Morgen weer een dag

Een blije foto, dan had ik vast ook een fijne dag.

Mis. Dat is nou de grap van foto's en social media. Pak 1 vrolijke minuut uit je dag, leg het vast, en dan lijkt het heel wat.

Ik stond vanmorgen al een beetje op met zo'n bleeh-gevoel. Geen zin. Geen energie. Opzien tegen de simpele dagelijkse routines. En nee, het liep eigenlijk prima, en toch stond m'n koppie er niet naar. Een soort van lagedrukgebied in mijn hoofd. 

Op de terugweg van school naar huis had ik al door: er hoeft niet veel te gebeuren, of ik lig emotioneel om. En ondanks dat ik een thuiswerkdagje had gepland, besloot ik de laptop te pakken en naar kantoor te gaan. Op de fiets.

Het was nodig om even letterlijk in beweging te komen. Andere mensen te zien. Even simpelweg een bakkie te doen, interactie met anderen, en zo de focus van mezelf naar anderen te verleggen.

Maar niet alleen uit mijn hoofd gaan is dan belangrijk. Ook moest ik van en voor mezelf de lat lager leggen. Juist in perioden van lagedrukgebieden heb ik de neiging de lat te hoog te leggen, en dan de frustratie te voelen dat ik er elke keer niet aan voldoe. Dus ik had mezelf 1 taak meegegeven om te doen op kantoor, en die lukte me. Sneller dan gedacht. 

Om 12.00 klapte ik de laptop dicht, en fietste ik fijn in het zonnetje naar huis.

Na het eten was het heel verleidelijk om even op de bank te gaan liggen. Maar nee, daar word ik op zulke dagen niet beter van.

Dus ik pakte de hark, en begon blad te vegen.

Elk ding wat ik op zulke dagen wil doen kost me dan veel moeite, en tegelijk hoor ik dan constant in mijn hoofd het stemmetje: 'wat doe jij weinig op een dag! Andere mensen doen veel meer. Anderen werken er naast, hebben meer kinderen, en jij kunt dit al niet...'

Weg met die stem! Harken, simpelweg blad harken. Als ik dat doe, en het grasveld is schoon, dan heb ik toch weer wat nuttigs gedaan.

Ik propte het blad van het grasveld in een lege cementkuip, sjouwde die naar de voortuin en kiepte 'm leeg. Sinds ik weet dat blad in de tuin goed is voor de beestjes en de vruchtbaarheid van de grond, breng ik het niet meer naar de bladkorf maar gooi het over de grond. Scheelt een hoop lopen, en de egeltjes en vuurwantsen hebben het fijner. Nu hebben we elke zomer aan die laatste niet tekort, maar toch...

Het buiten zijn deed me goed, en al snel kon ik het blad op het gras afvinken. Ik keek om me heen. Wacht, daar op het terras lag ook nog een bergje. Die kon ik ook wel meenemen. Dat was nog wel te overzien. 

Eenmaal dat gedaan besloot ik het stukje onder de overkapping ook maar even mee te nemen. En toen de berg op de oprit. 

Oja, daar lagen al wekenlang oude schuifdeur-lamellen die weg moesten. Vergaten we steeds. Ik zette er even een voet op, en ze verdwenen als opgevouwen pakketjes in de kliko. Ha, dat ruimt op.

Zou er nog blad in de dakgoot liggen? Ik trok de kanteldeur op, de trap werd erbij gehaald, en ik haalde de goot leeg. Er lag niet zoveel, de buurvrouw was in haar obsessie om alles zo bladvrij mogelijk te houden me vóór geweest. 

Nu ik de trap toch buiten had, kon ik 'm net zo goed even naar het vogelhuisje verslepen. Willen we volgend jaar weer vogeltjes erin hebben, dan is een schoon en leeg kastje wel net zo fijn.

Aaaah...er zat nog een vogeltje in. Met het bekje open naar boven. Morsdood. Er lagen zelfs nog eitjes in.

Ik bezemde het kastje weer schoon, en alles verdween in de kliko.

En nou ik toch met de vogeltjes bezig was: de voederplekjes konden wel weer aangevuld worden met voer. 

Ziezo, ook weer gedaan.

Inmiddels was ik anderhalf uur verder. Simpelweg door elke keer een klein vervolgstapje te zetten, 'dan doe ik alleen dát nog' te denken, had ik toch best wat werk verzet. 

Nee, ik heb vandaag geen levens gered, geen mooie rapporten gemaakt, geen creatieve dingen gemaakt, geen huis blinkend schoon gepoetst, geen Allerhande-recept-waardig diner op het menu staan, en niet mijn eigen salaris verdiend. 

Het zij zo. Morgen weer een nieuwe dag.

Sinterklaas op het werk

Sinterklaas kwam op het werk van Ronald. Bijzonder, bij de vorige werkgever kwam hij ook altijd een week na de landelijke intocht. Op hetzelfde tijdstip. Die mythische man kan ook alles hè. Zelfs op meerdere plekken tegelijk zijn.

Sinterklazen bij werkgevers, het blijft hilarisch vind ik. Vooral als je eens extra goed op de details let.

Bij de nationale intocht ziet de goedheiligman er vaak onberispelijk uit. Prachtige baard, haren mooi, prachtige mantel. Maar is hij eenmaal een week in het land en komt hij langs bij de werkgever, dan is er van die waardigheid toch weinig meer over. Alsof hij in een week tijd zich niet meer gewassen heeft, 24/7 zijn mantel aan heeft, ook in bed. En ineens zijn ook alle haren verkleurd. Zowel op het hoofd als aan de kin. 

