Het leven is soms ook gewoon heel eng

We liepen nog even een rondje buiten zondagavond. Net een broodje hamburger op, en de hele middag binnen gezeten zorgde ervoor dat we er uit wilden, de benen strekken.

Halverwege het rondje loopt er een ander gezin voor ons. Vader, moeder, meisje van een jaar of 10, en een jongetje van een jaar of 4, 5.

Het jongentje loopt een stuk vooruit en besluit bij de timmerfabriek naar links te gaan. En dat was kennelijk niet de bedoeling, de rest van het gezin gaat rechtsaf.

He, waar is zoonlief gebleven? De zus tuurt eens goed: niemand te zien. Eens een keer roepen. Nee hoor, het blijft stil.

'Papa belt hem wel even', hoor ik dan de moeder zeggen.

Hè? Loopt dat jongetje nu al met een mobiel? Ik vraag me af of ik het goed gehoord heb, maar papa pakt inderdaad de telefoon uit de zak. Serieus?

Wijzelf slaan linksaf. Na 10 meter passeren we een grote elektriciteitskast. En als we de kast bijna voorbij zijn zien we achter de kast de guitige oogjes van het jongetje. Vinger voor de mond, 'ssssst, ik heb me verstopt!'. En ik zie een grote horloge om zijn arm.

Een dag later snap ik het fenomeen als ik dit artikel op NOS.nl zie staan:

https://nos.nl/artikel/2567943-grote-zorgen-over-tracken-kinderen-via-smartwatch-niet-goed-voor-ontwikkeling

Aha. Het jongetje behoort tot dat gedeelte van de kinderen die op elk moment getraceerd kan worden. 

Nu is het natuurlijk goed dat ouders hun kinderen buiten laten spelen. Ze zitten tenslotte al veel te veel achter beeldschermen, en binnen zitten, daar worden kinderen niet beter van.

Maar buiten is natuurlijk wel de grote boze wereld. En hoe makkelijk en geruststellend is het dan dat je je kind kan volgen, en kan zien waar het uithangt. Ben ik trouwens wel benieuwd hoe een ouder dat doet met een groot gezin. Zit die constant op zijn of haar beeldscherm te kijken om alle verschillende poppetjes in de gaten te houden? 

Naar aanleiding van het overlijden van Jan Terlouw keek ik nog eens zijn oproep terug bij DWDD, 9 jaar geleden. De beroemde speech over de touwtjes uit de brievenbus. Een fenomeen dat we ons nu niet meer kunnen voorstellen. Misschien nog een beetje voor de Achterhoekers, die nog niet zo snel de achterdeur op slot doen, want hier gebeurt heus niks. Maar toch, ook in onze gemeente vind ik regelmatig tips in het lokale huis aan huis krantje om het indringers niet al te makkelijk te maken. Een touwtje uit de brievenbus zou dan de ultieme oproep zijn om eens rond te snuffelen in andermans huis.

Goed, in die tijd leven we niet meer. We leven in een tijd waarin we alle ellende die er plaatsvindt, meekrijgen. Waarin er ongelooflijk veel op ons afkomt waar we geen controle over hebben. Veel wantrouwen. Een wereld die ons misschien veel angst aanjaagt. En dus proberen we uit alle macht controle te houden over datgene wat ons het meest lief is: de kinderen.

Oja, en ik denk ook dat gemakzucht een ongelooflijk belangrijke reden is om onze kinderen tot wandelende GPS trackers te bombarderen. Want hoe lekker is het om gewoon door een simpele tik op het scherm je kind op te sporen?

De experts zijn het met elkaar eens: het is een zorgelijke ontwikkeling, al die kinderen die op een digitaal kaartje kunnen worden opgespoord. Zelfstandigheid, autonomie, verantwoordelijkheid, omgaan met tegenslagen, vertrouwen: het wordt er niet beter van. Waarom wordt het dan toch zoveel gedaan?

Omdat we als ouders bang zijn. En die angst vinden we moeilijk om te voelen.

Dat is het ook. Angst is eng. Zekerheid voelt zoveel fijner, en dus doen we ons kind een bandje om. 

Maar weet je: het leven ís simpelweg een eng iets. Naast dat ons van alles kan overkomen, hebben we ook nog eens een kind (of meer) op de wereld gezet die we het liefst tegen alle ellende willen beschermen. Maar dat is niet mogelijk. 

