Ik ging even een kerstattentie wegbrengen. Alleen even wegbrengen. Afgeven en dan weer naar huis. Dat was althans de bedoeling.
Ik bleef er ruim 2 uur hangen. Want we kletsten. Over van alles. Xanders ziekte kwam weer boven. We hadden het over werk. Over moeilijke dingen. Over leuke dingen. Veranderingen. Verschillen.
Zij leefden jarenlang in regionale bekendheid en soms zelfs onder een vergrootglas. Wij veel meer in anonimiteit.
Wij gaan elke week naar de kerk. Zij doen momenteel volgens mij nergens aan.
Maar we vonden elkaar. Want zij en ik, we blijken allebei meer dan 10 jaar geleden hebben gekozen voor een leven als huisvrouw. En ervoeren allebei hoe vaak dat reacties oproept in de maatschappij.
'Vooral als je geen kinderen hebt, dan blijkt dat iets onbegrijpelijks te zijn voor de maatschappij. Want wat doe je dan de hele dag?'
Ik kon het beamen. 'Klopt. Maar vergis je niet, ook als je "maar" 1 kind hebt, krijg je de wonderlijkste reacties. Vooral als je kind naar de basisschool gaat. "Nu heb je zeeën van tijd, wat ga je hele dagen doen?".
Hoe fijn was het weer even iemand tegenover me te hebben en te voelen die echt volledig begrijpt in hoe je in elkaar zit. Die net als ik geen maatschappelijke ambities heeft, maar simpelweg gelukkig wordt van huisje, boompje, beestje. Die het woord verveling niet kent. Die ook altijd tijd tekort heeft. Die net als ik er op de achtergrond voor zorgt dat de man kan doen wat hij wil en moet doen, en ervoor zorgt dat hij optimaal kan functioneren.
Die je de woorden uit de mond haalt: 'Iedereen moet doen zoals hij het wil. Maar voor ons werkt dit het beste.'
En ja, die ook moet dealen met vooroordelen vanuit de maatschappij, en daar tegelijk zich zo niet voor wil hoeven te verantwoorden.
Een feest van herkenning, terwijl onze levens anderzijds ook weer zo verschillend zijn. En dat maakte het zo mooi.
Zo bracht ik enerzijds wat weg, maar kwam ik zelf nog weer blijer thuis. Twee gouden uurtjes.
Het is inmiddels 21 december, de kortste dag van het jaar. En hoe gaat het eigenlijk met mijn voornemens voor de feestmaand?
Goed. Beter dan verwacht!
Waar ik de eerste dagen van de maand moeizaam de dagen door kwam, gaat het langzaam steeds beter. Door duidelijker de grenzen af te bakenen, had ik meer ademruimte. Ik plande alle echt-moeten-dingen zorgvuldig van tevoren. En de laatste dagen rondde ik de dingen af voor de vakantie. En had ik zelfs nog tijd en ruimte om 'ja' te zeggen tegen een paar extra klusjes die last minute op mijn pad kwamen.
En nu? Vakantie! We hebben het vandaag al meerdere keren tegen elkaar gezegd: we hoeven gewoon niks. Nada. Noppes. Gewoon helemaal niks. Hoe lekker is dat!
Ik keek nog even verbaasd op toen Ronald aankondigde dat hij vanavond nog wat ging doen. Wat dan?
'Nou, ik heb vanavond NIKS op de planning. Dat ga ik doen!'
Zalig!
En ja, tuurlijk gaan we in de vakantie ook vooral leuke dingen doen, en erop uit. Daar zal vast her en der nog een blog van verschijnen. En ja, er liggen to do lijstjes. Voor die momenten dat we zin hebben om ná het klusje een nuttig gevoel te hebben. (Snap je de zin nog?) Want niks is fijner dan enerzijds niks te hoeven, en tegelijk een voldaan gevoel te hebben aan het eind van de dag.
Dus. Ik schuif nog maar eens verder onderuit in mijn luie stoel. Mijn haakwerk ligt links op de grond. Mijn ereader links op de plank.
Het denkspelletje Rush Hour die we voor Xander hadden gekocht ligt rechts naast me op de grond. Omdat die voor volwassenen ook zo leuk is. De afstandsbediening, die gooi ik naar Ronald, kies jij maar.
Nu mis ik alleen nog een butler voor mijn drankjes. Wie biedt zich aan?