En bij de vorige werkgever kan ik dát nog verklaren. Misschien had hij net voor het bezoekje een rondje gemaakt door de betonfabriek. Daar is alles tenslotte groezelig.

Maar ook vandaag was Sinterklaas niet echt op z'n Paasbest. Het toppunt was zijn snor. Zelden heb ik die zo slecht (opgeplakt) zien zitten.

Het hielp dan ook niet mee dat één van de jongste kinderen van 2 eens niet bang was voor de beste man, en met een flinke haal de snor er bijna vanaf trok.

De Sint kwam met paard en wagen. Onee, met pony en wagen. Beestje liep alleen behoorlijk hard, en met het opdraaien van het fietspad ging het er dusdanig ruig aan toe, dat zowel één van de Pieten als Sinterklaas eruit dreigden te kukelen.

Het ging net goed. 

Bij binnenkomst werd natuurlijk 'Sinterklaasje kom maar binnen met je knecht' gezongen. Met dank aan Spotify en de Bluetooth speaker. Want de meeste kids zingen niet. En de ouders liplezen ook maar een beetje voor vorm mee. Maar hoera, dankzij de voorgeprogrammeerde muziek lijkt het een prachtige opkomst. 

Ze hadden trouwens een klein technisch probleem met de Sinterklaaslijst op Spotify. Ze hadden 'm niet op repeat gezet, en dus schakelde hij ineens over van Sinterklaas- naar kerstliedjes. Dus gingen we zo van het paardje Ozosnel naar rendier ho-ho-ho Rudolf.

Is trouwens nog best ongemakkelijk: met een deel van de collega's, met echtgenoot en kids, in een nog lege kantine komen voor de Sinterklaasviering. De ouders ongemakkelijk, want de helft kent elkaar sowieso niet. Stel je je aan elkaar voor? Wie kent elkaar wel en wie niet? Tja, het is voor de kids, de ouders hangen er er beetje bij. 

De kids ongemakkelijk, want die kennen elkaar ook niet. Die moeten op commando drinken kiezen en opdrinken, pepernoten eten, op een onbekende plek op een stoel gaan zitten, wachten op wat gaat komen, terwijl ze ook nog eens die man en Pieten spannend vinden.

Ach ja, we kauwen ons ongemak wel weg op een paar pepernoten. 

Maar hoera, daar is Sinterklaas. En ja, dan moet er nog een liedje gezongen worden, maar dan gaat het grote rode boek open. En waar je verwacht dat elk kind nu benoemd wordt, nee, worden allereerst en vooral de ouders naar voren gehaald. Er worden grappen gemaakt over lijstjes te laat inleveren, de niet aanwezige ondernemingsraad, en Sinterklaas blijkt ineens de ouders beter te kennen dan de kinderen. Die er heel braaf bij zitten, maar geen idee hebben waar Sinterklaas het over heeft. 

'Ja, Gert Jan, jij bent niet echt van de planning hè? Want die kleine jongen van je zou op 7-7-2024 opgeleverd worden, maar dat werd een stukje later... tja, als iedereen bij Rots Bouw zo zou werken, dan kwam het niet goed!'

(Vertaling: zijn vrouw was ruim een week na de uitgerekende datum bevallen). 

Zou Liesje van 3 op de voorste rij enig idee hebben waar Sinterklaas het over heeft?

Goed, zo'n middag moet natuurlijk ook te doen zijn voor ouders, dus die waren allang blij met deze grappen.

Sinterklaas was te lang van stof. En dus werd het onrustig na 5 families. Een gedeelte van de kinderen had de cadeaus al, die gelijk werden uitgepakt. De pepernoten belandden steeds vaker op de grond, samen met inpakpapier en zo nu en dan een beker limonade. 

Sinterklaas had geen microfoon, dus de helft werd niet meer gehoord. 

En toen er nogmaals een liedje moest worden gezongen, ging de creativiteit niet verder dan opnieuw het liedje 'Zie ginds komt de stoomboot'. Die we al een kwartier daarvoor hadden gezongen.

En ja, het eerste couplet ging goed. Maar bij de tweede werd het lastiger. 

Want de ouders kennen alleen de versie van de Piet en de roe. En die kennen de kinderen dan weer niet. En Sinterklaas kan niet kiezen, dus die kijkt wel bedenkelijk bij die roe, maar is inmiddels zo oud, dat hij alleen die versie kent. 

Dat liedje doofde dus langzaam uit.

De laatste paar kinderen was afzien. Het werd een steeds grotere bende, we klapten op goed geluk als we anderen ook zagen klappen (dan had een kind iets goed gedaan of gezegd), en er moesten steeds meer kinderen tot de orde geroepen worden. 

Er had zich inmiddels een fijne hoofdpijn in mijn bovenpan genesteld en Xander liep met blosjes op de wangen rond.

Hèhè, alle cadeautjes waren van tafel, en alle kinderen waren voorzien. En nu mag je natuurlijk een gegeven Ozosnel niet in de bek kijken, maar ik vermoed dat Xanders 3+ presentje niet heel lang in de favorieten-la ligt. Maar hé, het gaat om het gebaar hè.

Hoera, Sinterklaas ging weer weg. Spotify draaide 3x achter elkaar 'Dag Sinterklaasje', en we kregen tot slot nog een broodje knakworst. Prima combi, pepernoten en knakworst. Vooral als ze aan het einde van de bijeenkomst, platgetrapt op de grond, bij elkaar geveegd kunnen worden.