En dus zit misschien je hart in je keel als je kind voor de eerste keer zelfstandig naar het speeltuintje verderop gaat. Als het gaat spelen bij een vriendje en zelf weer terug moet fietsen. Als het iets moet doen op school waar het heel erg tegenop zit.

Ja ik vind het nog regelmatig doodeng om Xander voor me de gevaarlijke rotonde in Doetinchem op te sturen, met als opdracht: goed kijken, sturen en richting aangeven. 

Als hij in Terborg fietst tussen al dat drukke verkeer, af en toe slakkerend, 100 meter voor ons uit met een grote camper tussen ons in, dan doe ik ook maar even een schietgebedje of hij veilig thuis mag komen. Maar hé, dat trotse snuutje op de oprit: 'ik was veel sneller dan jullie! En ik heb het helemaal zelfstandig gedaan!'

En dat is nu precies de reden waarom we Xander geen telefoon of tracker of horloge meegeven. Want laat hem maar, ook al is dat soms ongelooflijk eng, zelf de wereld gaan ontdekken. Op zijn tempo en zijn manier. 

Ok, soms doet hij het op een ietwat gek moment en manier, maar dat hoort er ook bij.

Zo zaten we laatst buiten te eten. Xander had, verrassend genoeg, zijn avondeten als eerste op.

In de tijd dat wij nog aan het eten waren, ging hij zich voor de grap even verstoppen. Doet hij vaker. 'Mama, ogen dicht. Papa, jij ook.' Ok, doen we. We weten inmiddels de bekende verstopplekjes van hem wel. Onder de tafel. Of in de voortuin.

Maar het duurde wel heel lang voor hij weer terug kwam. Ik had alles voor het toetje al op tafel staan. Ronald liep maar eens naar de voorkant. Was hij misschien gaan voetballen op het veldje? Nee, niks te zien. Hij zal toch niet verder weg zijn gegaan tijdens het eten? Ronald liep maar eens naar de oprit en keek de straat uit. En wie zag hij in de verte aan komen? Xander.

Hij had 'even' zijn standaard skelterrondje gedaan door het dorp. Hollend op blote voeten. Vond hij grappig.

Ok, wij de eerste minuut ook. Maar toen hebben we hem we meegedeeld dat we dat niet nog een keer gaan doen tijdens het eten. Of wel, maar dan misschien met zo'n bandje om...?

De bruiloft

Er was weer een bruiloft in de familie! 

We zien, zeker aan mijn kant, de familie niet zo heel vaak. We, dat zijn in dit geval de Remmelinkjes, zijn ten eerste een wonderlijke en bonte verzameling van niet al te close-zijnde familieleden, met totaal verschillende persoonlijkheden en levens, die graag hun eigen gang gaan. Daarnaast wensen we ook niet elkaars buren te zijn, dus hebben we met z'n allen onszelf verspreid over den lande. Gevolg? Dat we elkaar, als we geluk hebben, minimaal 1x per jaar zien.

Maar het mooie is: zijn we bij elkaar, dan is het gezellig, goed, en vind ik ons eigenlijk best een hele leuke en grappige club bij elkaar. En ben ik stiekem kneitertrots op die bijzondere Remmelink-roedel.

Een bruiloft dus, een mooie gelegenheid om elkaar weer te treffen. 

Helaas konden 2 van de 6 huishoudens er niet bij zijn, maar die werden online van de diverse hoogtepunten op de hoogte gehouden.

Xander mocht maximaal 1 dag vrij hebben hiervoor van school. We moesten echter een eind rijden en het zou tot 21.30 duren. En dan nog een eind naar huis rijden. Dus bedacht ik een creatieve invulling. Xander zou nog een halve dag naar school gaan, dan door naar de bruiloft, en de dag erna had hij maar een halve dag school, en hielden we hem thuis. Een volle dag vrij dus, maar verspreid over 2 dagen.

Geen smoesjes over ziek zijn ('je bent één van de weinig eerlijke ouders met zo'n verlofaanvraag', aldus Xanders gymdocent), maar op een creatieve manier gedaan wat mocht. En meneer de directeur had geen enkel bezwaar tegen deze constructie. Mooi zo!

Ronald moest nog in Epe werken, dus vertrok ik alleen vanuit Etten, haalde Xander op in Doetinchem, en vervolgens Ronald op de Carpool in Arnhem Noord. Hèhè, mijn eigen mini-roedel was compleet.

