En ja, het is al weken koud. En ik roep altijd dat ik een wintermens ben. Dat kou niet erg is, daar kun je je op kleden. Maar op een of andere manier werd het me afgelopen dagen/weken wel erg gortig. De 5 minuten naar school lopen, de eerste paar kilometer in de auto, het wachten op het schoolplein: ik was niet warm te krijgen. Echt dat je ineens voelt dat je van alles nog in je lijf hebt wat het koud kan hebben. En rillen.
Totdat ik een paar dagen geleden het ook in huis maar niet warm kreeg. En ineens bedacht ik me om eens een thermometer in mijn oor te steken. 38,1. Huh? Mijn normale temperatuur is 36,8. Dit verklaarde het één en ander. Mijn lichaam is kennelijk tegen iets aan het vechten waar ik geen benul van heb, want ik voel me verder prima. En dus kan het ook zo zijn dat ik misschien al wel tijden met verhoging of koorts rondloop, geen idee. Maakt niet uit. We lopen zolang het gaat gewoon door, maar het is nu wel duidelijk waar mijn bibberstand vandaan komt.
Vanmorgen hadden ze er trouwens op radio 1 een heel item over. Over de berichtgeving in kranten over het grauwe weer. Of je daar over moet berichten. Over wanneer je daarover moet berichten. En zo ja, wát je daarover moet berichten.
Een uiterst nieuwswaardig onderwerp natuurlijk, wat prima past in het rijtje Gaza, Greenpeace versus de staat-stikstofcrisis, Trump enzovoorts. Gefinancierd door uw belastinggeld via de publieke omroep.
Conclusie? Als het uitzonderlijker is dan normaal, dan moet je het gaan melden. Maar ja, wat is normaal? De hoofdredacteur van Tubantia vond dat je na 8 dagen mist wel iets mocht gaan melden. Angela, je weet wel, die hele avonden tv kijkt om daar vervolgens een stukje over te tikken en de woede van de ene helft van Nederland daarmee over zich heenhaalt, ja, zelfs die Angela werd er depressief van. Ja, dan is het heftig.
Het item werd afgesloten met de constatering dat de studiogasten blij waren een paar minuten de zon te hebben gezien vanuit hun systeemplafond-radiostudio. Maar dat het, helaas helaas, de komende uren weer slechter ging worden.
Jongens, het is winter. Iets met noordelijk halfrond, op de ene plek een lagedrukgebied en de andere een hogedrukgebied, luchtvochtigheid, en tadaaaa...we hebben een aantal weken grijs weer.
Maar grijs kan zo mooi zijn. Althans, ík vind het mooi. Afgelopen zondag maakten we een ommetje, en ja, het was koud en mistig en grijs. Alleen maar tinten grijs.
En ik genoot. Want het was zo mooi.
Maar ja, ik geef toe: het is ook koud. Want is het inmiddels nu weer ruim boven 0, nu begint de wind weer mee te doen.
En ik had nog een schuurklusje. Die ik al 2 jaar heb, maar op de meest gekke tijden weer wil oppakken: het opknappen van een kastje. Hij was ooit al afgekrabt en geschuurd, maar nu werd het tijd voor de grondverf. Maar in mijn bibberstand verrekte ik het om in de koude schuur te gaan staan werken.
Ha, we hadden mooi nog grondverf op waterbasis...dat stinkt niet zo erg. Dus ik bedacht me: ik ga mooi binnen verven. In de warmte. Dus zette ik 's morgens vroeg al de pot verf binnen, zodat hij 's middags goed te smeren zou zijn. En zat ik uiteindelijk, uiterst voorzichtig natuurlijk, op net te weinig kranten te verven. Heerlijk, 19 graden, verf dun genoeg, muziekje erbij, keukenschort aan (want geen zin om me om te kleden), en een lichte verfgeur die zich vermengde met de boordbakgeur van de broodbakmachine. Soms moet je het jezelf vooral fijn, makkelijk en comfortabel maken!
