Die begon 's morgens onder de dekens al heel mistig: mijn hoofd leek wel gevuld met watten. En aan 1 kant van mijn neus leek zich een half zwembad aan snot te hebben verzameld. Iew!
We hadden nog niks gepland, en dat hielden we maar zo. Want waar bij mij de (mist) druppeltjes uit m'n neus liepen, kwam bij Xander het water uit zijn ogen: die was ook begonnen aan zijn verkoudheidsronde.
De heren duwden net de laatste stukjes boterham achter de kiezen toen ik aan tafel verscheen. Tja, we hadden natuurlijk samen gezellig kunnen brunchen. Maar als je honger hebt, dan ga je natuurlijk gewoon eten. En je weet bij mij ook nooit hoe laat ik mijn bed uitrol. Dus aten we in 2 etappes.
We keken eens naar buiten. Daar was het miezerig grijs. We keken op het weerbericht. Daar beloofden ze 's middags opklaringen en zelfs een beetje zon. Daar hielden we ons maar aan vast.
IJdele hoop. Geen sprankje zon gezien.
We luierden. We speelden. We haakten. We lazen. We aten de lekkerste dingen op de gekste momenten. We zochten naar mooie huizen op internet voor een half miljoen. Gewoon, omdat dat leuk is. Niet omdat we dat kunnen betalen.
En 's middags besloten we even naar Zeddam te rijden voor een middagwandeling. En ja, het was nog steeds mistroostig, grauw weer. Maar toch. Het had toch wel wat in het bos. Althans, ík vond dat. Ik hou van dat mysterieuze sfeertje.
De man, die is zwaar toe aan de zon. Die berekende even in de auto wanneer hij voor het laatst de zon had gezien. 'Toen ik de laatste keer op de bouw was. En daarvoor was het ook al bijna 2 weken grijs!'
Ik: 'Dan waardeer je de zon extra als hij straks weer een keer gaat schijnen!'
Hmm. Daar had hij toch echt die grauwe dagen niet voor nodig. 'Al schijnt hij elke dag, dan waardeer ik 'm ook elke dag'.
We beklommen een kleine uitkijktoren. Tja, waarvoor eigenlijk?
'Ah. De mist is hier hetzelfde als beneden', aldus de man.
Ronald liet Xander de route kiezen. En dan word ik een beetje zenuwachtig. Want die kiest lukraak voor links en rechts. En Ronald gooit dan nog wat olie op het vuur. 'En ik heb ook geen telefoon bij me dat ik kan zien waar we lopen'. En dan ga ik een beetje in de weerstand. En Ronald geniet daar dan weer van. 'We gaan helemaal uit de route, de verkeerde kant op!' 'Wat maakt het uit, we zijn nog maar net begonnen!'.
Maar Xanders richtingggevoel blijkt nu al beter dan die van zijn moeder. Waar voor mij elke boom en tak en modderpad op elkaar lijken, wist Xander ons weer terug naar de auto te brengen.
Thuisgekomen maakte ik chocomel en popcorn. Er werd weer verder gelezen. De open haard werd aangezet, waar je, als je er maar lang genoeg over nadenkt, het vanzelf een keer warm van krijgt. Maar die geen enkel blok hout nodig heeft. Heul klimaatneutraal dus.
Een ballon werd opgeblazen en mee gevoetbald. En er werd voor spook gespeeld. Eerst door de kleine man, later door de grote. Waar zo'n zelfgehaakte deken al niet goed voor is...
De dag werd afgesloten met de Ettense sjoelkampioenschappen. Met enigszins merkwaardige spelregels, maar je moet wat verzinnen om ook de 7-jarige het gevoel te geven dat hij misschien kan winnen.
Zo. Dat waren de kerstdagen van 2024. Helemaal prima voor ons. Geen moetjes, maar rust, luieren, ontspanning en gewoon fijn samenzijn. Vink. Ook weer gehad.
Op naar een knallend Oud en Nieuw!