Overigens, Xander ophalen van school en dan door naar een bruiloft is nog een hele onderneming. Hij had net gym gehad, en stond zich nog om te kleden. Mooi, kon gelijk zijn nieuwe overhemd en strikje aan. Leuke klus, met 14 stuiterende klasgenootjes om hem heen. 'Xander, wat ben je mooi!' 'Xander, wat is een bruiloft?' 'Xander, wat ben jij een geluksvogel!' En Xander stond, totaal overvraagd qua aandacht, rond te kijken en wist nou niet meer of zijn onderbroek wel of niet uit moest, waar zijn shirt moest blijven, en welke schoenen hij nou aan moest. Prompt stak er ook nog eens kind een vinger tussen de deur met bijbehorende gegil, moest de mooie kleding nog even aan de gymdocent getoond worden die in gesprek was met een ander jongetje wat hij net tot bedaren had gebracht na een woedeuitval, 'o we vergeten de gel, gauw nog even wat in je haar Xander!', werd er een erehaag gevormd voor Xander omdat hij zo mooi was met zijn strikje, en vroeg elke juffrouw die we tegenkwamen richting de uitgang: 'waarom ben jij zo mooi?'

Kortom: we moesten even bijtanken toen we eindelijk in de auto zaten. 

Maar wel zo lief: elke juffrouw of meester kent hem, zoveel aandacht ineens, en iedereen leefde mee en gunde hem een prachtige dag.

Een dag waar Xander trouwens zelf nog geen zin in had, maar voor het sociaal wenselijke deed hij van wel. 

De reis ging soepel. Ronald stond al te wachten op de carpool, en we reden gelijk door. Geen last van wegafsluitingen, en ruim op tijd waren we aanwezig in Haarlem. 

Leuk, elkaar weer te zien, nieuwtjes uit te wisselen, outfits werden bewonderd ('nou mijn jurkje komt gewoon uit de kast hoor'), en ergens je ongemakkelijk voelen omdat je zoveel mensen ook niet kent. Maar dat 'probleem' hadden de ouders van de bruidegom ook, en ineens was het probleem gelijk een wat minder groot probleem.

Het was een mooie trouwdienst. Een mooi en dolgelukkig bruidspaar, een bruidegom met een ongelooflijke verrassende kleur trouwpak (gaaf!), en een bruid die al binnen 10 minuten haar sluier even verloor, maar moeders prutste hem er weer in.

Na de receptie was het diner, daar waren wij dan weer niet voor uitgenodigd. Dus besloten we met een clubje familie te gaan voor ons eigen culinaire hoogstandje: het restaurant met de 2 gouden bogen. Het was ruim een kilometer lopen, fijn om even te bewegen met zo'n zitdag. Alleen zielig voor mijn schoonzusje die net niet de goede schoenen daarvoor aan had. Maar ach, schoenen kunnen ook uit, toch? 

Heerlijk, simpelweg genieten van frietjes en burgers en koffie en ijs! De na-bestel-service met de QR code bleek alleen niet te werken. 'Dit restaurant is helaas gesloten.' Oh...? Niks van te merken om ons heen, zeker niet toen achter ons een lading franse frietjes over de vloer ging, gevolgd door een flinke krachtterm. 

Gesloten dus. Dus moest zwagerlief toch zich van de stoel verheffen om 7 meter verderop bij de paal te bestellen. Gedoe zeg. 

Bij terugkomst op de bruiloft begon het feest. Er werd gedanst, gezongen, toegekeken, gekletst voor zover de muziek dat toeliet, en na een uur was het voor ons vooral eigenlijk wel welletjes. Het was namelijk niet geheel de setting waarbij we volledig tot ons recht kwamen, en vooral de mannen hadden er al een hele lange dag opzitten.

Dus het uitzwaaien van het bruidspaar geloofden we wel, ook zonder ons zal er vast getoeterd of gezwaaid of herrie gemaakt zijn. We verlieten stilletjes het feest, en waren blij toen we in alle rust terug naar huis reden.

Oja, niet vergeten bij Arnhem Noord de witte Rots bolide op te halen...zou typisch geval van jammer zijn als Ronald de volgende dag eindeloos zou lopen zoeken naar dat ding in Etten.

En zo kwamen we die avond moe maar voldaan weer thuis. 

Gedoe met slapen

Het is om de zoveel tijd een terugkerend fenomeen: niet kunnen slapen. 

