Als eenmaal de eerste werk- en schoolweek voorbij is, ja, dan kan ik wel stellen dat de kop eraf is van het nieuwe jaar. Alle kerst- en oud en nieuwperikelen zijn verleden tijd. Nou ja, Xander moest maandag nog wel even bubbelen op school. 'Mama, ik kreeg champagne, maar ik wilde niet. Dus ik heb geen glaasje gepakt. Ze gingen proosten, maar dat heb ik dus ook niet gedaan. Nou ja, ik heb wel proost gezegd, maar ik had geen glaasje'.
Maar dat was wel zo ongeveer het laatste wat ons herinnerde aan de feestmaand. Hoog tijd voor het normale ritme.
En dat normale ritme is om 6.30 als de wekker gaat wel even hard. Zeker na twee weken überhaupt geen wekker te hebben gezet. Maar eenmaal de mannen de deur uit, was het toch ook weer fijn om het huis en de tijd aan mezelf te hebben. Om in alle rust eindelijk de agenda eens secuur bij te werken. Afspraken in te plannen. De bovenverdieping van het huis wat grondiger te doen dan dat geaai van de laatste weken.
En ik pakte een gewoonte op die ik een aantal jaar geleden voor het laatst had gedaan: brood bakken. Het kwam er een aantal weken geleden toevalligerwijs op. Brood bakken. Ik heb het een hele poos gedaan, met een afgedankte machine die het prima deed. Maar op een dag was het gedaan, het apparaat was kaduuk. En een nieuwe kopen, dat kost een hoop. En ik vond het eigenlijk wel best. En dus gingen we weer over op gekocht brood. Geruisloos, want ik kreeg eigenlijk geen commentaar, het was simpelweg zo.
Maar een aantal weken geleden kwam het gesprek op zelf brood bakken. En tot mijn grote verbazing gaven de heren aan: 'daar had je destijds niet mee hoeven te stoppen hoor, dat zelfgebakken brood smaakte ons heel goed!'. Ok dan. Ja, ik wil best wel weer beginnen met zelf bakken, maar ik ben een enigszins luie bakker. Dus wil ik wel weer een goed broodbakapparaat. Want ik ga niet zelf staan kneden.
Het goede apparaat mocht er komen. En dus zocht ik een mooi exemplaar uit, uiteraard van Panasonic. Want dat is het enige apparaat waar ik lovende reacties over hoor. We gooiden dus een hoop geld eruit, en er kwam een nieuw model broodbakmachine voor terug.
Een nieuw model, maar de techniek van weleer. Eigenlijk simpelweg zo'n zelfde machine als dat ik ooit had, maar dan in een modern jasje. Bijna alles werkt nog precies hetzelfde. De techniek is hetzelfde. En zelfs de 8 piepjes als het programma klaar is, is hetzelfde.
En dus, alsof ik nooit gestopt ben, gooi ik dagelijks wat van het een en het ander in het apparaat, druk op start, en 4 uur later ruikt het in huis alsof ik meesterbakker van Etten ben. Heerlijk!
Ja, het is toch wel weer even zoeken en kijken met welke verhoudingen we het brood het lekkerst vinden. Maar tot nu toe zijn we al behoorlijk tevreden!
Het is alleen wel wennen, het is een stuk voedzamer brood. En dus zit je simpelweg sneller vol. Maar het is vers, luchtig, en het geeft veel voldoening zo steeds in je eigen brood te voorzien.
Ah, en toen kregen we op donderdag een vleugje winter. Een klein vleugje, maar het was er een. Het begon te sneeuwen. Ik hou ervan! Die magie van die witte vlokken. Het ineens stiller worden van de wereld. Iedereen die langzamer rijdt, loopt of fietst. Het omhoog kijken, en proberen een vlok tot op de grond te volgen. Het witte, wat de soms lelijke wereld ineens een stukje mooier maakt.
De schoonheid duurde niet zo heel lang. Het hield na een aantal uurtjes alweer op met sneeuwen, en alles begon als een malle weg te dooien.
Ik was die ochtend aan het werk achter de laptop, en besloot die meteen dicht te klappen. Hup, naar buiten, nog heel even genieten van de sneeuw, voor dat alles weg was. Nou, zelfs toen was ik eigenlijk al te laat. Het werd heel snel drap, water, papperig, en ik kon ineens ook weer zien hoeveel hondjes er rondlopen in Etten. Werkelijk overal gele stukjes sneeuw.
Maar het was toch even lekker, en we hadden toch maar fijn een ochtendje wintergevoel gehad.
Het was trouwens een wereld van verschil in de zussenapp waar ik in zit. Verspreid over 4 locaties hadden we of 10 cm sneeuw, of 2 cm sneeuw, of groen gras maar bewolkt, of volle bak zon. Hoe Nederland een ieniemie landje is, maar het weer zo verschillend kan zijn.
