'Mama, dit was echt geen goed idee, en dat vind papa ook!'
Nou ja, dat zei papa niet, die zei dat dit mama's idee was. En dat klopt. Het was ook mijn idee. We hadden namelijk al behoorlijk veel binnen gezeten. En ondanks dat het 1 januari nog steeds grijs weer was, wilde ik er hoe dan ook erop uit. Maar het waaide. Dus had ik juist een locatie uitgezocht waar we extra goed zouden kunnen uitwaaien: langs het water bij Doesburg.
En daar kwam weer even het verschil tussen de mannen en mijzelf naar voren. De heren zijn niet zo van wind. Laat staan harde. Laat staan harde wind op open vlakte. En dus werd er flink gemopperd door Sloetjes junior.
'Ik waai weg!' 'Dit is niet leuk' 'Ga weg wind!'
Hij hoopte stiekem met die laatste uitspraak dat het hem net zo lukken als de Here Jezus in het verhaal in de Bijbel om de wind en de golven weg te krijgen. Helaas, de wind ging niet weg. En dat vond ik dan weer eigenlijk niet zo erg.
De man mopperde niet, maar op subtiele wijze liet hij merken dat hij ook niet zo van die harde wind is. Tegen Xander: 'wij lopen liever in de bergen hè!'.
Ok, ok, we zoeken de luwte van het stadje wel op. Maar het was toch fijn. En uitgewaaid kwamen we thuis, waar we ons opwarmden met een warme oliebol en chocolademelk en een potje sjoelen.
Op 2 januari startte de dag met iets heel bijzonders. We trokken de rolluiken omhoog, en zagen een gele bol boven de horizon staan. En een helderblauwe lucht. Krijg nou wat, is dat de zon? Ja, dat is zowaar de zon! Wat ziet de wereld er dan compleet anders uit. Alles zoveel scherper en helderder te zien. Ja, op zo'n mooie dag kun je simpelweg niet binnen blijven zitten, alhoewel ik wel eerst wat in huis wilde doen.
Het was me namelijk gelukt om de afgelopen anderhalve week niet al teveel te doen in het huis. Voor mij best knap. Maar ja, als je zoon op de grond ligt, onder de salontafel door kijkt en meldt: 'mama, ik denk dat je wel een keer moet stofzuigen, er ligt hier een hoop pruttel', dan wordt het misschien toch wel tijd om een stofzuiger door de kamer te slingeren.
Dus gingen we even aan de bak. Er werd gezogen, opgeruimd, en ik zette de droogmolen buiten op om een dag de dekens en kussentjes lekker te laten luchten.
Maar niet te lang hiermee bezig zijn, de zon wachtte buiten op ons! We besloten de grens over te gaan, daar te tanken en vervolgens een wandeling te maken langs de Aa strang. Het was heerlijk! De zon op onze snoet, de frisse lucht, de heldere vergezichten, en stiekem even een klein beetje kind zijn (een goed voornemen voor 2025 :) )
Vandaag hadden we grotere plannen: we gingen een dagje naar Köln! Alleen kwamen we er de avond ervoor achter dat we een probleempje hadden: we hadden geen milieusticker. Zo'n groene, waarmee je de stad zelf in mag. Tja. En ergens zo kopen ging ook niet, want het is een ding op kenteken. Niet aan gedacht, hè, dat was dom van ons! Nou ja, er is natuurlijk een reden dat ze die stickers hebben ingevoerd: minder uitstoot in de stad. Laten wij daar nou eens aan meewerken. Dus hadden we uitgezocht dat we aan de rand van Keulen onze auto konden parkeren, en van daaruit met de tram (of, nou ja, met de metro, of nou ja, ik weet eigenlijk ook niet hoe ze dat ding in Duitsland noemen. Het begint kennelijk met een U, want als je die borden zag staan wist je dat je een trap af kon en naar de...uh....nou ja zeg maar metro kon). Met dát ding dus de binnenstad in. Prima, leuk ook voor Xander.
Of het nu kwam door de goede nachtrust, de heldere hemel, het zonnetje wat al in ons gezicht scheen, maar na zo'n 4 kilometer te hebben gereden vanmorgen (we waren nog niet eens in duitsland), zagen we 'm ineens pontificaal op de voorruit zitten. De groene milieusticker! Nummer 4. We hadden 'm gewoon dus wel!