Normaliter ben ik iemand die goed slaapt. Zeker als ik mijn ereader erbij heb, ben ik meestal binnen zo'n 20 minuten onder zeil. Ik word af en toe wakker als ik naar de wc moet. Dan ga ik, enigszins op de tast omdat ik zo min mogelijk licht aan wil doen én mijn bril niet op heb, snel naar beneden, doe een turboplas, sluip gauw weer naar boven, en doorronken maar.

Maar af en toe komt er een periode voorbij dat het niet wil. Kijk ik terug op de afgelopen jaren, dan heb ik dat heel vaak in het voorjaar.

Foto van freepik.com

Op één of andere manier heb ik dan overal last van. 

Ik slaap normaal altijd met oordoppen. Al sinds mijn 14e. Tijdens de eerste weken toen Xander net geboren was én tijdens zijn opname in het ziekenhuis 3 jaar geleden, toen gingen de doppen een paar weken uit. Maar verder heb ik al talloze doosjes Ohropax versleten. Ze houden dan ook keurig alle geluiden buiten. Behalve die van luid kwetterende vogels onder onze dakpannen in het voorjaar. Wat een kabaal soms! Vooral als ze tussen de goot en de rolluikkast zitten en hun vleugels tegen dat metaal klapperen. Onrechtmatige geluidshinder naar mijn mening, maar de Rijdende Rechter zal er niks aan doen.

Daarnaast wordt het steeds vroeger licht. En ondanks de rolluiken merk ik dat toch door de kieren heen. En word ik steeds vroeger wakker. Om dat probleem tegen te gaan heb je oogmaskers. Zo'n ding heb ik dus ook, maar tegen de ochtend heb ik mezelf zo vaak gedraaid en bewogen, dat die regelmatig onderaan de kin hangt. En daar mag hij best hangen, maar functioneert hij niet meer naar behoren.

Dan de temperatuur. Het is snel warm boven. En bij warmte wil de slaap bij mij niet komen. Nu probeer ik dat te reguleren met tig dunne lakens en dekens over elkaar. Ultiem gebruik maken van de laagjestechniek. Dekentje erop, dekentje eraf. Gaat soms de halve nacht door. Nee, ik ben volgens mij nog niet in de overgang, maar als het boven warmer wordt begint de temperatuur dusdanig te fluctueren, dat het aantal dekens per uur kan wisselen. En de stand van de ventilator naast mijn bed ook 

Geef mij dan maar de winter. Liefst maar 10 graden of zo in de slaapkamer, en lekker bibberen onder een dikke stapel dekens tot ik langzaam opwarm en in slaap val.

Dit alles zorgt ervoor dat ik en minder snel slaap, en minder diep slaap. Dat zorgt er weer voor dat ik geluiden van mijn buurman in bed ook beter hoor, waaronder soms enige snurkgeluiden en onrustige ledematen. 

Maar waar ik uiteindelijk het meeste last van heb? Dat heeft alles te maken met datgene wat tussen de oren zit.Want wat kan ik het mezelf moeilijk maken in tijden van minder slaap. Geef me 1 mindere nacht, en de ellende in mijn hoofd is al compleet. 

Frustratie dat het niet wil. Irritatie: waarom valt de man wel altijd meteen in slaap, en ik noooooooooit? (In de eerste slapeloze nacht komt die al voorbij hè...)

En met het oplopen van de emoties stijgt ook de temperatuur van mijn lijf. En kan ik het dus helemaal schudden met het slapen. Tranen, wanhoop, 'ik MOET slapen anders functioneer ik niet morgen', wanhopig proberen rustig te blijven, van me afschrijven maar binnen 10 minuten weer vol frustraties zitten, bang zijn dat door de moeheid ik vast een paniekaanval ga krijgen, een matras naar de andere slaapkamer slepen en het daar proberen: alles komt voorbij. Vaak zonder resultaat.

En dan ben ik eindelijk weer wat rustiger, voel ik dat ik ineens honger heb. En niet zomaar honger, maar honger dat ik Nu. Moet. Eten!, anders slaap ik niet. Dus maar weer naar beneden en kijken of er wat te snaaien valt wat goed vult. En dan begint het riedeltje weer opnieuw...

Ik heb al zo vaak periode met slecht slapen gehad. En elke keer weer is het een strijd, en vecht ik tegen iets waarvan ik diep van binnen weet dat ik er niet tegen hoef te vechten. Simpelweg omdat het werkelijk niks oplevert. Omdat juist die strijd me uit de slaap houdt. 

