Maar nee. Ik mis het. Meer dan ik dacht.
Ik heb het nog steeds op de gekste momenten: inspiratie. En ja soms schrijf ik dan een stukje in mijn notitie app. Om dat stukje na 5 weken weer tegen te komen, en weg te gooien.
En hoe het met mijn to-do lijst is? Daar is amper wat weggestreept. Alleen maar meer bijgekomen. En nog meer het gevoel dat ik veel meer wil doen dan dat ik tijd heb. Dat de weken voorbij vliegen, en ik er amper grip op heb.
Wat nu?
Ik heb een aantal conclusies getrokken.
Punt 1: ik mis het schrijven en het vervolgens op het internet slingeren.
Punt 2: wel of niet schrijven, mijn wensen-to-do lijst blijft. Ik heb de hoop dat die ooit weer minimaal wordt opgegeven. Sterker nog, ik realiseer me nu dat dat is wie ik ben: iemand die ALTIJD wat te doen heeft, overal klusjes ziet, alles leuk vind, en 1001 dingen wil proberen of leren.
Punt 3: het lijkt wel alsof het leven nog veel meer voorbij is gaan razen sinds ik stopte met schrijven. Alsof juist het schrijven me af en toe de rust gaf om te analyseren, terug te kijken, en even stil liet staan.
Dus. Ik ga het weer doen.
Met de kanttekening: niks moet. Alleen maar omdat het mag en kan. Zonder verwachtingen. Zonder druk. Over dat wat ík leuk vind. Op het moment dat míj uitkomt.
Over de vaak 'onzinnige' dingen van het leven. Met soms een persoonlijke mening, waar jullie niks mee hoeven. Met regelmatig een dosis humor, omdat lachen zo fijn is.
Met soms wat tekstuele slordigheden, omdat snelheid fijner is dan check-check-dubbelcheck, en perfectionisme loslaten bevrijdend werkt.
Daar gaan we dan!
