Ze zouden gaan oefenen...

Ontruimingsoefeningen op school: ik herinner me ze nog. Zeker die van de middelbare school. 

Het had natuurlijk altijd een serieus doel, maar veelal ontaardde het in een totaal niet serieus genomen, fijne onderbreking van de dagelijkse schoolsleur. Allereerst die leraren die van tevoren al dikdoenerig in van de BHV vestjes gingen lopen en zich ineens wat voelden. Vervolgens de alarmen, die 2 keer af gingen. Bij de eerste hoefden we niks te doen, die was alleen voor die BHV'ers. Bij de 2e keer moesten de leerlingen naar buiten. 

Hoe het in de praktijk ging? Na het 1e alarm was de les natuurlijk al compleet verstoord, en niemand die nog een blik in zijn of haar schoolboek wierp. Een aantal leerlingen stonden al steevast op de gang, kijken of er wat te beleven viel. 

Soms bleef het bij 1 alarm, en had de leraar geluk als hij of zij met een kwartier weer de klas in het gareel had. Maar als de 2e wel ging, ha, dan mochten we naar buiten.

'Geen jas of tas aan!' Wat denk je? Natuurlijk werd eerst even het weer gecheckt, en proviand uit de tas gehaald. Of waardevolle spullen. En als we het te koud vonden, werd toch echt eerst de jas aangetrokken.

Keurig in de rij? Welnee. Bovendien waren er altijd wel een aantal leerlingen ineens verdwenen die de vrijheid roken en binnen no time buiten waren.

Via de aangegeven route? Die moest vaak eerst op dat moment nog bestudeerd worden. Kortom: niemand nam het serieus.

De eerste (en laatste) oefening die redelijk serieus wordt genomen, is die bij Ronalds huidige werkgever. Echt maar een paar personen zitten in het complot, voor de overige 98% is het een complete verrassing. Er is een heuse rookmachine die een en ander moet imiteren. En als iedereen buiten staat wordt er altijd gecheckt of er iemand gemist wordt, wat ook altijd het geval is. Oplettendheid is dus geboden!

Enige aandachtspunt: de rookmachine op tijd uitzetten. Scheelt veel zicht en tijd. 

Vandaag had Xander brandoefening op school. Volgens mij de eerste in die paar jaar dat hij daar op school zit.

Met de doelgroep op het speciaal onderwijs moet zoiets wel even goed voorbereid worden. Verrassingen, daar houden die kids niet van. Dus werd de dag van tevoren de oefening aangekondigd. Althans, bij Xander in de klas. Bij de andere groep 3 hadden de ouders een week van tevoren al een berichtje gehad.

Goed. Om 9.30 uur zou het gebeuren. Eerst een alarm waar ze nog niks hoefden te doen. Bij de 2e moest er actie op ondernomen worden, en moesten de kinderen naar buiten.

So far so good.

Of toch niet? Want met deze goede voorbereiding waren al die prikkelgevoelige kinderen gaan nadenken, die 24 uur van tevoren. Nee, dat naar buiten gaan was het probleem niet. Maar dat alárm. Het is werkelijk fascinerend dat dat geluid voor zoveel stress zorgde bij al die kinderen. De hele klas was onrustig, en de meest gestelde vraag was: 'juf, hoe hard gaat dat alarm?'.

Een hele terechte vraag. Want bij bijna al deze kinderen zijn prikkels en de verwerking daarvan een probleem. Al deze kinderen, ook Xander, zijn stuk voor stuk nét iets anders bedraad dan een gemiddeld kind, en veel kinderen hebben moeite met (onverwachte) harde geluiden

Het werd te gek. De juffen leken het spul niet meer rustig te krijgen, en dus werd in overleg besloten dat de kinderen 5 minuten voor het alarm naar buiten zouden gaan. Ze mochten spelen bij het speeltuintje vlakbij het schoolplein.

Zo konden ze het alarm wel horen, maar dan in de verte. Ze konden vervolgens zien hoe de andere klassen keurig naar buiten kwamen. Op deze manier deden ze toch een beetje mee. En hoefden de juffen niet door de BHV-ers gereanimeerd te worden door 15 kinderen die anders compleet over de rooie zouden zijn gegaan. 

