Daar zit ik dan. Onder de droogkap.
En met dat ik droogkap typ, maakt mijn spellingcontrole er droogkaST van. En nog een keer. En nog een keer.
'Neehee, toetsenbord. Ik snap dat je het woord niet kent, want ik kwam nooit bij de kapper. Maar wen er maar aan. Droog-kap.'
Zo'n ding boven de kop om je haar te drogen. Of wat er dan nu ook van mijn haar over is. Of nee, wat er nu in de maak is.
Ik wilde het eigenlijk, stiekem van binnen, heel erg graag en al heel lang. Krullen. Ik heb al een paar krultangen versleten. Al heel wat uurtjes staan worstelen in de badkamer om krullen erin te krijgen. Maar oh, de tijd die het kostte. En het resultaat wat na 3 uur weg was. De bussen haarlak erin. En dan de spierpijn in mijn armen van het in de onmogelijkste posities krullen erin proberen te krijgen.
Ik drukte de wens van permanent weg. Want niet gewend om dat soort dingen te doen, en me tegenhoudend door 'help wat zou de omgeving ervan vinden?'.
Maar mijn haar wordt nu al bovenop fijner en dunner. Ik kwam er na jaren achter dat mijn regelmatige hoofdpijn komt van het haar in een staart doen of het opsteken.
Nu ik daarmee gestopt ben, is mijn paracetamolgebruik drastisch verminderd.
Maar wat te doen met m'n haar? Van zo'n miezerige vlecht, het pluizige, ik werd er niet zo blij van. Hoe ik het ook borstel of föhn, bovenop zakt het fijne haar als een plumppudding in elkaar en lijkt het zo weinig. De worsteling elke keer, en er toch niet blij mee zijn, of er pijn aan hebben. Terwijl ik mijn langere haar zo graag als een terecht sieraad met trots wil dragen.
En ik wist wat ik wilde: permanent.
Ik heb de stap gewaagd. Doodeng vond ik het. Omdat ik en nog nooit bij de kapper heb gezeten. En weet dat het er heel anders uit gaat zien. En mensen er wat van gaan vinden. Een mening. Of misschien zelfs een oordeel.
Maar het is tijd om soms buiten mijn eigen gecreëerde comfortzone te stappen.
Dus zit ik hier. En er gaat een wereld voor me open. Wat is het ongelooflijk lekker om achterover in de bak te liggen en iemand fijn je haren wast. Gewoon even niks. Een kopje thee. Wat kletsen. De gezellige kappersgesprekken op de achtergrond. De aandacht die mijn haren krijgen. Heerlijk!
En het resultaat? Het is wennen. Heel erg wennen. Maar ik ben blij met m'n krullen. En m'n haren voelen zo licht aan mijn hoofd!