Wat dan wel de oplossing is? De man had een simpele: plak een briefje bij je bed met daarop de woorden 'niet druk maken'. 

Goeie. Dusdanig simpel dat het natuurlijk het proberen waard is. 

Ikzelf ben inmiddels tot een andere conclusie gekomen. Tot een inzicht, die mij rustiger maakt als ik weer niet kan slapen.

De veronderstelling dat ik niet functioneer als ik niet slaap, is een aanname die ik mezelf heb wijsgemaakt. Eentje, die één van de grootste oorzaken is van mijn onrust en angst als ik niet kan slapen. Hij zorgt voor druk, 'ik móet slapen'. 

Maar ik heb inmiddels ervaren in mijn leven dat die stelling niet klopt. Ik kan namelijk ook zonder of met weinig slaap functioneren. 

Alleen, wat versta je onder functioneren? Is dat in hetzelfde tempo de dingen moeten doen die je gepland had? Of is dat met wat aanpassingen de dag wat relaxter maken, waardoor je minder doet, maar meer rust neemt, en toch de meest noodzakelijke dingen doet? Je aanpassen aan dat wat echt moet gebeuren, en de rest meer laten rusten? Kortom: de lat wat lager leggen?

En soms is functioneren gewoon een dag niks doen. Er alleen maar zijn. Afspraken cancellen, lief zijn voor jezelf, eten bestellen in plaats van koken, en gewoon bijtanken. Ook dat is functioneren. 

En ja, die vind ik zelf ook nog heel lastig in praktijk te brengen. Ik ben ongelooflijk slecht in niks doen, en heb altijd het stomme gevoel dat ik nuttig moet zijn.

Maar toch: hoe meer ik mezelf die rust gun, hoe fijner de dag na zo'n slapeloze nacht toch wordt. En, heel gek, als ik dan aan het eind van de dag opschrijf wat ik allemaal gedaan heb die dag, blijk ik toch soms veel meer gedaan te hebben dan ik dacht of van tevoren verwachtte. 

Verder: Slaap kan ik niet afdwingen. Ik kan de omstandigheden gunstig maken, voor optimale omstandigheden zorgen. Maar slaap komt, of niet. 

En het idee dat we vanuit het ritme van de seizoenen het ene moment van het jaar meer slaap nodig hebben dan het andere, wordt me ook steeds duidelijker. Het seizoen van veel licht vraagt om meer wakker te zijn en dingen te doen. En wanneer de nachten langer en donkerder worden, het langzaam winter wordt, de dieren in winterslaap gaan, de planten afsterven en onder de grond ook tot rust komen, ja dan mogen en kunnen ook wij als mens onze rust meer pakken.

Door alle technologische ontwikkelingen (wekkers, kunstlicht, maar ook al onze verplichtingen die we in een stomme decembermaand gepropt hebben) zijn we dat natuurlijke ritme wat kwijtgeraakt. Maar het is eigenlijk een ongelooflijk logisch ritme, wat tot zo'n 80 jaar geleden veel meer geleefd werd.

Door deze inzichten wordt voor mij het 'moeten' slapen wat minder krachtig. En dus ga ik het zo gewoon maar weer proberen: lekker slapen. 

Lukt het niet? Dan functioneer ik morgen ook nog wel. Hetzij werkend, hetzij in de hangmat onder de boom. Ook niet vervelend trouwens...

Een feestelijke week

Ja hoor, daar was die: de witte rook! De meeuw die ernaast stond, en net bekomen was van de schrik doordat hij een glijertje op het dak maakte, kreeg opnieuw een hartverzakking toen de pijp ineens flink begon te roken. Om vervolgens aan de valeriaan te moeten na de oorverdovende herrie die vanuit de menigte kwam. 

Het leek wel het voetbalstadion. Wat een vreugde, wat een vlaggen, wat een gejoel! Ineens was het verdriet van de overleden paus ver weg, want ja, 'we' hebben weer een paus!

Voor een vergaderingsmeisje zoals ik is het natuurlijk een beetje gek, aandacht te hebben voor het Katholieke geloof en het Vaticaan. Normaliter heb ik die ook niet: die Maria-verering vind ik verschrikkelijk, al die blote engeltjes die in die kerken hangen vind ik ongemakkelijk, en als een priester of pastor of bisschop of kardinaal of hoe zo iemand ook heet, al lopend met zo'n wierookvat aan een ketting zwaait om iets of iemand letterlijk te bewieroken, dan krijg ik, sorry!, jeuk aan mijn lachspieren.