Tja. Zo'n oefening lijkt goed en leerzaam, maar is in de praktijk dus kennelijk nogal weerbarstig. Je kunt je natuurlijk afvragen of de kids op deze manier wel goed voorbereid zijn op een calamiteit.

Nou, heel eerlijk: als er ooit daadwerkelijk wat aan de hand is, zullen de kinderen toch wel in de paniek schieten en alle kanten op stuiteren. Ik denk dat hierin de voorbereiding van de leerkrachten veel crucialer is. En dat het vooral belangrijk is dat er een paar daadkrachtige heren hun stem verheffen en met hun gezag alle kinderen binnen no time de school uit bonjouren. Desnoods fysiek bij kop en kont pakken. Gelukkig hééft de Isselborgh een aantal van die mannelijke exemplaren rondlopen. 

Laten we vooral hopen dat het nooit nodig zal zijn!

Trouwens, ik sprak erover met een andere moeder die in de zorg werkt, met veel patiënten die bedlegerig zijn. 

Wat te doen bij ontruiming en/of brand bij hen? De goede en mobiele patiënten zo snel mogelijk in veiligheid brengen. 

En diegene die op 3 hoog in bed liggen, waarbij de lift niet gebruikt mag worden, en die verder niks kunnen?

Niks. Je kunt helemaal niks. Ja, slepen op hun matrassen, met behulp van speciale lakens die onder elk matras hoort te zitten en er omheen kunt slaan. Maar die had ze nog bij geen 1 matras van haar bewoners gezien. En aan de matrassen zelf zitten ook geen handvaten. 

Dus.....

Zo zie je maar. Je kunt oefenen wat je wilt, maar overal zitten wel mankementen en losse eindjes, waardoor de praktijk weerbarstig is.

Nieuws en geen nieuws

Ik had het ding weer geïnstalleerd. Je weet wel, die ene. Die ik er dan weer op zet, en dan weer af gooi. Al naar gelang hoe mijn pet staat. De NOS app.

Tja, als je eigenlijk dezelfde hoeveelheid tijd doorbrengt op de site van de NOS in je browser dan je in de app besteedt, kun je 'm er net zo goed weer op zetten. Gebruiksvriendelijker, en je houdt jezelf dan ook niet voor de gek. En het was toch ook wel weer leuk, zeker rond de periode dat Geert er de brui aan gaf.

Maar ja, dachten we dat dát groot nieuws was, toen kwam Israël-Iran. En dat is interessant, maar bij tijd en wijle vraag je je ook af waar het naartoe gaat met deze wereld. Nu denk ik dat Ali (Khamenei), Benjamin en Donald niet gelijk aan Etten denken voor hun vergeldingsacties, maar toch....waar gaat het heen? Wat wordt het volgende nieuws?

Wel, iets wat ook erg heftig werd gebracht, maar wat ik toch net niet in het kopje 'Breaking News' plaatste: 'Drama voor kroonprinses: breekt arm door val van paard'.

Ja. Dat dat nieuws is, ok, daar kan ik ergens bij in komen. Alhoewel er dan veelal vragen omhoog borrelen die in het betreffende artikel weer niet worden beantwoord.

Welke ingang zou zij genomen hebben bij het UMC Utrecht? Zou ze op de spoedeisende hulp geduldig op haar beurt hebben moeten wachten? Vast niet.

Waar is dan die speciale suite waar zij ongetwijfeld geïnstalleerd is, en wie maakt er in de overige tijd dat er geen VIP is, gebruik van? Zou zij net zo vaak haar geboortedatum hebben moeten noemen bij elk onderzoek als Xander?

Je zou maar verpleegkundige zijn, bloed moeten prikken en dan mis prikken. Krijgt ze dan ook, net als ik bij het Sanquin, een reep chocola en een standaard sorry?

Ik heb geen antwoorden op deze prangende vragen gekregen. Wel las ik in een artikel na haar eerstvolgende openbare optreden dat zij een blauwe sling droeg. Een blauwe, dat u het maar even weet.

Nu ken ik maar weinig mensen met een sling die géén blauwe hebben, maar ik vond het toch een waardevolle aanvulling. 

Goed. Nieuws dus. Soms dusdanig beangstigend dat je niks meer wilt horen. En soms lees je dingen dat je denkt: en waarom wordt een redacteur betaald om dít op te schrijven?

