Een huis vol. Dat programma is hier al jarenlang geliefd in huize Sloetjes. We hebben niet alle afleveringen die er zijn bekeken, maar regelmatig keken we afleveringen mee met het wel en wee van grote gezinnen.
Familie Deijs, hoe konden ze met zo’n groot gezin in zo’n relatief klein appartement wonen in Amsterdam? De Baumgards: opgevoede kinderen, maar moeders had soms wel hele grote dromen voor haar kinderen en zichzelf (weet u nog, haar koekjesimperium?). Familie Quadackers, altijd een wat treurige uitstraling, en dat werd nog extra bevestigd door het overlijden van vader.
De Buddenbruckjes…och heden, de Buddenbruckjes. Als die weer langskwam werden we al gek én moe als we het zagen. Hoe dan? Hoe krijg je hier enige structuur in? We grapten wel eens: ‘Xander hoeven we hier niet tussen te zetten…!’
En natuurlijk de familie Jelies, toch een favoriet bij ons. Johan, soms zo gek als een deur, soms zelf net nog een klein kind, maar onwijs leuke kinderen, en Janneke was werkelijk waar het zonnetje in huis. Ze dacht soms een beetje negatief over haar capaciteiten ('Tja, ik heb geen opleiding'), maar wat een tact en wijsheid en liefde!
En zo kwamen nog talloze gezinnen voorbij.
Dit jaar is er opnieuw een editie van ‘Een huis vol emigreert’ op rv. Ronald wees me er al op: ‘Er zit dit keer een familie in hier uit de buurt. En die ouders van Pim, dat waren vroeger buren van ons in Varsseveld. Ze gingen ook hier in Westendorp naar de vergadering…’
Kijk, is er wat bekends, dan kijken we sowieso. Want je weet maar nooit wie of wat er in beeld komt. ‘Ja hoor, dat zijn ze! Oh, die Pim is wel heel erg veranderd….en die ene zus, die komt helemaal niet in beeld. Oh, zouden die opnamen in dat lokaal daar gemaakt zijn?’ Nou ja, dat dus.
En tijdens het kijken van de serie erachter proberen te komen waar ze in Doetinchem zouden wonen. Gelukt! Lang leve Street View.
(Let op: we hebben de serie via de app vooruit gekeken, dus mocht je het nog niet gezien hebben, en je wilt dat het nog even een verrassing blijft: niet verder lezen...!)
Niet alleen de familie Verleg, ook de familie Kraan wordt (opnieuw) gevolgd in het reilen en zeilen van de camping in Luxemburg. En zoals elke keer deze serie weer doet: er komt een hoop irritatie maar ook inspiratie voorbij. En dat is denk ik nou net waar de kracht van het programma in zit. Dat je soms denkt: joh, wat slim dat ze dat zo doen! En ook net zo vaak denkt: oh, ben ik blij dat ik niet in hun schoenen sta...!
Twee grote gezinnen die vertrekken naar een ander land. De familie Kraan is eerder al vertrokken, eigenlijk zeer gestructureerd, die hebben alles wel op een rijtje.
Maar dan de familie Verleg...!
Bij het zien van de chaos in de eerste aflevering keek ik soms al hoofdschuddend weg. Wat een hectisch gezin en huishouden! Goed, 5 kinderen onder de 7, dan heeft het woord structuur een ietwat andere betekenis dan als je maar 1 kind hebt. Ik geef het je te doen...
Maar daar bovenop krijgt deze familie ook nog eens een portie 'Ik Vertrek'-ellende, die we in díe seriereeks al een poos niet meer hebben meegemaakt. Afspraken die niet worden nagekomen, een overbrugginsperiode waarin ze maar bij de ouders op het land gaan kamperen (oh, die kikkerpoel….), gescheiden van elkaar naar Spanje vertrekken, daar aangekomen nog niet in je huis kunnen maar moeten leven in Air B&B’s, vader die weer voor 6 weken terug moet, en eenmaal eigenaar van je nieuwe huis tegen allerlei ellende aanlopen.
Maar heel eerlijk? Mijn af-en-toe-irritatie over de chaotische manier van emigreren verdween langzaam en maakte plaats voor een soort bewondering. Hoe hielden ze dit vol, met 5 kinderen? Ze bleven elke keer zo optimistisch. Die Melissa, die omringt met 5 kinderen een caravan moet aankoppelen die op een helling staat, maar het toch flikt. Die even een paar tranen wegslikt als Pim weer voor 6 weken terug moet naar Nederland, maar het gewoon toch redt met 5 kleintjes. ‘Ja, het is wel intensief, ik moet zelfs plannen wanneer ik kan gaan douchen’.