Het overlijden van paus Franciscus was groot nieuws, maar natuurlijk niet onverwacht. De beste man had met zijn laatste krachten de Paaszegen uitgesproken, en iedereen wist: dit kan elk moment afgelopen zijn. Tja, ik nam zijn overlijden voor kennisgeving aan, keek met een schuin oog naar de uitvaart, maar eigenlijk vooral ook om te zien wat voor ongelooflijke happening dit was, met alle regeringsleiders die ineens doen alsof ze de Paus wekelijks zagen. 

Maar toen de ceremonie 10 minuten bezig was, was ik wel klaar met al die mijters, gewaden en Latijnse gezangen.

En toen begon het conclaaf. Dat wil zeggen: het nieuwsbericht kwam voorbij dat technische mannen het bekende pijpje op het dak aan het plaatsen waren.

Fascinerend. We schieten bekende Amerikanen de ruimte in, we hebben zelfrijdende voertuigen, we doen alles via beeldschermen, maar willen we weten of we een nieuwe paus hebben, dan doen we dat met rooksignalen. 

Ik vraag me af of we de volgende keer dit niet wat moderner kunnen organiseren. Iets van een 'Wie is de Mol'-test en executie, met een groen en rood scherm. Maar ja, elke keer 133 schermen laten zien is ook gedoe. 

Daar stond hij, het pijpje. En het conclaaf begon. En we kregen van NOS een prachtige livestream van het pijpje. Urenlang alleen maar een pijpje. 

Ter ontspanning stuurde ik de livestream in de zussenapp. Gratis tip voor de broodnodige ontspanning met deze slow television. 

Het bleek niet volledige ontspanning. Want 1 van de zussen begon zich te ergeren aan die ene meeuw met zijn grote mond naast het pijpje. En er begonnen belangrijke levensvragen naar boven te komen. Wat als er paarse rook uit de pijp zou komen, zou de wereld dan in rep en roer zijn? En dat ene lijntje, zouden daar straks de onderbroeken van de kardinalen aan hangen om te drogen?  

Goed, toen was daar dus de witte rook. En die uitermate geïrriteerde meeuw die daar niet van gediend was. Trouwens, vlak voor de witte rook zat de meeuw er met zijn baby...wat een fantastisch beeld!

Ondanks dat ik dus totaal geen Katholieke gevoelens heb, vond ik het interessant om te zien. De opwinding op het Sint Pieterplein. De positieve verraste reactie van Andrea Vreede (fantastische journalist en Vaticaankenner), die na een enkele minuut al flink wat wist te vertellen over de nieuwe paus. De ontroering bij de nieuwe paus, die zichtbaar moest slikken. Mijn eerste indruk: een aimabele man die denk ik ook streng kan zijn. De theoloog bij Eva Jinek, die enthousiast op de tafel ramde en uitriep: 'ik heb met die man nog een biertje gedronken!' En dan al die blije snuutjes van die andere kardinalen op de balkons van de Sint Pieter. Hé, ze blijken ook te kunnen lachen!

Ik vond het mooi, ik vond het interessant, ik vond het ergens liefdevol, en het was even zo'n feestelijk moment. En ondanks dat ik heel, heel veel dingen van het Katholicisme niet onderschrijf, hoop ik dat deze man op Zijn plek toch gebruikt mag worden door God. Dat deze Leo de Veertiende Hem als Zijn persoonlijke redder mag kennen. En dat Hij toch iets van Gods positiviteit en vrede mag brengen. 

Gewoon even wat feestelijks in een week dat we getuige zijn van wellicht een volgende oorlog: die tussen Pakistan en India. Oh, al dat oorlogsnieuws, ik ben er zooooo klaar mee. 

De dag erna was er wat anders feestelijks. Het was van iets andere orde, iets minder grootschalig: we hadden een festival van school, Festiborgh. De opbrengst is voor nieuw spelmateriaal en Make a Wish. 

Ik had er geen trek in, maar Xander wilde gaan. En dus, voor mijn eigen morele ondersteuning, zocht ik hulp bij de twee andere 'loedermoeders' (zoals we onszelf noemen) waar ik regelmatig mee klets op het school. Ja, die zouden ook komen. Gelukkig. En ik stopte nog even snel mijn ereader in mijn tas. 

