Soms gaat het wegbrengen en ophalen van Xander naar school letterlijk en figuurlijk op de automatische piloot. Appeltje eitje. Een ritueel wat bijna rustgevend is.
Nou, die rust was vanmorgen ver te zoeken. En dat begon al met de gordijnen openschuiven. Hee, het heeft gesneeuwd! En het was geen ieniemienie-voor-het-oog-bijna-niet-zichtbare-laag, maar ja ja, wel een aantal hele centimeters!
Ronald veegde zijn eigen auto schoon, en de tijd die dat in beslag nam, waarschuwde me al: je had beter niet om 6.50 je nog even kunnen omdraaien. Hij zwaaide nog even met een borstel voor het raam. 'Het is een goeie laag hoor!' Ik kon mijn tijd wel eens hard nodig hebben.
Xander hoefde ik niet aan te sporen: die witte laag buiten zorgde ervoor dat zijn boterham met witte laag hagels binnen rap verdween. En om 7.50 stond ik dan ook zelf mijn auto schoon te vegen.
Ik ben van de leerschool: zoveel mogelijk schoon. Ook van het dak. Want plakkaten die er af schuiven tijdens het rijden zijn irritant en kunnen anderen aan het schrikken maken.
Lang leve de voorruitverwarming, dat scheelt gekrab. De zijruiten hebben dat weer niet, dus pakte ik toch maar mijn zwempas erbij om deze schoon te maken.
Hèhè, na 12 minuten was de auto schoon, werd warm, er zitten goede 4 seizoensbanden op, dus op naar school!
Een ritje die normaal 10 minuten duurt, werd een rit van meer dan een halfuur. Het dorp uit ging niet snel maar gewoon prima. Het kruispunt was redelijk schoon. Maar toen ik gewoon het gas intrapte om 'gewoon' naar de 80 door te trappen, werd dat 'm niet. Want de grote weg bleek niet zo schoon als gedacht. En dus tuften we in colonne met zo'n 40 km per uur richting de snelweg.
Die zou wel beter geveegd en gestrooid zijn, toch?
Nou, de verantwoordelijk strooier van het stuk 'Doetinchem-Oost' naar 'Doetinchem' had denk ik even geen zin. Zich verslapen. Of was in staking voor een beter loon of pensioen.
De oprit ging nog, maar wat lag de snelweg er beroerd bij! Ik haalde een maximum snelheid van 15 kilometer per uur, en zelfs dan voelde ik de auto glibberen. En vrachtwagenchauffeurs besloten massaal op de linkerrijstrook te gaan rijden, omdat daar de sneeuw iets verser en minder aangevroren was.
We kwamen te laat, logisch. En dus liepen we ons stukje naar school extra in slow motion. Konden we even een paar minuten lekker genieten van de witte wereld.
Op de terugweg besloot ik maar niet via de snelweg te gaan. Want langzaam ging het overal, maar glibberen ben ik iets minder van.
Het ging niet veel vlotter dan de heenweg. Ik stond een poos stil omdat een vrachtwagenchauffeur weer op weg getrokken moest worden. Hij had geparkeerd, daar waar het niet de bedoeling is te parkeren.
De shovel van de buurman-metaalhandel bood uitkomst.
Anderhalf uur nadat ik de deur uit gestapt was, was ik op mijn werk. Poeh, eerst eens uitrusten, ik had met dat niet-ontspannen-rijden voor mijn gevoel al een halve werkdag erop zitten...!
