Ik kijk Ronald verschrikt aan. Wat?! Nee, niet weer!
We zijn net al die steile weg terug omhoog naar het gebouwtje geklommen, omdat Xander ineens aangaf dat hij moest. Ja, hij had het al in zijn broek gedaan. En ik vond hem al een beetje apart met zijn handen bij zijn broek lopen.
Verdraaid, we waren net het steilste gedeelte voor de 2e keer afgedaald, moeten we wéér terug omdat Ronald moet!
Ineens trekt er een dikke grijns over Ronalds gezicht. 'Grapje, ik hoef niet hoor. Maar we zijn nu precies bij de bocht waar Xander net ook moest.' Rotzakkie. 'Ik heb nu wel goed begin voor een nieuw blog.'
Schade bij Xander viel trouwens ook mee, die had de boel behoorlijk overdreven. Hij voelde letterlijk en figuurlijk nattigheid, maar dat was dan ook het enige probleem.
We gingen vandaag naar de waterval en de Blackforestline Hängebrücke bij Todtnau. Het was vooraf enigszins onduidelijk waar je precies kon parkeren of moest beginnen. We reden met hulp van mister Maps naar de brug, maar dat bleek de meest makkelijke route te zijn. Zonder enige inspanning meteen op de brug, met uitzicht op de waterval diep down onder je. Maximale parkeertijd: 2 uur. Nee, dat gingen we niet doen. Op de klok moeten kijken en genieten, daar zijn we niet zo goed in. Dus reden we weer terug naar beneden, en besloten we op het lage punt te beginnen.
Er stond keurig een zelf-bedien-kassa voor tickets. Argh, daar konden we niet pinnen. En ik was mijn portemonnee vergeten. Gelukkig bood een QR code uitkomst en konden we de tickets online kopen.
Het was een prachtige route. We moesten best even klimmen, maar een mooie waterval maakte alles goed.
Alleen jammer van al het andere volk wat er was. Ik wandel inmiddels best aardig op dat bergachtige terrein. Maar als er mensen voor mij niet doorlopen, óf er loopt volk achter me in de nek te hijgen, daar word ik enigszins onrustig van. Ga weg! Ik wil je niet horen ademen. Ik wil andermans voetstappen niet horen. En al helemaal niet dat onderlinge geklep van iedereen in een taal die ik niet begrijp.
Maar goed, echt een toeristische attractie en hoogseizoen, dus niet klagen Frau Sloetjes!
Na een flinke klim bereikten we de brug. Wow, wat een ding! En hoog!
Volgens Ronald zou dat ding nog best wel eens kunnen wiebelen, maar daar geloofde ik niet in. Nou had ik ook geen geloof nodig, want Ronald had gelijk. Dat ding wiebelde. En nog veel meer dan gedacht. Xander vond het eng, maar hij liep er dapper overheen. En de opmerking van Ronald: 'mijn moeder zou hier nooit opgaan, die zou na een paar passen alweer teruggaan', zorgde ervoor dat ik natuurlijk ook gewoon stoer ging. Zo werkt dat tenslotte.
Echt spannend bleek het niet te zijn. Vooral niet toen ik merkte dat ik makkelijker liep zonder me vast te houden aan de leuning. Ik stelde me gewoon voor dat ik net als vroeger door het gangpad van een wiebelende Fast Ferry over de rivier de Noord liep, zoals ik vroeger ook deed. Gewoon als een dronkenlap lopen, dat werkte prima.
Foto's maken werd iets ingewikkelder. Zeker met ook nog eens wandelstokken in de hand en een cameratas op de rug. Maar ik behield mijn zeebenen, en het lukte toch een paar plaatjes te schieten.
Was Xander dan weer niet blij mee, want we mochten eigenlijk niet stilstaan. 'Jullie moeten doorlopen, ik wil zo snel mogelijk de brug weer af'. Ja hallo, daarvoor hebben we niet die 9 euro voor jou betaald...!
Het was een geslaagde wandeling, met helaas wel iets te veel toeristen. En veel hondjes. Bij 1 hond werd geprobeerd sokken om de pootjes te doen, omdat de brug bestond uit ijzeren roosters met gaatjes. De bazinnetjes hebben een halfuur staan prutsen, met als uiteindelijke resultaat: over de brug zónder sokken.
Terug bij de auto was Xander wel even klaar met wandelen. Niet geheel onterecht: gisteren maakten we ook al een verkennende wandeling vanuit ons vakantiehuisje. We hadden toen als doel zo'n 2 uur te lopen, maar dat liep iets uit: het werden 4 uurtjes. Wel ontzettend mooi, praktisch geen andere mensen, gevarieerd, met bramenstruiken waar we regelmatig van snoepten, paadjes die in beekjes veranderden door regen, een mooi herfsttafereeltje, en natuurlijk liepen we ergens een verkeerd pad in.
Ja, het zag er al wel behoorlijk overwoekerd uit. Er stond een hek waar we maar onderdoor kropen, want hier moest dat pad zijn, Google Maps zei het! Maar er was helemaal geen pad te bekennen. Goed, we hebben mister Google toch maar even genegeerd, en een iets gangbaarder pad genomen. Anders komen we straks ook op YouTube terecht met zo'n Google Maps Blooper.
Het is nu maandagmiddag, en na al dat gewandel is het tijd voor spelen (Xander) en relaxen (wij). Kijk, vervelend hè, dit uitzicht. En dat huis waar wij ons vakantieappartement in hebben, ziet er ook zo naar uit.
Stel je even de warmte van het zonnetje erbij voor, het geluid van de krekels en een klaterende bergbeek, om het halfuur een auto (waar we dan even speciaal naar kijken, want hé, kijk, een auto!), het geluid van koeien- en geitenbellen in de verte, een hapje en een drankje erbij, een boek, en je snapt wel dat dat vakantiegevoel er best wel is.
Ronald vraagt nu trouwens nog even voor de zekerheid of mijn nieuwe blog inderdaad begint met die grap over dat poepen. Ja Ronald, dat begint hij. Ik zei het toch?