Ik dacht na een halfuurtje wel weer weg te kunnen, maar heb er bijna 2 uur gezeten. Er was namelijk een opblaasbaar dartbord waar de kinderen, tegen betaling van een euro, met ballen op konden schieten. En dat was wat Xander elke keer wilde. 

De wachttijd nam hij voor lief, zelfs het kijken naar andere kinderen vond hij leuk.

Dus zat ik ongeveer anderhalf uur op dezelfde plek op het plein in de zon, behalve dan de momenten dat ik in de rij stond voor een broodje hamburger. Tja, wat moet je anders met de gekochte muntjes? Prullaria wilde ik niet kopen, en eten in je buik is zo makkelijk meenemen op de fiets hè. 

Een succes dus, al heb ik eigenlijk alleen het opblaasbare dartbord, de hamburgerkraam en de kraam van groep 3 gezien. Hamburgers, gebakken door de broer van Klaas Jan Huntelaar. Verrukkulluk! 

Oja, en Xander weer naar school, dat droeg ook wel bij aan een feestelijk gevoel deze week. Heerlijk, weer uurtjes voor mezelf!

Vakantiemodus

Xander had de afgelopen twee weken vakantie. Hij keek er van tevoren al naar uit, en dit werd nog eens gevoed door diverse mensen in zijn omgeving. 'Hoe lang moet je nog naar school' en 'Heb je al bijna vakantie?' 

Dus kreeg hij er steeds meer zin in. En ik steeds minder.

Tja, sorry. Voor hem vind ik het fijn hoor, de vakantiemodus. Maar zelf vind ik meestal redelijk ingewikkeld.

Komt door mijn eigen instelling. Ik maak namelijk bijna bij elke vakantie weer dezelfde fout: dat ik in dezelfde modus wil doorgaan als in de normale werkweken, en meen dat ik Xander daar gewoon in mee kan nemen. Want: hij vermaakt zichzelf wel, en ik kan hem toch met alles meenemen.

Na de eerste vakanttieweek realiseerde ik me: nee, dit werkt niet, en ik ga dit ook niet volhouden. Ik was moe, we hadden diverse minifrustraties op elkaar afgereageerd, en ik kwam totaal niet klaar met mijn planning. 

Ik moest wat gaan aanpassen. 

Allereerst voor de 57e keer tot de ontdekking komen dat en het werk doen wat ik in een normale werkweek doe, en Xander over de vloer hebben: dat gaat niet. Want hoe makkelijk hij ook is, hoe goed hij zich ook kan vermaken: hij wil ook regelmatig aandacht. Hij wil ook leuke dingen doen. Hij wil ook, bij gebrek aan speelkameraadjes en broers of zusjes, een spelletje met mama doen. Hij wil ook gewoon eens met een boekje tegen me aankruipen. En als ik hem al die momenten niet bied onder het mom: 'mama is even bezig', tja, dan is het niet gek dat de boel af en toe frustreert. Want mama blijft altijd bezig. 

De knop ging om. Het huishouden moest op een lager pitje, het werk voor anderen maar even geskipt, en zelf ook maar enigszins in de vakantiemodus komen.

De tweede vakantieweek ging een stuk beter. Ik besteedde de tijd beter door elke iets eerder op te staan, in de vroege uurtjes mijn huishoudelijke ding te doen, en zodoende meer tijd overdag voor Xander te creëren. En uiteindelijk daardoor ook voor mezelf. 

Want ik had meer tijd voor hem, terwijl ik ondertussen in de hangmat lag. En terwijl hij bij de fonteintjes in Ulft zich eindeloos vermaakte, had ik tijd voor een goed boek, mijn cursus Duits, en het bestuderen van een hele hoop Duitsers die op 1 mei vrij hadden. Dag van de Arbeid. Nou, het was meer Dag van de Elektrische Fiets. Ze kwamen met bosjes tegelijk pauzeren bij de DRU in Ulft. Ik heb werkelijk waar nog nooit zo'n kapitaal aan elektrische fietsen bij elkaar gezien. Met aan elk stuur keurig een fietshelmpje. 

De dag ervoor, woensdag, gingen Xander en ik zelfs een hele dag samen op uit. Naar Maastricht. Gewoon omdat het kon. Omdat het 'maar' 2 uur en 10 minuten rijden is. En wat is nu 2 uur en 10 minuten enkele reis?