Over nieuws gesproken: die heb ik zelf momenteel ook eigenlijk bar weinig. Mijn laatste blog is van twee en een halve week geleden, en even schoot het door mijn hoofd: hellup, ben ik in mijn volgende writersblock beland en moet ik stoppen met mijn blog? 'Misschien doe ik het wel. Misschien doe ik het niet'. Dat dilemma, net als Trump.

Welnee Nienke, even een poosje níet is geen probleem. Lekker doorgaan, ook al zit er een tijdje tussen. Ik moet tenslotte mijn lezers ook weer niet teveel verwennen.

Deden we dan eigenlijk nog wel wat in de tussentijd? Jazeker! 

Werken, eten, slapen, naar school gaan, ongeduldig wachten tot eindelijk mijn zelf opgekweekte Petunia's gingen bloeien, 

en op 2e Pinksterdag simpelweg een paar uurtjes naar de Koekendaal. 

Waar we overigens compleet overvallen werden door een horde vliegen terwijl we idyllisch op een bankje zaten. 

'Misschien ligt er wel een lijk achter dit bankje, weet jij veel'. Aldus Ronald. 

Iew.

Maar al telde ik 16 vliegen op mijn ene been, het was toch genieten. Ik had mijn schoenen uitgetrokken. De grond was nog vochtig van de vele buien van de afgelopen dagen. Maar niks lekkerders dan met blote voeten op de grond en in het gras. En een buitenspeeltuin is 10x beter dan een overdekt exemplaar.

Gingen we trouwens onlangs ook naartoe, naar zo'n overdekt exemplaar. Bij de Intratuin in Duiven. Op die dag dat alles rood kleurde rond Arnhem en Duiven op de wegen. Maar we redde het met 37 minuten, en het was rustig in het tuincentrum. Een hoop mooie dingen gezien voor vooral heel veel geld. We gingen wedden: met of zonder wat bij de kassa komen. Het werd mét. Een zak snoepjes die bij de kassa's lag.

Xander mocht nog even in de Klimtuin. Gezellig met alle andere kinderen, die vooral veel kabaal maken, niet luisteren, gillen, om hun papa of mama roepen, of papa's en mama's die hun kinderen roepen.

Ok, dat zijn al ingrediënten genoeg om as soon as possible weg te gaan. Maar als er dan ook nog mensen zijn die daar uitgebreid gaan zitten videobellen....? Nou, daar kan ik me toch een partijtje slecht tegen! Waarom moet ik meeluisteren, terwijl jij al knagend aan een patatje je vriendin gaat adviseren met haar problemen? Of vertellen hoe leuk je het wel niet hebt? Ik wil dat allemaal niet horen, niet zien en niet weten.

En verder? Gingen we zwemmen. Of nee, ík ging zwemmen, en Xander stond 75% van de tijd aan de kant de bal naar mij te gooien. Niet echt een effectieve manier van koudwatervrees wegnemen. Maar inmiddels durft hij in het water te plonzen, en aangezien hij nu toch op de wachtlijst staat voor zwemles, laat ik de rest van zijn angst over aan de badjuf. Die moet ook nog wat te doen hebben. En als hij dat zwemmen net zo snel oppakt als het lezen, dan komt dat wel goed.

Lezen. De kids worden ook al in de lage klassen Cito-getoetst. Ergens belachelijk, maar ze doen het op een speelse manier, waar Xander geen stress voor heeft. Was bij het lezen ook niet nodig overigens. 

De juf moest namelijk extra leesbladen kopiëren. Hij zit in groep 3, maar blijkt nu inmiddels niveau van midden groep 6 te hebben. De juffen waren er nog trotser op dan wij. 

Tja, voor ons weinig verrassend. Mijn ereader is inmiddels niet voor niks verboden terrein voor hem, hij leest namelijk zo verder in mijn boeken. 

Verder weinig nieuws van het front! Ja, het wordt warm. En dus gaan we ons de komende dagen gedeisd houden. Zijn we overigens goed in, gedeisd houden. We doen niks liever.

Dus aan iedereen: kalm aan, en rap een beetje!

Gekleurde Haagse duiding

Het was eigenlijk net Jenga de afgelopen maanden. Hoe vaak kun je er een houten blokje eruit halen en er vervolgens bovenop leggen voor de hele toren omkukelt?

