Woensdag ging de wekker vroeg in Freiburg-Kappel. Nu hadden we buiten onze mobiel nog een wekker deze vakantie, en dat was Xander. Hoe vroeg of laat hij ook naar bed gaat: hij is altijd vroeg wakker. Nu hebben we hem inmiddels dusdanig geprogrammeerd dat hij ons niet meteen wakker maakt. Maar we sliepen op een soort van open verdieping, dus we kregen het altijd wel mee als hij ging spelen in de woonkamer. Goed, we zaten op tijd aan het ontbijt, en daarna werd alle pruttel ingepakt en opgeruimd en opgepropt en in de auto geladen. Het werd net niet zo efficiënt als op de heenweg, maar een stationwagen blijft ideaal op vakantie.
We namen afscheid van Frau Brüstle. Ja, de twee auto's waren de vorige avond gewoon weer allebei teruggekomen. Dus dat leek goed nieuws na al het geruzie.
Maar met ons afscheid werd alle hoop met haar laatste zin weer de grond ingeboord.
'Per 1 september stopt trouwens de verhuur van de vakantiewoningen'.
Hè? We zijn even stil. We kijken haar aan. Een verdere toelichting geeft ze niet. En haar blik zegt ons op één of andere manier genoeg.
We weten het fijne er niet van. Maar de ruzies, het verhuizen van veel spullen, en nu dit... We zaten met onze vermoedens hoogstwaarschijnlijk heel erg in de goede richting.
De eerste kilometers waren we er een klein beetje door van slag. Want in onze vakantie-carriere was deze accomodatie wel één van de beste. Het was zo'n plek die je iedereen aanraadt: een prachtige goede plek voor niet al te veel geld. Maar vooral het achterliggende leed raakt ons.
Je kunt het dus zo goed voor elkaar hebben, en dan kan het zo lopen.
Goed, wij konden er niks aan doen, dus de knop ging om, en we zetten koers naar het noorden. Dag Schwarzwald, tot een volgende keer!
We hadden bedacht om de reis in Bingen am Rhein te onderbreken. Acht jaar geleden waren we hier in de buurt op vakantie, en je kon daar heerlijk aan de Rhein zitten. En zo geschiedde.
De reis ging voorspoedig, we genoten van de airco terwijl buiten de auto de temperatuur naar dik 30 graden steeg, en rond 12.30 kwamen we in Bingen aan.
Poeh, wat een hitte. Ruim 35 graden, en geen zuchtje wind. We parkeerden de auto, namen proviand mee, en slenterden langs de boulevard. Het was niet druk. Kennelijk was het voor anderen te warm.
Er was genoeg te zien: bootjes, ruïnes, jetski's, grote vrachtschepen, en zowel voor als achter ons reden treinen.
We vonden een plekje waar we met onze voeten in het water konden zitten, zodat we wat konden afkoelen. Want eigenlijk was het zelfs in de schaduw te warm. Maar met water is het altijd wel te doen.
Aan het eind van de middag genoten we van een goede Deutsche schnitzel mit Currysauce und Pommes. En niet alleen wij, ook een wesp genoot mee.
Wist je dat wespen kennelijk van vlees houden? We hebben met verbazing toegekeken hoe zo'n exemplaar een stukje overgebleven vlees bemachtigde en een poging deed daarmee weg te vliegen. Het was alleen verhoudingsgewijs nogal zwaar, dus het kostte wat wiebelige rondjes om weg te komen, maar uiteindelijk lukt het hem de juiste richting op te vliegen.
En om een of andere reden krijg ik van dit soort insectenverhaaltjes altijd jeuk, en heb ik al 5x in mijn haar zitten kriebelen van alleen al het typen van bovenstaand stukje.
Zo, de wesp was weg, en wij gingen ook. We pikten net nog wat file mee van het laatste restje avondspits, en toen was het vol gas de laatste 3,5 uur naar huis. Nou ja, vol gas? Veel Baustelle, dus vaak 100 en 80. En Ronald zat op een gegeven moment met zijn volle aandacht een zakje Haribosnoepjes open te maken, en vergat daardoor op de A3 de afslag naar Arnheim te nemen. En de Ford er asociaal ertussen drukken, wat hij nog wel heel even probeerde, lukte ook niet, dus moesten we doorrijden naar afslag Bottrop. Koekenbakker, bijna thuis, en dan nog verkeerd rijden! Haribo machte in dit geval mij even nicht zo froh.
Goed, verder ging het voorspoedig, en we waren om 20.30 uur thuis.
Heerlijk, thuis! Binnen 10 minuten was het een ontplofte bende, mijn Zinnia's en paprikaplantjes en Hortensia's hadden de geest gegeven door de warmte, en het was bloedjeheet in huis. Maar uiteindelijk schoven we uiterst tevreden in onze mandjes. Thuis!
