Sinterklazen bij werkgevers, het blijft hilarisch vind ik. Vooral als je eens extra goed op de details let.
Bij de nationale intocht ziet de goedheiligman er vaak onberispelijk uit. Prachtige baard, haren mooi, prachtige mantel. Maar is hij eenmaal een week in het land en komt hij langs bij de werkgever, dan is er van die waardigheid toch weinig meer over. Alsof hij in een week tijd zich niet meer gewassen heeft, 24/7 zijn mantel aan heeft, ook in bed. En ineens zijn ook alle haren verkleurd. Zowel op het hoofd als aan de kin.
En bij de vorige werkgever kan ik dát nog verklaren. Misschien had hij net voor het bezoekje een rondje gemaakt door de betonfabriek. Daar is alles tenslotte groezelig.
Maar ook vandaag was Sinterklaas niet echt op z'n Paasbest. Het toppunt was zijn snor. Zelden heb ik die zo slecht (opgeplakt) zien zitten.
Het hielp dan ook niet mee dat één van de jongste kinderen van 2 eens niet bang was voor de beste man, en met een flinke haal de snor er bijna vanaf trok.
De Sint kwam met paard en wagen. Onee, met pony en wagen. Beestje liep alleen behoorlijk hard, en met het opdraaien van het fietspad ging het er dusdanig ruig aan toe, dat zowel één van de Pieten als Sinterklaas eruit dreigden te kukelen.
Het ging net goed.
Bij binnenkomst werd natuurlijk 'Sinterklaasje kom maar binnen met je knecht' gezongen. Met dank aan Spotify en de Bluetooth speaker. Want de meeste kids zingen niet. En de ouders liplezen ook maar een beetje voor vorm mee. Maar hoera, dankzij de voorgeprogrammeerde muziek lijkt het een prachtige opkomst.
Ze hadden trouwens een klein technisch probleem met de Sinterklaaslijst op Spotify. Ze hadden 'm niet op repeat gezet, en dus schakelde hij ineens over van Sinterklaas- naar kerstliedjes. Dus gingen we zo van het paardje Ozosnel naar rendier ho-ho-ho Rudolf.
Is trouwens nog best ongemakkelijk: met een deel van de collega's, met echtgenoot en kids, in een nog lege kantine komen voor de Sinterklaasviering. De ouders ongemakkelijk, want de helft kent elkaar sowieso niet. Stel je je aan elkaar voor? Wie kent elkaar wel en wie niet? Tja, het is voor de kids, de ouders hangen er er beetje bij.
De kids ongemakkelijk, want die kennen elkaar ook niet. Die moeten op commando drinken kiezen en opdrinken, pepernoten eten, op een onbekende plek op een stoel gaan zitten, wachten op wat gaat komen, terwijl ze ook nog eens die man en Pieten spannend vinden.
Ach ja, we kauwen ons ongemak wel weg op een paar pepernoten.
Maar hoera, daar is Sinterklaas. En ja, dan moet er nog een liedje gezongen worden, maar dan gaat het grote rode boek open. En waar je verwacht dat elk kind nu benoemd wordt, nee, worden allereerst en vooral de ouders naar voren gehaald. Er worden grappen gemaakt over lijstjes te laat inleveren, de niet aanwezige ondernemingsraad, en Sinterklaas blijkt ineens de ouders beter te kennen dan de kinderen. Die er heel braaf bij zitten, maar geen idee hebben waar Sinterklaas het over heeft.
'Ja, Gert Jan, jij bent niet echt van de planning hè? Want die kleine jongen van je zou op 7-7-2024 opgeleverd worden, maar dat werd een stukje later... tja, als iedereen bij Rots Bouw zo zou werken, dan kwam het niet goed!'
(Vertaling: zijn vrouw was ruim een week na de uitgerekende datum bevallen).
Zou Liesje van 3 op de voorste rij enig idee hebben waar Sinterklaas het over heeft?
Goed, zo'n middag moet natuurlijk ook te doen zijn voor ouders, dus die waren allang blij met deze grappen.
Sinterklaas was te lang van stof. En dus werd het onrustig na 5 families. Een gedeelte van de kinderen had de cadeaus al, die gelijk werden uitgepakt. De pepernoten belandden steeds vaker op de grond, samen met inpakpapier en zo nu en dan een beker limonade.
Sinterklaas had geen microfoon, dus de helft werd niet meer gehoord.
En toen er nogmaals een liedje moest worden gezongen, ging de creativiteit niet verder dan opnieuw het liedje 'Zie ginds komt de stoomboot'. Die we al een kwartier daarvoor hadden gezongen.
En ja, het eerste couplet ging goed. Maar bij de tweede werd het lastiger.
Want de ouders kennen alleen de versie van de Piet en de roe. En die kennen de kinderen dan weer niet. En Sinterklaas kan niet kiezen, dus die kijkt wel bedenkelijk bij die roe, maar is inmiddels zo oud, dat hij alleen die versie kent.
Dat liedje doofde dus langzaam uit.
De laatste paar kinderen was afzien. Het werd een steeds grotere bende, we klapten op goed geluk als we anderen ook zagen klappen (dan had een kind iets goed gedaan of gezegd), en er moesten steeds meer kinderen tot de orde geroepen worden.
Er had zich inmiddels een fijne hoofdpijn in mijn bovenpan genesteld en Xander liep met blosjes op de wangen rond.
Hèhè, alle cadeautjes waren van tafel, en alle kinderen waren voorzien. En nu mag je natuurlijk een gegeven Ozosnel niet in de bek kijken, maar ik vermoed dat Xanders 3+ presentje niet heel lang in de favorieten-la ligt. Maar hé, het gaat om het gebaar hè.
Hoera, Sinterklaas ging weer weg. Spotify draaide 3x achter elkaar 'Dag Sinterklaasje', en we kregen tot slot nog een broodje knakworst. Prima combi, pepernoten en knakworst. Vooral als ze aan het einde van de bijeenkomst, platgetrapt op de grond, bij elkaar geveegd kunnen worden.
En terwijl een aantal bengels eruit brak om de rest van het kantoorpand te verkennen, gingen wij er met gierende banden vandoor.
Leuk om te komen, maar nog veel leuker om weer te kunnen gaan!
