'Je staat nog maar op de 5e tree!'
'Welnee, veel hoger!'
Ik kijk naar beneden, en tel de treden. Verdraaid, manlief heeft gelijk. De 5e trede. Maar het voelt zoveel hoger!
De ramen boven moesten nodig gelapt. En ik had wel even aangekondigd dat ik dat zelf ging proberen te doen. Op de ladder. Ja, ik vind dat eng. Maar het is een mooie oefening binnen de cursus 'hoe overwin ik mijn huis-, tuin- en keukenangstjes'.
De ladder kreeg ik met enige moeite uit de schuur gemanoeuvreerd. Het ding bestaat uit 3 delen, en 1 ervan lag los in de schuur. Het was mij een raadsel hoe ik die eraan moest knopen. 'Je schuift m erin, en dan zorg je dat die haak daarover heen gaat'.
De man doet het zelf wel even.
Ik sjouw de ladder naar de voorkant van het huis en zet 'm er tegenaan. Hoe schuif ik dat eerste deel nou omhoog?
'Gewoon, dat pinnetje eraf en schuiven'.
Ik krijg het niet voor elkaar. Dus de man doet ook dit zelf maar even.
Zo, die staat. 'Weet je zeker dat hij goed vaststaat?', vraag ik. 'Nee, gewoon proberen', zegt de man.
Dapper klim ik omhoog. Als ik voor mijn gevoel al heel hoog sta, stop ik.
Chips. Het raam zit nog hoger. Maar ik durf dit niet. Wat is zo'n ladder akelig wiebelig. En dun. En smal. Van onderaan ziet het er altijd zo steady uit. Maar nu?
Nee het is niet de hoogte an sich. Maar die wiebeligheid. Ik heb schoenen met grip aan, maar voor mijn gevoel dreig ik elk moment uit te glijden. Kan de ladder elk moment achterover kiepen. Alle rampscenario's schieten voorbij.
'Rechtop blijven staan, armen zoveel mogelijk strekken'. Ik snap het, ik sta waarschijnlijk in de niet geheel charmante poephouding bang te wezen op de ladder.
Ik vind dit te eng. En de oplossing staat té dicht naast me.
'Nee, ik doe het niet. Wil jij het doen?'
Ja hoor, dat wil hij wel. Ik klim uiterst langzaam weer naar beneden. Sjonge, ook dit is een vak apart...
De ladder wordt vervolgens vakkundig verder omhoog geschoven, en de man klimt met emmer in de hand omhoog. De dakgoot wordt geleegd, en de rolluiken worden zo goed en zo kwaad als het gaat aan de binnenkant schoongespoten.
Aan de binnenkant? Ja, aan de binnenkant.
Want rolluiken lijken prachtig. Maar niemand die van tevoren verteld dat musjes die graag in de dakgoot en onder de pannen zitten, daar ook natuurlijk poepen. Precies op de binnenkant van de rolluiken. Zodat je een halfjaar lang elke keer naar verticaal schuivende vogelpoep zit te kijken als je de rolluiken omhoog en naar beneden doet.
Goed, ze zijn weer enigszins schoon. Net als de ramen. Ook het voorraam kreeg een beautybehandeling. Veilig op een huishoudtrapje.
Dat trapje vond ik eerder ook spannend, maar blijkt ineens een drempeltje te zijn in vergelijking met de ladder. En zonder enige angst betreed ik het bovenste treetje ervan. Ha, dat hebben we dan toch maar gewonnen!
