet jij toevallig in welk seizoen Egypte was?'
Het blijft even stil. 'Uh, ik denk....2001?'
Het zal toch niet?
'Als dat zo is, eet ik mijn hoed op', zeg ik tegen Ronald.
Ik scroll terug naar 2001. En ja hoor. Egypte.
Gelukkig heb ik geen hoed. Maar dit zijn van die momenten dat ik denk: 'hoe dan?'.