En terwijl een aantal bengels eruit brak om de rest van het kantoorpand te verkennen, gingen wij er met gierende banden vandoor.

Leuk om te komen, maar nog veel leuker om weer te kunnen gaan!

Sneeuw-ochtend

Elke dag dezelfde route. Dezelfde bus waar ik net voor of achter kom te zitten. Altijd dezelfde plekken waar het opstroopt. En regelmatig dezelfde taxibus waar ik achter zit, die dezelfde route rijdt en ook naar de Isselborgh moet. Astrid Kersseboom op NPO radio 1 op de achtergrond.

Soms gaat het wegbrengen en ophalen van Xander naar school letterlijk en figuurlijk op de automatische piloot. Appeltje eitje. Een ritueel wat bijna rustgevend is. 

Nou, die rust was vanmorgen ver te zoeken. En dat begon al met de gordijnen openschuiven. Hee, het heeft gesneeuwd! En het was geen ieniemienie-voor-het-oog-bijna-niet-zichtbare-laag, maar ja ja, wel een aantal hele centimeters!

Ronald veegde zijn eigen auto schoon, en de tijd die dat in beslag nam, waarschuwde me al: je had beter niet om 6.50 je nog even kunnen omdraaien. Hij zwaaide nog even met een borstel voor het raam. 'Het is een goeie laag hoor!' Ik kon mijn tijd wel eens hard nodig hebben.

Xander hoefde ik niet aan te sporen: die witte laag buiten zorgde ervoor dat zijn boterham met witte laag hagels binnen rap verdween. En om 7.50 stond ik dan ook zelf mijn auto schoon te vegen.

Ik ben van de leerschool: zoveel mogelijk schoon. Ook van het dak. Want plakkaten die er af schuiven tijdens het rijden zijn irritant en kunnen anderen aan het schrikken maken. 

Lang leve de voorruitverwarming, dat scheelt gekrab. De zijruiten hebben dat weer niet, dus pakte ik toch maar mijn zwempas erbij om deze schoon te maken.

Hèhè, na 12 minuten was de auto schoon, werd warm, er zitten goede 4 seizoensbanden op, dus op naar school!

Een ritje die normaal 10 minuten duurt, werd een rit van meer dan een halfuur. Het dorp uit ging niet snel maar gewoon prima. Het kruispunt was redelijk schoon. Maar toen ik gewoon het gas intrapte om 'gewoon' naar de 80 door te trappen, werd dat 'm niet. Want de grote weg bleek niet zo schoon als gedacht. En dus tuften we in colonne met zo'n 40 km per uur richting de snelweg.

Die zou wel beter geveegd en gestrooid zijn, toch?

Nou, de verantwoordelijk strooier van het stuk 'Doetinchem-Oost' naar 'Doetinchem' had denk ik even geen zin. Zich verslapen. Of was in staking voor een beter loon of pensioen.

De oprit ging nog, maar wat lag de snelweg er beroerd bij! Ik haalde een maximum snelheid van 15 kilometer per uur, en zelfs dan voelde ik de auto glibberen. En vrachtwagenchauffeurs besloten massaal op de linkerrijstrook te gaan rijden, omdat daar de sneeuw iets verser en minder aangevroren was. 

We kwamen te laat, logisch. En dus liepen we ons stukje naar school extra in slow motion. Konden we even een paar minuten lekker genieten van de witte wereld. 

Op de terugweg besloot ik maar niet via de snelweg te gaan. Want langzaam ging het overal, maar glibberen ben ik iets minder van. 

Het ging niet veel vlotter dan de heenweg. Ik stond een poos stil omdat een vrachtwagenchauffeur weer op weg getrokken moest worden. Hij had geparkeerd, daar waar het niet de bedoeling is te parkeren. 

De shovel van de buurman-metaalhandel bood uitkomst.

Anderhalf uur nadat ik de deur uit gestapt was, was ik op mijn werk. Poeh, eerst eens uitrusten, ik had met dat niet-ontspannen-rijden voor mijn gevoel al een halve werkdag erop zitten...!

Zomaar een grijze dag

Je zou denken: met zulk weer blijf je zo lang mogelijk fijn in het warme bedje liggen. Zo niet Xander.

Of het komt doordat manlief al om 6.15 weg moest rijden, dat weet ik niet. Maar meneer junior besloot dat 6.22 een prima tijd was om naar beneden te gaan en in een koude kamer te gaan spelen. 

Ik had het zelf nog niet door, ik sliep nog half. Maar ik hoorde ergens op de achtergrond zijn stem ver weg keuvelen tegen z'n knuffel. Dus op zijn kamer kon hij niet meer zijn.

Drie kwartier later loop ik de woonkamer in. Brrr, koud! En meneertje zit in z'n dunne pyjama en met blote voeten op de koude vloer te spelen. Een hele racebaan is gemaakt, de auto's staan opgesteld. 

'Was je niet heel erg vroeg beneden?'

'Ja, ik ging 6.22 naar beneden. Ik dacht: dan kan ik nog lekker lang spelen.'

'De volgende keer ga je er pas minimaal om 6.30 je bed uit hoor. Daarvoor vind ik echt te vroeg.' 

'Nou, dat weet ik niet hoor. Dan heb ik helemaal geen tijd meer om te spelen.'