En het hoogtepunt? Na een enorme stortbui erachter komen dat je huis zo lek is als wat, het water uit je laptop stroomt, maar dat je even later gewoon weer met je gezin aan de eettafel zit en verder eet.
‘Ach, het regent ook maar 2 dagen per jaar zo hard. Nee, het is niet zo netjes dat de vorige eigenaren dit niet zo hebben benoemd.’
Ze hebben, helaas, iets essentieels opgegeven wat ik ze zo ongelooflijk gun: het geloof. Maar tegelijk laten zij iets bewonderenswaardigs zien: neem het leven maar zoals het komt. Alles komt uiteindelijk wel weer goed. Regent het? Spring dan lekker met je kleren aan in het zwembad, want niets is zo fijn als zwemmen in de regen.
Ik zou willen dat ik wat meer daarvan had. Jaloersmakend.
Tegenwoordig wordt er nog wel eens geklaagd over de jeugd, die het allemaal maar perfect voor elkaar wil hebben en verwend is. En ja, daar ben ik het regelmatig heel erg mee eens.
Maar er zijn ook veel jongeren die anders zijn. Die snappen dat het leven niet draait om mooie spullen, gemak en comfort, maar om elkaar, gezondheid en fijne momenten creeren.
Dat het veel waardevoller is om wat primitiever in een mooie omgeving te wonen met veel natuur, dan in een gelikt huis in een stadswijk. Die misschien nog meer dan de generatie voor hen snapt dat alleen maar werken om het steeds beter te krijgen, ook niet is waar het leven voor bedoeld is.
Dat werd nog eens mooi geillustreerd met een shot dat pa en moe Verleg aan de afwas bezig waren in Spanje, en wat punten voor verbetering benoemden: 'Tjonge jonge, wat is dat aanrecht laag. En wat zag het er allemaal primitief uit. Dit is niet geschikt voor een gezin met 7 personen’.
Pim en Melissa heb ik er niet over horen klagen. Maar voor vader en moeder, waarschijnlijk gewend aan heel wat meer luxe, was dit toch wel een ding.
Welke generatie is nu eigenlijk verwend?
Maar pa rondde het mooi af: ‘Als dit voor hun goed is, dan is het voor ons ook goed’.
Goed zo. En zo is het. Want ja, vaak is het al veel sneller goed dan dat wij met onze westerse mentaliteit gewend zijn.
Oja, en de familie Kraan? Alle lof voor hoe zij een camping als gezin runnen. Zeker met een gezin met een aantal ‘sterke karakters’, zoals moeder Linda het noemt. Waarvan zij er één is. Noem het sterk, ik noem het vooral eigenwijs. Maar ze deden het maar mooi, vooral dankzij de smeerolie die Arie en Caressa waren.
Maar er is toch één ding wat me van het hart moet.
Ivan, de heer des huizes, die het hele reilen en zeilen van de camping streng in de gaten houdtl en de kartrekker is van het gehele plan, die is niet zo van het gezonde eten.
En dat kan. Ik moet heel eerlijk bekennen: ik vind eigenlijk ook heel veel groenten niet lekker. Maar ja, ook al vind ik het niet lekker, goed en gezond eten is wel belangrijk.
Voor Ivan niet. ‘Ik ga liever 10 jaar eerder dood dan dat ik als konijn door het leven moet’. Ok, ik lag ondersteboven in mijn luie stoel van het lachen, want die uitspraak vond ik té grappig.
Maar Ivan vervolgde zijn betoog: ‘Sorry, ik vind al dat gezonde gedoe en gezonde eten zonde van mijn tijd. Ik ga daar allemaal geen moeite voor doen, ik wil gewoon lekker eten. En er moeite voor doen, dat is echt zonde van mijn tijd’.
Ok Ivan, dat kan. Maar als jij over 10 jaar met dichtgeslibte aderen tegenover de cardioloog zit, dan vind ik eigenlijk dat die cardioloog ook het recht heeft om te zeggen: ‘Sorry Ivan, ik vind het zonde van mijn tijd dat jij hier zit’.
Aldus uw eenmalige tc-recensent van dienst, zeg maar de collega van Angela.