Nou, bij nader inzien toch een hoop. Want keer 2 is 4 uur en 20 minuten. En dat valt voor een 7-jarige niet mee, zeker als je geen filmpje kunt kijken op mama's telefoon, omdat die Google Maps nodig heeft...

Maar het was goed om te doen. We gingen namelijk niet zomaar, maar we gingen op familiebezoek. Een dierbaar familielid was namelijk zo'n twee weken eerder door een diep dal gegaan, dankzij een Medische Misser tot de macht 4. Met bijna fatale gevolgen. En dat was een hele heftige periode, maar ook een moment dat je weer beseft wat iemand voor je is. Dat je, ondanks verschillende leeftijden, levens en een grote afstand, toch veel voor elkaar betekent. En dat je dankbaar bent dat je elkaar weer kunt zien. 

Dus: gewoon 'even' naar Maastricht. 

Tja, en als je daar toch bent, dan speel je natuurlijk ook even voor toerist in eigen land. We hadden niet mega veel tijd, maar ik wilde me even Andre RIeu wanen. Zonder publiek en zonder strijkstok, maar ik was er: op het Vrijthof!

Ik miste Ronald wel. Al was het niet vanwege zijn aanwezigheid, dan toch wel een beetje als pakezel. Want het was redelijk warm. Xander wilde zijn step mee, maar na 1 straat kwamen we er al achter dat Maastricht Centrum voor veel dingen geschikt is, maar niet voor een step. Ik had een camera bij me, met extra lens. Een rugzak. Een cameratas. Een step in de hand. En ook nog een kind aanmoedigen om enigszins door te lopen. 

Maar hoe het ook zij: we zijn er nu ook eens geweest, in het mooie Maastricht. Daar gaan we nog wel eens terugkomen. Want ik heb niet veel gezien, maar wat ik zag was prachtig!

Nu we toch bezig waren met het bezoeken van een uithoek van Nederland: waarom dan niet diezelfde week een dagje naar Den Helder? Dus dat deden we. Nu met z'n drieen. 

Er was namelijk weer een allerliefst neefje geboren die we graag wilden bewonderen. Oh, zo klein, het blijft zo bijzonder...overigens heb ik zelden zo'n relaxte baby in handen gehad. Hij lag voor pampus in onze armen, en niks bracht hem van zijn stuk. Gewoon stug door blijven ronken hè.

Natuurlijk togen we daarna naar het strand. En daar deden we alles wat simpelweg fijn is om te doen op het strand. We zonden, we gingen pootje baden in water dat zo koud was dat het zelfs zeer deed, we bouwden een kasteel, schreven onze namen in het zand en keken of de zee zover kwam dat hij ze uitwiste. 

We deden een spelletje, en lieten een vlieger op. Uh, althans: ik probeerde het. Maar die vlieger ging dus niet (meteen) op.

Het was een exemplaar van 5 euro van de Action, en dat gaf ook tegelijk low-budget stress. Touwtjes die niet goed zaten enzo, en een vlieger die onbestuurbaar leek. Oh, ik was het toch niet verleerd? 

Na een poos gepruts gaf ik het op. Action kwaliteit. Ik wilde ook niet langer voor mijn gevoel voor schut staan voor die paar andere mensen die ook rondliepen of zaten daar. 

Maar na een uur leek er wat meer wind te staan. En er stond inmiddels een andere volwassene met een simpele matrasvlieger te vliegeren. Het duurde even, maar toen gooide ik mijn schroom en anget overboord. Boeiend, wat andere mensen zouden denken. Ja, 37, ik wilde gewoon vliegeren! Ik wilde dat niet laten verpesten door wat anderen misschien wel of niet zouden denken. 

Ik prutste nogmaals de touwtjes goed, kreeg het ding de lucht in, en na 2 duikvluchten in het zand lukte het me. Jiehoe! Zelfs de achtjes en de loopings lukte me weer! En zielsgekkig stond ik, samen met een onbekende oudere man zo'n 20 meter verderop, te vliegeren. Voor 5 euro. Dank je wel Action!

Nog 1 dagje, dan gaat het normale (school)leven weer beginnen. Ook weer prima! En ik vind dat ik het er deze vakantie toch best aardig vanaf heb gebracht. Heb wel een vakantie verdiend eigenlijk...