Goed, hij is in ieder geval wakkerder dan ik....

Wat een grijs weer. Wat prijs ik onszelf gelukkig met een fijne Ford, die de geniale optie 'stuurverwarming' heeft. Oh, wat belachelijk luxe, maar wat is dát lekker! Voor ik aan het eind van de straat ben voelt het al lekker warm aan. 

De stoelverwarming laat ik uit. Daar geniet ik vooral van als ik 's avonds van het zwembad naar huis rij. Maar zo 's ochtends vroeg een 'het-lijkt-wel-of-ik-in-mijn-broek-geplast-heb'-gevoel aan mijn billen, dat hoeft voor mij nog even niet.

Bij thuiskomst plof ik even op de bank. Even scrollen, even een klein stukje typen in mijn notities voor een eventueel volgend blog. Maar niet te lang, want dan wordt het steeds moeilijker om weer van de bank áf te komen. Hup, aan de slag! 

Een aantal uur later is de benedenverdieping weer gecleand, hangen er een aantal wassen te drogen, en sta ik op kop in de wasbak mijn haar te wassen.

Dat laatste is iets fascinerends. Nee, niet dat ik ze was. Maar elke keer als ik mijn haar nu was, of zwem, denk ik: het is gedaan. Weg bedrag met 3 getallen voor de komma. Maar op magistrale wijze, als ik ze voorzichtig drooggedept heb, voel ik ze weer: de golfjes in mijn haar. En als ik dan ook nog eens op advies een veel te dure aangesmeerde versteviger erin doe, en daarna met een diffuser-föhn (de eerste paar dagen heb ik heel wat moeten Googlen om al die nieuwe termen en producten te leren kennen) aan de slag ga, dan gebeurt het wonder weer opnieuw: hallo krullen, daar zijn jullie weer!

Het lijkt alsof ik een compleet nieuwe manier heb moeten leren om om te gaan met dat nieuwe kapsel. Maar ja, je bent ook op je 37e niet te oud om nog eens wat dingen te leren, toch?

Het is inmiddels 12.00 uur. Krijg nou wat, het begint te sneeuwen! Ik maak een gezonde lunch klaar met een vers afgebakken broodje, een kopje soep en een smoothie, en ga verder met de monsterklus waar ik onlangs aan begonnen ben: een boek van Xanders ziekte. Met alle blogs, alle foto's, alle uitslagen, alle labwaarden, en ook alle behandelverslagen die er maar te vinden zijn in zijn online medisch dossier. Naslagwerk voor hem en voor ons. 

Een 'paar' onderzoekjes in 2022...

En bloed- en urinewaarden die we nu niet meer willen zien, haha!

Indrukwekkend om weer even 2 jaar terug in de tijd te gaan. Ik mis alleen nog 2 leuke foto's, die niet in het dossier staan.

Een echofoto waarop de tumor goed te zien is in zijn lijf. En ik ga navragen of er ook echte foto's zijn van de tumor die eruit gehaald is. Iedereen in het ziekenhuis loopt tegenwoordig met een smartphone, er zal toch wel 1 poppetje in een witte of blauwe jas zijn die destijds bij het eruit halen van die bal een kiekje gemaakt heeft? Ik ben het namelijk destijds helemaal vergeten. Ok, een triomfantelijke selfie van de chirurg met zijn 'buit', daar ga ik niet vanuit. Was trouwens ook wel grappig geweest. Maar beelden van dat Wilms-geval, na 2 jaar ben ik er wel aan toe om die eens te zien!

Binnenkort maar eens vragen aan dokter Martine.

En nu ga ik doen, wat ik normaliter verfoei bij andere ouders: een halfuur te vroeg bij school staan om met mijn auto zo dicht mogelijk bij de ingang te kunnen staan. Want het is wel heul koud. En waar ik normaal kan genieten van een koud ommetje, heb ik er nu met deze natte sneeuw en koude temperatuur even zó geen zin in....

Polletiek

Ik kijk ook eens een paar uurtjes niet op de nieuwssites, en prompt is de pleuris uitgebroken in Den Haag. Mogelijke racistische uitspraken in de ministerraad. Een bewindsvrouw die opstapt om uitspraken waar we het fijne niet van weten. Iets met een puist en pus. Iew, bah!

Zeg dat. Op alle fronten.

Overigens, dit soort dagen zijn wel weer hoogtijdagen voor cateringbedrijven rondom Den Haag. 

Vandaag is Toko Eddo de gelukkige. Er komt namelijk een melding binnen op het liveblog van de NOS met de heftige titel 'Crisissfeer in DH'. Vooral dat DH klinkt onheilspellend hè. 

Goed, wat die melding is? 'Het eten wordt bezorgd'. Met een indrukwekkend filmpje van een bus van Eddo. Toko Eddo. Je weet wel, van dat Indische eten.

Die hebben vandaag een torenhoge omzet. Niet alleen mogen ze het eten verzorgen voor alle bewindspersonen die op het Catshuis zitten, en die niet eerder weg mogen dan dat 'het' voorbij is. Ook nog eens gratis reclame via de NOS! 

En met een beetje mazzel hebben veel bewindslieden door de opgelopen spanning geen trek, waardoor ze het grootste deel van het eten weer mee terug kunnen nemen. En dat dus morgen weer fijn kunnen opwarmen en uitserveren aan nieuwe klanten. Win-win-win dus voor Eddo.

