Het is 19.30 uur, en ik lig al op bed. Zo vroeg? Ja, zo vroeg. Dat is in jaren niet meer gebeurd volgens mij. Nu lig ik ook niet in mijn eigen bed. We liggen in bed in Bad Hindelang. O, nou ja, eigenlijk in Bad Oberdorf om precies te zijn. Vlakbij Oberstdorf.
Vandaag zijn we 800 kilometer afgezakt naar het zuiden. Om 4.00 uur in de ochtend vertrokken, en om 12.45 uur waren we er. Inclusief pauzes. Het ging dus soepel, en ondanks dat ik bij aanvang van de reis nog even diep zuchtte toen ik Google Maps zag aangeven dat het nog 7 uur en 54 minuten duurde voor we er waren, viel de reis me alles mee. Ronald en ik wisselde elkaar om de 2 uur af met rijden, en er hoefde zelfs geen energy drank in om de ogen open te houden.
Ook Xander hield zich goed. Verrassend goed. Hij had het de afgelopen dagen nog even spannend gemaakt. Afgelopen zondag had hij namelijk ineens weer koorts. 'Oh, mijn hoofd doet zeer!' 'Oeh, ga dan maar eens gauw de thermometer pakken, dan weet ik al waar je last van hebt...' Koorts dus. De dag erna, maandag, was die weer weg. Maar gisterochtend werd hij wakker, kroop hij naast me in bed, en oh, wat een hete kachel was hij ineens geworden. Oef, 39,5. Dat kwam niet heel erg goed uit.
Ronald zat voor zijn werk in Epe, en ik appte hem de verontrustende cijfertjes. Ik kreeg 3 letters terug. 'Oww'. We belden even. We uitten onze zorgen, relativeerden, bekeken het van een afstandje, en besloten het gewoon te laten voor wat het was. Vervelend, hopelijk gaat het snel beter, maar we gaan nu niet iets met de vakantieplannen doen.
De hele dag lag Xander op de bank. Met geen enkele energie, behalve om af en toe zijn moeder (te proberen) te commanderen. Met wisselend succes. Maar ook hij keek zo uit naar de vakantie. Dus haalde ik nog 2 doosjes extra paracetamol, een extra neusspray, de thijmsiroop moest mee, en we zouden het simpelweg proberen. 'Als het echt niet wil, janken we alsnog naar huis.' Aldus de redenatie van Sloetjes senior.
Het ging prima! Met het uit bed halen voelde Xander minder warm, en ondanks dat hij geen seconde sliep, hield hij zich erg goed in de auto. Nog niet veel eetlust, maar een dikke bockwurst ging er om 10.30 bij Dreieck Hockenheim er wel in.
Om 10.30 uur broodje bockwurst? Ja, waarom niet? We hadden honger. En we hadden er al meer dan een halve dag opzitten. En we wilden eigenlijk wel iets hartigs. Dus zaten we in een verder behoorlijk stille ruimte te knabbelen aan de knackige worst.
Na bijna 800 kilometer kwamen we dan in de buurt van de Alpen. We hadden alleen het weer niet mee. Of, nou ja, het weer trok integendeel steeds mét ons mee. Een regengebied waar we net aan de voorkant van reden en die ons achterna kwam. Dan was het weer droog geworden, namen we pauze, en prompt als we weer naar de auto gingen om verder te rijden was het weer gaan regenen. Bleeh, saai grijs. En elke 2 uur maakten we bij de pomp ook de zijruiten en de spiegels schoon. Want opspattend water van een slecht wegdek, daar kun je bijna niet tegen ruitensproeier-vloeistof-wissen. Lukt trouwens aan de zijkant sowieso niet, want daar zitten, bij ons althans, geen ruitenwissers. Klein detail.