Bij elk incident binnen het kabinet leek het evenwicht fragieler te worden. En een week geleden was het geduld van Geert op. Hoppa, in 1x 10 blokjes er tussenuit halen en er weer bovenop leggen. Zo. Deal er maar mee, medespelers. 

Iedereen kon zien dat het valsspelen was. Want de spelregels waren allang opgesteld en akkoord bevonden, er viel simpelweg niks te veranderen in het spel. 

Maar Geert zag dat het niet goed ging. Hij haalde te weinig binnen. En dus besloot hij het over een andere boeg te gooien: de spelregels veranderen.

De toren begon afgelopen dagen flink te wiebelen. Iedereen hield de adem in. Zou die blijven staan, of niet?

Niet dus. Geertje is er klaar mee. Hij heeft geen zin meer in het spelletje. Hij heeft al een aantal keren gehuild omdat hij aan de verliezende kant was. En nu pakte hij de laatste remedie, die kleine kinderen ook toepassen en begrijpen: valsspelen, en uiteindelijk een flinke klap in het spel geven. Bam! Alles overhoop.

Nog even een vingertje uitsteken naar zijn medespelers: 'het is júllie schuld, júllie hadden een handtekening moeten zetten'.

Ha, maar dan heb je buiten de 3 dames gerekend, Geertje. Niks hun schuld! Jij had alle kansen in het spel, je had je eigen minister, maar je kreeg het simpelweg niet voor elkaar. Je hebt alle mogelijkheden om door te voeren wat je wilt.

Maar het lukt je niet. Dus nu ben je boos. En gefrustreerd. Gooi je alles overhoop en loop je weg.

Foto nos.nl/ ANP

Het spel is klaar. Heel Nederland buitelt over elkaar heen hoe dit heeft kunnen ontstaan. Of nee, eigenlijk is niemand verbaasd. Dit stond al zolang te wiebelen, dit moest een keer gebeuren.

Maar ja, en nu dan? Wie gaat de ondankbare taak op zich nemen om alle blokjes die door elkaar liggen op te ruimen? En wie o wie durft überhaupt een nieuw potje te beginnen, en de toren weer op te bouwen?

Dickie in ieder geval niet. Wat heeft die man een ondankbaar jaar achter de rug. Ik gun hem nu vooral een hele snelle sprint naar de koning, om vervolgens hollend naar huis te gaan en zich aan te melden voor de volgende marathon. Zonder beveiligers om hem heen, maar lekker in de anonimiteit zijn kilometers weg hollen. 

Geen idee wie op dit moment enige rust en stabiliteit kan brengen. Ik acht momenteel geen enkele persoon meer capabel hiervoor. Ja, misschien Henri. Maar daarin ben ik een ieniemienie beetje bevooroordeeld in. Want dat is een Guido-er. Heeft op dezelfde middelbare school als ik gezeten. Zijn zusje zat bij mij in de klas. Komt beetje saai over, maar wel steady. Maar ja, is dat een goed argument, het was ook een 'Guido-er'?

Ik geef weinig voor alle óverige kandidaten.

In alle hectiek over de val van het kabinet, die overigens op het moment van schrijven nog niet eens officieel is, valt mijn oog op een ander nieuwsbericht. 

https://nos.nl/artikel/2569780-rotterdamse-arts-terug-na-maand-in-gaza-psychisch-tien-jaar-ouder-geworden

Wow. Onbetaald verlof nemen om je hiervoor in te zetten. Naar de plaats gaan die op dit moment één van de ergste ter wereld is, en alles geven wat je hebt en kunt. Onbaatzuchtig. 

Je zou die ruziemakers in den Haag toch eens goed met de koppen tegen elkaar slaan, en dwingen om eens goed te kijken naar die ene arts uit Rotterdam. Of sterker nog, meesturen op stage naar Gaza. Klinkt beetje luguber, maar u snapt me wel: zien waar het in het leven echt om gaat.

Keer ik, na deze enigszins gekleurde Haagse duiding, weer terug in mijn eigen bubbel. Die van de zelfgekweekte sla en snack komkommers, wat een genot om dat uit eigen tuin te kunnen oogsten! Het leven gaat, ondanks alle onrust, gewoon door. Met de grote en kleine hoogte- en dieptepunten die het leven geeft.