Ik ben iemand die vanaf de zijlijn het interessant vindt de politiek een klein beetje te volgen. Al jaren staat de dag na Prinsjesdag omcirkeld in de agenda: de Algemene Politieke Beschouwingen. 

Elke week luister ik de Podcast 'De stemming van Vullings en van der Wulp'. En elke dag zet ik tussen 16.00-17.00 het radioprogramma EenVandaag aan, omdat Joost Vullings dan de politieke actualiteit duidt. 

Of ik stem? Welnee. Of ik er iets mee wil doen, in de politiek? Al helemaal niet. Maar op één of andere manier blijf ik het bijzondere spel in Den Haag interessant vinden.

Alhoewel ik eerlijk moet zeggen: ik kan er de laatste jaren steeds minder chocola van maken.

Waar ik eerder kon genieten van de ervaring, kunde en humor van een Buma, Pechtold en Rutte, vraag ik me steeds meer af waar ik momenteel naar zit te kijken in de Nederlandse politiek.

Het niveau lijkt met de maand verder af te zakken, en zelfs in de klas van Xander gaan ze nog leuker met elkaar om. 

Soms denk ik nu al weemoedig terug aan de vaak wijze en relativerende woorden van Kees. Kees, die bij de Algemene Beschouwingen vaak als een van de laatste sprekers aan de beurt was. Maar werkelijk altijd een bijzondere, inspirerende, en humorvolle bijdrage had.

Nee, die keek en luisterde ik niet 's avonds om 23.00 uur. Dat werd altijd de dag erna even terugkijken. Maar als je die bijdrage had gezien, dan had je altijd z'n gevoel: ok, er is een hoop afgebekt, maar aan het eind van de dag kwam toch alles weer goed. Dankzij Kees. 

Trouwens, over goedkomen gesproken:

De nieuwe Amerikaanse president Trump gaat, zodra hij officieel beëdigd is, binnen 24 uur de oorlog in Oekraïne beëindigen. Als dat geen positieve vibe is! 

Hij heeft daarvoor al wat voorbereidend werk gedaan. Hij heeft namelijk Poetin zelf alvast maar even gebeld, en hem gevraagd om het niet verder te laten escaleren in Oekraïne. Dat deed Trump natuurlijk wel in zijn eigen belang, want hoe meer escalatie, hoe drukker hij het krijgt om dat in 24 uur op te lossen. 

Oja, en er is een vervolggesprek gepland. Wat een voortvarendheid!

Wacht even. Een kleine kink in de kabel. Het Kremlin ontkent dat Trump met Poetin heeft gebeld. Hè? Hoe kan dat nou?

Er waren toch bronnen? Bronnen heel dichtbij die het zeker wisten? 

Hmm. Poetin ontkent noch bevestigd dat er gebeld is. Vanuit de omgeving Trump wil niemand reageren.

Dus. Er is gebeld, maar Kremlin weet van niks. Dan heeft Trump vast de verkeerde Vladimir aan de telefoon gehad. Er zijn er namelijk ook nogal wat van in Rusland.

Ik zeg: met deze goede communicatie gaat Trump het wel redden binnen die 24 uur. 

Goed, de algehele conclusie over de hedendaagse politiek? 

Verbaast u niet, verwondert u slechts...

Naar de kapper

Daar zit ik dan. Onder de droogkap. 

En met dat ik droogkap typ, maakt mijn spellingcontrole er droogkaST van. En nog een keer. En nog een keer.

'Neehee, toetsenbord. Ik snap dat je het woord niet kent, want ik kwam nooit bij de kapper. Maar wen er maar aan. Droog-kap.'

Zo'n ding boven de kop om je haar te drogen. Of wat er dan nu ook van mijn haar over is. Of nee, wat er nu in de maak is. 

Ik wilde het eigenlijk, stiekem van binnen, heel erg graag en al heel lang. Krullen. Ik heb al een paar krultangen versleten. Al heel wat uurtjes staan worstelen in de badkamer om krullen erin te krijgen. Maar oh, de tijd die het kostte. En het resultaat wat na 3 uur weg was. De bussen haarlak erin. En dan de spierpijn in mijn armen van het in de onmogelijkste posities krullen erin proberen te krijgen.

Ik drukte de wens van permanent weg. Want niet gewend om dat soort dingen te doen, en me tegenhoudend door 'help wat zou de omgeving ervan vinden?'.

Maar mijn haar wordt nu al bovenop fijner en dunner. Ik kwam er na jaren achter dat mijn regelmatige hoofdpijn komt van het haar in een staart doen of het opsteken. 

Nu ik daarmee gestopt ben, is mijn paracetamolgebruik drastisch verminderd. 

Maar wat te doen met m'n haar? Van zo'n miezerige vlecht, het pluizige, ik werd er niet zo blij van. Hoe ik het ook borstel of föhn, bovenop zakt het fijne haar als een plumppudding in elkaar en lijkt het zo weinig. De worsteling elke keer, en er toch niet blij mee zijn, of er pijn aan hebben. Terwijl ik mijn langere haar zo graag als een terecht sieraad met trots wil dragen. 

En ik wist wat ik wilde: permanent. 

Ik heb de stap gewaagd. Doodeng vond ik het. Omdat ik en nog nooit bij de kapper heb gezeten. En weet dat het er heel anders uit gaat zien. En mensen er wat van gaan vinden. Een mening. Of misschien zelfs een oordeel.

Maar het is tijd om soms buiten mijn eigen gecreëerde comfortzone te stappen. 