Goed, slecht weer dus, en dus ook slecht zicht. Maar zelfs met het slechte zicht werden de plaatjes buiten toch wel heel erg mooi naar gelang we dichter bij Bad Hindelang kwamen. En als je in de laatste 10 kilomters ook nog eens 52 haarspeldbochten hebt (nou ja, ik heb ze niet geteld, maar het waren er een hele berg), dan krijg je toch best een vakantie-berg-gevoel.
We konden pas 15.00 uur in ons vakantiehuisje terecht. Tot die tijd vermaakten we ons met een bezoekje aan de Toerist Info in Bad Hindelang en maakten we een wandelingetje.
We hadden in Nederland na een periode van koude dagen toch een wat meer voorjaarsgevoel gekregen met die omhooggeschoten temperaturen. Nou, we zitten weer terug in de winter hoor. Sneeuw bovenop de bergen, 2 graden boven nul, en steeds witte plukjes die naar beneden komen. Ha, heerlijk, hier kwamen we natuurlijk ook voor. Maar het was wel gelijk even grabbelen in de tas met sjaals en handschoenen en mutsen. Brrr!
Tijdens ons wandelingetje kwamen we ineens terecht bij een paar fantastische leuke winkeltjes. Eentje met allemaal handgemaakte wollen kleding (oh, er hing een vest....zoooo mooi! Maar ook zoooooo duur.). En een winkel met de naam 'Bauernmarkt'. Spekkie naar mijn bekkie! Allemaal prachtig handwerk van metaal en hout, en allerlei streekproducten. Je wist niet waar je kijken moest, zoveel! Hier kom ik echt nog wel een keertje terug, maar nu hadden we niet al te veel tijd. We wilden namelijk nog boodschappen doen, zodat we bij aankomst bij het huisje gelijk alles in huis zouden hebben voor de komende dagen, en er niet meer op uit hoefden.
We hebben de eerste verdieping van een schattig huisje, met een opnieuw niet verrassend oubollig Duits interieur. Maar ruime slaapkamers, een vernieuwde douche, en het ziet er keurig en schoon uit. En net als de vorige vakanties in Duitsland: onmiddellijk die vitrages aan de kant, want we willen nach draussen gucken!
We hebben hier in huis 1 probleem. Het bestaat uit allemaal hokjes die met een deur op de gang uitkomen. En de indeling is zó niet logisch voor ons gevoel, dat we elke keer onze oriëntatie kwijt zijn. Komen we uit de keuken en willen we naar de slaapkamer, staan we ineens in de woonkamer. Moeten we naar de wc, staan we in de slaapkamer. Of we zien elkaar in de deuropening staan en een poosje nadenken: 'oef, welke kant moet ik nu op?' Ik dacht dat ik alleen dat probleem had, en dat het wellicht door vermoeidheid kwam. Maar na een halfuur kwam ook Ronald: 'tjonge jonge, ik ben hier in huis steeds mijn oriëntatie kwijt!' Benieuwd of dat na een week over is.
En nu liggen we hier in bed. De mannen ronken, en ik typ. En nadat ik mijn eerste belevenissen op het web gedeponeerd heb, ga ik het goede voorbeeld van de mannen volgen!
Morgen wordt het hier waarschijnlijk ook nog een nattige dag. Maar omdat we vandaag behoorlijk wat van onszelf gevraagd hebben en de knollen gruwelijk op hebben, hebben we de intentie om het morgen een dagje rustig aan te doen.
Oja, we hadden toch efficiënt de boodschappen gedaan voor we naar het vakantiehuisje gingen, zodat we erna er niet meer op uit hoefden?
Ik wist echt heel, heel, heel zeker dat het huisje een oven had. Echt waar hoor, ik had het nog extra gecheckt. En ik had dus 2 grote zakken afbakbroodjes meegenomen. Goed, je raadt het al: het meeste is aanwezig hier in Hause Brigitte, behalve een oven. Dus moest ik er alsnog een keer extra op uit om brood te halen. Efficiënt hè
