Facebook had ik eerder vaarwel gezegd. Ondanks de leuke contacten die het opleverde, ging er steeds meer tijd verloren aan het scrollen, liken, bekijken en verversen van nieuwe content. Tijd die ik wilde gebruiken voor andere en betere dingen.
En ik werd er heel onrustig van. Ik zag teveel van andere mensen. En daar ben ik gevoelig voor.
Leef ik offline, dan ben ik helemaal blij en tevreden met mijn leven. Maar zie ik teveel van anderen, dan word ik onrustig. Dan vraag ik me af of ik het wel goed doe. Of mijn leven wel 'leuk' genoeg is. Ik ben niet zo goed in het doorprikken van die lege social media ballon, waarin alles beter en leuker voorgesteld word dan het vaak is.
Ik begon opnieuw te bloggen, want ik kon het niet laten. En daar ben ik elke dag blij mee. Ik vind het leuk om weer dingen te delen, van me af te schrijven, en daardoor me ook wat bewuster te zijn van het leven.
Tja, en dan check ik ook regelmatig mijn blogcijfers. Hoeveel lezers zijn er, en hoe gaat het in vergelijking met voorgaande maanden?
Om mijn blog enigszins te promoten begon ik met Instagram. Ja, die wilde ik echt voor mijn blog gebruiken. Noem het een soort van 'zakelijk' gebruik.
Make that the cat wise. Ik ben weer lekker voor de bijl gegaan. Want daar is zo mogelijk nog meer te vinden dan op facebook. Meer foto's, meer filmpjes, meer 'stories', meer 'reeels'...
Ik ontdekte dat op werkelijk ALLE onderwerpen wel een Insta-profiel actief is, met duizend of meer volgers. Eenvoudiger leven, ziekte, mode, inrichting, kinderloosheid, vakantie, avontuurlijk leven, leven volgens de Bijbel, leven met een drieling, leven met psychische problemen...noem het maar op, werkelijk iedereen die maar iets 'speciaals' heeft in zijn leven, is bezig dit te delen op Insta en bezig met zijn volgers. Althans, dat gevoel kreeg ik.
Veroordeel ik dat? Welnee. Maar het zorgt wel voor een gek gevoel bij mij van binnen. Als ik rondneus op Insta, heb ik het gevoel dat ik niks speciaals heb. Voel ik me ergens te weinig. Wie ben ik? Want als ik denk dat ik iets wel goed kan, zie ik overal profielen om mij heen met mensen die daar nog eens 100x keer beter in zijn. Met tig keer meer volgers. Met veel mooiere projecten.
Alles waar ik voor mezelf blij mee ben, valt in het niet bij alles wat veel mooier en beter is op Insta.
En ondanks mijn goede voornemen er 'zakelijk' mee om te gaan, lukte het me niet. Ook niet terwijl ik me realiseerde dat ik bovenstaande gevoelens kreeg. Ik wilde minderen, maar elke keer zag ik bij mijn instellingen 'Digitaal Welzijn' dat Insta bovenaan mijn schermtijd stond.
En toen kwam het zetje. Ik lees momenteel het boek 'A sociale media' van psycholoog Thijs Launspach. Hij legt uit hoe social media werkt, maar ook wat het werkelijke doel is van de bedrijven achter de social media. Hun enige doel is: jou zo lang mogelijk op hun platform houden. Hoe op hele slinkse wijze je elke keer filmpjes en foto's te zien krijgt die precies aansluit op je interesses. Hoe het beloningssysteem in je brein werkt met elke keer een klein mini shotje dopamine. Dat je dat niet elke keer krijgt, maar net vaak genoeg om weer je vinger opnieuw de content te laten vernieuwen. Om verder naar beneden te vegen.
Hun businessmodel is onze tijd en aandacht. Meer hoeven ze niet. Als we maar zo lang mogelijk op hun platform blijven, meer is het niet. En daar verdienen ze hun geld mee. Veel geld. HEEL veel geld.
En daar doen we allemaal aan mee.
(Trouwens, wist je dat Facemash, de voorloper van Facebook, gebouwd werd zodat Mark en anderen de aantrekkelijkheid van hun vrouwelijke medestudenten konden beoordelen, zonder dat die dat wisten of er toestemming voor hadden gegeven? (De Correspondent, 16 januari 2025).
Dus niet het idealistische plaatje 'zo krijgen we meer contact met elkaar en gaan we liever en fijner met elkaar om'. Nee, seksistische keuring.)
Dus, conclusie 1: ik kijk rond op Instagram, zie veel leuke en inspirerende dingen, en tegelijk heb ik elke keer een nare bijsmaak. Naast mijn tijd die het kost en die ik op veel betere wijze kan gebruiken, geeft het platform me ook negatieve gevoelens. Over dat ik niet leuk genoeg ben, niet creatief genoeg, en origineel genoeg, dat ik maar wat aanklooi vergeleken met anderen.
Conclusie 2: Ik ben onderdeel van het verdienmodel van Mark Zuckerberg. Ok, ik zet hem net een treetje lager dan die andere gevaarlijke man, Elon, maar ook Mark vind ik een heel eng mannetje met veel en veel te veel macht. Die daarnaast ook nog eens met alle winden meedraait. Want eerst moest er uitgebreid gefactcheckt worden. Maar na dreiging van Donald 'Dan gooi ik je in de gevangenis', werd in januari bekend dat hij daarmee weer wil stoppen. Want ja, bang voor Trump.
Mark dus. Hij krijgt macht door mijn aanwezigheid op Insta, en daar verdient hij ook nog eens gruwelijk mee. Terwijl hij al zoveel geld heeft.
Ik heb mijn account gedelete. Dat had nog wel wat voeten in aarde, want ik wijzigde mijn wachtwoord (ik wist 'm niet meer), en toen herkende hij mijn nieuwe wachtwoord niet. Alsof Mark me nog even wilde laten twijfelen: 'weet je het zeker? Dan verlaat je wel een groep. Je hebt nu net een leuk aantal volgers opgebouwd, en dan stop je er weer mee...wat zullen andere mensen ervan vinden?'
Maar ik zette door, en het lukte. Weg ermee.
En ja, het zal me een aantal volgers kosten op mijn blog. En als ik mijn blogcijfers vergelijk met andere leuke en populaire blogs, dan ben ik maar een ienie minie blogger. Maar naast het deleten van mijn Instagramaccount, ga ik ook stoppen met het checken van mijn blogcijfers. Ik blog, omdat ik het leuk vind om te doen. Ik weet, dat er mensen zijn die er van genieten. Ik hoef me niet te meten met de beste. Ik mag in mijn eigen wereldje mijn ding doen, zonder grote aantallen en grootse daden en bekendheid. Sterker nog, in die setting kom ik het beste tot mijn recht.