Dus zit ik hier. En er gaat een wereld voor me open. Wat is het ongelooflijk lekker om achterover in de bak te liggen en iemand fijn je haren wast. Gewoon even niks. Een kopje thee. Wat kletsen. De gezellige kappersgesprekken op de achtergrond. De aandacht die mijn haren krijgen. Heerlijk!

En het resultaat? Het is wennen. Heel erg wennen. Maar ik ben blij met m'n krullen. En m'n haren voelen zo licht aan mijn hoofd! 

Druk en moeten

Onlangs verscheen op NOS.nl bovenstaand bericht. Een school uit Zeist heeft besloten voorlopig de cijfers van de kinderen niet in de app te zetten. Dit om te voorkomen dat ouders soms nog eerder weten welk cijfer het kind heeft gehaald dan het kind zelf. Met alle gevolgen van dien. 

'Ik heb verhalen gehoord van ouders die hun kind een appje sturen met 'Hé ik zie dat dat cijfer online staat'.

Ok. Mijn kind is 6, en zijn eerste rapport bestaat uit maar 4 tekens. Dus ik heb nog geen enkel recht van spreken. Maar ook zonder dit recht vertel ik u even wat ik hiervan vind. 

Wat een wijs besluit van die school! Al had ik bij de invoering van het 'cijfer-direct-zichtbaar-app' al wel direct kunnen vertellen dat dit de druk zou verhogen bij kinderen. 

De kinderen van tegenwoordig moeten al zoveel. Ik merk het zelf als ik na schooltijd rustig op de verhoging zit te wachten tot meneer het belieft klaar te zijn met spelen.

Veel kinderen om me heen die te horen krijgen wat ze moeten. 'Opschieten, de taxi staat klaar.' 'Nu wel meekomen, mama moet zo werken'. 'Doorlopen, je moet naar zwemles'. 'Kom je, je hebt straks voetbal'. 'Nu meelopen, we moeten je broer nog ophalen'.

En allemaal misschien logische dingen hè. Maar toch. Soms voel ik me wel eens een rare moeder. 

Want 'de mijne' gebruikt geen taxi. Zit nog steeds niet op zwemles. Zit niet op voetbal. ('Joh, je moet hem op voetbal doen, hij doet het zo vaak en graag!' Oh. Moet dat? Wat is er mis met voetballen in de tuin of het grasveldje in de buurt?) En hij heeft geen broer. Oja, en ik werk niet.

De buitenschooltijd is bij ons bedoeld om te ont-moeten. En dat betekent vooral spelen. En nee, een filmpje kijken behoort niet tot spelen. 

Of lekker een boekje te lezen. Of gewoon zen een schaaltje druiven leeg te eten. Of gewoon om simpelweg je te vervelen. Of zo tussen neus en lippen af en toe eens wat te vertellen over school, zonder dat dat officieel, voor de leuke plaatjes, bij het avondeten moet gebeuren. En dat kan, want mama is er altijd.

Kent u trouwens die plaatjes? Gezinnetje aan tafel, heerlijk eten, sfeerlichtjes, en elkaar vertellen hoe de dag was. Klinkt ideaal maar werkt bij ons in deze fase niet. Want meneer Jr. pakt elke gelegenheid aan om zijn mening en verhaal aan tafel te verkondigen, vooral als het eten niet zo lekker is. En vooral als papa net thuis is en ook wil vertellen hoe zijn dag is. 

Dus hebben we een strikte maatregel opgelegd: van de eerste hap tot de laatste hap wordt er door meneer jr niet gepraat maar gegeten. Als er echt wat dringends is mag hij mij aanstoten. 

Zo voorkomen we lange tafelsessies, koud geworden eten, irritaties en kunnen papa en mama samen even kletsen.

Streng hè! Ja, ons kind moet ook wat hoor...

Goed, maar buiten dat moeten: waarom zou je als ouder zoveel willen weten over je kind en dus steeds die app gaan checken voor cijfers? Ok, ik snap het ergens wel, want ik ben niet voor niks dat nieuwsgierige huiskipje. Maar heel eerlijk? Ik wil heel veel niet weten van Xander op school. Waarom niet? Omdat het míjn stresslevel alleen maar verhoogt.

Ik hoef niet te weten wanneer hij iets spannend vindt. Of hij valt en zich misschien pijn doet. Of hij wel of niet die dag binnen de groep valt. Of hij het leuk vindt. Of hij zijn trui wel of niet zelf aan krijgt op school met het omkleden na gym. 

Zolang ik niks hoor via de, jawel de app, hou ik lekker oogkleppen op en beeld ik me in dat alles prima gaat. 

Als ik Xanders rapport krijg, vind ik het ergens leuk om te lezen. En tegelijk boeit het me totaal niet. Wat maakt het uit of hij wel of niet goed is in zijn fijne motoriek, hoe hij het met getallen splitsen doet en hoe zijn begrijpend lezen is.

Bovendien: de waarneming thuis en op school zijn altijd verschillend. Omdat school simpelweg school is, en Xander daar nu eenmaal anders is dan thuis.

School: 'Ja, hij kan al best goed lezen en zit wel boven het gemiddelde'. 

Onze waarneming: ik moet mijn ereader aan de kant leggen om te voorkomen dat hij míjn boeken gaat lezen.

Wat maakt het verschil in waarneming uit? Hij ligt as we speak op zijn rug op de hocker van de bank te lezen en te ontspannen. Heerlijk! Hij kan het, vindt het leuk, prima, komt verder wel goed. Niks meer aan doen. 