Ronald wist het niet. En ik, tja, ik heb die groene sticker al wel vaker gezien, maar ik wist niet wat het was. Behalve dan dat het eigenlijk een lelijke sticker is, en dat het dom is dat zo'n ding op de voorruit zit. Goed, opgelost dus. We hadden een milieusticker. Maar dat wijzigde niks aan onze plannen, we gingen toch met dat onder-de-grond-ding naar de binnenstad. Ideaal! Voor nog geen 20 euro met z'n drieen 24 uur lang met OV door de stad. Wat hebben ze dat goed geregeld daar.
We waren er al eens eerder geweest, Ronald en ik. In onze verkeringstijd. De Dom beklommen, met de Seilbahn over de rivier, en geslenterd (geflaneerd noem je dat heel romantisch toch?) langs de Rhein.
Dit keer was het net even anders. Het was winter in plaats van zomer. Het was koud. Het waaide hard. We hadden een 7-jarige bij ons die regelmatig mopperde over de kou, de wind, dat hij veel moest lopen, bla bla bla. En ja, de Dom was nog steeds prachtig, maar wat een hoop volk bij de bezichtiging! Dan hebben ze het over leegloop in de kerken, nou, in de Dom niet hoor. Alhoewel, de toeristen gaan er met busladingen in, maar uh...zijn ook zo vóór het zingen de kerk weer uit...
Goed, de Domtoren beklimmen: daar bleek zo'n lange rij te staan, dat we al binnen 3 seconden besloten dat dus niet te doen. De Seilbahn, waar we speciaal voor de Metro namen naar station Zoo, die bleek Winter Pause te hebben en lag er verlaten bij. En dat flaneren langs de Rijn werd heel hard doorlopen, want brrrr het was koud!
Maar toch was het leuk de stad te zien. De mooie gebouwen. De Dom, die hoe dan ook indrukwekkend blijft. De winkels.
En toch. Het was leuk, maar vooral vandaag ervoer ik ook hoe lelijk een stad kan zijn. De verpauperde voorwijken van zo'n stad. De zwervers, die er nu minder waren dan in de zomer, maar je wel overal tegenkwam. En waarbij je dan je kind moet gaan uitleggen hoe het komt. En wat je eigenlijk op een of andere manier ook weer niet kan uitleggen.
En die lelijkheid maakte dat ik vandaag 3x moest kokhalsen. Wat ik niet wilde. Maar het gebeurde. De eerste keer dat een zwerver in de metro om kleingeld vroeg, maar zo ongelooflijk vies en onverzorgd was. De tweede keer omdat we achter het station liepen, we langs een aantal zwerverstentjes liepen, en er op een plek allemaal uitwerpselen lagen. En de derde keer dat we een broodje zaten te eten in een broodjeszaak, er een man en een oude vrouw vlak bij ons kwamen zitten, en die man was zo ongelooflijk vies. En hij keek zo raar uit zijn ogen, had zijn hele trui en jas ondergekwijld met etensresten, zodat ik alleen maar tegen Ronald kon zeggen: 'Ronald, we gaan NU. WEG! Er zit een ongelooflijk vieze man achter je, en ik ga over mijn nek...'
Ergens voel ik me schuldig. Het zijn allemaal mensen met een verhaal. Met grote problemen. In- en intrieste gevallen. Voel ik me te goed voor deze mensen? Ik weet het niet. Maar als je hen ziet, wat kun je dan als mens diep vallen en diep zitten. En dan krijg ik respect voor alle hulpverleners die zich met deze gevallen moeten of willen bezighouden. En ja, een groot deel zal niet eens die hulp krijgen of willen krijgen. Maar toch...doe het maar. Ik weet wel dat ik dat niet zou kunnen.
En ja, loop je eerst tegen een zwerver aan, 3 meter verderop staan de eindeloze rijen vitrinekasten met alle sieradenmerken die je je maar kunt bedenken. Of mogen kinderen van hun ouders een mooi legopakket uitzoeken bij de Lego Store. Of kun je prachtige merktassen kopen. Vanaf 199,-.
De stad. Ik kom uit de randstad. Maar hoe ouder ik word, hoe meer ik besef dat dat niet meer mijn wereld is. Ik ben nu een paar uur te midden van allerlei mensen geweest, en ben wel weer genezen voor minimaal een half jaar. Al dat volk. In de metro. Op straat. Op het station. Zoveel verschillen. Maar wat zijn er ook veel gekke types. En wat ruiken mensen soms ook ongelooflijk naar.
Ja, het was leuk. Maar ik was inwendig blij toen we weer weg gingen. Overprikkeld tot en met, en met alleen maar het gevoel: wat ben ik blij dat ik in Etten woon. Daar waar ik het soms zelfs al te druk vind op straat.
Maar wat een zegen dat ik daar mijn thuis heb!
