'Nou, ik kan me soms moeilijk concentreren op school. En waar ik last van heb, is dat andere kinderen soms dingen doen die eigenlijk niet mogen. En dan wordt de juffrouw boos. En dat vind ík dan weer niet leuk'.
De dokter neemt de klachten uiterst serieus. En ondanks dat zijn spreekuur erg druk schijnt te zijn, worden alle schoolperikelen doorgenomen.
Goed, na 7 minuten komt het gesprek eindelijk op waar een nefroloog voor is: het poep en vooral piesverhaal. 'En, hoe gaat het met plassen Xander?'. Ja, dat gaat goed. Geen eiwitten in de urine. Geen blaasontstekingen.
'En, heb je ook geen ongelukjes met natte broeken enzo?' 'Nou, dat soms wel! Dan ben ik aan het voetballen, en dan val ik op het plein, en dan is mijn broek nat.'
De nefroloog denkt even na. 'Ah, maar dát is water vanaf de buitenkant! Dus niet vanuit de binnenkant.'
De bloeddruk wordt voor de 3e keer opgemeten. Handmatig. Daarvoor moet de beste arts wel even zijn apparatuur in elkaar knutselen, maar hij is technisch, dus het lukt.
De bloeddruk was al 2x eerder opgemeten deze dag, elektrisch, en was aan de hoge kant. Bij de handmatige meting, een veel secuurdere methode, blijkt de onderdruk 56 in plaats van 73. De nefroloog is heel tevreden, over een jaar weer terugkomen.
Niet alleen de nefroloog, ook de oncoloog is erg tevreden. Alle uitslagen zijn goed.
Zoals altijd typte ze mee in het systeem tijdens het consult. Maar ja, Xander is erg goed gaan lezen. Dus wenste hij wel even mee te lezen. En zo geschiedde dat. Martine schreef, Xander controleerde. Het zijn tenslotte zíjn medische gegevens.
Imiddels is Xander 2 jaar kankervrij, een mijlpaal! En dat betekent dat we gaan veranderen: elke 4 maanden in plaats van 3 maanden op controle. Ik dacht dat dat pas na 3 jaar zou zijn, maar met 2 jaar dus.
Ik vertelde Martine dat ik bezig ben met een boek van zijn ziekte. Of ze nog mooie plaatjes had met scans of foto's van de tumor. 'Foto's laten we nooit zien, dan gaan mensen onderuit'. Maar voor mij wilde ze wel even kijken. Nee, geen enkel poppetje in het blauwe uniform had tijdens de operatie een foto gemaakt. Maar MRI beelden waren er wel. En daar mocht ik wel even een foto van maken hoor...'kun je daar wat mee?'. Nou en of ik daar wat mee kan...ze moest zelfs even uitleg geven. 'Nee, er is gewoon eigenlijk van die rechternier praktisch niks meer te zien. Het is allemaal tumor'. Wat een ding zeg...in dat lijfje. Indrukwekkend. Maar ook heel interessant! 'Leuk!', was mijn reactie. Nee, op zich was die tumor niet leuk. Maar dat ik nu beelden heb wel.
Martine vertelde dat na 5 jaar we niet meer bij haar op consult zouden komen, maar bij de LaterPoli. 'Ah, dus dan gaan we afscheid nemen van elkaar? Dan moeten we er wel een soort van feestje van maken hoor!', zeg ik. 'Nou ja, dat duurt nog heel lang hoor', vond Martine.
Dat is waar. 'Maar Martine, voor een goed feestje kun je nooit vroeg genoeg beginnen met de voorbereidingen!' Sprak zij die totaal niet van de feestjes is....