En verder: zolang hij niet wakker ligt van stress voor school, hij met een lach het lokaal inloopt, en enigszins sociaal is in alle opzichten, geloof ik het wel. 

Zo. En nu ga ik eens de Parro app checken om te zien of de juf nog een berichtje heeft gestuurd hoe het afgelopen week gegaan is...

Dat ging ik wel even doen...

'Je staat nog maar op de 5e tree!'

'Welnee, veel hoger!' 

Ik kijk naar beneden, en tel de treden. Verdraaid, manlief heeft gelijk. De 5e trede. Maar het voelt zoveel hoger! 

De ramen boven moesten nodig gelapt. En ik had wel even aangekondigd dat ik dat zelf ging proberen te doen. Op de ladder. Ja, ik vind dat eng. Maar het is een mooie oefening binnen de cursus 'hoe overwin ik mijn huis-, tuin- en keukenangstjes'.

De ladder kreeg ik met enige moeite uit de schuur gemanoeuvreerd. Het ding bestaat uit 3 delen, en 1 ervan lag los in de schuur. Het was mij een raadsel hoe ik die eraan moest knopen. 'Je schuift m erin, en dan zorg je dat die haak daarover heen gaat'.

De man doet het zelf wel even. 

Ik sjouw de ladder naar de voorkant van het huis en zet 'm er tegenaan. Hoe schuif ik dat eerste deel nou omhoog?

'Gewoon, dat pinnetje eraf en schuiven'.

Ik krijg het niet voor elkaar. Dus de man doet ook dit zelf maar even.

Zo, die staat. 'Weet je zeker dat hij goed vaststaat?', vraag ik. 'Nee, gewoon proberen', zegt de man. 

Dapper klim ik omhoog. Als ik voor mijn gevoel al heel hoog sta, stop ik. 

Chips. Het raam zit nog hoger. Maar ik durf dit niet. Wat is zo'n ladder akelig wiebelig. En dun. En smal. Van onderaan ziet het er altijd zo steady uit. Maar nu?

Nee het is niet de hoogte an sich. Maar die wiebeligheid. Ik heb schoenen met grip aan, maar voor mijn gevoel dreig ik elk moment uit te glijden. Kan de ladder elk moment achterover kiepen. Alle rampscenario's schieten voorbij.

'Rechtop blijven staan, armen zoveel mogelijk strekken'. Ik snap het, ik sta waarschijnlijk in de niet geheel charmante poephouding bang te wezen op de ladder.

Ik vind dit te eng. En de oplossing staat té dicht naast me. 

'Nee, ik doe het niet. Wil jij het doen?'

Ja hoor, dat wil hij wel. Ik klim uiterst langzaam weer naar beneden. Sjonge, ook dit is een vak apart...

De ladder wordt vervolgens vakkundig verder omhoog geschoven, en de man klimt met emmer in de hand omhoog. De dakgoot wordt geleegd, en de rolluiken worden zo goed en zo kwaad als het gaat aan de binnenkant schoongespoten.

Aan de binnenkant? Ja, aan de binnenkant.

Want rolluiken lijken prachtig. Maar niemand die van tevoren verteld dat musjes die graag in de dakgoot en onder de pannen zitten, daar ook natuurlijk poepen. Precies op de binnenkant van de rolluiken. Zodat je een halfjaar lang elke keer naar verticaal schuivende vogelpoep zit te kijken als je de rolluiken omhoog en naar beneden doet. 

Goed, ze zijn weer enigszins schoon. Net als de ramen. Ook het voorraam kreeg een beautybehandeling. Veilig op een huishoudtrapje.

Dat trapje vond ik eerder ook spannend, maar blijkt ineens een drempeltje te zijn in vergelijking met de ladder. En zonder enige angst betreed ik het bovenste treetje ervan. Ha, dat hebben we dan toch maar gewonnen!

Een middagje Zwolle

Xander had 2 weken vrij in de herfstvakantie. Niet geheel gebruikelijk, dus ik denk dat we dat in totaal wel 57 keer hebben uitgelegd aan mensen om ons heen. Twee weken? Ja twee weken. Iets met onderbouw, aantal uren, normaliter langere dagen, taxivervoer, bla bla bla. Om dat uit te leggen waren we denk ik al een vakantiedag kwijt.

Aan het eind van deze twee weken begon ik het behoorlijk zat te worden. Hij vermaakt zich goed hoor. Maar toch, broers en zussen of vriendjes in de buurt heeft hij niet, dus dan moet je als mama toch klein beetje onderdeel gaan uitmaken van het animatieteam. 

De laatste dag van de vakantie was Ronald vrij. Cadeautje van de baas. Of van de Cao, het was namelijk een ATV dag, door de baas ingedeeld in de herfstvakantie.

Na een slow start van de dag besloten we erop uit te gaan. We twijfelden tussen Zwolle en Amersfoort, maar omdat een torenbeklimming in Zwolle beduidend goedkoper was, werd het dus Zwolle.

De stad verraste ons positief! Het was mistroostig weer, maar dat had wel wat. 

Leuke straatjes, sfeerlampjes, het water, de vele gezellige winkeltjes, en als letterlijk hoogtepunt de beklimming van de Peperbus toren.

En wat gaaf om te zien hoe Zwolle het voor elkaar gekregen heeft 2 grote kerken een herbestemming te geven! Zoveel leegloop en als gevolg daarvan leegstand, maar dan toch een creatieve invulling eraan kunnen geven waardoor de gebouwen in stand kunnen blijven. Super tof!

We sloten de dag, en Xanders vakantie, af met een toepasselijke locatie: we gingen naar school. D'n Olde Schole wel te verstaan. In Laag Keppel. Goed en veel eten voor een redelijke prijs. Alhoewel dat redelijk ook steeds redelijk meer wordt. 

Goed. Kwestie van slikken, pasje ervoor houden, en met gierende banden naar huis.

Vanwaar die blije huiskip?

Ik zat eens, jawel, te broeden op een goede naam voor mijn blog. Eentje die een beetje de lading dekt. Alhoewel ik nog geen idee heb wat voor vergaarbak dit blog zal worden, hoor. Maar goed. 

Mijn eerste opwelling was huismus. Want wie mij een beetje kent, weet dat ik ontzettend van het huisje, boompje, en in mindere mate beestje ben. Ik ben graag thuis, in mijn eigen omgeving. Mensen vragen zich soms tijdens vakanties wel eens bezorgd af of ik geen heimwee heb. Jawel hoor. Hoogtepunt is 12 jaar geleden, 3 dagen naar Ameland, waar ik de eerste avond al een brok lag weg te slikken. Ik wil naar hui-ui-uis! (Dat was dus geen hoogtepunt maar een dieptepunt.)

De blije huismus, dat leek me wel wat. Maar Googlen zorgde ervoor dat ik die kon wegstrepen. Want die bestaat al. Niet als blog. Maar ik wil niet na-apen. 

En gelijk moest ik aan de kip denken. En na enig nadenken kwam ik tot de conclusie dat dat beestje dichter bij me staat dan ik altijd dacht.

De kip. Altijd nieuwsgierig. Vink. (Nee, niet de vogel, maar gewoon dat dat klopt). Ben ik ook.

De kip houdt van rondscharrelen en rommelen. Ha, dat is me op het lijf geschreven. Ik deed het vroeger al met mijn overbuurmeisje, en doe het nog steeds graag: lekker aan rommelen rundum Hause. Wat gaan we doen vanmiddag? Nou, gewoon, beetje rommelen.

De kip is altijd op zoek naar eten. Hmmm. Ja, ga ik mijn natuurlijke gang, dan zou ik dat inderdaad de hele dag doen. Vooral dat wat zout en hartig is....oeh! Maar goed, ik ben dan inmiddels een ietwat beheerste kip geworden.

Kippen zijn gevoelig voor veranderingen. Aha. Klopt ook.

Kippen nemen graag een stofbad. Ok, je zult mij misschien niet zo snel zien fladderen en rollen in het zand. Maar ja, soms zit ik inderdaad het liefst op m'n kont in de tuin een beetje onkruid weg te halen. Waarbij het zand tot in m'n haren zit, ik natuurlijk vergeten een oude broek aan te trekken, en ik me een poetje voel.

En last but not least: een tevreden kip maakt altijd geluid. Kakelen, kirren, grommen, tikken...ze schijnen wel 30 verschillende geluiden te kunnen produceren! 

Daar heb ik niks aan toe te voegen. Vul zelf maar in of dat bij mij past.

De blije huiskip dus. 

Ik kan het niet laten

Ik dacht dat het beter en efficiënter zou zijn. Tijd zou opleveren. Dat ik in een aantal weken die lange to dolijst wel zou kunnen wegwerken. Dat het bloggen alleen maar een blok aan m'n been was geworden, en dat ik daarom maar beter kan stoppen.

Maar nee. Ik mis het. Meer dan ik dacht. 

Ik heb het nog steeds op de gekste momenten: inspiratie. En ja soms schrijf ik dan een stukje in mijn notitie app. Om dat stukje na 5 weken weer tegen te komen, en weg te gooien. 

En hoe het met mijn to-do lijst is? Daar is amper wat weggestreept. Alleen maar meer bijgekomen. En nog meer het gevoel dat ik veel meer wil doen dan dat ik tijd heb. Dat de weken voorbij vliegen, en ik er amper grip op heb.

Wat nu?

Ik heb een aantal conclusies getrokken. 

Punt 1: ik mis het schrijven en het vervolgens op het internet slingeren.

Punt 2: wel of niet schrijven, mijn wensen-to-do lijst blijft. Ik heb de hoop dat die ooit weer minimaal wordt opgegeven. Sterker nog, ik realiseer me nu dat dat is wie ik ben: iemand die ALTIJD wat te doen heeft, overal klusjes ziet, alles leuk vind, en 1001 dingen wil proberen of leren. 

Punt 3: het lijkt wel alsof het leven nog veel meer voorbij is gaan razen sinds ik stopte met schrijven. Alsof juist het schrijven me af en toe de rust gaf om te analyseren, terug te kijken, en even stil liet staan.

Dus. Ik ga het weer doen. 

Met de kanttekening: niks moet. Alleen maar omdat het mag en kan. Zonder verwachtingen. Zonder druk. Over dat wat ík leuk vind. Op het moment dat míj uitkomt. 

Over de vaak 'onzinnige' dingen van het leven. Met soms een persoonlijke mening, waar jullie niks mee hoeven. Met regelmatig een dosis humor, omdat lachen zo fijn is. 

Met soms wat tekstuele slordigheden, omdat snelheid fijner is dan check-check-dubbelcheck, en perfectionisme loslaten bevrijdend werkt. 

Daar gaan we dan!